Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie - V Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Cezary Jankowski

Protokolant: Anna Sobańska

bez udziału oskarżyciela

po rozpoznaniu w dniach: 9 marca, 23 kwietnia, 4 czerwca,14 sierpnia, 16 października, 29 listopada, 13 grudnia 2018 r. sprawy:

1.M. K. (K.) - córki W. i T.,

urodzonej (...) w S.

obwinionej o to że:

1.w dniu 10 listopada 2017r. o godz. 14:10 w S. kierując samochodem marki M.-

B. o numerach rejestracyjnych (...) ulicą (...) od ulicy (...) na skrzyżowaniu ulic (...), nie ułatwiła przejazdu pojazdu uprzywilejowanego i zderzyła się z kierującym samochodem marki R. (...) o numerach rejestracyjnych (...), który jechał ulicą (...) od ulicy (...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

2. R. K. (1) – syna J. i M.,

urodzonego (...) w D.

obwinionego o to, że:

2.w dniu 10 listopada 2017r. o godz. 14:10 w S. kierując samochodem marki R. (...) o numerach rejestracyjnych (...) ulicą (...) od ulicy (...) na skrzyżowaniu z ulicą (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie upewnił się czy inni uczestnicy ruchu ułatwiają przejazd pojazdu uprzywilejowanego w wyniku czego zderzył się z kierującą samochodem marki M. (...) o numerach rejestracyjnych (...), która jechała ulicą (...) od ulicy (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym,

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

I.  obwinioną M. K. uznaje za winną tego, że: 10 listopada 2017r. w S. na drodze publicznej, nie zachowując należytej ostrożności, kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), jadąc ul. (...) od ul. (...) na skrzyżowaniu ulic (...), nie ułatwiła przejazdu pojazdowi uprzywilejowanemu – karetce pogotowia – samochodowi marki R. (...) o nr rej. (...), który jechał ul. (...) od ul. (...), nie zatrzymując kierowanego przez siebie auta i doprowadzając do sytuacji kolizyjnej z wymienionym pojazdem, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia czynu z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje ją na karę grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych,

II.  obwinionego R. K. (1) uznaje za winnego tego, że: 10 listopada 2017r. w S. na drodze publicznej, kierując pojazdem uprzywilejowanym - samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), jadąc ul. (...) od ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...), jadąc pasem ruchu przeznaczonym dla kierunku przeciwnego, nie zachowując szczególnej ostrożności i nie upewniwszy się, czy inni uczestnicy ruchu ułatwiają mu przejazd, doprowadził do sytuacji kolizyjnej z samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), który jechał ul. (...) od ul. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia czynu z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw skazuje go na karę grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych,

III.  na podstawie art. 118 § 1 i 3 kpw, art. 119 kpw w zw. z art. 626 § 1 kpk, art.627 kpk, art. 3 ustęp 1 oraz art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 punktu 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w całości, od każdego z obwinionych w łącznej kwocie 130 (stu trzydziestu) złotych, na którą składają się:

- zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych,

- opłata w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

SSR Cezary Jankowski

Sygnatura akt: V W 87/18

UZASADNIENIE

W przedmiotowej sprawie ustalono, co następuje:

10 listopada 2017 roku około godziny 14.00 obwiniony R. K. (1) jako kierujący karetką pogotowia - samochodem marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) pozostającą w dyspozycji (...) Wojewódzkiego Szpitala (...) przy ulicy (...) w S. poruszał się aleją (...) w S.. W wymienionej karetce pogotowia towarzyszył mu jako sanitariusz J. L., który siedział na fotelu pasażera - obok kierowcy. Załoga karetki pogotowia w tym czasie - drogą telefoniczną otrzymała od dyspozytora - E. M. polecenie, aby przybyć na teren wyżej wymienionego szpitala, gdzie zachodziła potrzeba wykonania pilnego transportu pacjenta z trwającym zawałem serca z Poradni Kardiologicznej na Oddział Intensywnego Nadzoru Kardiologicznego. Zgodnie z poleceniem dyspozytora w karetce zostały włączone sygnały świetlne i dźwiękowe pojazdu uprzywilejowanego. Zmierzając w kierunku ulicy (...) skierował prowadzone przez siebie auto w ulicę (...) z dalszym zamiarem pokonania skrzyżowania - na wprost - z ulicą (...). Gdy R. K. (1) znalazł się w bezpośredniej bliskości tego skrzyżowania - o ruchu kierowanym sygnalizacją świetlną - zjechał na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z kierunku przeciwnego, albowiem na jego pasie ruchu - przed sygnalizatorem świetlnym - stały samochody, które oczekiwały na wjazd na skrzyżowanie. Jadąc pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów jadących z kierunku przeciwnego R. K. (1) wjechał na przedmiotowe skrzyżowanie (z deklarowaną przez siebie alternatywnie prędkością 10 - 20 km/h, 30 - 40 km/h). W tym samym czasie do wymienionego skrzyżowania zmierzała obwiniona M. K. kierując samochodem marki M. o nr rej. (...). M. K. jechała ulicą (...) od ulicy (...) z zamiarem jazdy przez wymienione skrzyżowanie na wprost. M. K. wjechała na wymienione skrzyżowanie nie zatrzymując się uprzednio przed nim (według jej relacji był dla niej otwarty ruch - wyznaczony zielonym światłem sygnalizatora świetlnego dla jej kierunku ruchu). Po tym jak oba wymienione samochody wjechały na skrzyżowanie doszło do fizycznego kontaktu obu pojazdów. Samochód marki M. uderzył swoim przodem w samochód marki R. w obręb koła przedniego prawego oraz błotnika przedniego prawego. W samochodzie marki M. uszkodzony został przedni zderzak, pokrywa komory silnika, błotnik przedni lewy i prawy, reflektory przednie. W samochodzie marki R. uszkodzona została obręcz koła przedniego prawego oraz przedni prawy błotnik. Na jezdni po tej kolizji pozostały odłamki szkieł i plastiku w obrębie skrzyżowania - na pasie ruchu przeznaczonym do jazdy dla pojazdów jadących z kierunku przeciwnego dla kierunku jazdy samochodu marki R.. Po zaistnieniu sytuacji kolizyjnej kierujący opuścili skrzyżowanie i zaparkowali swoje auta w pobliżu wymienionego skrzyżowania. O godzinie 14.16 M. K. pod numer (...) przekazała informację o zaistniałej kolizji. W związku z tym zgłoszeniem na miejsce kolizji przybyli funkcjonariusze Policji - K. S. (1) i K. S. (2), którzy sporządzili dokumentację z przedmiotowego zdarzenia, rozpytali kierujących pojazdami oraz świadka J. L.. Relacje wymienionych stron udzielane funkcjonariuszom Policji co do opisu przebiegu zdarzenia były wzajemnie wykluczające się - z tych wypowiedzi wynikało, iż obydwoje kierujący wjechali na skrzyżowanie przy zielonym świetle dla swojego kierunku ruchu. Na miejsce zdarzenia po kolizji przybyli też: A. P. - konkubent M. K. oraz matka A. M. P. - właścicielka samochodu marki M. (uczestniczącego w kolizji).

Sąd podjął próbę ustalenia dodatkowych świadków przedmiotowej kolizji drogowej za pośrednictwem prasy lokalnej. Po komunikacie prasowym zmieszczonym w Kurierze (...) z daty 2 - 4 listopada 2018 roku nie zgłosił się żaden świadek.

Dowód:

- notatka urzędowa wraz ze szkicem sytuacyjnym – k. 3, 4,

- protokoły oględzin samochodów – k. 5, 6,

- materiał fotograficzny z miejsca zdarzenia – k. 7 – 10,

- informacje udzielone przez (...) w S. co do samochodu marki R. – k. 14, 15, 17, 70,

- schemat sygnalizacji świetlnej dla skrzyżowania ulic (...) – k. 18 – 23,

- szkic sporządzony przez R. K. (1) – k. 29,

- zeznania J. L. – k. 30, 31, 65, 66,

- zeznania E. M. – k. 78, 79,

- zeznania A. P. – k. 79 – 81,

- zeznania M. P. – k. 81, 82,

- płyta z rejestracją foniczną wraz ze stenogramem z jej odczytu – k. 93, 94, 120 – 123,

- szkic skalowany miejsca zdarzenia wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 99 – 105,

- zeznania K. S. (1) – k. 116, 117,

- zeznania K. S. (2) – k. 130 – 132,

- protokół oględzin miejsca zdarzenia wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 134 – 147,

- dokumentacja fotograficzna przedstawiona przez obrońcę M. K. – k. 150-160,

- ogłoszenie z Kuriera (...) dotyczące poszukiwania świadków – k. 165,

- wyjaśnienia R. K. (1) – k. 33, 34, 64 – 66, 79 – 81, 117, 132,

- wyjaśnienia M. K. – k. 36, 37, 62, 63, 82, 116, 117, 132.

Obwiniona M. K. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż na skrzyżowanie, na którym doszło do kolizji z karetką pogotowia wjechała przy zielonym świetle sygnalizatora nadającego sygnał dla jej kierunku ruchu, na skrzyżowanie wjeżdżała, gdy jej auto znajdowało się w bezpośredniej bliskości osi jezdni, zaprzeczając wersji zdarzenia kreślonej przez R. K. (1), aby na skrzyżowanie wjeżdżała znajdując się przy prawej krawędzi jezdni. Obwiniona nadto wskazała, iż nie słyszała sygnałów karetki pogotowia, gdyż padał deszcz, który odbijał się do karoserii jej samochodu, a nadto w swoim aucie miła włączoną dmuchawę na wysokie obroty.

Dowód:

- wyjaśnienia M. K. – k. 36, 37, 62, 63, 82, 116, 117, 132.

Obwiniony R. K. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż na skrzyżowanie wjechał przy zielonym świetle dla swojego kierunku ruchu. Wskazał, iż widział jak obwiniona M. K. wjechała na skrzyżowanie z dużą prędkością, wjeżdżając wcześniej autem na ścieżkę rowerową - nie mieszcząc się autem w obrębie jedzeni, na skrzyżowanie wjechała przy czerwonym świetle dla jej kierunku ruchu.

W ocenie sądu złożenie tej, a nie innej treści wyjaśnień przez M. K. i R. K. (1) wynika z przyjętej przez wymienionych obwinionych linii obrony, która sprawozda się do tego, aby uniknąć odpowiedzialności karnej za popełnione czyny.

Rekontrując stan faktyczny w przedmiotowej sprawie oparto się o dowody osobowe i dokumentarne wskazane w początkowej części uzasadnienia, ale tylko w zakresie okoliczności, które wskazano w odtworzonym przez sąd stanie faktycznym, co wymaga szczegółowego omówienia.

R. K. (2) i J. L. zrelacjonowali, iż karetka pogotowia wjechała na przedmiotowe skrzyżowanie przy świetle zielonym dla ich kierunku ruchu. Także M. K. zrelacjonowała, iż wjechała na skrzyżowanie przy świetle zielonym dla jej kierunku ruchu. Funkcjonariusze Policji wykonujący oględziny miejsca zdarzenia bezpośrednio po zaistniałej kolizji stwierdzili, iż sygnalizacja świetlna na tym skrzyżowaniu działa poprawnie i nie generuje takiej sytuacji, aby ruch był jednoczasowo otwarty dla pojazdów jadących z kierunków tak jak kolidujące samochody w tym zdarzeniu. Także pozyskany do sprawy schemat sygnalizacji świetlnej przedmiotowego skrzyżowania jednoznacznie wskazuje na niemożność wystąpienia takiej sytuacji - z ujawnionymi 6 sekundowymi czasami międzyzielonymi. W ocenie sądu pojawienie wzajemnie wykluczających się wersji zdarzenia można tłumaczyć wskazaniem przez jedną ze stron celowo kłamliwej - korzystnej dla siebie wersji zdarzenia, względnie poczynienie niewłaściwych spostrzeżeń co do zaistniałej sytuacji przedkolizyjnej i przedstawienia ich jako zdarzeń zaistniałych, czego nie można wykluczyć zważywszy na rodzaj zdarzenia. W ocenie sądu nie sposób w oparciu o inne dowody jednoznacznie rozstrzygnąć wskazanej kwestii i wobec sprzeczności w tym względzie nie poczyniono w tym zakresie ustalenia korzystnego, bądź nie korzystnego dla jednego bądź drugiego uczestnika tej sytuacji kolizyjnej. Podobnie sytuacja przedstawia się co do tego czy M. K. wjechała prowadzonym przez siebie autem na przedmiotowe skrzyżowania znajdując się przy osi jezdni (relacja M. K.), czy też znajdując się przy prawej krawędzi jezdni z najazdem na ścieżkę rowerową (relacja J. L. oraz R. K. (1)). W ocenie sądu nie sposób w oparciu o inne dowody jednoznacznie rozstrzygnąć wskazanej kwestii i wobec sprzeczności w tym względzie nie poczyniono w tym zakresie ustalenia korzystnego, bądź nie korzystnego dla jednego bądź drugiego uczestnika tej sytuacji kolizyjnej.

W ocenie sądu zeznania E. M. - dyspozytorki karetek pogotowia zasługują w pełni na uwzględnienie. Świadek przedstawiła okoliczności związane z zadysponowaniem karetkę pogotowia. W zeznaniach tego świadka nie ma takich elementów, które wskazywałyby na to, iż świadek ten złożyła nieprawdziwą relację. Także zeznania K. S. (1), K. S. (2), A. P., M. P. pozbawione są elementów, które wskazywałyby na to, iż są to relacje z przekłamanymi treściami. Wskazać tutaj należy, iż wymienieni świadkowi przybyli na miejsce zdarzenia po zaistnieniu sytuacji kolizyjnej, swoje relacje co do samego zdarzenia opierali na informacjach przekazywanych im przez inne osoby - zasadniczo oddają one zarysowujące się tej sprawie dwie wersje zdarzania, o których nadmieniono już powyżej i z tych też względów nie mogły one posłużyć do zweryfikowania kreślonej w tej sprawie jednej lub drugiej wersji zdarzenia.

Także za pełnowartościowe uznał sąd dowody dokumentarne wskazane w początkowej części uzasadnienia w postaci materiałów fotograficznych - w formie wydruków, szkiców, protokołów, materiałów dokumentujących uszkodzenia w obu autach, nagranie foniczne ze stenogramem. Przedstawiają one treści - w formie zapisów graficznych, fonicznych, obrazy nie budzące żadnych wątpliwości.

Odpowiedzialności z art. 86 § 1 kw podlega sprawca, który na drodze publicznej, w strefie ruchu lub strefie zamieszkania, nie zachowuje należytej ostrożności, przez co powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W wyniku przedmiotowego zdarzenia niewątpliwie wystąpiło zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a to zważywszy na kolidowanie obu aut i narażenie co najmniej zdrowia osób znajdujących się w tych samochodach.

Przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym szczegółowe regulują kwestie dotyczące nadania statusu określonym pojazdom jako pojazdom uprzywilejowanym oraz specjalności uprawnień i obowiązków ciążących po stronie kierującymi tymi pojazdami oraz spoczywających na innych uczestnikach ruchu - nie będącymi kierującymi pojazdami uprzywilejowanymi.

Pojazd uprzywilejowany to pojazd wysyłający sygnały świetlne w postaci niebieskich świateł błyskowych i jednocześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie, jadący z włączonymi światłami mijania lub drogowymi (art. 2 punkt 38). Pojazdem uprzywilejowanym w ruchu drogowym może być pojazd samochodowy zespołu ratownictwa medycznego (art. 53 ustęp 1 punkt 2). Kierujący pojazdem uprzywilejowanym może, pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności, nie stosować się do przepisów o ruchu pojazdów, zatrzymaniu i postoju oraz do znaków i sygnałów drogowych tylko w razie, gdy uczestniczy między innymi w akcji związanej z ratowaniem życia, zdrowia ludzkiego, a pojazd wysyła jednocześnie sygnały świetlny i dźwiękowy; po zatrzymaniu pojazdu nie wymaga się używania sygnału dźwiękowego, a w pojeździe włączone są światła drogowe lub mijania (art. 53 ustęp 2). Szczególna ostrożność to ostrożność polegającą na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (art. 2 punkt 22). Uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani ułatwić przejazd pojazdu uprzywilejowanego, w szczególności przez niezwłoczne usunięcie się z jego drogi, a w razie potrzeby zatrzymanie się (art.9).

W ocenie sądu karetka pogotowia kierowana przez R. K. (1) spełniała w pełni wymogi pojazdu uprzywilejowana i tak winna być traktowana przez innych uczestników ruchu. Na M. K. ciążyły obowiązki wskazane przepisem art. 9 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym. M. K. nie dostosowała się do tych zasad, albowiem w tej konkretnej sytuacji winna zatrzymać kierowany przez siebie pojazd, aby umożliwić bezkolizyjny przejazd przez skrzyżowanie karetce pogotowia. Okolicznością usprawiedliwiającą dla M. K. nie może być to, iż odpowiednio wcześniej nie rozeznała się co do sytuacji drogowej (nie słyszała sygnału dźwiękowego karetki pogotowia), albowiem w tym względzie w ocenie sądu nie zaistniały obiektywne przeszkody, co do rozeznania się w tej sytuacji drogowej. Karetka pogotowia wysyłała sygnały dźwiękowe i świetlne, a nie zaobserwowanie, wychwycenie ich przez M. K. było następstwem niewłaściwego zachowania obwinionej jako kierującej pojazdem - winna wcześniej te sygnały odebrać i odpowiednio na nie zareagować, co jednak nie nastąpiło. Bez znaczenia w ocenie sądu w tej sytuacji pozostaje podnoszona przez obwinioną na swoją obronę okoliczność, iż na przedmiotowe skrzyżowanie wjechała przy świetle zielonym dla swojego kierunku ruchu, a nadto, iż do pokonania przedmiotowego skrzyżowania przystąpiła, gdy jej auto znajdowało się w bezpośredniej bliskości osi jezdni drogi dojazdowej do skrzyżowania, albowiem przepis art. 9 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym nakazywał jej w tej sytuacji drogowej - nawet opisanej przez obwinioną w najkorzystniejszym dla siebie wariancie - inne zachowanie, czego obwiniona nie dotrzymała.

R. K. (1) jako kierujący pojazdem uprzywilejowanym w rejonie skrzyżowania, na którym doszło do sytuacji kolizyjnej zjechał prowadzoną przez siebie karetką pogotowia na pas ruchu przeznaczony dla pojazdów jadących z przeciwka. Oczywistym jest, iż obwiniony jako kierujący pojazdem uprzywilejowanym mógł nie stosować się do zasad obowiązujących w ruchu drogowym, ale warunkiem tego było zachowanie szczególnej ostrożności - polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. W ocenie sądu R. K. nie zachował w tej konkretnej sytuacji drogowej szczególnej ostrożności, albowiem zbliżając się do skrzyżowania - jadąc pasem ruchu przeznaczonym dla pojazdów jadących z przeciwnego kierunku jazdy - z kierunku mało przewidywalnego dla innych kierujących - winien mieć baczenie na innych kierujących - winien upewnić się czy inni uczestnicy ruchu ułatwiają przejazd prowadzonego przez niego auta. Obwiniony temu nie sprostał, albowiem doprowadził do sytuacji kolizyjnej z autem prowadzonym przez obwinioną (choć jak twierdzi sam obwiniony, iż widział prowadzone przez obwinioną auto zmierzające w obręb skrzyżowania). W tej sytuacji obwiniony nie zachował wymaganej od niego szczególnej ostrożności polegającej na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie. Bez znaczenia w ocenie sądu w tej sytuacji pozostaje podnoszona przez obwinionego na swoją obronę okoliczność, iż na przedmiotowe skrzyżowanie wjechał przy świetle zielonym dla swojego kierunku ruchu, a nadto, iż do pokonania przedmiotowego skrzyżowania przystąpił, gdy auto kierowane przez M. K. znajdowało się w obrębie prawej krawędzi jezdni drogi dojazdowej do skrzyżowania (z wersją dotyczącą najazdu na ścieżkę rowerową), albowiem jak wskazano powyżej w tej konkretnej sytuacji drogowej obwiniony - poruszający się pasem ruchu przeznaczonym dla kierujących jadących z kierunku przeciwnego - winien zachować szczególną ostrożność (nie został on zwolniony z tego obowiązku nawet w przypadku otwarcia ruchu światłem zielonym - w istocie dla pojazdów jadących właściwym pasem ruchu z tego samego kierunku, z którego obwiniony wjeżdżał na skrzyżowanie, ale pasem przeznaczonym dla ruchu pojazdów jadących z przeciwnego kierunku jazdy) - mieć baczenie na wszystkich uczestników ruchu będących na skrzyżowaniu i dojeżdżających do skrzyżowania - temu wyłączaniu nie podlegało auto prowadzone przez M. K. nawet w przypadku przyjęcia, iż wjeżdżało ono na skrzyżowanie znajdując się w obrębie prawej krawędzi jezdni dojazdowej do skrzyżowania.

Wobec powyższego sąd uznał:

M. K. za winną, tego że: 10 listopada 2017r. w S. na drodze publicznej, nie zachowując należytej ostrożności, kierując samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), jadąc ul. (...) od ul. (...) na skrzyżowaniu ulic (...), nie ułatwiła przejazdu pojazdowi uprzywilejowanemu – karetce pogotowia – samochodowi marki R. (...) o nr rej. (...), który jechał ul. (...) od ul. (...), nie zatrzymując kierowanego przez siebie auta i doprowadzając do sytuacji kolizyjnej z wymienionym pojazdem, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia czynu z art. 86 § 1 kw.

R. K. (1) za winnego tego, że: 10 listopada 2017r. w S. na drodze publicznej, kierując pojazdem uprzywilejowanym - samochodem marki R. (...) o nr rej. (...), jadąc ul. (...) od ul. (...) na skrzyżowaniu z ul. (...), jadąc pasem ruchu przeznaczonym dla kierunku przeciwnego, nie zachowując szczególnej ostrożności i nie upewniwszy się, czy inni uczestnicy ruchu ułatwiają mu przejazd, doprowadził do sytuacji kolizyjnej z samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...), który jechał ul. (...) od ul. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia czynu z art. 86 § 1 kw.

W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności, które wyłączałyby bezprawność karną lub winę obwinionych.

M. K. nie była karana z wykroczenia i przestępstwa w ruchu drogowym. M. K. z zawodu jest księgową, pracuje na pół etatu z zarobkiem miesięcznym w kwocie 1100 złotych, na utrzymaniu ma dziecko w wieku 3 lat.

Dowód:

- dane z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego – k. 51,

- dane wskazane przez obwinioną co do swojej osoby - k. 61.

R. K. (1) w dacie 14 lutego 2016 roku kierując pojazdem przekroczył dozwoloną prędkość za co został ukarany mandatem karnym w kwocie 200 złotych. R. K. (1) z zawodu jest ratownikiem medycznym i pracuje jako ratownik medyczny, ma na swoim utrzymaniu dziecko w wieku około 23 lat.

Dowód:

- dane z ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego – k. 51a,

- dane wskazane przez obwinionego co do swojej osoby - k. 61.

Przy wymiarze kary sąd kierował się stopniem winy i społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez M. K. i R. K. (1), który nie jest niski, a także uwzględnił cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd uwzględnił na korzyść M. K. fakt, iż nie była ona karana za popełnianie wykroczeń i przestępstw w ruchu drogowym. Okoliczność dotychczasowej karalności R. K. (1) za wykroczenie drogowe zważywszy na rodzaj popełnionego wykroczenia i jego incydentalny charakter w niedużym stopniu wpłynęła obostrzająco na wymiar kary orzeczonej w stosunku do obwinionego. Nadto przy wymiarze kar sąd miał na względzie sytuację osobistą i majątkową M. K. i R. K. (1). Uwzględniając powyższe sąd wymierzył obwinionym kary grzywny w kwotach po 300 złotych. W ocenie Sądu kary w tym wymiarze osiągną swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obojga obwinionych, uwzględniają też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zważywszy na zagrożenie ustawowe, przewidujące możliwość wymierzenia kary grzywny za wykroczenie z art. 86 § 1 kk w wysokości do 5000 złotych, kary te w żadnym razie nie mogą być uznane za nadmiernie surowe.

Sąd zasądził od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w całości, w tym opłaty w kwotach po 30 złotych, uznając, iż po stronie obwinionych nie występują okoliczności przemawiające za uwolnieniem ich od kosztów postępowania.

SSR Cezary Jankowski