III C 2499/18 - zarządzenie, wyrok, uzasadnienie Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie z 2020-10-15
Sygn. akt III C 2499/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 października 2020 r.
Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny
w składzie następującym:
Przewodniczący: |
SSR Justyna Pikulik |
Protokolant: |
stażysta Justyna Zarzecka |
po rozpoznaniu w dniu 1 października 2020 r. w Szczecinie na rozprawie
sprawy z powództwa A. D.
przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w Ł.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda A. D. kwotę 6.378,47 zł (sześć tysięcy trzysta siedemdziesiąt osiem złotych czterdzieści siedem groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:
-od kwoty 6.178,47 zł (sześć tysięcy sto siedemdziesiąt osiem złotych czterdzieści siedem groszy) od dnia 11 lutego 2018 r. do dnia zapłaty;
-od kwoty 200 zł ( dwieście złotych) od dnia 15 maja 2018 r. do dnia zapłaty;
2. oddala powództwo w pozostałej części;
3. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda A. D. kwotę 2.311,61 zł (dwa tysiące trzysta jedenaście złotych sześćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;
4. nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 56 zł (pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;
5. nakazuje pobrać od powoda A. D. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 4 zł (cztery złote) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
Sygn. akt III C 2499/18
UZASADNIENIE
Pozwem z dnia 8 sierpnia 2018 roku powód A. D. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. kwoty 6.849,01 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od kwot:
-6.649,01 złotych od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,
-200 złotych od dnia 15 maja 2018 roku do dnia zapłaty,
i kosztami procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu żądania pozwu A. D. podniósł, że 28 grudnia 2017 roku na skutek osunięcia się fragmentu dachówki z dachu budynku przy ul. (...) doszło do uszkodzenia należącego do niego pojazdu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...). Podmiot odpowiedzialny za utrzymanie budynku w należytym stanie był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej w Ł.. Ubezpieczyciel przyjął odpowiedzialność za szkodę i decyzją z dnia 6 marca 2018 roku ustalił wysokość kosztów naprawy pojazdu na kwotę 487,79 złotych. W dniu 8 marca 2018 roku kwotę tą wypłacił powodowi. Powód nie zgodził się z wysokością szkody ustaloną w toku postępowania likwidacyjnego, ponieważ została ustalona przy uwzględnieniu zaniżonych stawek za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharsko – lakierniczych, zaniżonego czasu pracy, przyjęcia tańszego lakieru dwuwarstwowego oraz nie uwzględniała konieczności wymiany uszkodzonej pokrywy komory silnika. Z uwagi na powyższe, zlecił poczynienie ustaleń w tym przedmiocie (...) Spółce Jawnej w S.. Podmiot ten ustalił koszt naprawy pojazdu na kwotę 7.136,80 złotych. Za sporządzenie kalkulacji powód zapłacił 200 złotych. Pismem z dnia 16 kwietnia 2018 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7.336,80 złotych tytułem odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu oraz zwrot wydatku na poczet sporządzenia prywatnej kalkulacji. Ubezpieczyciel odmówił uzupełnienia odszkodowania.
Powód podał, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się kwota 6.649,01 złotych tytułem odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwota 200 złotych tytułem kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 maja 2018 roku do dnia zapłaty.
Powód wskazał, że żąda zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego z tytułu kosztów naprawy pojazdu liczonych po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, co nastąpiło w dniu 10 stycznia 2018 roku. W odniesieniu natomiast do odsetek od wydatku na poczet prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu, powód wnosi o ich zasądzenie od dnia następnego po upływie terminu płatności wskazanego w wezwaniu do zapłaty z dnia 16 kwietnia 2018 roku, tj. od dnia 15 maja 2018 roku.
W odpowiedzi na pozew pozwany (...) Spółka Akcyjna w Ł. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu stanowiska procesowego pozwany przyznał, że ponosi odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe powoda na skutek zdarzenia z dnia 28 grudnia 2017 roku, podniósł natomiast, że ustalenia poczynione w toku postępowania likwidacyjnego nie uzasadniają ustalenia wysokości kosztów naprawy pojazdu przy zastosowaniu najdroższych, wyłącznie oryginalnych części sygnowanych logo producenta oraz uwzględnieniu stawek za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharsko – lakierniczych stosowanych przez autoryzowane stacje naprawcze. Zważywszy na zakres uszkodzeń w pojeździe nie zachodziła również konieczność wymiany pokrywy komory silnika.
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
28 grudnia 2017 roku na skutek osunięcia się fragmentu dachówki z dachu budynku przy ul. (...) doszło do uszkodzenia należącego do A. D. pojazdu marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...).
Podmiot odpowiedzialny za utrzymanie budynku w należytym stanie był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej w Ł..
Niesporne, a nadto:
-polisa nr (...) k. 15, k. 72 – 74,
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
10 stycznia 2018 roku powód A. D. zgłosił szkodę w pojeździe (...) Spółce Akcyjnej w Ł..
Niesporne, a nadto:
-wiadomość e – mailowa z dnia 03.01.2018 r. wraz z dokumentacją zdjęciową k. 14, k. 104 – 108,
-zgłoszenie szkody k. 99 – 199,
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
W postępowaniu likwidacyjnym ustalono, że w pojeździe uszkodzeniu uległa pokrywa przednia.
(...) Spółka Akcyjna w Ł. ustaliła koszty naprawy pojazdu na kwotę 487,79 złotych netto.
Niesporne, a nadto:
-protokół szkody w pojeździe wraz z dokumentacją zdjęciową k. 91, k. 95 – 98,
-rozliczenie szkody w pojeździe k. 92,
-wycena wartości pojazdu k. 93 – 94,
-kosztorys k. 16, k. 88 - 90.
A. D. zgłosił zastrzeżenia do kalkulacji kosztów naprawy sporządzonej przez ubezpieczyciela, wskazując, że została przygotowana przy uwzględnieniu zaniżonych stawek za roboczogodzinę prac mechanicznych i blacharsko – lakierniczych, zaniżonego czasu pracy, przyjęcia tańszego lakieru dwuwarstwowego oraz nie uwzględniała konieczności wymiany uszkodzonej pokrywy komory silnika. Nadto nie uwzględnia podatku od towarów i usług za usługi naprawcze i ceny części zamiennych.
Dowód:
-pismo z dnia 25.01.2018 r. k. 17 – 19, k. 76 – 78, 83 – 85,
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
(...) Spółka Akcyjna w Ł. przyjęło odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe powoda na skutek zdarzenia z dnia 28 grudnia 2017 roku.
Decyzją z dnia 6 marca 2018 roku (...) Spółka Akcyjna w Ł. przyznała A. D. kwotę 487,79 złotych netto tytułem odszkodowania obejmującego koszty naprawy pojazdu.
Niesporne, a nadto:
-decyzja z dnia 06.03.2018 r. k. 25, k. 68 - 69.
W dniu 15 marca 2018 roku ubezpieczyciel poinformował A. D. o sposobie wyliczenia wysokości kosztów naprawy pojazdu i wskazał, że przyznana mu z tego tytułu kwota jest bezsporną kwotą odszkodowania, zaś po przedstawieniu kosztorysu sporządzonego przez warsztat/serwis naprawczy do weryfikacji oraz faktur i rachunków za naprawę pojazdu „powróci do likwidacji szkody”.
Dowód:
-wiadomość e – mailowa z dnia 15.03.2018 r. k. 26, k. 60.
A. D. nie zgodził się z ustaleniem wysokości odszkodowania na kwotę 487,79 złotych netto i zlecił ustalenie kosztów naprawy pojazdu (...) Spółce Jawnej w S..
(...) Spółka Jawna w S. ustaliła koszt naprawy pojazdu na kwotę 7.136,80 złotych brutto.
Dowód:
-kalkulacja naprawy k. 20 – 23, k. 52 – 57,
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
Za sporządzenie kalkulacji (...) Spółka Jawna w S. wystawił na rzecz A. D. fakturę VAT nr (...) V. na kwotę 200 złotych brutto. A. D. zapłacił ww. kwotę.
Dowód:
-faktura VAT nr (...)/V. k. 24, k. 58.
Pismem z dnia 16 kwietnia 2018 roku A. D., powołując się na ustalenia co do kosztów naprawy pojazdu poczynione przez (...) Spółkę Jawną w S., wezwał (...) Spółkę Akcyjną w Ł. do zapłaty kwoty 7.336,80 złotych tytułem uzupełnienia odszkodowania za szkodę powstałą w pojeździe na skutek zdarzenia z dnia 28 grudnia 2017 roku oraz zwrotu kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy pojazdu, w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania do zapłaty.
Wezwanie do zapłaty zostało doręczone 22 kwietnia 2018 roku.
Niesporne, a nadto:
-wezwanie do zapłaty z dnia 16.04.2018 r. wraz z dowodem nadania k. 27 – 28, k. 59,
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
Pismem z dnia 7 maja 2018 roku (...) Spółka Akcyjna w Ł. odmówiło uzupełnienia odszkodowania oraz zwrotu wydatków na poczet prywatnej kalkulacji naprawy, wskazując, że przyznana z tego tytułu kwota pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed powstania szkody.
Dowód:
-pismo z dnia 07.05.2018 r4. K. 29 – 30, k. 49 – 50,
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
W dacie zakupu pojazdu przez A. D. pojazd miał przetarty lewy bok. W dacie zdarzenia pojazd miał 12 lat. Po zdarzeniu z dnia 28 grudnia 2017 roku pojazd nie został naprawiony.
Dowód:
-przesłuchanie powoda A. D. k. 118.
Należący do A. D. pojazd marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) został po raz pierwszy zarejestrowany w 2005 roku.
Na skutek zdarzenia z dnia 28 grudnia 2017 roku doszło do uszkodzenia wgłębnego pokrywy komory silnika w części środkowej lewej. Uszkodzenie ma działania tępego przedmiotu, który po uderzeniu w miejsce najbardziej wgniecione przemieszczał się po pokrywie uszkadzając powłokę lakierową. W miejscu pierwszego kontaktu doszło do 7 mm wgniecenia pokrywy i degradacji podłoża powłoki lakierowej.
Pojazd nie został naprawiony po zdarzeniu z dnia 28 grudnia 2017 roku.
Pomiar powłoki lakierowej w strefie uszkodzenia wykazał fabryczną grubość powłoki lakierowej na pokrywie komory silnika i elementach strefy przedniej. W strefie uszkodzenia pojazd jest zbudowany wyłącznie z komponentów fabrycznych, cechowanych logo producenta pojazdu. Są to części oryginale, fabryczne.
Charakter uszkodzenia pojazdu, funkcja pokrywy silnika, dynamiczne zamykanie, duża płaszczyzna, brak dostępu ze względu na klejone wzmocnienie konstrukcyjne oraz rodzaj materiału, z którego jest wykonana pokrywa komory silnika, jednoznacznie wskazuje na konieczność jej wymiany.
W IV kwartale 2017 roku średnia stawka roboczogodziny w autoryzowanych stacjach obsługi na terenie województwa (...) wynosiła:
- za prace blacharskie i mechaniczne – 156,75 złotych,
- za prace lakiernicze – 164,06 złotych.
Wyniki badań jakości części zamiennych oznaczanych kodami Q potwierdzają, że część oznaczona takim kodem jest inna niż oryginalna część zamienna serwisowa. Zawsze jest wykonana z innego materiału i ma inne parametry użytkowe, a nawet wymiarowe. Tylko niewielki procent tych części utrzymuje parametry wymiarowe porównywalne z parametrami komponentów i oryginalnych części zamiennych.
Naprawa pojazdu przy użyciu części oryginalnych sygnowanych logo producenta pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, niezależnie od wieku pojazdu i jego wartości w dniu zdarzenia. Nie powoduje również wzrostu wartości pojazdu.
Do naprawy pojazdu nie mogą zostać użyte ani części nowe oryginale nieopatrzone logo producenta (jakości Q) ani części nowe nieoryginalne o porównywalnej jakości (jakości P), ponieważ w strefie uszkodzenia pojazd jest zbudowany wyłącznie z komponentów fabrycznych, cechowanych logo producenta pojazdu. Są to części oryginalne, fabryczne. Tylko użycie części oryginalnych sygnowanych logo producenta pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Użycie takich części nie spowoduje zwiększenia wartości pojazdu.
Pokrywa silnika jest elementem bezpieczeństwa pojazdu – przy zderzeniach czołowych specjalne profile i karby mają spowodować złamanie pokrywy aby nie wbiła się w szybę pojazdu. Dlatego też za nieuzasadnione należy uznać zastosowanie do naprawy tego elementu części zamiennych używanych.
Koszt naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu zakresu naprawy wg technologii producenta, ceny oryginalnych części zamiennych oraz średnich stawek roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych stosowanych w autoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie województwa (...), które w IV kwartale 2017 roku kształtowały się poziomie 156,75 zł / 164,06 zł, wynosi 6.666,26 złotych brutto.
Wypłacona A. D. kwota 487,79 złotych nie pozwala na dokonanie naprawy pojazdu przy zastosowaniu nowych, oryginalnych części zamiennych pochodzących od producenta pojazdu i sygnowanych jego znakiem.
Koszt naprawy pojazdu przy użyciu części zamiennych jakości Q wynosi 2.077,90 złotych.
Koszt naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnych używanych wynosi 4.049,30 złotych.
Dowód:
-opinia biegłego sądowego L. C. k.129 - 142,
-ustne wyjaśnienia biegłego sądowego L. C. do opinii k. 154 – 155,
-uzupełniająca opinia biegłego sądowego L. C. k. 183 – 191.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo okazało się uzasadnione w części, tj. co do kwoty 6.378,47 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od kwot:
-6.178,47 złotych od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,
-200 złotych od dnia 15 maja 2018 roku do dnia zapłaty.
W przedmiotowej sprawie powód wywodził swoje roszczenie z faktu uszkodzenia należącego do niego pojazdu na skutek osunięcia się fragmentu dachówki z dachu budynku przy ul. (...) i domagał się od pozwanego ubezpieczyciela, który udzielał podmiotowi odpowiedzialnemu za należyty stan budynku ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej, naprawienia szkody poprzez zapłatę odszkodowania stanowiącego równowartość kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed powstania szkody.
Podstawę prawną żądania pozwu stanowiły przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c. oraz art. 434 k.c. i 415 k.c.
Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie natomiast z przepisem art. 434 k.c. za szkodę wyrządzoną przez zawalenie się budowli lub oderwanie się jej części odpowiedzialny jest samoistny posiadacz budowli, chyba że zawalenie się budowli lub oderwanie się jej części nie wynikło ani z braku utrzymania budowli w należytym stanie, ani z wady w budowie. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.
Okoliczności zdarzenia z dnia 28 grudnia 2017 roku nie były pomiędzy stronami sporne. Również legitymacja czynna po stronie powoda i bierna pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w Ł. do występowania w niniejszym procesie nie budziły wątpliwości. Powód wywodził uprawnienie do żądania naprawienia szkody powstałej w pojeździe marki A. (...) o nr rejestracyjnym (...) z faktu posiadania przedmiotowego pojazdu. Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela wynika natomiast z przepisu art. 822 § 4 k.c., zgodnie z treścią którego uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, że podmiot odpowiedzialny za należyty stan budynku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela.
Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe należącym do powoda i wypłacił odszkodowanie w kwocie 487,79 złotych. Nie budziło bowiem wątpliwości, że do przedmiotowego zdarzenia doszło na skutek zawinionego niedopełnienia obowiązków w zakresie utrzymania budynku w należytym stanie posiadającego polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela.
Niesporne było pomiędzy stronami również i to, że szkoda w pojeździe powoda wyraża się w kosztach jego przywrócenia do stanu poprzedniego.
Przedmiotem sporu stała się natomiast kwestia kosztów przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego w aspekcie rodzaju części zamiennych jakie winny być zastosowane do naprawy pojazdu oraz stawek roboczogodziny za prace blacharskie i lakiernicze.
Świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił, uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku.
Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które oceniamy jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia ( por. wyrok SN z dnia 11.09.2003 r., sygn. III CKN 473/01 oraz wyrok SN z dnia 26.01.2006 r., II CK 372/05). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.
Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody, jeżeli taki jest wybór poszkodowanego, powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza zaś doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu, oraz wyglądu sprzed wypadku ( por. uchwałę SN z dnia 12.04.2012 r., II CZP 80/11). Przy czym zgodnie z aktualnym stanowiskiem judykatury naprawa uszkodzonego pojazdu nie jest warunkiem wypłaty odszkodowania, istotne znaczenie ma bowiem sam fakt powstania szkody, a nie jej naprawienie. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2019 roku, II CSK 100/18; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 lutego 2020 roku, V ACa 599/19). Ubezpieczyciel byłby zwolniony z obowiązku wypłaty odszkodowania jedynie w takim zakresie, w jakim poniesione koszty naprawy pojazdu prowadziłyby do wzbogacenia poszkodowanego, jednakże ciężar wykazania tej okoliczności, tj. wzbogacenia poszkodowanego, spoczywa na pozwanym, który z faktu tego wywodzi skutki prawne.
Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego L. C. z dnia 21 sierpnia 2019 roku, ustnych wyjaśnień biegłego do tej opinii złożonych na rozprawie w dniu 14 stycznia 2020 roku (k. 154 – 155) oraz opinii uzupełniającej tego biegłego z dnia 16 marca 2020 roku, Sąd ustalił, że na skutek zdarzenia z dnia 28 grudnia 2017 roku w pojeździe powoda doszło do uszkodzenia wgłębnego pokrywy komory silnika w części środkowej lewej. Uszkodzenie ma działania tępego przedmiotu, który po uderzeniu w miejsce najbardziej wgniecione przemieszczał się po pokrywie uszkadzając powłokę lakierową. W miejscu pierwszego kontaktu doszło do 7 mm wgniecenia pokrywy i degradacji podłoża o powłoki lakierowej. Charakter uszkodzenia pojazdu, funkcja pokrywy silnika, dynamiczne zamykanie, duża płaszczyzna, brak dostępu ze względu na klejone wzmocnienie konstrukcyjne oraz rodzaj materiału, z którego jest wykonana pokrywa komory silnika, jednoznacznie wskazuje na konieczność jej wymiany. Po przeprowadzeniu oględzin pojazdu biegły ustalił, że pomiar powłoki lakierowej w strefie uszkodzenia wykazał fabryczną grubość powłoki lakierowej na pokrywie komory silnika i elementach strefy przedniej. W strefie uszkodzenia pojazd jest zbudowany wyłącznie z komponentów fabrycznych, cechowanych logo producenta pojazdu. Są to części oryginale, fabryczne. Dlatego też do naprawy pojazdu nie mogą zostać użyte ani części nowe oryginale nieopatrzone logo producenta (jakości Q) ani części nowe nieoryginalne o porównywalnej jakości (jakości P). Tylko użycie części oryginalnych sygnowanych logo producenta pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Użycie takich części nie spowoduje zwiększenia wartości pojazdu. Biegły wskazał nadto, że pokrywa silnika jest elementem bezpieczeństwa pojazdu – przy zderzeniach czołowych specjalne profile i karby mają spowodować złamanie pokrywy aby nie wbiła się w szybę pojazdu. Dlatego też za nieuzasadnione należy uznać zastosowanie do naprawy tego elementu części zamiennych używanych. W tym zakresie biegły powołał się nadto na wyniki badań jakości części zamiennych oznaczanych kodami Q, które potwierdzają, że część oznaczona takim kodem jest inna niż oryginalna część zamienna serwisowa. Zawsze jest wykonana z innego materiału i ma inne parametry użytkowe, a nawet wymiarowe. Tylko niewielki procent tych części utrzymuje parametry wymiarowe porównywalne z parametrami komponentów i oryginalnych części zamiennych.
Na podstawie opinii tego biegłego Sąd ustalił również, że w IV kwartale 2017 roku średnia stawka roboczogodziny w autoryzowanych stacjach obsługi na terenie województwa (...) wynosiła: za prace blacharskie i mechaniczne – 156,75 złotych a za prace lakiernicze – 164,06 złotych. Nadto wskazać należy, że aktualnie nie obowiązują jakiekolwiek ceny sztywne czy maksymalne za wykonanie prac tego rodzaju. Zarówno sprawca szkody jak i ubezpieczyciel nie są uprawnieni do ingerowania w to w jakim warsztacie poszkodowany dokona naprawy pojazdu i fakt, że wybrał warsztat, który stosuje ceny wyższe niż te, które ubezpieczyciel byłby skłonny zaakceptować, nie zwalnia ani sprawcy szkody ani ubezpieczyciela z obowiązku zwrotu tych kosztów, o ile były one celowe i ekonomicznie uzasadnione w celu przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu. Poszkodowany nie jest również zobowiązany do dokonywania naprawy pojazdu w warsztacie, który oferuje najniższe ceny za tego rodzaju usługi. Ubezpieczyciel byłby zwolniony z obowiązku wypłaty odszkodowania jedynie w takim zakresie, w jakim poniesione koszty naprawy pojazdu prowadziłyby do wzbogacenia poszkodowanego, jednakże ciężar wykazania tej okoliczności, tj. wzbogacenia poszkodowanego, spoczywa na pozwanym, który z faktu tego wywodzi skutki prawne. Faktu tego pozwany w toku procesu nie wykazał.
Pozwany kwestionował opinię biegłego w zakresie konieczności dokonania naprawy pojazdu przy użyciu nowych części zamiennych oryginalnych sygnowanych logo producenta oraz wg stawek stosowanych przez autoryzowane stacje naprawcze, podnosząc, że pojazd w dacie zdarzenia miał 12 lat, wcześniej był uszkodzony i naprawiany. Biegły w tym zakresie wyjaśnił w sposób kategoryczny i wyczerpujący, że z uwagi na fakt, że uszkodzona część pojazdu jest częścią oryginalną, sygnowaną logo producenta przywrócenie stanu poprzedniego wymaga zastosowania części tego samego rodzaju, tj. części oryginalnej sygnowanej logo producenta. Przy czym z uwagi na fakt, że uszkodzona część odpowiada za bezpieczeństwo pojazdu, nieuzasadnione jest użycie w tym zakresie części używanej. Tylko nowa część oryginalna, sygnowana logo producenta, zapewni przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego. Nie doprowadzi przy tym do zwiększenia wartości pojazdu.
Na podstawie opinii biegłego sądowego L. C. Sąd ustalił, że koszt naprawy pojazdu, przy uwzględnieniu zakresu naprawy wg technologii producenta, ceny oryginalnych części zamiennych oraz średnich stawek roboczogodziny prac blacharskich i lakierniczych stosowanych w autoryzowanych warsztatach naprawczych na terenie województwa (...) w IV kwartale 2017 roku wynosi 6.666,26 złotych brutto.
W świetle aktualnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, odszkodowanie przysługujące na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zamykające się kosztami naprawy pojazdu winno być bowiem ustalone według cen części zamiennych i usług obejmujących kwotę podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim poszkodowany nie może obniżyć podatku od niego należnego o kwotę podatku naliczonego ( por. uchwałę SN z dnia 17 maja 2007 r. III CZP 150/2006 OSNC 2007/10 poz. 144). Powód nie jest uprawniony do obniżenia należnego od niego podatku. A zatem należne mu odszkodowanie winno być naliczone w kwocie brutto. Pozwany przed wytoczeniem powództwa zapłacił powodowi kwotę 487,79 złotych. Do zapłaty z tego tytułu pozostała zatem kwota 6.178,47 złotych (6.666,26 zł – 487,79 zł = 6.178,47 zł).
Uzasadnione okazało się również zgłoszone przez powoda żądanie zapłaty kwoty 200 złotych tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. Odszkodowanie przysługujące z umowy ubezpieczenia może - stosownie do okoliczności sprawy - obejmować także koszty ekspertyzy wykonanej na zlecenie poszkodowanego ( por. uchwałę SN z dnia 18.05.2004r. , III CZP 24/04, opubl. OSNC 2005/7-8/117). W uchwale tej Sąd Najwyższy wskazał, że o tym, czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego winna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne. Zważywszy na ustalone przez pozwanego koszty naprawy pojazdu mające wpływ na ustalenie wysokości szkody, zlecenie przez powoda ustalenie tej wartości przez rzeczoznawcę niezależnego od ubezpieczyciela, należy uznać za uzasadnione i konieczne dla ustalenia czy w ogóle i w jakim zakresie powód może domagać się uzupełnienia wypłaconego odszkodowana. Nadto ustalenia co do wysokości kosztów naprawy poczynione na zlecenie powódki nie odbiegają znacząco od ustaleń poczynionych w toku procesu na podstawie opinii biegłego sądowego. Stąd też pozwany winien zwrócić powodowi poniesione z tego tytułu koszty. Wysokość wydatków z tego tytułu oraz fakt ich poniesienia wynika z dokumentu prywatnego w postaci faktury VAT nr (...) V. z dnia 9 kwietnia 2018 roku. Prawdziwość i wiarygodność tego dokumentu nie była przez pozwanego kwestionowana, a i Sąd nie dopatrzył się okoliczności dyskwalifikujących jej przydatność do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.
Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.378,47 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi w stosunku rocznym, od kwot:
- 6.178,47 złotych tytułem kosztów naprawy pojazdu, od dnia 11 lutego 2018 roku do dnia zapłaty,
- 200 złotych tytułem zwrotu wydatków na poczet prywatnej kalkulacji naprawy, od dnia 15 maja 2018 roku do dnia zapłaty.
W pozostałej natomiast części powództwo zostało oddalone.
Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza przepis art. 355 par. 2 k.c.
W rozważanym przypadku, co było niesporne, pozwany otrzymał zgłoszenie szkody w pojeździe w dniu 10 stycznia 2018 roku, a zatem winien spełnić świadczenie najpóźniej do dnia 10 lutego 2018 roku. Pozwany nie podniósł przy tym ani nie udowodnił, aby w terminie zakreślonym przepisem art. 817 § 1 k.c., nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia. Wysokość zaś szkody powstałej w pojeździe powoda została ustalona w toku niniejszego procesu tylko i wyłącznie na podstawie materiału zgormadzonego w postępowaniu likwidacyjnym, a więc na podstawie okoliczności istniejących i znanych pozwanemu w postępowaniu likwidacyjnym. Skoro zatem pozwany nie spełnił świadczenia z tytułu naprawienia szkody w pełnej wysokości z tytułu kosztów naprawy pojazdu do dnia 10 lutego 2018 roku, od tego dnia pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 6.178,47 złotych uzupełniającej odszkodowanie od dnia wskazanego w pozwie, tj. 11 lutego 2018 roku.
Odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie kwoty stanowiącej równowartość kosztów zlecenia prywatnej kalkulacji należą się powodowi natomiast od dnia wezwania do zapłaty tej kwoty. Żądanie w tym zakresie nie było bowiem objęte zgłoszeniem szkody w pojeździe, ponieważ koszty z tego tytułu w dacie dokonania zgłoszenia nie zostały jeszcze poniesione. Powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 200 złotych pismem z dnia 16 kwietnia 2018 roku, zakreślając termin 7 dni na dokonanie zapłaty liczony od dnia doręczenia wezwania do zapłaty. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanemu 27 kwietnia 2018 roku, a zatem pozwany winien spełnić świadczenie z tego tytułu do dnia 4 maja 2018 roku. Skoro tego nie uczynił, od tego dnia pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 200 złotych od dnia wskazanego w pozwie, tj. 15 maja 2018 roku.
Stan faktyczny sprawy w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez obydwie strony co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń. Sąd uznał również za wiarygodny dowód z przesłuchania powoda w charakterze strony, ponieważ nie naprowadzono wobec nich przeciwdowodów.
Ustalenia natomiast co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, tj. co do zakresu uszkodzeń w pojeździe na skutek zdarzenie z dnia 28 grudnia 2017 roku oraz kosztów naprawy Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej L. C..
W ocenie Sądu opinia biegłego, uzupełniona ustnymi wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie w dniu 14 stycznia 2020 roku oraz opinią uzupełniającą z dnia 16 marca 2020 roku jest wystarczająca do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.
Opinia biegłego podlega ocenie jak każdy środek dowodowy, jednak w oparciu o właściwe dla jej oceny na płaszczyźnie merytorycznej kryteria, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Dowód z opinii biegłych podlega przy tym ocenie sądu, według mierników właściwych dla przedmiotu konkretnej opinii, a więc z punktu widzenia zgodności z zasadami logicznego rozumowania, wiedzy powszechnej, podstaw teoretycznych opinii wskazujących na wiedzę biegłego, sposobu formułowania opinii i jej wniosków, także ze względu na ich jednoznaczność i zgodność z postawionymi biegłym pytaniami, jednakże bez wnikania w ten zakres materii opinii, która wynika z wiedzy specjalistycznej biegłych. Jakkolwiek opinia biegłych jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu na podstawie całego zebranego w sprawie materiału, a zatem, na tle tego materiału, konieczne jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny, przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków. Dowód z opinii biegłego ma charakter szczególny, jego specyfika wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii za rzetelną. Oznacza to również i to, że sąd nie ma kompetencji do czynienia ustaleń pozostających w sprzeczności ze stanowiskiem specjalistów, zwłaszcza w sytuacji gdy opinia jest jednoznaczna, przekonująca i odpowiednio umotywowana.
Wskazać nadto należy, że opinia biegłych nie podlega, jak dowód na stwierdzenie faktów, weryfikacji w oparciu o kryterium prawdy i fałszu, lecz poprzez pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii. Jeśli więc opinia biegłego nie zawiera niejasności, wewnętrznych sprzeczności ani luk, oparta została na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, biegły w sposób należyty uzasadnił swoje wnioski (tj. w szczególności przedstawił tok swego rozumowania w sposób poddający się kontroli pod względem logiki), a konkluzje opinii są konkretne i przekonujące oraz wynikają z przeprowadzonych przez biegłego czynności (np. badań) oraz toku rozumowania, to brak jest podstaw do uznania takiej opinii za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy i przeprowadzania na podstawie art. 286 k.p.c. dodatkowego dowodu z opinii innych biegłych lub uzupełniającej opinii przez tego samego biegłego tylko z tej przyczyny, że strona postępowania nie zgadza się z treścią opinii. Innymi słowy wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie. Gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, a nadto biegły w istocie ustosunkował się do zgłoszonych zastrzeżeń, wyjaśniając znaczące dla istoty sprawy okoliczności, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych. Jeżeli zatem w odniesieniu do ustaleń faktycznych wymagających specjalistycznej wiedzy sąd zasięgnął opinii biegłych, to ewentualne powołanie jeszcze innych biegłych można by uznać za powinność sądu tylko wtedy, gdy pierwotna opinia budzi istotne i nie dające się usunąć wątpliwości. W szczególności sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii biegłego, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2018 roku, IV CSK 599/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 13 kwietnia 2017 roku, I ACa 642/16). Opinia biegłego jest niejasna wtedy, gdy jej wnioski końcowe są nielogiczne, nieścisłe lub obwarowane takimi zastrzeżeniami, iż nie można ustalić, jaki ostatecznie pogląd przyjmuje biegły, a także wówczas, gdy sformułowana jest w sposób tak zawiły, że jest niezrozumiała lub gdy jej wnioski końcowe nie znajdują oparcia w badaniach opisanych przez biegłego. Za opinię niepełną natomiast uznać należy taką opinię, która nie uwzględnia lub pomija niezbędne czynności badawcze, co ma wpływ na jej końcowe wnioski lub też nie odpowiada na wszystkie pytania lub zagadnienia wskazane przez sąd w tezie dowodowej. Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, gdyż odmienne stanowisko oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszystkich możliwych opinii biegłych, aby upewnić się, czy niektórzy z nich nie byli tego samego zdania, co strona ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99; z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97; z dnia 18 września 1997 r., II UKN 260/97; z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 391/97; z dnia 27 czerwca 2001 r., II UKN 446/00). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest zatem bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 9 stycznia 2012 r., I UK 200/11; z dnia 20 października 1999 r., II UKN 158/99; z dnia 19 marca 1997 r., III CKN 211/97). Samo zatem niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych oraz jej przeświadczenie, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych. Wskazać nadto należy, że wykazywanie okoliczności, uzasadniających powołanie kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To strona powinna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii. W konsekwencji należy uznać, że sąd nie ma obowiązku dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony, ale ma obowiązek dopuszczenia takiego dowodu wówczas, gdy zachodzi tego potrzeba, w szczególności, gdy w sprawie zostały wydane sprzeczne opinie biegłych. Jednocześnie wskazać należy, że Sąd nie jest obowiązany dążyć do takiego stanu, żeby strony zgadzały się ze złożoną opinią. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. ( por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 1 września 2009 r., I PK 83/09; 16 września 2009 r., I UK 102/09; 6 października 2009 r., II UK 47/09 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 marca 2016 r., I ACa 1381/15).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że biegły L. C. sporządził opinię zgodnie z treścią postanowienia dowodowego w tym przedmiocie, a opinia ta nie zawiera braków ani sprzeczności. Istotne zaś okoliczności dotyczące jej przedmiotu, ustalone na podstawie załączonych do akt przez strony dokumentów wytworzonych w toku postępowania likwidacyjnego oraz oględzin pojazdu są przedstawione w sposób nie budzący wątpliwości. Podniesione zaś przez pozwanego zarzuty do opinii zostały przez biegłego wyjaśnione w stopniu pozwalającym na przyjęcie, że sporządzona przez niego opinia jest jasna i nie zawiera twierdzeń i wniosków, które nie znajdowałyby oparcia w materiale dowodowym sprawy, w wiedzy i doświadczeniu zawodowym biegłego oraz zasadach logiki. Zawarte w jej treści wywody i wnioski, pozwalają na prześledzenie toku rozumowania biegłego i ustalenie, że wyciągnięte wnioski są logicznie poprawne. Biegły w sposób wyczerpujący i kategoryczny wyjaśnił dlaczego w okolicznościach faktycznych sprawy przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wymaga zastosowania nowych oryginalnych części zamiennych oraz naprawa winna nastąpić wg stawek roboczogodzin stosowanych przez autoryzowane stacje obsługi. Pozwany, wnosząc o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego, nie przedstawił żadnych merytorycznych argumentów mogących podważyć stanowisko biegłego. Argumentem takim nie jest bowiem fakt, że sądy orzekające w innych sprawach przyjmują za uzasadnione dokonanie naprawy przy użyciu części jakości Q czy też części używanych. Strona pozwana nie złożyła tych orzeczeń wobec czego nie jest możliwe zweryfikowanie, czy orzeczenia te zapadły w analogicznych stanach faktycznych. Wobec jednoznacznego stanowiska biegłego, nie było zatem podstaw, by nie podzielić wniosków zawartych w wydanej w sprawie opinii. Konkluzja biegłego jest stanowcza i odpowiednio umotywowana. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że opinia nie jest przydatna dla rozstrzygnięcia sprawy i że nie mogła stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Stąd też, Sąd mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.
W sprawie zbędne było zatem przeprowadzenie dodatkowego dowodu z opinii kolejnych biegłych sądowych, gdyż wydana już opinia wyjaśniła wszystkie kwestie istotne z puntu widzenia przedmiotu rozstrzygnięcia. Dlatego też Sąd na podstawie art. 235 2 § 1 pkt 5 k.p.c. w zw. z art.235 2 § 2 k.p.c. pominął wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego, jako zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.
Powód w przedmiotowej sprawie poniósł następujące koszty procesu: 343 złotych tytułem opłaty od pozwu, 500 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, 1.800 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego (kwota obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 z późń. zm.) oraz 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 2.660 złotych.
Pozwany poniósł następujące koszty procesu: 500 złotych tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, 1.800 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika w osobie radcy prawnego (kwota obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 z późń. zm.) i 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 2.317 złotych.
Powód wygrał proces w 93,12 %, zaś przegrał w 6,88 %. Po wzajemnej kompensacji poniesionych kosztów, Sąd w punkcie III wyroku zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz powoda A. D. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 2.311,61 zł.
W przedmiotowej sprawie koszt sporządzonych przez biegłego opinii opiewał na kwotę 1.060 zł. Kwota ta pokryta została z zaliczek wpłaconych przez strony w łącznej kwocie 1.000 zł. Do rozliczenia zatem pozostały nieuiszczone koszty sądowe w kwocie 60 zł.
O nieuiszczonych kosztach sądowych obejmujących kwotę 60 złotych tytułem wynagrodzenia biegłego Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 623 ze zmianami). Zważywszy że przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć każdą ze stron w zakresie, w jakim przegrała sprawę.
Mając to na względzie, Sąd proporcjonalnie do wyniku procesu, nakazał w punkcie IV wyroku pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w Ł. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 56 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, zaś w punkcie V wyroku nakazał pobrać od powoda A. D. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 4 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
Sygn. akt III C 2499/18
ZARZĄDZENIE
1. Odnotować w kontrolce uzasadnień.
2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego r. pr. J. C..
5. Zarządzenie wykonać w terminie 7 dni.
6. Akta przedłożyć z zażaleniem, apelacją lub za 30 dni.
29.10.2020 r., SSR Justyna Pikulik
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie
Osoba, która wytworzyła informację: Justyna Pikulik
Data wytworzenia informacji: