Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin- Centrum w Szczecinie – Wydział III Cywilny

w składzie: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Janik-Białek

Protokolant: stażysta Paulina Kłos

po rozpoznaniu w dniu 17 grudnia 2021 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

przeciwko L. T.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego L. T. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. kwotę 58 (pięćdziesięciu ośmiu) złotych i 81 (osiemdziesięciu jeden) groszy;

II.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 317 (trzystu siedemnastu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 270 (dwustu siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

IV.  nadaje wyrokowi w pkt. I rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Małgorzata Janik- Białek

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2019 roku w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniosła przeciwko L. T. pozew o zapłatę kwoty 520,97 złotych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od wskazanych kwot, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych. W uzasadnieniu strona powodowa wskazała, że pozwany zawarł umowę ubezpieczenia potwierdzoną polisą o numerze (...), na podstawie której ochroną ubezpieczeniową objęty został pojazd marki C. (...) o nr. rej. (...). Rzeczona polisa zawierała następujące rodzaje ubezpieczenia:

- odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (do zapłaty pozostała druga rata w wysokości 501,43 złotych, przy czym aktualna kwota kapitału to 462 złotych wraz z odsetkami naliczonymi od dnia następnego po dacie wymagalności w wysokości 39,43 złotych do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu),

- (...) kierowców i pasażerów pojazdów mechanicznych (do zapłaty pozostała druga rata w wysokości 19,54 złotych, przy czym aktualna kwota kapitału to 18 złotych wraz z odsetkami naliczonymi od dnia następnego po dacie wymagalności roszczenia w wysokości 1,54 złotych od dnia poprzedzającego wniesienie pozwu).

Mimo wezwań do zapłaty pozwany nie uregulował zadłużenia.

W dniu 11 czerwca 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem strony powodowej(sygn. akt VI NC-e 931931/19).

Postanowieniem z dnia 14 października 2019 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uchylił nakaz zapłaty z dnia 11 czerwca 2019 roku w całości oraz przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi.

W piśmie procesowym z dnia 5 maja 2020 roku pełnomocnik powódki podtrzymał powództwo w całości prostując datę wymagalności roszczenia na dzień 4 marca 2018 roku.

Pismem z dnia 17 listopada 2021 roku pełnomocnik strony powodowej cofnął pozew o kwotę wpłaty w wysokości 530,00 złotych ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie i wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 58,81 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 520,97 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia 28 czerwca 2021 roku, podtrzymując wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2021 roku pozwany uznał roszczenie w aktualnym kształcie dochodzonym przez stronę powodową.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od dnia 3 września 2017 roku do dnia 2 września 2018 roku strony łączyła umowa ubezpieczenia OC pojazdu C. o nr. rej. (...) oraz od następstw nieszczęśliwych wypadków kierowców i pasażerów pojazdów mechanicznych. Łączna składka wyniosła kwotę 973,00 złotych, pierwsza w wysokości 493,00 złotych płatna do dnia 14 września 2017 roku, druga w wysokości 480,00 złotych płatna do dnia 3 marca 2018 roku.

Dowód:

- polisa nr (...), k. 30.

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wzywała L. T. do zapłaty kwoty 517,92 złotych.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 31.

L. T. uregulował na rzecz powoda w dniu 28 czerwca 2021 r. kwotę 530 zł. Z tej sumy kwota 520,97 zł została zaksięgowana przez powoda na poczet należności głównej, zaś kwota 9,03 zł na poczet części odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 520,97 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia 28 czerwca (...).

niesporne

Sąd zważył, co następuje:

Strony łączyła umowa ubezpieczenia nr (...) w okresie od dnia 3 września 2017 roku do dnia 2 września 2018 roku, przez którą ubezpieczyciel zobowiązał się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązał się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 §1 i § 2 pkt 1 kodeksu cywilnego).Świadczenie ubezpieczającego polega na zapłacie składki.

Zgodnie z rzeczoną umową L. T. obowiązany był do zapłaty składki ubezpieczeniowej w kwocie 973,00 złotych, płatnej w dwóch ratach: pierwsza w wysokości 493,00 złotych płatna do dnia 14 września 2017 roku, a druga w wysokości 480,00 złotych płatna do dnia 3 marca 2018 roku.

Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2021 roku pozwany uznał roszczenie w zakresie dochodzonego aktualnie na dzień zamknięcia rozprawy przez powoda roszczenia tj. kwoty 58,81 złotych tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 520,97 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia 28 czerwca 2021 roku pomniejszonych o kwotę 9,03 zł.

Art. 213 § 2 k.p.c. stwierdza, że Sąd jest związany uznaniem powództwa i jednocześnie zakreśla granice rozporządzalności nakładając na sąd obowiązek kontroli, czy uznanie nie jest sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjnym pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie.

Oświadczenie pozwanego może być złożone na rozprawie, którego treść stanowić będzie element protokołu rozprawy (art. 158 § 1 pkt 3 k.p.c.), bądź też dokonane poza rozprawą w piśmie procesowym skierowanym do sądu (art. 126 k.p.c.). Przedmiotem uznania pozwanego może być dochodzone przez powoda roszczenie w całości lub w określonej części. Uznanie powództwa powinno być, jak każda czynność procesowa, wyraźne oraz jednoznacznie określone i nienasuwające wątpliwości co do swej treści oraz zakresu, w jakim pozwany uznał żądanie pozwu. Następstwem skutecznego uznania powództwa jest wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu bez przeprowadzenia postępowania dowodowego. Poza tym wyrokowi takiemu sąd z urzędu nada rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c.).

Sąd nie znalazł podstaw, które mogłyby przemawiać za tym, iż oświadczenie o uznaniu powództwa było sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego lub miało na celu obejście prawa. Dokumenty przedłożone przez stronę powodową pozwalają sądzić, iż jej roszczenie było zasadne.

Mając zatem na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, na podstawie art. 213 § 2 k.p.c. w zw. z art. 805 § 1 k.c., Sąd w punkcie I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 58,81 złotych.

W punkcie IV sentencji wyroku rozstrzygnięciu zawartemu w pkt. I nadano rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., albowiem zostało ono uznane przez pozwanego.

W związku z wpłatą dokonaną przez pozwanego, strona powodowa cofnęła powództwo co do kwoty 530,00 złotych i w tym zakresie zrzekła się roszczenia.

Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.).

W przedmiotowej sprawie cofnięcie pozwu w. ww. zakresie nastąpiło ze zrzeczeniem się roszczenia, a zatem zgoda pozwanego na dokonanie tej czynności nie była wymagana.

W ocenie Sądu brak było również podstaw do przyjęcia, że cofnięcie pozwu w. ww. zakresie narusza dyspozycję art. 203 § 4 k.p.c. Czynność ta została dokonana po zaspokojeniu przez pozwanego w toku procesu żądania zapłaty należności głównej i części odsetek do kwoty 530,00 złotych.

Stosownie do przepisu art. 355 k.p.c., Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew, strony zawarły ugodę lub została zatwierdzona ugoda zawarta przed mediatorem albo z innych przyczyn wydanie wyroku stało się zbędne lub niedopuszczalne.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 § 1 i 4 k.p.c., Sąd w punkcie II sentencji wyroku umorzył postępowanie w pozostałym zakresie.

Z literalnego brzmienia art. 203 § 2 k.p.c. wynika, że w przypadku cofnięcia pozwu zwrot kosztów procesu przysługuje wyłącznie pozwanemu, o ile zgłosi w tym zakresie wniosek w wymaganym terminie. Za ugruntowany w orzecznictwie należy jednak uznać pogląd, że od tej zasady zachodzi wyjątek w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt II CZ 208/11, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2012 r., sygn. akt V CZ 109/11).

Z uwagi na fakt, iż cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie było konsekwencją zadośćuczynienia przez pozwanego w toku procesu żądaniu pozwu co do kwoty 530 zł, zaś w pozostałym zakresie powództwo zostało uznane przez pozwanego, pozwanego – w myśl przytoczonych powyżej orzeczeń Sądu Najwyższego – należało uznać za stronę przegrywającą sprawę, co uzasadniało rozstrzygnięcie o kosztach w oparciu o art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Na zasądzone od pozwanego na rzecz powoda koszty postępowania składały się: koszt zastępstwa procesowego w wysokości 270,00 zł , uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz uiszczona opłata sądowa od pozwu w wysokości 30 zł (punkt III sentencji wyroku).

W powołaniu powyżej argumentacji orzeczono jak w sentencji.

SSR Małgorzata Janik – Białek