Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Małgorzata Milko
Protokolant:	stażysta Anna Wojtczak

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2015 r. w Szczecinie

sprawy

z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

oddala powództwo w całości.

Sędzia Małgorzata Milko

Sygn. akt: III C 1675/14 upr.

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

W dniu 28 czerwca 2013 roku powód (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w K. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym żądał zasądzenia od D. S. kwoty 3 291,89 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu i kosztami procesu.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód podał, że D. S. nie wywiązał się z łączącej go z Bankiem (...) z siedzibą w K. umowy kredytu i z tego tytułu powstało zadłużenie w dochodzonej pozwem kwocie, na która składają się należności z następujących tytułów: należność główna w kwocie 1 730,21 złotych, odsetki umowne w kwocie 1 194,48 złotych, odsetki ustawowe od należności głównej, naliczone od dnia nabycia wierzytelności do dnia wniesienia pozwu w kwocie 212,60 zł oraz koszty w kwocie 154,60 złotych Wierzytelność z tego tytułu (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. nabył na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 20 sierpnia 2012 roku.

W dniu 17 września 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty, zgodnie z treścią żądania pozwu.

Nakaz zapłaty nie został skutecznie doręczony pozwanemu z uwagi na nieaktualny adres pozwanego, skutkiem czego postanowieniem z dnia 21 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Lublinie uchylił nakaz zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania tutejszemu Sądowi.

Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2015 roku D. S. przyznał, że z Bankiem (...) łączył go umowa kredytu, który zaciągnął w roku 2006 oraz w 2007 roku otrzymał z Banku (...) kartę kredytową z limitem określonym na kwotę 1 500 zł., z której korzystał do 2008 roku. Niespłacone należności były już przedmiotem orzeczenia sądu na podstawie którego dokonuje spłaty przez komornika. Nie wie jednak jaka kwota pozostała do zapłaty. Wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut niewykazania istnienia roszczenia co do wysokości oraz jego przedawnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 lipca 2007 roku D. S. zawarł z Bankiem (...) Spółką Akcyjną w K. umowę o wydanie karty płatniczej kredytowej i udzielenie limitu kredytowego, na podstawie której bank zobowiązał się do wydania jej karty kredytowej uprawniającej do korzystania z limitu w wysokości w odrębnej informacji przesłanej razem z kartą spersonalizowaną – stanowiącą integralną część umowy oraz obsługi i rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty kredytowej, a pozwany – do zapłaty zobowiązań wynikających z wykonanych operacji wraz z należnymi opłatami i prowizjami związanymi z umową.

Oprocentowanie limitu w dniu zawarcia umowy wynosiło 21,9 % w stosunku rocznym dla wszystkich transakcji..

Za wykonywanie czynności związanych z obsługa karty oraz limitu kredytu Bank pobiera opłaty i prowizje określone w Taryfie Opłat i Prowizji.

Posiadacz karty zobowiązany był do spłaty wykorzystanego limitu kredytowego na zasadach określonych w umowie.

Jako spłatę wykorzystanego limitu kredytowego rozumiało się wpłatę określonej kwoty na wskazany w umowie numer rachunku bankowego.

Dowód:

- umowa o kartę kredytową k. 18 – 24.

W dniu 16 lipca 2012 roku Bank (...) z siedzibą w K. przelała na (...) 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wierzytelność wobec D. S. wynikającą z umowy o kartę kredytowa z dnia 31 lipca 2007 roku.

Dowód:

- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 16 lipca 2012 roku, k. 32 – 34.

W dniu 20 sierpnia 2012 roku (...) 1 Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. zawarł z (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w K. umowę cesji wierzytelności

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności z dnia 20 sierpnia 2012 roku, k. 28 – 31.

- załącznik do umowy cesji wierzytelności z dnia 20 sierpnia 2012 roku, k. 27.

Pismem z dnia 10 września 2012 roku powód zwrócił się do M. S. z informacją o przelewie wierzytelności wynikającej z umowy z dnia 28 marca 2007 roku , wzywając jednocześnie do zapłaty kwoty 3 113,18 zł w terminie 7 dni na rachunek bankowy powoda. Jednocześnie podano, że żądana kwota wynika z następujących pozycji:

- 1 730,21 zł – kwota należności głównej;

- 1 194,48 zł – odsetki umowne;

- 33,89 zł – odsetki ustawowe naliczane od dnia 17 lipca 2012 roku;

- 154,60 zł – koszty.

Dowód:

- pismo z dnia 10 września 2012 roku wraz z dowodem nadania, k. 25 – 26.

(...) Banku (...) S.A. z siedzibą w K. przeciwko M. S. o zapłatę kwoty 3 291,89 złotych wraz z ustawowymi odsetkami wpłynął do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 28 czerwca 2013 roku.

Niesporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powód, jak wynika z treści uzasadnienia żądania pozwu, wywodzi roszczenie z umowy o kartę kredytową z dnia 28 marca 2007 roku, na podstawie której jego poprzednik prawny oddał pozwanemu do dyspozycji określony limit kredytowy, a pozwany zobowiązał się do spłaty wykorzystanego limitu zgodnie z treścią tej umowy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach finansowych (tekst jednolity z 2012 roku, poz. 1232) przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę.

Zgodnie z treścią przepisu art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2).

Pozwany podniósł między innymi zarzut przedawnienia roszczenia, a zaoferowane przez powoda dowody w postaci dokumentów, jakkolwiek wiarygodne, okazały się niewystarczające dla uznania tego zarzutu za nieuzasadniony.

Zgodnie z treścią przepisu art. 117 § 1 i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków
w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.

Przepis art. 118 k.c. stanowi natomiast, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Zważywszy, że do oceny stosunku prawnego winny być stosowane przepisy obowiązujące w dacie jego nawiązania, zastosowanie w sprawie znajdzie przepis art. 6 cytowanej ustawy o elektronicznych instrumentach finansowych, zgodnie
z treścią którego roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem 2 lat, przy czym jeżeli posiadacz karty kredytowej zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008 r., I CSK 243/08, OSNC 2010/1/16). Należy nadto zaznaczyć, że kwalifikacja roszczenia decydująca o terminie przedawnienia nie ulega zmianie w przypadku zmiany podmiotowej po stronie wierzyciela ( tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 17 lipca 2003 r., III CZP 43/03, OSNC 2004, nr 10, poz. 151)

Z uwagi na to, iż pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, na powodzie – zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że pozwany nie wywiązał się z terminowego regulowania należności wynikających z umowy o kartę kredytową z dnia 28 marca 2007 roku, a nadto wysokość żądanych kwot z tego tytułu, jak również w jakiej dacie roszczenie wynikłe z przedmiotowej umowy stało się wymagalne. Należy w tym miejscu podkreślić, iż obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne ( art. 6 k.c.). Nie wymagają jednak dowodu – stosownie do przepisu art. 229 k.p.c. – fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Nadto zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, rządzącą procesem cywilnym, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). To strona powodowa, która domaga się zapłaty pewnej należności na drodze sądowej, winna co do zasady wykazać, iż należność ta – oznaczona co do wysokości, tytułu i daty płatności – nie została przez jej przeciwnika procesowego uiszczona.

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, że powód nie wywiązał się ze spoczywającego na nim obowiązku. W celu wykazania zasadności żądania pozwu przedłożył umowę o kartę kredytową, dwie umowy przelewu wierzytelności i wezwanie do zapłaty z informacją o cesji wierzytelnosci. Dokumenty te nie pozwalają na poczynienie ustaleń, co istotne z uwagi na podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia, w jakich terminach zobowiązanie z tytułu spłaty wykorzystanego limitu kredytowego stało się wymagalne. Jedynie w wezwaniu do zapłaty znajduje się adnotacja, że powód jest właścicielem wierzytelności wynikającej z wyżej opisanej umowy, przy czym nie zostało w tym dokumencie wskazane w jakiej dacie roszczenie to stało się wymagalne. Takie ogólne sformułowanie, w sytuacji, kiedy pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, nie może stanowić podstawy uznania tego zarzutu za bezpodstawny. Ocena zasadności tego zarzutu należy bowiem do Sądu, który winien mieć możliwość ustalenia w oparciu o zebrany materiał dowodowy chwili wymagalności roszczenia, a następnie zbadania czy termin przedawnienia roszczenia, liczony od dnia jego wymagalności, już upłynął. Niewątpliwie bowiem dla ustalenia, czy upłynął termin przedawnienia koniecznym jest uprzednie ustalenie nie tylko rodzaju roszczenia, ale też terminu jego wymagalności. Sąd zaś, zgodnie z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności nie jest władny do precyzowania wniosków dowodowych za którąkolwiek ze stron, tym bardziej jeżeli strona ta jest reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata. Przywołana zasada kontradyktoryjności przerzuca bowiem ciężar odpowiedzialności za wynik procesu na strony, które są dysponentami tego postępowania i powinny wykazywać inicjatywę w przedstawianiu dowodów. Do Sądu należy natomiast dokonanie oceny tych dowodów, które strony przedstawią oraz ewentualnie dowodów pozyskanych z urzędu o tyle, o ile ich pozyskaniu nie sprzeciwia się zasada bezstronności ( art. 232 zd. 2 k.p.c. ). W okolicznościach faktycznych sprawy podjęcie przez Sąd czynności zmierzających do sformułowania prawidłowego wniosku dowodowego przez powoda stanowiłoby naruszenie zasady równości stron i bezstronności. Dlatego też przeprowadzenie tego dowodu okazało się niemożliwe. Reasumując, powód nie udowodnił w jakiej dacie dochodzone pozwem roszczenie stało się wymagalne, a tym samym zasadności żądania pozwu. Reasumując, powód nie udowodnił w jakiej dacie dochodzone pozwem roszczenie stało się wymagalne, a tym samym zasadności żądania pozwu. W szczególności nie wykazał on, że w chwili zawierania przez niego z pierwotnym wierzycielem umowy przelewu wierzytelności, to jest w dniu 20 sierpnia 2012 roku, roszczenie to nie było jeszcze wymagalne oraz że w dniu wniesienia pozwu nie było jeszcze przedawnione.

Powód nie przedstawił innych dowodów, chociażby w postaci dokumentów obrazujących operacje księgowane na rachunku utworzonym w celu księgowania operacji dokonywanych przy użyciu karty kredytowej, co pozwoliłoby Sądowi jak i stronie pozwanej na ocenę zasadności powództwa, w tym również na dokonanie matematycznego sprawdzenia prawidłowości wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty. Z uwagi na podniesione przez stronę pozwaną zarzuty, umowa o kartę kredytową (…) może w okolicznościach konkretnej sprawy okazać się niewystarczająca dla uwzględnienia powództwa. O ile bowiem brak na etapie postępowania upominawczego innych dowodów nie stanowił przeszkody do uwzględnienia powództwa, o tyle, wobec zaprzeczenia przez pozwanego istnienia przedmiotowej wierzytelności, powoduje ten skutek, że powództwo nie może zostać uwzględnione z powodu niewykazania przez powoda, iż dochodzone pozwem roszczenie przysługuje mu co do zasady i wysokości. Wskazać również należy, że fakt zawarcia umowy przelewu wierzytelności nie może stawiać nabywcy wierzytelności w sytuacji korzystniejszej procesowo od pierwotnego wierzyciela, który to, aby domagać się skutecznie zapłaty od strony pozwanej musi wykazać zarówno fakt powstania konkretnej wierzytelności, jej podstawę jak i jej wysokość, zaś dokumenty przedkładane przez takie osoby nie mogą – z racji istniejących po ich stronie ewentualnych trudności dowodowych - korzystać z walorów przysługujących dokumentom urzędowym. W postępowaniu przed sądem mającym na celu rozpoznanie merytorycznej zasadności żądania pozwu przedmiotem oceny jest nie tylko kwestia legitymacji procesowej strony powodowej, ale również ocena zasadności żądania pozwu tak co do zasady jak i co do wysokości. Powód winien udowodnić za pomocą dowodów przewidzianych przez kodeks postępowania cywilnego, że dochodzona pozwem kwota mu przysługuje tak co zasady jak i wysokości. Z obowiązku tego nie zwalnia powoda fakt, że postanowienia umowy, na podstawie której nabył wierzytelność zawierają treści poufne czy też okoliczność, że ujawnienie pełnej treści załączników umowy będzie stanowiło naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych. Powód, jako strona umowy przelewu wierzytelności, w ramach przewidzianej w art. 353 ¹ k.c. swobody umów, winien zadbać o takie sformułowanie jej treści oraz nadanie jej takiej formy, aby w toku postępowania sądowego, w razie sporu co do istnienia wierzytelności i skuteczności jej nabycia, możliwe było przedstawienie zarówno samej umowy w pełnej treści jak i załączników umożliwiających Sądowi ocenę, czy rzeczywiście wierzytelność istnieje i że doszło do jej przelewu.

Mając powyższe na uwadze, powództwo należało oddalić.

Sygn. akt III C 1675/14

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

3.  Wykonać zarządzenie w terminie 14 dni.

4.  Przedłożyć akta po wpłynięciu pisma lub za 30 dni od wykonania zarządzenia.

Sędzia Małgorzata Milko