Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia Sądu Rejonowego Anna Szarek

Protokolant – stażysta Anna Ziemniewicz

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko I. S.

o zapłatę

I oddala powództwo

II zasądza od powódki (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej
w W. na rzecz pozwanego I. S. kwotę 7 217 zł (siedmiu tysięcy dwustu siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 1513/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 października 2019 roku

/w postępowaniu zwykłym/

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła pozew przeciwko I. S. o zapłatę kwoty 52 467,26 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od dnia 19 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powyższa należność wynika umowy kredytu gotówkowego P. z ubezpieczeniem w PLN nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku i składają się na nie kwota 48 464,08 zł z tytułu należności głównej, 40 zł z tytułu poniesionych kosztów i 3 963,18 zł z tytułu odsetek naliczonych do dnia 18 sierpnia 2016 roku.

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2017 roku Sąd zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 par. 1 pkt 6 kpc, albowiem z powodu niewskazania przez powódkę w wyznaczonym terminie aktualnego adresu pozwanego sprawie nie można było nadać dalszego biegu.

Z pisma Komisariatu Policji S. – Ś. w S. z dnia 14 maja 2018 roku wynika, że pod adresem pozwanego podanym w pozwie, tj. ul. (...), S., znajduje się około 10 mieszkań oraz ze rozpytani lokatorzy nie znają pozwanego (k. 65).

Z pisma Komisariatu Policji w S. z dnia 15 maja 2018 roku wynika, że pod adresem: ul. (...), S., wskazanym przez powódkę jako inny znany adres pozwanego pozwany nie zamieszkuje, a rozpytani sąsiedzi nie znają takiej osoby (k. 70).

Postanowieniem z dnia 18 lipca 2018 roku Sąd podjął zawieszone postępowanie i zarządzeniem z dnia 18 lipca 2018 roku Przewodniczący zarządził ustanowić dla nieznanego z miejsca pozwanego kuratora procesowego na wniosek zgłoszony przez powódkę.

W odpowiedzi na pozew kurator procesowy pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że powódka nie wykazała istnienia należności dochodzonej pozwem, w tym że strony zawarły jakąkolwiek umowę oraz że pozwany otrzymał od powódki jakiekolwiek środki pieniężne. Ponadto powódka nie wykazała wymagalności roszczenia, albowiem nie wykazała, aby doszło do wypowiedzenia umowy, w tym zachowania procedury wypowiadania umów kredytowych z art. 75 i 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Prawo bankowe oraz istnienia należności dochodzonej pozwem, gdyż na tę okoliczność przedłożyła wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, który to dokument nie przedstawia historii spłaty kredytu oraz sposobu wyliczenia kwoty należności głównej i odsetek.

W piśmie procesowym z dnia 16 listopada 2018 roku powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko procesowe oraz wyjaśniła, że na podstawie umowy nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku udzieliła pozwanemu kredytu gotówkowego przeznaczonego na spłatę kredytu oraz na cele konsumpcyjne w całkowitej kwocie 59 000 zł z terminem spłaty 20 lutego 2012 roku. Początkowo pozwany uiszczał raty w terminach wskazanych w harmonogramie. Od 10 listopada 2015 roku pozwany zaprzestał wpłat na poczet zadłużenia. Zgodnie z par. 18 umowy powódka mogła wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy Bank wysłał na piśmie przesyłką poleconą za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Po upływie okresy wypowiedzenia całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu wraz z odsetkami i opłatami stało się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. Wypowiedzenie umowy powódka wysłała na aktualny adres pozwanego. Stosownie do par. 21 umowy wszelkie dotyczące umowy oświadczenia miały być wysyłane do kredytobiorcy na adres wskazany w umowie lub na inny adres wskazany przez kredytobiorcę po zawarciu umowy. Obowiązkiem kredytobiorcy było zawiadomienie o zmianie swojego adresu korespondencyjnego. W razie niewykonania tego obowiązku korespondencja miała zostać przesłana do klienta na ostatni wskazany przez niego adres. W związku z tym zarzut braku wymagalności roszczenia jest niezasadny.

W piśmie z dnia 20 grudnia 2018 roku pełnomocnik pozwanego wniósł o uchylenie zarządzenia o wyznaczeniu kuratora procesowego dla pozwanego podając, że w dniu 19 grudnia 2018 roku pozwany odczytał wiadomość emailową od kuratora procesowego ustanowionego dla niego w niniejszej sprawie.

Zarządzeniem z dnia 27 marca 2019 roku Przewodniczący uchylił zarządzenie z dnia 18 lipca 2018 roku o ustanowieniu kuratora procesowego dla pozwanego.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że powódka nie wykazała istnienia, wysokości i wymagalności należności dochodzonej pozwem oraz kwestionując skuteczność wypowiedzenia umowy, gdyż przesyłki pocztowe były wysyłane na adres inny niż wskazany w umowie kredytu.

W piśmie procesowym z dnia 3 września 2019 roku powódka podała, że pozwany kuliku krotnie deklarował zmianę danych – zarówno adresu korespondencyjnego jak i adresu zamieszkania. W momencie wysyłki wypowiedzenia aktualnym adresem korespondencyjnym był adres: ul. (...), S. bądź alternatywny ul. (...), S.. Pozwany zmianę adresu zadeklarował dopiero w dniu 6 lipca 2018 roku i wówczas dane te zostały zmienione na ul. (...) w S.. Z dniem 17 stycznia 2019 roku pozwany zadeklarował kolejną zmianę adresu, tym razem na ul. (...), S.. Tym samym wypowiedzenie umowy dotarło do pozwanego w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lutego 2014 roku I. S. zawarła z (...) Spółką Akcyjną w W. umowę kredytu P. nr (...), na podstawie której Bank udzielił mu kredytu w kwocie 59 000 zł na spłatę kredytu oraz cele konsumpcyjne na okres 7 lat.

Kredytobiorca zobowiązał się do zapłaty, przy wypłacie przez (...) S.A. kredytu, prowizji za udzielenie kredytu w wysokości 1 1180 zł, to jest 2 % kwoty kredytu. Zapłat prowizji następuje zgodnie z pisemną dyspozycją kredytobiorcy (par. 2 ust. 1).

Stosownie do par. 3 ust. 1 wypłata kredytu miała nastąpić jednorazowo w dniu 19 lutego 2014 roku w kwocie 32 900,50 zł przelewem na rachunek bankowy (...) w (...) S.A.

Z par. 5 ust. 1 umowy wynika, że kredyt jest oprocentowany według obowiązującej w (...) SA. Zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym, której wysokość ustalana jest jako suma stawki referencyjnej i marży (...) S.A. (...) S.A. jest stała w okresie kredytowania i wynosi 8 punktów procentowych. Stawkę referencyjną stanowi WIBOR 3M, która w dniu sporządzenia umowy wynosi 2,71 %, a oprocentowanie kredytu 10,71 % w stosunku rocznym (par. 5 ust. 2 i 4).

W par. 18 ust. 1 pkt 1 umowy postanowiono, że kredytodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków określonych w umowie. Termin wypowiedzenia wynosi 30 dni (par. 18 ust. 2). Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy (...) S.A. przesyła kredytobiorcy na piśmie przesyłką poleconą za zwrotnym potwierdzeniem odbioru w sposób, o którym mowa w par. 21 (par. 18 ust. 3), to jest na adres wskazany w umowie lub na inny adres wskazany przez kredytobiorcę po zawarciu umowy (par. 21 ust. 1). Stosownie do par. 19 ust. 1 umowy w następnym dniu po upływie ostatniego dnia terminu wypowiedzenia całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu wraz z odsetkami i należnymi opłatami staje się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. Od całego zadłużenia przeterminowanego i wymagalnego z tytułu udzielonego kredytu, z wyłączeniem kwoty należnych odsetek oraz opłat i prowizji, (...) S.A. nalicza i pobiera odsetki według stopy procentowej, o której mowa w par. 12 (par. 21 ust. 2). W par. 12 ust. 1 postanowiono, że kwoty niespłaconych w całości lub w części rat kredytu – w terminach określonych w planie spłaty lub zawiadomieniu – stają się następnego dnia po upływie tych terminów zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. W przypadku niespłacenia raty w terminie (...) S.A. pobiera od kwoty zaległej raty kredytu odsetki według ustalonej przez (...) S.A. zmiennej stopy procentowej dla zadłużenia przeterminowanego równej czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego (par. 12 ust. 2).

Zgodnie z harmonogramem spłat kredytu kredyt miał zostać spłacony w 84 ratach równych w wysokości 1 001,61 zł, z wyjątkiem pierwszej raty w kwocie 1 018,92 zł i ostatniej w kwocie 932,87 zł, płatnych do 20 dnia każdego miesiąca począwszy od 20 marca 2014 roku do 20 lutego 2021 roku.

W umowie jako adres zamieszkania I. S. wskazano: ul. (...), S..

W dniu 5 lipca 2018 roku dokonano zmiany danych Klienta poprzez usunięcie adresu dodatkowego ul. (...), S., następnie w dniu 6 lipca 2018 roku poprzez usunięcie adresu dodatkowego ul. (...) i wprowadzenie adresu dodatkowego ul. (...), W., a następnie w dniu 17 stycznia 2019 roku dokonano modyfikacji z ul. (...), W. na ul. (...), S..

Dowód:

- umowa nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku (k. 130 – 133),

- harmonogram spłat kredytu (k. 134 - 135).

W dniu 25 lutego 2016 roku (...) Bank (...) Akcyjna w W. wysłała do I. S. na adres: ul. (...), S. pismo z dnia 18 lutego 2016 roku, w którym oświadczyła, że wypowiada umowę nr (...) z powodu braku spłaty wymagalnych rat. Wskazała przy tym, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i liczy się od dnia następnego po dniu doręczenia niniejszego wypowiedzenia. Brak spłaty zadłużenia wymagalnego w okresie wypowiedzenia spowoduje, że cała kwota kredytu wraz z odsetkami i opłatami stanie się przeterminowana i wymagalna. W treści pisma wskazano, że zadłużenie do spłaty wynosi 2 990,18 zł, w tym 1 747,33 zł z tytułu kapitału, a zadłużenie niewymagalne na dzień wystawienia pisma 47 076,79 zł. Pismo powróciło do nadawcy jako niepodjęte w terminie. Wcześniejsze pismo z dnia 22 grudnia 2015 roku informujące o zadłużeniu z tytułu umowy i wzywające do zapłaty w terminie 7 dni również zostało zaadresowane na: ul. (...), S..

Dowód:

- pismo z dnia 18 lutego 2016 roku ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 128, 129),

- pełnomocnictwa z dnia 23 grudnia 2014 roku, 2 lipca 2012 roku i 8 września 2014 roku z odpisami z KRS (k. 188, 189, 190 – 197, 198 – 200, 201 – 204, 205, 206 - 216),

- pismo z dnia 22 grudnia 2015 roku (k. 115)..

Pismem z dnia 12 kwietnia 2016 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wezwała I. S. do zapłaty kwoty 50 780,98 zł z tytułu należności wynikających z umowy nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku, w tym kwoty 48 464,08 zł z tytułu należności głównej, 40 zł z tytułu poniesionych kosztów i 2 276,90 zł z tytułu odsetek – w terminie 7 dni, w związku z wypowiedzeniem umowy. Pismo zostało wysłane w dniu 20 kwietnia 2016 roku na adres: ul. (...), S. i powróciło do nadawcy z adnotacją: zwrot, nie podjęto w terminie”.

Dowód:

- pismo z dnia 12 kwietnia 2016 roku ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 18, 19).

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wystawiła w dniu 16 sierpnia 2016 roku wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...), w którym stwierdzono, że na dzień 16 sierpnia 2016 roku zadłużenie I. S. z tytułu umowy kredytu gotówkowego P. z ubezpieczeniem w PLN nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku wynosi 50 780,98 zł, w tym kwota 48 464,08 zł z tytułu należności głównej, 40 zł z tytułu poniesionych kosztów i 3 963,18 zł z tytułu odsetek naliczonych do dnia 18 sierpnia 2016 roku.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...) (k. 23),

- pełnomocnictwo dla J. K. (1) z odpisem z KRS powódki (k. 30, 31 – 35).

Zadłużenie I. S. z tytułu należności głównej (kapitału) wynikającej z umowy kredytu gotówkowego P. z ubezpieczeniem w PLN nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku wynosi 48 464,08 zł. Ostatnia wpłata na poczet spłaty kredytu została dokonana w dniu 23 października 2015 roku.

Dowód:

- historia operacji na kontrakcie kredytowym nr (...) (k. 125 – 127).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powódka wywodziła swoje roszczenie z umowy nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku. Fakt zawarcia umowy został wykazany przez powódkę poprzez przedłożenie oryginału umowy z podpisem pozwanego (k. 130 – 133) oraz pełnomocnictw dla osób działających w imieniu powódki, to jest A. K. (k. 186) i J. K. (2) (k. 187). Pozwany nie zakwestionował prawdziwości swego podpisu na umowie i nie powołał dowodu na okoliczność, że podpis ten do niego nie należy. Na okoliczność uruchomienia kredytu udzielonego na podstawie umowy nr (...) z dnia 19 lutego 2014 roku na spłatę kredytu oraz cele konsumpcyjne powódka przedłożyła historię operacji na kontrakcie kredytowym, z którego to dokumentu wynika, że w dniu 23 października 2015 roku pozwany dokonał ostatniej wpłaty na poczet spłaty kredytu, wskutek czego do spłaty pozostał kapitał w kwocie 48 912,08 zł. Zgodnie z przedłożonym przez powódkę harmonogramem spłaty kredytu kredyt miał być spłacony w 84 ratach do dnia 20 lutego 2021 roku. Pozwany nie przedłożył jakiegokolwiek dowodu na okoliczność, że dokonał wpłat w innych kwotach niż te, które zostały ujęte w historii operacji na koncie, a to na nim – stosownie do art. 6 kc – spoczywał obowiązek dowodowy w tym zakresie. Tym samym nie wykazał, że spłacił zadłużenie wynikającego z powołanej wyżej umowy w większym rozmiarze niż wskazywała sama powódka, ani też nie podważył skutecznie wiarygodności przedłożonego przez powódkę dokumentu. Strona powodowa domagając się od pozwanego zapłaty kwoty 40 zł z tytułu prowizji i opłat bankowych nie wykazała podstawy ich naliczenia, co uniemożliwia ich weryfikacji w aspekcie łączącej strony umowy. Ani w pozwie, ani w kolejnych pismach procesowych nie wskazała nawet za jakie czynności i na podstawie których konkretnie postanowień umowy kwota ta została naliczona.

Powódka nie wywiązała się także z podstawowego obowiązku polegającego na wykazaniu wymagalności należności dochodzonej pozwem. Z treści umowy z dnia 19 lutego 2014 roku wynika, że kredyt został udzielony pozwanemu na okres 7 lat, a z harmonogramu spłaty, że termin płatności ostatniej raty przypadał na dzień 20 lutego 2021 roku. Obowiązkiem powódki było zatem wykazanie, że przed upływem tego okresu dokonała wypowiedzenia umowy. Z obowiązku tego powódka się nie wywiązała. W treści umowy z dnia 19 lutego 2014 roku jako adres zamieszkania pozwanego wskazano: ul. (...), S.. Brak jest przy tym w umowie jakiejkolwiek wzmianki o tym, by pozwany podał inny adres jako adres do korespondencji. Tymczasem pismo z dnia 18 lutego 2016 roku zostało wysłane do pozwanego na adres: ul. (...), S.. Ten sam adres został podany również w wezwaniu do zapłaty z dnia 22 grudnia 2015 roku. Obowiązkiem powódki było w tej sytuacji wykazanie, że adres, na który wysłano pismo zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy był adresem wskazanym przez samego pozwanego. Nie przedłożyła ona jednak żadnego dowodu na okoliczność, że pozwany poinformował ją o zmianie swojego adresu wskazanego w umowie z dnia 19 lutego 2014 roku na adres: ul. (...), S.. W szczególności okoliczność ta nie wynika z przedłożonego przez powódkę wydruku historycznych zmian danych klienta. Z treści tego wydruku nie sposób wywieść, kiedy, przez kogo i w szczególności na jakiej podstawie wprowadzono adres Wielka (...) 31. Jest to okoliczność niezwykle istotna, jeśli się zważy na fakt, że w umowie z dnia 19 lutego 2014 roku podany był tylko jeden adres pozwanego: ul. (...), S.. Z wydruku historycznych zmian danych klienta nie wynika, w jakiej dacie i na jakiej podstawie wprowadzony został adres ul. (...), S.. Z dokumentu tego wynika jedynie, że w dniu 6 lipca 2018 roku adres ul. (...) został usunięty oraz że w jego miejsce dokonano rejestracji adresu: ul. (...), W., który następnie w dniu 17 stycznia 2019 roku został zastąpiony adresem: ul. (...), S.. Nie sposób przy tym pominąć faktu, że z pisma Komisariatu Policji S. – Ś. w S. z dnia 14 maja 2018 roku wynika, że pod adresem ul. (...), S., znajduje się około 10 mieszkań. Tym samym adres ten bez podanego numeru lokalu jest adresem niedokładnym. Powódka nie wykazała, by ten niedokładny adres został przekazany jej przez samego pozwanego oraz że miało to miejsce przed dniem 25 lutego 2016 roku, w którym wysłano pismo z dnia 18 lutego 2016 roku. W konsekwencji brak jest podstaw do przyjęcia, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy dotarło do pozwanego w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. Nie sposób, w świetle zebranego materiału dowodowego ustalić przyczyny, dla której oświadczenie to nie zostało wysłane na adres pozwanego podany w umowie z dnia 19 lutego 2014 roku. Co więcej z wydruku historycznych zmian danych klienta nie wynika, by adres ten był wcześniej wprowadzony oraz by został usunięty przed dniem 25 lutego 2016 roku. Z wydruku tego wynika jedynie, że adres tożsamy z tym, który wskazano w umowie z dnia 19 lutego 2014 roku został zarejestrowany w dniu 17 stycznia 2019 roku. Zważywszy na czas trwania niniejszego postępowania oraz uwzględniając okoliczność, że zarzut braku wymagalności roszczenia został podniesiony już w odpowiedzi na pozew złożonej przez kuratora procesowego pozwanego w dniu 5 września 2018 roku, doręczonej pełnomocnikowi powódki w dniu 30 października 2018 roku, powódka miała wystarczająco dużo czasu na zgromadzenie i przedstawienie do czasu zamknięcia rozprawy dowodów na okoliczność prawidłowości doręczenia pozwanemu pisma z dnia 18 lutego 2016 roku zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z dnia 19 lutego 2014 roku. Z obowiązku tego się nie wywiązała.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że powódka nie wykazała, by przed wysłaniem pisma z dnia 18 lutego 2016 roku wysłała adresowane do pozwanego wezwanie do zapłaty, ani tym bardziej by wezwanie to zostało pozwanemu prawidłowo doręczone. Przedkładając pismo z dnia 22 grudnia 2015 roku (k. 115) adresowane do pozwanego na: ul. (...), S. nie przedłożyła bowiem nawet dowodu jego wysłania. Tymczasem przepis art. 75 c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe (dodany ustawą z dnia 25 września 2015 roku – Dz. U. z 2015 r., poz. 1854, obowiązujący od dnia 27 listopada 2015 roku, stanowi, że jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3). Wymóg podjęcia czynności upominawczych stanowi element skutecznego wypowiedzenia umowy. Tymczasem w treści pisma z dnia 22 grudnia 2015 roku poza wezwaniem do zapłaty w terminie 7 dni przeterminowanego zadłużenia brak jest informacji o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Od powoda jako profesjonalisty należy oczekiwać, że działania upominawcze będą, zgodnie z dyspozycją art. 75 c ustawy - Prawo bankowe, poprzedzały właściwe wypowiedzenie umowy. Powód w pierwszej kolejności powinien zatem wezwać kredytobiorcę do zapłaty, z poinformowaniem o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację, a w przypadku upływu wyznaczonego terminu, złożyć oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Brak wykazania prawidłowości doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty – pisma z dnia 22 grudnia 2015 roku skutkuje brakiem wykazania przez powódkę, że oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało złożone po wcześniejszym wyczerpaniu przewidzianego w przepisie art. 75 c ustawy - Prawo bankowe postępowania upominawczego, włącznie z pouczeniem o prawie do złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia (art. 75 c ust. 2 ustawy - Prawo bankowe). W związku z tym, że powołany przepis ma charakter bezwzględnie obowiązujący, wypowiedzenie umowy kredytu nie może być konwalidowane poprzez wytoczenie powództwa, a dokładnie przez doręczenie pozwanemu odpisu pozwu. W tym zakresie Sąd w pełni podziela pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 17 stycznia 2018 roku, I ACa 682/17. Także zatem z tej przyczyny brak było podstaw do uznania, że powódka sprostała spoczywającemu na niej obowiązkowi i wykazała, że dochodzone pozwem roszczenie jest wymagalne.

Z tych też względów powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 par. 1 kpc. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 7 200 ustalone na podstawie par. 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 roku (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800) w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia pozwu oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.