Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, III Wydział Cywilny, w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Alicja Przybylska
Protokolant:	Sekretarz sądowy Katarzyna Zielińska

po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2022 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa K. B.

przeciwko (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda K. B. kwotę 8 209,46 zł (osiem tysięcy dwieście dziewięć złotych czterdzieści sześć groszy wraz z odsetkami, liczonymi w stosunku rocznym w następujący sposób:

- ustawowymi od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda K. B. kwotę 1 848,43 zł (jeden tysiąc osiemset czterdzieści osiem złotych czterdzieści trzy grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od powoda K. B. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 44,10 zł (czterdzieści cztery złote dziesięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 200,90 zł (dwieście złotych dziewięćdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

6.  zwraca powodowi kwotę 4,32 zł (cztery złote trzydzieści dwa grosze) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt III C 956/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 marca 2019 roku K. B. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwoty 5 100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu K. B. podniósł, że w następstwie rutynowych czynności, takich jak wymiana oleju skrzyni biegów, wymiana oleju silnikowego, wymiana filtra (...) i filtra oleju oraz uszczelki miski olejowej przeprowadzonych w warsztacie (...) S. B. (1) w S. doszło do uszkodzenie należącego do niego pojazdu marki M. (...) o nr rej. (...). Po odebraniu pojazdu, po niedługim czasie pojazd zatrzymał się i uległ awarii. Właściciel warsztatu S. B. (1) stwierdził, że uszkodzeniu uległa skrzynia biegów. Po odkręceniu osłony dźwiękoszczelnej stwierdzono, że korek spustowy w misce olejowej skrzyni biegów jest luźny i brakuje w nim podkładki uszczelniającej. Podczas dalszych oględzin stwierdzono, że doszło do zerwania łańcucha napędowego, czego przyczyną miało być ślizganie bądź przytarcie się sprzęgła hydrokinetycznego spowodowane niedostateczną ilością oleju w skrzyni. Koszt naprawy uszkodzonej skrzyni biegów wynosi wg wyceny sporządzonej na zlecenie powoda 4 280,40 złotych. Szkoda powstała w pojeździe powoda została natomiast wyceniona na kwotę 17 201,06 złotych brutto.

W dacie powstania szkody w pojeździe powoda prowadzący warsztat S. B. (1) był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.. W dniu 9 października 2013 roku ubezpieczyciel przyjął zawiadomienie o szkodzie. Decyzją z dnia 22 listopada 2013 roku ubezpieczyciel odmówił przyjęcia odpowiedzialności za szkodę, podnosząc, że warsztat (...) S. B. (1) w S. nie ponosi za nią odpowiedzialności. Odwołanie powoda od tej decyzji nie zostało uwzględnione – decyzją z dnia 20 kwietnia 2014 roku ubezpieczyciel podtrzymał decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania.

Powód wystąpił z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. Na posiedzeniu w dniu 11 lipca 2017 roku nie doszło do zawarcia ugody.

Żądana pozwem kwota 5 100 złotych stanowi część odszkodowania za poniesioną szkodę i powód zastrzega sobie możliwość dochodzenia dalszej części roszczenia na późniejszym etapie postępowania, względnie wystąpienie z roszczeniem w odrębnym postępowaniu. Powód domaga się zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Państwowym Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgłoszenie szkody zostało przyjęte w dniu 9 października 2013 roku, a zatem ubezpieczyciel winien wypłacić świadczenie w terminie do dnia 10 listopada 2013 roku. Skoro tego nie uczynił, od dnia 11 listopada 2013 roku pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia żądanie zapłaty odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od tego dnia.

W dniu 16 października 2019 roku Referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt III Nc 734/19).

Pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. zaskarżył nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany w pierwszej kolejności podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując, że zgodnie z przepisem art. 819 § 1 k.c., zdarzeniem wyznaczającym początek biegu terminu przedawnienia jest podjęcie przez ubezpieczyciela ostatniej merytorycznej decyzji w sprawie. Taka decyzja została wydana w dniu 22 listopada 2013 roku. Każde kolejne pismo pozwanej było wyłącznie podtrzymaniem dotychczasowego stanowiska w sprawie, a zatem nie sposób uznać, aby było ono „merytoryczną decyzją” w sprawie. Pozew w niniejszym postępowaniu został zatem złożony po upływie trzech lat od daty wydania ostatniej merytorycznej decyzji.

Pozwany przyznał, że udzielał S. B. (2) ochrony ubezpieczeniowej na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim w związku z posiadaniem, użytkowanie mienia i w związku z prowadzeniem działalności. Zaprzeczył natomiast, aby ponosił odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe powoda na skutek wykonanych przez S. B. (2) w dniu 27 września 2013 roku czynności serwisowych. W świetle ustaleń poczynionych w toku postępowania likwidacyjnego budzi wątpliwości, czy do szkody doszło w okolicznościach przytoczonych w zgłoszeniu szkody, a następnie w uzasadnieniu pozwu. Zważywszy na fakt, że pojazd powoda posiada zabezpieczenie przed zniszczeniem skrzyni biegów, polegające na tym, że po ubytku w skrzyni oleju o ok. 20% zalecanego stanu następuje przełączenie pojazdu w tryb awaryjny, uniemożliwiający kontunuowanie jazdy, to nie ubytek oleju spowodował uszkodzenia pojazdu, lecz inna awaria nie mająca żadnego związku z czynnościami serwisowymi ubezpieczonego. Nadto wskazano, że z uwagi na fakt, że zarówno ubezpieczony jak i powód prowadzili działalność gospodarczą pod ta samą nazwą (A.) i pod tym samym adresem, konieczne jest zachowanie szczególnej ostrożności co do twierdzeń powoda dotyczących okoliczności zdarzenia.

Strona pozwana zaprzeczyła również zasadności żądania pozwu co do wysokości, podnosząc, że skoro powód nie wykazał, że dokonał naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta, nie ma podstaw do przyjmowania, że naprawa powinna nastąpić przy użyciu takich części. Do naprawienia szkody wystarczające będzie, w ocenie ubezpieczyciela, użycie nowych części zamiennych tzw. alternatywnych producentów.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc, zgodnie z przepisem art. 505 § 2 k.p.c., i sprawa została przekazana do rozpoznania na rozprawie.

W piśmie z dnia 30 czerwca 2020 roku K. B. podtrzymał żądanie pozwu, wskazując, że podniesione przez stronę pozwaną zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Do powstania szkody w pojeździe powoda doszło na skutek nieprawidłowej wymiany oleju w silniku i skrzyni biegów, za które to zdarzenie ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność. Decyzją ostateczną, w ocenie powoda, jest decyzja z dnia 20 kwietnia 2014 roku i od daty jej doręczenia powodowi termin przedawnienia rozpoczął bieg na nowo. Pozwany nie wykazał w jakiej dacie doręczono powodowi przedmiotową decyzję. Tym samym, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej złożony w dniu 24 marca 2017 roku skutkował przerwaniem biegu terminu przedawnienia. Posiedzenie w tej sprawie odbyło się w dniu 11 lipca 2017 roku. Pozew o zapłatę wpłynął do Sądu przed upływem trzech lat od tej daty. W ocenie powoda naprawienie powstałej w jego pojeździe szkody wymaga zastosowanie części jakości (...) i O, ponieważ tylko takie części gwarantują przywrócenie pojazdu do stanu sprzed powstania szkody.

W piśmie z dnia 8 lipca 2020 roku powód oświadczył, że rozszerza żądanie pozwu i wnosi o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 10 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna V. (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, podtrzymując zarzuty podniesione w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. B. (1) prowadził w S. przy ul. (...) warsztat samochodowy pod nazwą (...) S. B. (1). Działalność gospodarczą zarejestrował w dniu 3 kwietnia 2012 roku.

W dniu 27 września 2013 roku łączyła go umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim w związku z posiadaniem, użytkowaniem mienia i prowadzoną działalnością z (...) Spółką Akcyjną V. (...) w W.. Umowa ubezpieczenia obejmowała zarówno odpowiedzialność deliktową jak i kontraktową.

Niesporne, a nadto dowód:

- wydruk z GUS k. 106,

- polisa k. 135.

W dniu 8 stycznia 2013 roku K. B. zarejestrował działalność gospodarczą pod nazwą (...) .H.U. (...) w zakresie konserwacji i naprawy pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Działalność prowadził pod adresem: ul. (...), (...)-(...) S..

Dowód:

- wydruk z GUS k. 105.

S. B. (1) i K. B. nie prowadzili wspólnie działalności gospodarczej. K. B. wynajmował stanowisko garażowe przy ul. (...).

Dowód:

- zeznania powoda w charakterze strony k. 182 – 183.

W dniu 27 września 2013 roku w warsztacie prowadzonym przez S. B. (2) dokonano w pojeździe należącym do powoda marki M. (...) następujących czynności serwisowych: wymiana oleju skrzyni biegów, wymiana oleju silnikowego, wymiana filtra (...) i filtra oleju oraz uszczelki miski olejowej. Czynności te przeprowadził S. B. (1).

Niesporne, a nadto dowód:

- zlecenie warsztatowe k. 58,

- rachunek z dnia 27.09. (...). k. 8, k. 59,

- oświadczenie S. B. (2) z dnia 04.10.2013 r. k. 9, k. 58 verte,

- zeznania świadka S. B. (2) k. 181 verte – 182,

- zeznania powoda K. B. w charakterze strony k. 182 – 183.

K. B. odebrał pojazd z warsztatu w dniu 27 września 2013 roku. Po przejechaniu ok. 20 km auto zaczęło szarpać, obroty falowały i po chwili samochód stanął. Powód zadzwonił do S. B. (2). Pojazd został odholowany do warsztatu, gdzie podczas oględzin stwierdzono uszkodzenie skrzyni biegów – korek spustowy w misce olejowej był luźny i brakowało podkładki uszczelniającej; zerwanie łańcucha napędowego, czego przyczyną miało być ślizganie się bądź przetarcie sprzęgła hydrokinetycznego spowodowane niedostateczną ilością oleju w skrzyni. Ze skrzyni biegów spuszczono ok. 1,5 l oleju.

Dowód:

- oświadczenie S. B. (2) z dnia 04.10.2013 r. k. 10, k. 58,

- zeznania powoda K. B. w charakterze strony k. 182 – 183.

K. B. zlecił ustalenie kosztów wymiany skrzyni biegów oraz kosztów naprawy pojazdu. Koszty naprawy skrzyni biegów zostały wycenione przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością Spółkę Komandytową w B. na kwotę 4 280,40 złotych. Koszty naprawy pojazdu zostały wycenione na kwotę 17 201,06 złotych brutto.

Dowód:

- wycena kosztów naprawy skrzyni biegów k. 12,

- wycena kosztów naprawy pojazdu k. 11.

K. B. zgłosił szkodę powstałą w pojeździe (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.. Pismem z dnia 1 października 2013 roku oraz z dnia 9 października 2013 roku ubezpieczyciel potwierdził przyjęcie zgłoszenia szkody.

Niesporne, a nadto dowód:

- zgłoszenie szkody k. 131 – 134,

- pismo z dnia 01.10.2013 r. k. 61,

- pismo z dnia 09.10.2013 r. k. 12 verte, k. 60.

Decyzją z dnia 22 listopada 2013 roku ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania z uwagi na brak odpowiedzialności przedsiębiorstwa prowadzonego przez S. B. (2) za powstałą szkodę. W ocenie ubezpieczyciela nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c. Do powstania szkody w pojeździe nie mogło dojść w okolicznościach opisanych w zgłoszeniu szkody. Samo niedokręcenie korka i niezamontowanie nakładki uszczelniającej nie doprowadziłoby do wycieku takiej ilości oleju w tak krótkim czasie i do powstania takich uszkodzeń jak w stwierdzone w pojeździe.

Nadto pouczono powoda, że przysługuje mu prawo odwołania od decyzji do jednostki organizacyjnej, która wydała decyzję. Pouczono również, że strona niezadowolona z ustaleń ubezpieczyciela może dochodzić swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego przed sądem właściwym dla miejsca zamieszkania / siedziby osoby uprawnionej lub dla siedziby ubezpieczyciela.

Dowód:

- decyzja z dnia 22.11.2013 r. k. 13 verte, k. 52.

A. S. z D. Operacyjno – Dochodzeniowego (...) Ekspert stwierdził, że do uszkodzenia skrzyni biegów w pojeździe powoda mogło dojść z powodu zbyt niskiego poziomu oleju w skrzyni biegów. Taka sytuacja mogła być spowodowana eksploatacją pojazdu lub błędem deklarowanym przez S. B. (2) powstałym w wyniku niedokładnego dokręcenie korka miski olejowej. Nie można zatem wykluczyć, że do powstania szkody w pojeździe mogło dojść w wyniku błędu zawinionego przez wykonującego czynności serwisowe S. B. (2), który przez nie dokręcenie korka miski olejowej skrzyni biegów doprowadził do rozszczelnienia układu, doprowadzając do uszkodzenia sprzęgła hydrokinetycznego. Nie ujawniono w drodze wykonywanych czynności takich dowodów, które by jednoznacznie wskazały inne przyczyny powstania uszkodzenia – uszkodzenia eksploatacyjne.

Dowód:

- ekspertyza k. 95 – 99.

Pismem z dnia 10 kwietnia 2014 roku K. B. odwołał się od decyzji z dnia 22 listopada 2013 roku. W uzasadnieniu odwołania wskazał, że nie dokręcenie przez S. B. (2) korka spustowego oleju skrzyni biegów przyczyniło się do szeregu uszkodzeń automatycznej skrzyni biegów takich jak:

- ubytek oleju doprowadził do uślizgiwania sprzęgła hydrokinetycznego,

- tarczki cierne sprzęgła hydrokinetycznego uległy przypaleniu wskutek wysokiej temperatury oraz braku smarowania,

- ślizganie i szarpanie sprzęgła doprowadziło do zerwania pasa napędowego skrzyni biegów.

Do uszkodzenia pojazdu doszło zatem bezpośrednio w trakcie działań objętych umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, a z decyzji A. S. z D. Operacyjno – Dochodzeniowego (...) Ekspert w W. wynika, że do szkody w pojeździe doszło z winy warsztatu.

Dowód:

- odwołanie z dnia 10.04.2014 r. k. 14, k. 50.

Decyzją z dnia 30 kwietnia 2014 roku ubezpieczyciel odmówił uwzględnienia odwołania. Po ponownym przeanalizowaniu materiału zgromadzonego w postępowaniu likwidacyjnym nie stwierdzono ziszczenia się przesłanek odpowiedzialności deliktowej S. B. (2). Do szkody w pojeździe powoda nie mogło dojść na skutek wskazywanych czynności serwisowych, a to z wymienionych powodów:

1.  w przypadku wymiany oleju w skrzyni biegów należy przeprowadzić kontrolę poziomu oleju; producent marki M. w przypadku tego typu skrzyni biegów przewiduje kontrolę poziomu oleju w stanie na zimno jak i po rozgrzaniu do ok. 80 stopni C.; doprowadzenie do takiej temperatury polega na przejechaniu pojazdem w cyklu miejskim ok. 20 km; dalsze czynności jakie należy wykonać po tym procesie doprowadziłyby do ujawnienia wycieku przez niedokręcony korek spustowy w misce olejowej;

2.  w przypadku, gdy warsztatowiec, pomimo braku wiedzy dotyczącej technologii czynności serwisowych przewidzianych przez producenta danej marki bądź nieposiadający specjalistycznych, przewidzianych do tego narzędzi, podejmuje się wykonania naprawy pojazdu jest to traktowane równo z winą umyślną; podjęcie takich działań przez ubezpieczonego nie może obciążać ubezpieczyciela w ramach zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej;

3.  producent pojazdu wprowadził zabezpieczenie, które po ubytku oleju w skrzyni o ok. 20% zalecanego stanu powoduje przełączenie pojazdu w tryb awaryjny i uniemożliwia kontynuowanie dalszej podróży; zabezpieczenie to ma za zadanie uchronienie skrzyni biegów przed jej zniszczeniem; według informacji zawartych w aktach szkody ubytek oleju przekroczył 60% zalecanego poziomu;

4.  nie można wykluczyć, że awaria skrzyni biegów występowała już przed przystąpieniem przez warsztat do czynności serwisowych, a jej ujawnienie i spotęgowanie uszkodzeń zbiegło się z datą wymiany oleju.

W treści decyzji poinformowano powoda, że w przypadku utrzymywania nadal odmiennego zdania przysługuje możliwość dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.

Dowód:

- decyzja z dnia 30.04.2014 r. k. 14 verte – 15, k. 59.

W dniu 27 lipca 2015 roku F. S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) S.C. Biuro Pomocy prawnej i Dochodzenia Odszkodowań w S., legitymujący się pełnomocnictwem udzielonym przez K. B., zwrócił się do ubezpieczyciela o wydanie kopii pełnych akt szkody dotyczących pojazdu powoda.

W dniu 29 lipca 2015 roku przesłano akta szkodowe (...) S.C. Biuru Pomocy prawnej i Dochodzenia Odszkodowań w S..

Dowód:

- pełnomocnictwo k. 15 verte,

- wniosek z dnia 23.07.2015 r. k. 75,

- wiadomość e – mailowa k. 55,

- wiadomość e – mailowa k. 54.

W dniu 24 marca 2017 roku K. B. zawezwał (...) Spółkę Akcyjną V. (...) w W. przed Sądem Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 10 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty tytułem naprawienia szkody powstałej w jego pojeździe na skutek nieprawidłowego przeprowadzenia przez S. B. (2) czynności serwisowych w dniu 27 września 2013 roku. Sprawa ta została zarejestrowana w Wydziale I Cywilnym pod sygn. akt I Co 101/17.

(...) Spółkę Akcyjną V. (...) w W. nikt się nie stawił na termin posiedzenia wyznaczony na 11 lipca 2017 roku, wobec czego Przewodnicząca stwierdziła, że nie doszło do zawarcia ugody.

Dowód:

- wniosek o zawezwanie do próby ugodowej wraz z załącznikami k. 2 – 11 w aktach SR Szczecin – Centrum w S. I Co 101/17,

- protokół posiedzenia pojednawczego z dnia 11.07.2017 r. k. 25 w aktach SR Szczecin – Centrum w S. I Co 101/17.

W dniu 4 kwietnia 2017 roku F. S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) S.C. Biuro Pomocy prawnej i Dochodzenia Odszkodowań w S., zwrócił się do ubezpieczyciela o wydanie pełnych akt szkody dotyczących pojazdu powoda.

W dniu 28 kwietnia 2017 roku ponownie przesłano akta szkodowe (...) S.C. Biuru Pomocy prawnej i Dochodzenia Odszkodowań w S..

Dowód:

- wniosek z dnia 27.03.2017 r. k. 53,

- wiadomość e – mailowa k. 40.

K. B. samodzielnie zamontował w pojeździe używaną skrzynię biegów. Zapłacił za nią około 8 000 złotych. Łączny koszt naprawy wraz z regulacją sprzęgła i płynami wyniósł powoda 12 000 złotych.

Dowód:

- zeznania powoda K. B. w charakterze strony k. 182 – 183.

Do uszkodzenia w pojeździe skrzyni biegów mogło dojść w wyniku jej rozszczelnienia na skutek nie dokręcenia korka spustowego w procesie wymiany oleju w skrzyni biegów bezpośrednio przed zaistnieniem zdarzenia. Twierdzenia pozwanej o istnieniu w pojeździe systemów, które do takiej awarii nie dopuszczają jest błędne, ponieważ po zmniejszeniu stanu oleju w skrzyni biegów o więcej jak 20% jej pojemności, system spowoduje uruchomienie trybu awaryjnego pracy silnika. Tryb awaryjny nie wyłącza silnika, tylko wprowadza silnik w tryb pracy awaryjnej pozwalającej na dojazd z ograniczoną prędkością do najbliższego serwisu. Uszkodzenia zespołów skrzyni biegów są typowymi uszkodzeniami dla pracy skrzyni biegów z krytycznie niskim stanem oleju, co musiało skutkować i skutkowało ślizganiem się sprzęgła hydrokinetycznego, ślizganie i szarpanie sprzęgła skutkowało uszkodzeniem radiatora.

Koszt naprawy uszkodzonej automatycznej skrzyni biegów przez nieautoryzowany warsztat naprawczy odpowiednio wyposażony z uwzględnieniem oryginalnych części zamiennych sygnowanych logo producenta i wg średnich stawek za rbg w 2013 roku wynosi:

- w przypadku wymiany skrzyni biegów na skrzynię AT (skrzynia po regeneracji fabrycznej) wynosi 25 197,35 złotych brutto,

- w przypadku wymiany na nowe uszkodzonych elementów skrzyni biegów wynosi 16 013,85 złotych.

W celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed powstania szkody, uwzględniając jego wiek na dzień powstania szkody (8 lat) i przebieg (ok. 210 000 km), w procesie naprawy z ekonomicznego punktu widzenia uzasadnione jest użycie skrzyni biegów używanej z rynku wtórnego. Skrzynia biegów w pojeździe, zważywszy na jego wiek i przebieg, była przed powstaniem szkody elementem wypracowanym eksploatacyjnie, nawet przy wzorcowym procesie eksploatacji w stopniu adekwatnym do przebiegu pojazdu. Naprawa przeprowadzona przy użyciu takiej skrzyni biegów przywróciłaby walory techniczno – użytkowe pojazdu do stanu sprzed powstania szkody. Montaż skrzyni biegów tzw. AT po regeneracji fabrycznej skutkowałoby polepszeniem tzw. kondycji pojazdu, a tym samym niezasadnym wzbogaceniem poszkodowanego.

Koszt naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnej używanej skrzyni biegów i konwertera wynosi 8 209,46 złotych brutto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 189 – 205,

- uzupełniająca opinia biegłego sądowego W. S. k. 226 – 229.

Pozew w niniejszej sprawie wpłynął do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 12 marca 2019 roku.

Niesporne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w części co do kwoty 8 209,46 złotych i odsetek ustawowych, liczonych od tej kwoty w następujący sposób:

- ustawowych od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

- ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Jak wynika z uzasadnienia żądania pozwu, powód wywodzi roszczenie z faktu nienależytego wykonania przez S. B. (2) opisanej szczegółowo w pozwie usługi serwisowej w należącym do powoda pojeździe i domaga się naprawienia szkody od ubezpieczyciela udzielającego S. B. (2) ochrony ubezpieczeniowej w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowi zatem, w świetle twierdzeń strony powodowej, przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 471 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Przepis art. 471 k.c. stanowi natomiast, że dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Niesporne pomiędzy stronami było, że S. B. (1) w dniu 27 września 2013 roku przeprowadził w należącym do powoda pojeździe czynności serwisowe obejmujące: wymianę oleju skrzyni biegów, wymianę oleju silnikowego, wymianę filtra (...) i filtra oleju oraz uszczelki miski olejowej, a także że tego dnia pozwany ubezpieczyciel udzielał S. B. (2) ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone osobom trzecim w związku z posiadaniem, użytkowaniem mienia i prowadzoną działalnością. Pozwany zaprzeczył natomiast, aby ponosił odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe na skutek wykonania przez S. B. (2) opisanych powyżej czynności serwisowych, podnosząc, że materiał zgromadzony w postępowaniu likwidacyjnym nie dał podstaw do ustalenia, aby do szkody w pojeździe powoda doszło na skutek zawinionego działania lub zaniechania S. B. (2), tj. na skutek nie dokręcenia korka spustowego w misce olejowej i niezamontowania podkładki uszczelniającej, co spowodowało zerwanie łańcucha napędowego, a czego przyczyną miało być ślizganie się bądź przetarcie sprzęgła hydrokinetycznego spowodowane niedostateczną ilością oleju w skrzyni.

Przepis art. 822 § 1 k.c. statuuje subsydiarną, zastępczą odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec osób trzecich, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Przesłanką powstania obowiązku zapłacenia przez ubezpieczyciela, w granicach określonych umową ubezpieczenia, odszkodowania poszkodowanej osobie trzeciej jest istnienie cywilnoprawnej odpowiedzialności ubezpieczonego, którego obciąża zobowiązanie o charakterze odszkodowawczym. Ubezpieczyciel powinien zatem spełnić swoje świadczenie w razie rzeczywistego powstania obowiązku świadczenia odszkodowawczego po stronie ubezpieczonego. Odpowiedzialność ubezpieczyciela nie może powstać, gdy ubezpieczony sprawca szkody nie ponosi odpowiedzialności wobec poszkodowanego. Zakres natomiast odpowiedzialności ubezpieczyciela nie może być szerszy od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego.

Materiał dowodowy sprawy dał podstawy do ustalenia, że ubezpieczony S. B. (1) ponosi odpowiedzialność za szkodę powstałą w pojeździe powoda na skutek nienależytego przeprowadzenia w dniu 27 września 2013 roku czynności serwisowych w pojeździe.

W świetle treści przepisu art. 471 k.c. odpowiedzialność odszkodowawcza dłużnika za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest odpowiedzialnością na zasadzie winy, zaś do jej przesłanek należą: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania, fakt poniesienia szkody w określonej wysokości oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania a powstałą szkodą. Dla wykazania istnienia wierzytelności z tego tytułu konieczne jest wykazanie wszystkich tych przesłanek, przy czym ciężar dowodu rozkłada się następująco: wierzyciel ma wykazać istnienie stosunku zobowiązaniowego oraz jego treść, fakt niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, jak również poniesioną szkodę. Nie musi natomiast udowadniać, że wykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność (a więc przede wszystkim z winy dłużnika). W przepisie art. 471 k.c. zawarte jest bowiem domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązana nastąpiło na skutek okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 listopada 2014 roku, I ACa 628/14).

Zgodnie z treścią przepisu art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Dla ustalenia zatem, czy zobowiązanie zostało przez dłużnika należycie wykonane decydujące znaczenie ma treść zobowiązania – w okolicznościach faktycznych sprawy umowa oraz nakazy wyznaczone przez normy prawne, właściwe dla tej umowy.

Bezsporne było, że powód zlecił S. B. (2) wykonanie czynności serwisowych polegających na wymianie oleju skrzyni biegów, wymianie oleju silnikowego, wymianie filtra (...) i filtra oleju oraz uszczelki miski olejowej, a także że czynności te zostały wykonane, a także że bezpośrednio po opuszczeniu warsztatu, po przejechaniu około 20 km, doszło do awarii pojazdu. Ubezpieczyciel nie kwestionował również i tego, że po odholowaniu pojazdu do warsztatu prowadzonego przez S. B. (2), stwierdzono uszkodzenie skrzyni biegów – korek spustowy w misce olejowej był luźny i brakowało podkładki uszczelniającej; zerwanie łańcucha napędowego, czego przyczyną miało być ślizganie się bądź przetarcie sprzęgła hydrokinetycznego spowodowane niedostateczną ilością oleju w skrzyni. Przeczył natomiast temu, aby do uszkodzenia skrzyni biegów doszło na skutek nieprawidłowego wykonania czynności serwisowych.

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej W. S. Sąd ustalił, że do uszkodzenia w pojeździe skrzyni biegów mogło dojść w wyniku jej rozszczelnienia na skutek nie dokręcenia korka spustowego w procesie wymiany oleju w skrzyni biegów bezpośrednio przed zaistnieniem zdarzenia. Twierdzenia zaś strony pozwanej o istnieniu w pojeździe systemów, które do takiej awarii nie dopuszczają jest błędne, ponieważ po zmniejszeniu stanu oleju w skrzyni biegów o więcej jak 20% jej pojemności, system spowoduje uruchomienie trybu awaryjnego pracy silnika. Tryb awaryjny nie wyłącza silnika, tylko wprowadza silnik w tryb pracy awaryjnej pozwalającej na dojazd z ograniczoną prędkością do najbliższego serwisu. Stwierdzone w pojeździe powoda uszkodzenia zespołów skrzyni biegów są typowymi uszkodzeniami dla pracy skrzyni biegów z krytycznie niskim stanem oleju, co musiało skutkować i skutkowało ślizganiem się sprzęgła hydrokinetycznego, ślizganie i szarpanie sprzęgła skutkowało uszkodzeniem radiatora. Strona pozwana, zobowiązana do zgłoszenia zarzutów do opinii, w wyznaczonym terminie żadnych zarzutów nie podniosła. Ustalenia zaś biegłego w powyższym przedmiocie zostały poczynione na podstawie materiału zgromadzonego w toku postępowania likwidacyjnego, co do prawdziwości i wiarygodności którego strony nie podnosiły zarzutów. Fakt, że na skutek nie dokręcenia korka spustowego w misce olejowej i niezamontowania podkładki uszczelniającej doszło do uszkodzenia skrzyni biegów w pojeździe powoda przesądza, że usługa serwisowa została wykonana nienależycie. Wskazać przy tym należy, że fakt ewentualnych powiązań zawodowych powoda z S. B. (2) nie może skutkować odmową uwzględnienia złożonych przez nich zeznań odpowiednio w charakterze strony i w charakterze świadka co do okoliczności, w jakich doszło do awarii pojazdu i stwierdzonych przez nich przyczyn jego uszkodzenia. Zarówno powód jak i S. B. (1) zaprzeczyli, aby w dacie powstania szkody i jej zgłoszenia łączył ich stosunek zależności, a strona pozwana nie przytoczyła żadnych okoliczności, które podważałaby zeznania świadka S. B. (2) i powoda w charakterze strony i budziłyby wątpliwość co do okoliczności zdarzenia. Zostało sporządzone zlecenie warsztatowe wskazujące zlecone S. B. (2) czynności serwisowe, a następnie został sporządzony rachunek dokumentujący wysokość należnego mu wynagrodzenia. S. B. (1) złożył również pisemne oświadczenie co do faktu zlecenia mu wykonania czynności serwisowych oraz co do stwierdzonego przez niego stanu pojazdu bezpośrednio po awarii. Brak przy czy tym dowodów, które podważałaby prawdziwość i wiarygodność zarówno zeznań świadka jak i zeznań powoda w charakterze strony jak i dowodów ze złożonych przez stronę powodową dokumentów. Uzasadnione było zatem uwzględnienie przez biegłego tych dowodów przy ocenie przyczyny powstania szkody w pojeździe. Strona pozwana, na której spoczywa ciężar dowodu co do okoliczności zwalniających ją z obowiązku zapłaty, nie obaliła również wynikającego z art. 471 k.c. domniemania, że nienależyte wykonanie usługi było zawinione przez S. B. (2). Pomiędzy uszkodzeniem pojazdu, a nienależytym wykonaniem usługi serwisowej zachodzi adekwatny związek przyczynowy w rozumieniu przepisu art. 361 § 1 k.c. Gdyby bowiem usługa została wykonana należycie, nie doszłoby do uszkodzenia pojazdu.

Reasumując powyższe rozważania, wskazać należy, że skoro S. B. (1) ponosi odpowiedzialność za szkodę w pojeździe powoda, to udzielający mu ochrony ubezpieczeniowej pozwany ubezpieczyciel, zobowiązany jest do zapłaty odszkodowania, zgodnie z przepisem 822 § 1 k.c.

Podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia okazał się nieuzasadniony.

Zgodnie z przepisem art. 117 § i 2 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Przepis art. 120 § 1 k.c. stanowi natomiast, że bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Przepis art. 819 § 1 k.c. stanowi, że roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Zgodnie z § 3 tego przepisu w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Zgodnie natomiast z § 4 bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

W świetle treści cytowanego przepisu art. 819 § 3 k.c. w zakresie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. W sytuacji więc gdy ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej obejmuje roszczenia wynikające z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, przedawnienie nastąpi po upływie czasu, jaki jest potrzebny do przedawnienia roszczeń wynikających z danej umowy.

Powód, jak już wyżej wskazano, wywodzi roszczenie z faktu nienależytego wykonania usługi serwisowej. Powoda łączyła zatem z ubezpieczonym S. B. (2) umowa o świadczenie usług, nie uregulowana innymi przepisami, do której mają odpowiednie zastosowanie przepisy o zleceniu, o czym stanowi przepis art. 750 k.c. Terminy przedawnienia roszczeń o naprawienie szkody wynikającej z niewykonania lub nienależytego wykonania tej umowy reguluje przepis art. 118 k.c., który stanowi, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przepis ten w cytowanym brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 roku, poz. 1104) wszedł w życie w dniu 9 lipca 2018 roku. Zgodnie natomiast z przepisem art. 5 ust. 1 tej ustawy do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 2 jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z nienależytego wykonania umowy skierowane przeciwko ubezpieczycielowi staje się wymagalne po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody, w tym bowiem terminie, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie. Jak wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach szkodowych, szkoda została zgłoszona nie później niż 1 października 2013 roku, o czym świadczy treść pisma datowanego na dzień 1 października 2013 roku, w którym poinformowano powoda o zarejestrowaniu zgłoszonej szkody. Pozwany zobowiązany był zatem do spełnienia świadczenia z umowy ubezpieczenia do dnia 31 października 2013 roku. Przepis art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2003 r., poz. 1511) w brzmieniu obowiązującym w dacie zgłoszenia szkody stanowił, że po otrzymaniu zawiadomienia o zajściu zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, zakład ubezpieczeń informuje o tym ubezpieczającego lub ubezpieczonego, jeżeli nie są oni osobami występującymi z tym zawiadomieniem, oraz podejmuje postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia, a także informuje osobę występującą z roszczeniem pisemnie lub w inny sposób, na który osoba ta wyraziła zgodę, jakie dokumenty są potrzebne do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości świadczenia, jeżeli jest to niezbędne do dalszego prowadzenia postępowania. Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 3 tej ustawy jeżeli świadczenie nie przysługuje lub przysługuje w innej wysokości niż określona w zgłoszonym roszczeniu , zakład ubezpieczeń informuje o tym pisemnie osobę występującą z roszczeniem, wskazując na okoliczności oraz na podstawę prawną uzasadniającą całkowitą lub częściową odmowę wypłaty świadczenia. Informacja zakładu ubezpieczeń powinna zawierać pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej. Pozwany ubezpieczyciel wydał decyzję w przedmiocie odmowy przyznania odszkodowania w dniu 22 listopada 2013 roku. Decyzja ta została wydana na piśmie i spełniała wymogi wskazane w art. 16 ust. 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej. W jej treści zawarto pouczenie nie tylko o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej ale również i o prawie do wniesienia pisemnego odwołania od decyzji do jednostki organizacyjnej, która wydała decyzję. Według aktualnego stanu prawnego kwestie odwołania od decyzji ubezpieczyciela reguluje ustawa z dnia 5 sierpnia 2015 roku o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym. Ustawa ta nie określa terminu na złożenie reklamacji (odwołania) – określony jest jedynie termin na rozpatrzenie reklamacji i skutki niedochowania tego terminu. Przyjmuje się zatem, że uprawniony może złożyć odwołanie do czasu przedawnienia roszczenia. W dacie zgłoszenia szkody i prowadzenia postępowania likwidacyjnego o tym, czy uprawnionemu z umowy ubezpieczenia przysługuje prawo do wniesienia odwołania od decyzji o odmowie przyznania świadczenia decydowała treść umowy ubezpieczenia. Skoro strona pozwana pouczyła powoda o prawie do wniesienia odwołania, przyjąć należało, że ubezpieczyciel przewidywał wewnętrzny tryb odwoławczy, a fakt przyjęcia odwołania powoda i rozpoznania go merytorycznie wskazuje, że odwołanie zostało złożone w terminie oraz w wymaganej formie. Powód skorzystał z prawa do wniesienia odwołania, które wniósł pismem z dnia 10 kwietnia 2014 roku. Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 30 kwietnia 2014 roku, pozwany ponownie odmówił przyjęcia odpowiedzialności za szkodę i wypłaty odszkodowania. Decyzja ta spełnia warunki wskazane w art. 16 ust. 3 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

Zgodnie z przepisem art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. Skutek w postaci rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia na nowo wywołuje jedynie doręczenie zgłaszającemu roszczenie oświadczenia kończącego postępowanie likwidacyjne. Oświadczenie ubezpieczyciela nie nosi waloru oświadczenia kończącego postępowanie likwidacyjne, jeśli nie ma ono charakteru definitywnego. Dopóki zatem postępowanie likwidacyjne nie skończy się definitywnie, to oświadczenie ubezpieczyciela nie nosi waloru oświadczenia kończącego to postępowanie, a zatem wywołującego skutek prawny w postaci rozpoczęcia na nowo biegu przedawnienia z mocy art. 819 § 4 zd. drugie k.c. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 marca 2020 r., I ACa 826/19; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2019 r., IV CSK 472/18). W judykaturze słusznie się podnosi, że oświadczenie takie tylko wtedy będzie miało moc prawną, jeżeli zostaną w nim opisane okoliczności i podstawa normatywna uzasadniająca zaniechanie wypłaty odszkodowania oraz pouczenie o możliwości dochodzenia uprawnień na drodze sądowej, a nadto definitywnie zakończy postępowanie, które unormowano w 16 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej i art. 817 § 2 k.c., dotyczące ustalenia istnienia i wysokości roszczenia. O tym które z oświadczeń ubezpieczyciela noszą ten ostatni walor, decyduje treść stosunku ubezpieczenia stron. Tę kreują m.in. postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia, w oparciu o które, co niewątpliwie miało miejsce również w niniejszej sprawie, można przyznać uprawnionemu prawo żądania od ubezpieczyciela, aby na drodze wewnętrznego trybu odwoławczego zweryfikował swoją wcześniejszą odmowę i wydał ostateczną decyzję odnośnie roszczenia z umowy ubezpieczenia. W takiej sytuacji, w zależności od tego czy ubezpieczony skorzysta, albo zaniecha zainicjowania powyższej procedury, postępowanie likwidacyjne zakończy się odpowiednio z chwilą wydania drugiego albo pierwszego oświadczenia, o jakim mowa w zdaniu poprzednim. Skoro w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy, pozwany przewidział możliwość wniesienia odwołania od decyzji, to oświadczeniem wywołującym skutek w postaci rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia na nowo jest decyzja wydana na skutek wniesionego przez powoda odwołania, czyli decyzja z dnia 30 kwietnia 2014 roku. Termin przedawnienia roszczenia biegnie na nowo od dnia doręczenia powodowi tej decyzji. Powód nie wskazał daty, w jakiej doręczono mu przedmiotowa decyzję. Z dokumentów i wiadomości e – mailowych zgromadzonych w aktach szkodowych nie wynika, czy w ogóle i w jakiej dacie decyzję tą doręczono powodowi, a zatem w jakiej dacie bieg terminu przedawnienia rozpoczął się na nowo. Powód niewątpliwie znajduje się w posiadaniu przedmiotowej decyzji, a zatem została mu wydana. W aktach znajdują się wnioski pełnomocnika powoda F. S. o wydanie dokumentów z akt szkodowych z dnia 27 lipca 2015 roku oraz 4 kwietnia 2017 roku. Dokumenty zawarte w aktach szkodowych zostały wydane pełnomocnikowi powoda najwcześniej w dniu 29 lipca 2015 roku. Dokumenty te zostały przesłane w formie elektronicznej. Gdyby przyjąć, że dopiero wówczas doręczono powodowi decyzję na piśmie, termin przedawnienia rozpocząłby bieg na nowo w dniu 29 lipca 2015 roku i nie upłynąłby przed dniem złożenia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, który został złożony w Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 24 marca 2017 roku. Od dnia 29 lipca 2015 roku do dnia 24 marca 2017 roku nie upłynął jeszcze trzyletni termin przedawnienia przewidziany dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ani tym bardziej 10 – letni termin przedawnienia przewidziany w art. 118 k.c. dla roszczeń nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg terminu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c., jedynie co do wierzytelności w zawezwaniu tym określonych, tak co do przedmiotu żądania, jak i wysokości. Nie przerywa zaś co do innych roszczeń, które mogą wynikać z tego samego stosunku prawnego, ani ponad kwotę w zawezwaniu określoną. Nie ma bowiem podstaw do tego, aby czynność zmierzającą do dochodzenia roszczeń jaką jest niewątpliwie zawezwanie do próby ugodowej, w aspekcie zdarzenia przerywającego bieg terminu przedawnienia, traktować inaczej niż czynność polegającą na wniesieniu pozwu. Tymczasem nie budzi wątpliwości, iż przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. przez wniesienie pozwu, następuje w granicach żądania pozwu ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2020 r. , III PK 127/19). Powód zawezwał pozwanego do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 10 000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty tytułem naprawienia szkody powstałej na skutek nienależytego wykonania przez ubezpieczonego S. B. (2) usługi serwisowej w pojeździe i w tym zakresie nastąpiło przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczeń przysługujących powodowi wobec pozwanego z tytułu wypłaty odszkodowania z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w zakresie kwoty 10 000 złotych i odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonych od tej kwoty od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty. Bieg terminu przedawnienia rozpoczął się od dnia, w którym odbyło się posiedzenie pojednawcze, tj. od dnia 11 lipca 2017 roku. Jak już wyżej wskazano, w dniu 9 lipca 2018 roku weszła w życie ustawa z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw, która skróciła termin przedawnienia roszczeń niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej z dziesięciu lat do lat sześciu oraz oznaczyła koniec terminu przedawnienia roszczenia na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Niezależnie od tego, czy w sprawie znajdą zastosowanie przepisy w brzmieniu nadanym ww. ustawą czy w dotychczasowym brzmieniu, przed upływem tak dziesięciu lat jak i sześciu lat, licząc od dnia 11 lipca 2017 roku, doszło do ponownego przerwania biegu terminu przedawnienia. W dniu 12 marca 2019 roku powód wniósł do Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie pozew o zapłatę przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.. Wniesienie pozwu stanowi co do zasady czynność dokonaną przed sądem, zmierzającą bezpośrednio w celu dochodzenia roszczenia i jako taka przerywa, zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia. Pozew zostaje wniesiony skutecznie, gdy uczyniła to osoba, której przysługuje czynna legitymacja prawnomaterialna oraz zdolność sądowa i procesowa. Chodzi więc o sytuację, w której pozew wnosi osoba uprawniona przeciwko osobie zobowiązanej. Przerwanie biegu przedawnienia następuje zatem w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela: dotyczy tego roszczenia, które jest dochodzone, jest skuteczne przeciwko osobie, wobec której kieruje się czynność i z korzyścią na rzecz osoby dokonującej czynności. Powód wniósł pozew o zapłatę kwoty 5 100 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty. Następnie w toku procesu, pismem z dnia 8 lipca 2020 roku, powód rozszerzył żądanie o kwotę 4 900 złotych i ostatecznie wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 10 000 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych. W judykaturze wskazuje się, że rozszerzenie powództwa w toku procesu o nowe roszczenie, trzeba odróżnić od zmiany wysokości dochodzonego świadczenia, dokonywanej w ramach roszczenia dochodzonego pierwotnie. W wyroku z dnia 6 kwietnia 2011 r. ( I CSK 684/09, LEX nr 951732) Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że pozew o odszkodowanie przerywa bieg przedawnienia także dla kwoty, o jaką poszkodowany podwyższył swe żądanie w trakcie procesu wskutek – opartych na wycenie przez biegłego – ustaleń sądu dotyczących wysokości szkody. Dzieje się tak w sytuacji, gdy powód zgłosi w pozwie żądanie odzwierciedlające jego wolę uzyskania odszkodowania w wysokości odpowiadającej poniesionej szkodzie, niemożliwej do określenia w chwili wnoszenia pozwu. W takim przypadku nie mamy do czynienia z ograniczeniem roszczeń odszkodowawczych do kwot oznaczonych w pozwie, a więc dochodzenia ich jedynie w części ( tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 kwietnia 2016 r. sygn. akt III PK 96/15). Wniesienie pozwu do tutejszego Sądu w dniu 12 marca 2019 roku skutkowało zatem przerwaniem biegu terminu przedawnienia również co do kwoty 4 900 złotych, o która powód rozszerzył żądanie pozwu.

Dochodzone pozwem roszczenie nie uległo przedawnieniu również i w przypadku przyjęcia, że umowa łącząca powoda z S. B. (2) była umową o dzieło. Zgodnie z przepisem art. art. 642 k.c. roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane – od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane. Pozwany, jak już wyżej wskazano, nie wykazała w jakiej dacie doręczono powodowi decyzję z dnia 30 kwietnia 2014 roku i tym samym nie wykazał, aby w dniu złożenia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej roszczenie było już przedawnione. Z dokumentów zawartych w aktach szkody wynika jedynie, że na pewno decyzja ta wraz z aktami szkody została wydana ówczesnemu pełnomocnikowi powoda F. S. 29 lipca 2015 roku. W dacie złożenia wniosku o zawezwanie do próby ugodowej, nie upłynęły jeszcze dwa lata od dnia wydania dokumentów zawartych w aktach szkodowych, a zatem czynność ta wywołała skutek w postaci przerwania biegu terminu przedawnienia. Następnie przed upływem dwóch lat od dnia 11 lipca 2017 roku powód wniósł pozew o zapłatę i tym samym po raz kolejny skutecznie przerwał bieg terminu przedawnienia roszczenia.

Z treści wydanych przez ubezpieczyciela decyzji w przedmiocie zgłoszonej przez powoda szkody w pojeździe wynika, że ubezpieczyciel rozpatrywał zasadność roszczenia w aspekcie odpowiedzialności deliktowej ubezpieczonego unormowanej w art. 415 k.c. Roszczenie oparte również i na tej podstawie prawnej nie uległo przedawnieniu. Zgodnie z przepisem art. 422 ¹ § 1 k.c. roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę. Powód przed upływem 3 lat od dnia wydania decyzji zawierającej ostateczne oświadczenia ubezpieczyciela o odmowie przyznania świadczenia z umowy ubezpieczenia, dwukrotnie skutecznie przerwał bieg terminu przedawnienia, co zostało szczegółowo wskazane powyżej.

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody, jeżeli taki jest wybór poszkodowanego, powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza zaś doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu, oraz wyglądu sprzed wypadku ( por. uchwałę SN z dnia 12.04.2012 r., II CZP 80/11). Przy czym jeżeli naprawy samochodu uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym dokonał sam poszkodowany, to w ramach odszkodowania z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia OC należy mu się nie tylko zwrot poczynionych przez niego przy tej naprawie nakładów, ale i zwrot robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny za tego rodzaju usługi ( por. wyrok SN z dnia 11.12.1997 r., I CKN 385/97).

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego W. S. Sąd ustalił, że w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed powstania szkody, uwzględniając jego wiek na dzień powstania szkody (8 lat) i przebieg (ok. 210 000 km), w procesie naprawy z ekonomicznego punktu widzenia uzasadnione jest użycie skrzyni biegów używanej z rynku wtórnego. Skrzynia biegów w pojeździe, zważywszy na jego wiek i przebieg, była przed powstaniem szkody elementem wypracowanym eksploatacyjnie, nawet przy wzorcowym procesie eksploatacji w stopniu adekwatnym do przebiegu pojazdu. Naprawa przeprowadzona przy użyciu takiej skrzyni biegów przywróci walory techniczno – użytkowe pojazdu do stanu sprzed powstania szkody. Montaż skrzyni biegów tzw. AT po regeneracji fabrycznej skutkowałby polepszeniem tzw. kondycji pojazdu, a tym samym niezasadnym wzbogaceniem poszkodowanego. Koszt naprawy pojazdu przy użyciu oryginalnej używanej skrzyni biegów i konwertera wynosi 8 209,46 złotych brutto. Strona powodowa kwestionowała opinię biegłego w zakresie, w jakim wskazał, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed powstania szkody może nastąpić przy użyciu używanej skrzyni biegów, podnosząc, że biegły nie wziął pod uwagę braku gwarancji, konieczności poniesienie kosztów przesyłki, możliwość wystąpienia wad w używanej skrzyni biegów. Z powyższych względów powód wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego na okoliczność wysokości szkody powstałej w pojeździe lub dopuszczenie dowodu z kolejnej uzupełniającej opinii biegłego sądowego W. S. na okoliczność ustosunkowania się do powyższych zarzutów. W ocenie Sąd nie zachodziła potrzeba dopuszczenia dowodu ani z uzupełniającej opinii biegłego W. S. ani z dowodu z opinii innego biegłego sądowego, wobec czego wniosek ten na rozprawie w dniu 24 marca 2022 roku oddalił. Ustalenie wysokości szkody następuje na podstawie opinii biegłego sądowego, stosownie do okoliczności faktycznych sprawy, i w tym zakresie decydujące znaczenie należy przyznać temu, użycie jakiego rodzaju części doprowadzi do skutku w postaci przywrócenia pojazdu do stanu sprzed powstania szkody. Biegły kategorycznie wskazał się, że używana skrzynia biegów przywróci pojazd do stanu poprzedniego, zważywszy na jego wiek i przebieg. Powód nie wykazał, aby przed powstaniem szkody w pojeździe zamontowana w nim skrzynia biegów była w zdecydowanym lepszym stanie niż wynikałoby to z okresu eksploatacji pojazdu. A biegły wyjaśnił, że nawet przy wzorcowej eksploatacji pojazdu, ten element po upływie 8 lat i przy przebiegu ok. 210 000 km będzie wypracowany. Powód nie wykazał również, że skrzynia biegów, która uległa uszkodzenia była na gwarancji. Stąd też okoliczność ta nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości szkody. Wbrew twierdzeniom strony powodowej zakup używanej skrzyni biegów może nastąpić również i na terenie S., bez konieczności ponoszenia dodatkowych kosztów przesyłki. Istotnie używana skrzynia biegów może okazać się wadliwa, jednakże w takim przypadku powód może dochodzić od zbywcy roszczeń z tytułu rękojmi za wady.

Szkoda, jaką powód poniósł na skutek nienależytego wykonania czynności serwisowych wynosi 8 209,46 złotych. Sąd zasądził zatem od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8 209,46 złotych wraz z odsetkami, liczonymi w stosunku rocznym, w następujący sposób:

- ustawowymi od dnia 11 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku,

- ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty

i w punkcie 2 oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznacza w okolicznościach faktycznych sprawy przepis art. 16 ust. 1 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.

W rozważanym przypadku, pozwany otrzymał zgłoszenie szkody w pojeździe najpóźniej w dniu 1 października 2013 roku, co potwierdził w piśmie z dnia 1 października 2013 roku, a zatem winien spełnić świadczenie najpóźniej do dnia 31 października 2013 roku. Pozwany nie podniósł przy tym ani nie udowodnił, aby w terminie zakreślonym przepisem art. 817 § 1 k.c., nie było możliwe wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia. Zarówno odpowiedzialność pozwanego jak i wysokość szkody powstałej w pojeździe powoda została zaś ustalona w toku niniejszego procesu tylko i wyłącznie na podstawie materiału zgormadzonego w postępowaniu likwidacyjnym, a więc na podstawie okoliczności istniejących i znanych pozwanemu w postępowaniu likwidacyjnym. Skoro zatem pozwany nie spełnił świadczenia z tytułu naprawienia szkody w pełnej wysokości do dnia 31 października 2013 roku, od dnia następnego pozostaje w opóźnieniu, co uzasadnia zasądzenie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia wskazanego w pozwie, tj. 11 listopada 2013 roku. Powód opierał swoje ustalenia co do terminu, w jakim pozwany winien spełnić świadczenie, na treści pisma datowanego na 9 października 2013 roku, w którym pozwany informował go o zarejestrowaniu zgłoszenia szkody.

Mając na uwadze, że pojęcie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego zostało wprowadzone do kodeksu cywilnego z dniem 1 stycznia 2016 roku na mocy ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1830), Sąd zasądził odsetki należne od kwoty 8 209,46 złotych w sposób opisany w punkcie 1 wyroku.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez stronę powodową oraz zawartych w aktach szkody złożonych w formie elektronicznej, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń, a także na podstawie zeznań świadka S. B. (2) i zeznań powoda w charakterze strony, które są w ocenie Sądu wiarygodne. Ustalenia natomiast co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, tj. co do zakresu uszkodzeń w pojeździe na skutek nienależytego wykonania czynności serwisowych i sposobu naprawienia szkody Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniczni samochodowej W. S. i uzupełniającej opinii tego biegłego. Żadna ze stron nie podważała prawdziwości ani wartości dowodowej dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach szkodowych, na których biegły oparł swoje ustalenia, a i Sąd nie stwierdził okoliczności podważających ich wartość dowodową. Podniesione zaś przez stronę powodową zastrzeżenia co do konieczności zamontowania w pojeździe nowej oryginalnej skrzyni biegów zostały przez biegłego w wystarczającym stopniu wyjaśnione. Opinia biegłego nie podlega, jak dowód na stwierdzenie faktów, weryfikacji w oparciu o kryterium prawdy i fałszu, lecz poprzez pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii. Jeśli więc opinia biegłego nie zawiera niejasności, wewnętrznych sprzeczności ani luk, oparta została na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, biegły w sposób należyty uzasadnił swoje wnioski (tj. w szczególności przedstawił tok swego rozumowania w sposób poddający się kontroli pod względem logiki), a konkluzje opinii są konkretne i przekonujące oraz wynikają z przeprowadzonych przez biegłego czynności (np. badań) oraz toku rozumowania, to brak jest podstaw do uznania takiej opinii za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy i przeprowadzania na podstawie art. 286 k.p.c. dodatkowego dowodu z opinii innych biegłych lub uzupełniającej opinii przez tego samego biegłego tylko z tej przyczyny, że strona postępowania nie zgadza się z treścią opinii. Innymi słowy wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie. Gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, a nadto biegły w istocie ustosunkował się do zgłoszonych zastrzeżeń, wyjaśniając znaczące dla istoty sprawy okoliczności, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych. Dlatego też Sąd mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest zatem bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy ( por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 9 stycznia 2012 r., I UK 200/11; z dnia 20 października 1999 r., II UKN 158/99; z dnia 19 marca 1997 r., III CKN 211/97). Samo zatem niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych oraz jej przeświadczenie, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., który stanowi, że w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Powód poniósł następujące koszty procesu: opłata od pozwu w kwocie 255 złotych, zaliczka na poczet biegłego sądowego wykorzystana w części co do kwoty 745,68 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 1 800 złotych oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 2 817,68 złotych.

Pozwany poniósł następujące koszty procesu: zaliczka na poczet biegłego sądowego w kwocie 750 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika w osobie adwokata w kwocie 1 800 złotych oraz opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa procesowego, czyli łącznie 2 567 złotych.

Koszty procesu wyniosły łącznie 5 384,68 złotych (2 817,68 zł + 2 567 zł).

Żądanie pozwu zostało uwzględnione w zakresie kwoty stanowiącej 82% dochodzonego roszczenia, a zatem powód winien ponieść 18% kosztów procesu, tj. kwotę 969,24 złotych (a poniósł 2 817,68 zł), a pozwana 82% tych kosztów, czyli kwotę 4 415,43 złotych (a poniosła 2 567 zł). Pozwany winien zatem zwrócić powodowi tytułem kosztów procesu kwotę 1 848,43 złotych (2 817,68 zł – 969,24 zł = 1 848,43 zł).

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie 3 wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 1 848,43 złotych.

O nieuiszczonych kosztach sądowych, na które składa się kwota 245 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 300 ze zm.). Zważywszy że przy rozstrzyganiu o obowiązku ponoszenia kosztów sądowych należy stosować zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu, kosztami tymi należało obciążyć każdą ze stron w zakresie, w jakim przegrała proces, tj. powoda w części co do kwoty 44,10 złotych (18% kwoty 245 złotych) i pozwanego w części co do kwoty 200,90 złotych (82% kwoty 245 złotych).

Sąd zwrócić powodowi kwotę 4,32 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego na podstawie przepisu art. 84 ust. 2 w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.