Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 5 czerwca 2024 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 100 zł (pięć tysięcy sto złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2 917 (dwa tysiące dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt III C 563/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

uzupełniający

Dnia, 21 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2024r., w S.

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148(1) § 1 k.p.c.

sprawy z powództwa P. K.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

uzupełnia pkt I wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z 18.06.2024r. III C 563/23 w ten sposób, że zasądza dodatkowo od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1 556,08 zł (tysiąc pięćset pięćdziesiąt sześć złotych osiem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 17 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty, oraz zasądza odsetki ustawowe za opóźnienie od dotychczas zasądzonej kwoty od dnia 17 grudnia 2022r.

Sygn. akt III C 563/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 czerwca 2024 r.

oraz wyroku uzupełniającego z dnia 21 czerwca 2024 r.

Powód P. K. pozwem z dnia 21 czerwca 2023 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 5.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 15 listopada 2022 r. doszło do kolizji, w której samochód marki A. o nr rej. (...), stanowiący własność powoda, został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Powód zlecił niezależnemu rzeczoznawcy oszacowanie kosztów naprawy pojazdu. Jak wynika z kalkulacji naprawy sporządzonej przez rzeczoznawcę koszt usunięcia uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego wynosił 11.362,31 zł. Na podstawie ww. ekspertyzy powód odwołał się od decyzji pozwanej w przedmiocie ustalenia wysokości szkody, wzywając ją jednocześnie do zapłaty odszkodowania uzupełniającego w kwocie 8.809,13 zł, w tym kwoty 450,00 zł tytułem wydatku poniesionego na sporządzenie kalkulacji przez niezależnego rzeczoznawcę. Pozwana w odpowiedzi na wezwanie przyznała powodowi dopłatę odszkodowania w kwocie 2.283,93 zł.

Strona powodowa wskazała, że powyższa kwota nie wyczerpuje całości jego roszczenia związanego z przedmiotową szkodą. Powód zastrzega sobie możliwość dochodzenia pozostałych roszczeń związanych z ww. szkodą w niniejszym bądź odrębnym postępowaniu sądowym.

Uzasadniając zaś roszczenie w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie oraz termin ich naliczania powód wskazał, że pozwana zakończyła postępowanie likwidacyjne w dniu 11 stycznia 2023 r., a zatem od dnia następnego powód może dochodzić odsetek za opóźnienie w zapłacie.

W odpowiedzi na pozew pozwana Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i podtrzymała zasadność ustalonego w toku likwidacji szkody odszkodowania w kwocie 5.287,11 zł brutto i kwestionuje koszt naprawy objęty żądaniem pozwu, podkreślając, że powód opiera swoje roszczenie wyłącznie przedłożonej prywatnej ekspertyzie. Znaczenie w przedmiotowej sprawie ma również okoliczność ewentualnej naprawy pojazdu, albowiem ustalenie wysokości odszkodowania zależne jest od szeregu okoliczności, szkoda ma bowiem charakter dynamiczny. Zatem istotnym jest badanie wysokości rzeczywistej szkody powstałej w majątku poszkodowanego, a nie hipotetyczny koszt naprawy pojazdu ustalony przez powoda.

Pozwana wskazała także, że ustalenie realnego rozmiaru w rzeczywistości poniesionej przez poszkodowanego szkody jest istotne, bowiem decydować będzie o tym, czy ewentualne zasądzone odszkodowanie będzie stanowiło naprawienie szkody rzeczywiście poniesionej przez poszkodowanego, czy będzie stanowiło jedynie nieuzasadnione wzbogacenie powoda, który nigdy nie poniósł i nie poniesie kosztów wskazanych w pozwie.

Pismem z dnia 25 kwietnia 2024 r. powód rozszerzył powództwo o kwotę 1.556,08 zł oraz o odsetki za opóźnienie w zapłacie należności głównej za okres od dnia 17 grudnia 2022 r. do dnia 11 stycznia 2023 r.

W piśmie z 4 czerwca 2024 r. pozwana w całości podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz wnosi o oddalenie powództwa w całości, w tym również w zakresie rozszerzonym.

Ustalenia faktyczne.

W dniu 15 listopada 2022 r. w S. przy Centrum Handlowym (...) doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność P. K., któremu nie ustąpiono pierwszeństwa, a sprawca uderzył w lewą stronę zderzaka przedniego.

W chwili zdarzenia sprawca szkody posiadał polisę ubezpieczeniową posiadaczy pojazdów mechanicznych OC w Towarzystwie (...) S.A.

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu zdarzenia szkodowego.

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 46 (płyta CD).

Towarzystwo (...) S.A. ustaliło odszkodowanie w kwocie 3.003,18 zł.

Dowód:

- wycena naprawy pojazdu, k. 9.

Poszkodowany P. K. zlecił w biurze rzeczoznawczo-usługowym sporządzenie wyceny kosztów naprawy uszkodzeń powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 15 listopada 2022 r. Rzeczoznawca P. O. wycenił koszt usunięcia uszkodzeń w pojeździe poszkodowanego, wedle cen z dnia szkody, na kwotę 11.362,31 zł.

Za sporządzenie kosztorysu poszkodowany musiał zapłacić 450 zł.

Dowód:

- kosztorys na zlecenie poszkodowanego, k. 23-25,

- faktura VAT nr (...), k. 26.

Poszkodowany odwołał się od decyzji ubezpieczyciela w przedmiocie ustalenia wysokości szkody, wzywając do zapłaty odszkodowania uzupełniającego w wysokości 8.809,13 zł, w tym kwoty 450 zł z tytułu wydatków poniesionych w związku ze sporządzeniem kosztorysu przez rzeczoznawcę.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z 22 grudnia 2022 r., k. 20.

Towarzystwo (...) S.A. podjęło decyzję o dopłacie odszkodowania w kwocie 2.283,93 zł.

Dowód:

- decyzja z dnia 11 stycznia 2023 r., k. 27-28.

Przywrócenie do stanu sprzed szkody pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 15 listopada 2022 r. wymaga naprawy zgodnej z technologią producenta pojazdu. Koszt takiej naprawy, przy zastosowaniu średnich stawek robocizny stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach w miejscu rejestracji pojazdu, wynosi 11.493,19 zł. Wyliczenie zostało sporządzone w systemie A. przy zastosowaniu stawek robocizny w wysokości 137,86 zł netto za roboczogodzinę dla prac blacharskich i mechanicznych oraz 146,59 zł netto dla prac lakierniczych. Powyższe stawki są średnimi stawkami robocizny stosowanymi w roku 2022 przez usytuowane na terenie byłego województwa (...) zakłady naprawcze, specjalizujące się w powypadkowych naprawach blacharsko-lakierniczych pojazdów. Stawki te, wynikające z prowadzonych od wielu lat i publikowanych co dwa lata wyników badań w tym okresie, stanowią jedyną bazę danych stawek robocizny, powszechnie stosowaną w kalkulowaniu kosztów naprawa pojazdów w przypadku braku określenia konkretnego warsztatu naprawczego oraz stosowanych w nim stawek robocizny.

Dowód:

- opinia biegłego B – (...), k. 97-99,

- kalkulacja naprawy nr B- (...), k. 100-105,

- uzupełniająca opinia biegłego B – (...), k. 135-137.

Rozważania prawne.

W ocenie Sądu powództwo było zasadne w całości i podlegało uwzględnieniu również w zakresie rozszerzenia powództwa.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń, a żadna ze stron nie kwestionowała ich treści. Sąd także dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego M. M. w zakresie techniki samochodowej. Sporządzona przez biegłego opinia była spójna i rzetelna. Natomiast opinia uzupełniająca zawierała klarowną odpowiedź na zastrzeżenia strony pozwanej, bowiem biegły wskazał, że zastosowane przez niego stawki robocizny wynikają z przeprowadzonych badań przez wyspecjalizowany podmiot i są w pełni zasadne, a tym samym stawki te nie są zawyżone i nie stanowią zawyżenia kosztów naprawy pojazdu.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2277 z późn. zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Przywołać przy tym należy stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 8 marca 2018 r. (II CNP 32/17, LEX nr 2497991), iż roszczenie odszkodowawcze w ramach ustawowego obowiązku ubezpieczenia komunikacyjnego OC powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody tj., właśnie w chwili nastąpienia wypadku komunikacyjnego i pojawienia się dalszych przesłanek odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 436 k.c. Obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierzał dokonać takiej naprawy w przyszłości. Należy zatem wyraźnie odróżnić sam moment powstania szkody i roszczenia o jej naprawienie od daty ewentualnego naprawienia rzeczy (samochodu), bowiem dla powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela istotne znaczenie ma sam fakt powstania szkody, a nie fakt naprawienia samochodu (sekwencja zdarzeń: wypadek komunikacyjny i uszkodzenie pojazdu, powstanie szkody w majątku poszkodowanego, powstanie roszczenie odszkodowawczego, inne zdarzenia, w tym m.in. naprawienie samodzielne samochodu przez poszkodowanego i poniesienie wydatków).

W toku procesu niekwestionowanym było, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. Pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe i wypłaciła odszkodowanie obejmujące koszty naprawy pojazdu poszkodowanego w wysokości 5.287,11 zł. Przedmiotem niniejszej sprawy pozostawało, czy uzasadnione jest, by pozwany dodatkowo poniósł koszt 5.100,00 zł tytułem naprawy pojazdu, w tym koszt sporządzenia prywatnej opinii – 450 zł, a także czy zasadne jest zasądzenie kwoty 1.556,08 zł w związku z rozszerzeniem powództwa.

W celu rozstrzygnięcia sporu Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego mgr inż. M. M. celem ustalenia kosztów przywrócenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia szkodowego z dnia 15 listopada 2022 r. Zadaniem biegłego było ustalenie kosztów przywrócenia do stanu sprzed szkody pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku kolizji z dnia 15 listopada 2022 r.

Biegły ustalił, iż koszt naprawy przywracającej do stanu sprzed zdarzenia, zgodnej z technologią producenta pojazdu, przy zastosowaniu średnich stawek robocizny stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach w miejscu rejestracji pojazdu wyniósł: 11.493,19 zł.

Pozwany zakład ubezpieczeń wniósł uwagi do opinii (pismo z dnia 29 lutego 2024 r., k. 112), wskazując, że biegły zawyżył koszty naprawy pojazdu poprzez przyjęcie zawyżonej stawki za roboczogodzinę prac blacharskich i lakierniczych. W ocenie pozwanej biegły nie przeprowadził własnego badania rynku lokalnego. Zasadnym jest uwzględnienie stawki na poziomie 120 zł netto w rozliczeniach napraw blacharsko-lakierniczych. Pozwana podkreśliła także, iż z treści opinii biegłego nie wynika, aby naprawa pojazdu z uwzględnieniem części oryginalnych o jakości Q nie pozwoliła na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody pod względem technicznym, czy też pod względem bezpieczeństwa.

W związku z powyższymi zarzutami biegły sporządził opinię uzupełniającą (k. 135-137), w której to wskazał, że określony w opinii (...) koszt naprawy samochodu A. o nr rej. (...) wyliczony został w systemie A. przy zastosowaniu stawek robocizny w wysokości 137,86 zł netto za roboczogodzinę dla prac blacharskich i mechanicznych oraz 146,59 zł netto dla prac lakierniczych. Powyższe stawki są średnimi stawkami robocizny stosowanymi w 2022 r. przez usytuowane na terenie byłego województwa (...) zakłady naprawcze, specjalizujące się w powypadkowych naprawach blacharsko-lakierniczych pojazdów. Stawki te, wynikające z prowadzonych od wielu lat i publikowanych co dwa lata wyników badań w tym okresie, stanowią jedyną bazę danych stawek robocizny, powszechnie stosowaną w kalkulowaniu kosztów naprawa pojazdów w przypadku braku określenia konkretnego warsztatu naprawczego oraz stosowanych w nim stawek robocizny. Biegły wskazał, że zastosowane przez niego stawki robocizny wynikają z przeprowadzonych badań przez wyspecjalizowany podmiot jest w pełni zasadne, a tym samym zastosowane stawki nie są zawyżone i nie stanowią zawyżenia kosztów naprawy pojazdu.

Poczynione przez biegłego ustalenia dały podstawę do orzeczenia zgodnie z żądaniem powództwa, uwzględniając również jego rozszerzenie, o czym orzeczono w wyroku uzupełniającym z 18 czerwca 2024 r. Kwota dochodzona w pozwie po jego rozszerzeniu jest w pełni zasadna i nie przekracza różnicy pomiędzy kwotą należnego odszkodowania wskazaną przez biegłego (11.493,19 zł) a dotychczas wypłaconą kwotą odszkodowania przez zakład ubezpieczeń (5.287,11 zł), uwzględniając fakt, że ubezpieczyciel w tym stanie faktycznym jest również obowiązany do poniesienia kosztów sporządzenia opinii przez profesjonalistę, którym to nie jest poszkodowany.

Słusznym jest zatem, by zakład ubezpieczeń zwrócił koszt sporządzenia prywatnej opinii w wysokości 450 zł, biorąc pod uwagę, że zlecenie przez poszkodowanego osobie trzeciej ekspertyzy na potrzeby dochodzenia odszkodowania od ubezpieczyciela pozostaje w normalnym związku przyczynowym w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. z wypadkiem komunikacyjnym, a koszt tej ekspertyzy wchodzi w określony w art. 361 § 2 k.c. zakres szkody objętej należnym odszkodowaniem od ubezpieczonego i tym samym od ubezpieczyciela, jeżeli w stanie faktycznym sprawy, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności, zlecenie ekspertyzy, jak i jej koszt, były celowe, niezbędne, konieczne, racjonalne, wystarczająco uzasadnione z punktu widzenia efektywnej realizacji roszczenia odszkodowawczego (Uchwała Sądu Najwyższego 7 sędziów z 29.05.2019 r., III CZP 68/18, Biul.SN 2019/5/15, LEX nr 2672055). W niniejszej sprawie różnica pomiędzy przyznanym odszkodowaniem przez zakład ubezpieczeń a wyceną czy to z prywatnej opinii, czy to z opinii biegłego sądowego, była bardzo duża. Nie dziwi więc postępowanie poszkodowanego, który zasięgnął opinii profesjonalisty, by mieć możliwość udowodnienia zakładowi ubezpieczeń, jakie faktycznie należy ponieść koszty, by móc doprowadzić pojazd do stanu sprzed szkody.

O odsetkach należnych stronie powodowej od zasądzonych kwot Sąd rozstrzygnął zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Natomiast art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W niniejszej sprawie znaczenie miało, iż pozwana powzięła informację o szkodzie najpóźniej w dniu 16 listopada 2022 r., kiedy to sporządziła kalkulację naprawy. Zatem 30-dniowy termin ukończenia postępowania likwidacyjnego upłynął w dniu 16 grudnia 2022 r., co oznacza, że odsetki należy naliczać od dnia następnego, tj. od dnia 17 grudnia 2022 r., o co również wnioskował powód w piśmie z dnia 25 kwietnia 2024 r. w przedmiocie rozszerzenia powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu – za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu (§ 1 ¹). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie, że pozwana przegrała proces w całości, obowiązana jest zwrócić powódce koszty związane z niniejszym postępowaniem, czyli kwotę 1.800 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda – radcy prawnego, obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 400 zł tytułem opłaty od pozwu i 750 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego, co łącznie daje kwotę 2.917 zł.

W punkcie II. wyroku z dnia 18 czerwca 2024 r. zasądzono od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.917 zł. W związku z tym, że zaszła oczywista omyłka rachunkowa, to w postanowieniu z 21 czerwca 2024 r. uzupełniono pkt II wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z 18 czerwca 2024 r. III C 563/23 w ten sposób, że zasądzono dodatkowo od pozwanej na rzecz powoda 50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.