Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 28 listopada 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2023r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w S.

przeciwko 5th (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 547,11 zł (pięćset czterdzieści siedem złotych jedenaście groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 31.07.2020r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  znosi wzajemnie koszty postępowania;

IV.  odstępuje od obciążenia pozwanej częścią opłaty sądowej od pozwu, od której powód był zwolniony.

Sygn. akt III C 403/23

UZASADNIENIE

Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w S. wniósł o zasądzenie od 5th (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwoty 16 491,63 zł wraz z odsetkami, liczonymi od kwot:

- 5 563,23 zł w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych od dnia 24 września 2022 r. do dnia zapłaty,

- 8 454,08 zł w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 24 września 2022 r. do dnia zapłaty

i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu strona powodowa podniosła, że pozwana spółka – na wniosek z dnia 22 kwietnia 2020 r. – uzyskała dofinansowanie w trybie przepisu art. 15 g ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych – świadczenie na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie (...). Pozwanemu przyznano środki na wypłatę świadczeń dla 9 pracowników za okres 3 miesięcy, tj. od kwietnia 2020 r. do czerwca 2020 r., z tytułu obniżonego czasu pracy w łącznej kwocie 52 554,51 zł, z przeznaczeniem na:

- dofinansowanie wynagrodzenia pracowników w kwocie 44 564,16 zł,

- pokrycie składek na ubezpieczenie społeczne pracowników należnych od pracodawcy od kwoty dofinansowania do wynagrodzenia w kwocie 7 990,35 zł.

We wniosku pozwana oświadczyła, że nie zamierza skorzystać ze zwolnień w opłacaniu składek ZUS, o której mowa w ww. ustawie.

W okresie, na który przyznano środki, pozwana spółka rozdysponowała 33 797,90 zł na poczet wynagrodzenia za pracę i kwotę 6 059,96 zł na poczet składek ZUS. Kontrola złożonego sprawozdania wykazała, że w dniach 20 maja 2020 r. i 20 września 2020 r. pozwana korzystała z pomocy przyznanej na podstawie art. 31 zo ww. ustawy w zakresie zwolnienia z opłacania składek na ubezpieczenie społeczne dla pracowników za okres trzech miesięcy.

Wsparcie na mocy przepisu art. 15 g ust. 1 ww. ustawy przysługuje przedsiębiorcy wyłącznie w przypadku nieuzyskania pomocy w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie tych samych tytułów wypłat na rzecz ochrony miejsc pracy, o czym stanowi przepis art. 15 g ust. 18 ustawy. Tym samym nie przysługuje ono przedsiębiorcy w zakresie, w jakim uzyskał on innego rodzaju wparcie w stosunku do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłat. Przedsiębiorca, który pomimo korzystania ze wsparcia przyznanego na podstawie art. 15 g ust. 1 skorzystał ze wsparcia przewidzianego w art. 31 zo, zobowiązany jest do zwrotu wsparcia przyznanego na mocy art. 15 g ust. 1, odpowiednio do okresów wsparcia. Zważywszy na powyższe, pozwana spółka zobowiązana jest zwrócić powodowi kwotę 26 015,15 zł, w tym:

- 17 561,07 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne należnych od pracodawcy za okres 3 miesięcy wraz z odsetkami naliczanymi w wysokości jak dla zaległości podatkowych,

- 9 570,72 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne należnych od pracownika za okres 3 miesięcy wraz z odsetkami naliczanymi w wysokości jak dla zaległości podatkowych,

- 8 454,08 zł tytułem zwrotu niewykorzystanych świadczeń wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, naliczanymi od dnia 31 lipca 2020 r.

23 lipca 2020 r. pozwana zwróciła kwotę 12 209,54 zł, która została zarachowana na poczet spłaty odsetek wyliczonych w wysokości jak dla zaległości podatkowych (211,70 zł) i na spłatę należności głównej (11 997,84 zł). Do zapłaty pozostała kwota 16 491,63 zł, w tym:

- 5 563,23 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne należne od pracodawcy i pracownika,

- 8 454,08 zł tytułem niewykorzystanego dofinansowania

- 1 150,14 zł tytułem odsetek w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych wyliczonych od dnia 30 kwietnia 2020 r. w sposób opisany na k. 6,

- 1 324,18 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 8 454,08 zł od dnia 31 lipca 2020 r. do dnia 23 września 2022 r.

Pozwana, wezwana do zapłaty pismem z dnia 25 lipca 2022 r. i 23 września 2022 r., odmówił zapłaty.

14 marca 2023 r. referendarz sądowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z treścią żądania pozwu (ówczesna sygn. akt III Nc 233/23).

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenia na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Na wstępie pozwana podniosła zarzut braku drogi sądowej, podnosząc, że kwestia zwrotu środków będącej przedmiotem sporu pomocy publicznej podlega rozpoznaniu w trybie postępowania administracyjnego. Organ przyznający świadczenie działał w ramach władztwa administracyjnego.

W odniesieniu natomiast do żądania pozwu, strona pozwana podniosła, że brak podstaw do przyjęcia, aby pomoc przyznana na podstawie art. 15 g ust 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych wyklucza skorzystanie z pomocy przewidzianej art. 31 zo tej ustawy za inne okresy czasu niż pomoc przyznana w trybie art. 15 g ust. 1.

Na skutek prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty stracił moc i sprawa została skierowana do rozpoznania na rozprawie.

W dalszym toku procesu strony nie modyfikowały swoich stanowisk procesowych.

Ustalenia faktyczne.

6 kwietnia 2020 r. pozwana spółka zawarła porozumienie w trybie ustawy z dnia 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy, na mocy którego postanowiono o wprowadzeniu w zakładzie pracy obniżonego wymiaru czasu pracy na następujących warunkach:

1.  w okresie od 6 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r wymiar czasu pracy 9 pracowników zostaje obniżony do 0,8 pełnego wymiaru czasu pracy;

2.  w okresie tym pracownikom będzie przysługiwało wynagrodzenie za pracę proporcjonalnie do obniżonego wymiaru czasu pracy oraz finansowanie ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na częściowe zrekompensowanie wynagrodzenia z tytułu obniżenia wymiaru czasu pracy.

Niesporne, a nadto dowód:

- porozumienie dot. wprowadzenia obniżonego wymiaru czasu pracy k. 14,

- aneks do porozumienia k. 15.

22 kwietnia 2020 r. pozwana wniosek o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie wystąpienia C. 19.

Wniosek obejmował przyznanie środków na wypłatę od dnia 1 kwietnia 2020 r. świadczeń z tytułu obniżonego wymiaru czasu pracy dla 9 pracowników przysługujących za okres 3 miesięcy z przeznaczeniem na:

- dofinansowanie wynagrodzenia pracowników w kwocie 44 565,16 zł,

- pokrycie składek na ubezpieczenie społeczne pracowników należnych od pracodawcy od kwoty dofinansowania do wynagrodzenia, o którym mowa powyżej w kwocie 7 990,35 zł.

Łączna wnioskowana kwota wyniosła 52 554,51 zł.

Przedsiębiorca oświadczył we wniosku, że:

- nie ubiegał się i nie będzie ubiegał się o pomoc w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłaty na rzecz ochrony miejsc pracy,

- nie zamierza skorzystać ze zwolnień w opłacaniu składek na ZUS, o których mowa w ustawie C. – 19 (dotyczy okresu, w którym wnoszę o przyznanie dofinansowania na ochronę miejsc pracy z FGŚP).

Niesporne, a nadto dowód:

- wniosek o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsca pracy ze środków FGŚP z załącznikami k. 9 – 11.

Wojewódzki Urząd Pracy w S. zawarł z pozwana spółką umowę o wypłatę świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy zer środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie wystąpienia (...) 19, na podstawie której przyznano spółce i przekazano środki na wypłatę świadczeń określonych we wniosku z 22 kwietnia 2020 r.

Zgodnie z par. 3 umowy przedsiębiorca zobowiązany był do złożenia, po upływie okresów wskazanych w umowie między innymi dokumentów potwierdzających prawidłowość wykorzystanych środków. Osoby upoważnione przez Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy były uprawnione do przeprowadzenia kontroli w zakresie przestrzegania postanowień umowy, wydatkowania środków zgodnie z warunkami umowy oraz w zakresie właściwego dokumentowania i wykorzystania środków.

Niewykorzystana przez przedsiębiorcę część środków podlega zwrotowi na rachunek Wojewódzkiego Urzędu Pracy w S., w terminie 30 dni po upływie okresu, na jaki przyznano środki (par. 5 ust. 1 i par. 3).

W razie wykorzystania środków niezgodnie z umową lub wnioskiem, przedsiębiorca zobowiązany jest zwrócić środki w tej części wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych, liczonymi od dnia przekazania środków (par. 5 ust. 2).

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa k. 12 – 13.

Wypłata przyznanych na podstawie umowy środków nastąpiła w trzech transzach:

1.  30 kwietnia 2020 r. 17 518,17 zł, w tym:

a)  11 664,48 zł tytułem wynagrodzenia za czas obniżonego wymiaru czasu pracy,

b)  3 190,24 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne od pracownika,

c)  2 663,45 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne od pracodawcy,

2.  29 maja 2020 r. 17 518,17 zł

a)  11 664,48 zł tytułem wynagrodzenia za czas obniżonego wymiaru czasu pracy,

b)  3 190,24 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne od pracownika,

c)  2 663,45 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne od pracodawcy,

3.  30 czerwca 2020 r. 17 518,17 zł

a)  11 664,48 zł tytułem wynagrodzenia za czas obniżonego wymiaru czasu pracy,

b)  3 190,24 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne od pracownika,

c)  2 663,45 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne od pracodawcy.

Niesporne, a nadto dowód:

- potwierdzenia przelewu k. 16 – 18.

Pozwana oświadczyła, że wydatkowała przyznane środki w okresie od 1 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. w następujący sposób:

- 33 797,90 zł na poczet wynagrodzenia pracowników,

- 6 059,96 zł na poczet składek na ubezpieczenie społeczne należnych od pracodawcy.

Niesporne, a nadto dowód:

- rozliczenie wniosku z załącznikami k. 20 – 22, k. 19, 23 – 25.

30 maja 2020 r. i 20 września 2020 r. pozwana spółka uzyskała pomoc na podstawie art. 31 zo ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w postaci zwolnienia z obowiązku opłacania nieopłaconych należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Dowód:

- lista przypadków pomocy publicznej k. 26 – 27.

Wojewódzki Urząd Pracy w S. po przeprowadzonej kontroli ustalił, że pozwana wykorzystała przyznane wsparcie na poczet wynagrodzenia pracowników w kwocie 26 539,36 zł. Nie wydatkował żadnych kwot na poczet składek na ubezpieczenie społeczne należnych od pracodawcy.

Różnica pomiędzy kwotą przyznanej pomocy, tj. 52 554,51 zł, a wydatkowaną kwotą, tj. 26 539,36 zł wynosi 26 015,15 zł, w tym 17 561,07 zł tytułem składek na ubezpieczenie społeczne i 8 454,08 zł tytułem niewykorzystanych środków.

Dowód:

- rozliczenie k. 36 – 39.

Pozwana spółka zwróciła 23 lipca 2020 r. kwotę 12 209,54 zł.

Niesporne, a nadto dowód:

- potwierdzenie przelewu k. 40.

Pomimo wezwań do zapłaty, pozwana odmówiła zwrotu środków ponad kwotę 12 209,54 zł.

Niesporne, a nadto dowód:

- wezwanie do zapłaty wraz z zpo k. 41 – 42,

- pismo z dnia 10.08.2022 r. z załącznikami k. 43 – 44,

- wezwanie do zapłaty z dnia 23.09.2022 r. z zpo k. 45 – 46,

- pismo z dnia 05.10.2022 r. k. 48.

Rozważania prawne.

Powództwo okazało się uzasadnione w części, co do kwoty 547,11 zł i odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od tej kwoty za okres od dnia 31 lipca 2020 r. do dnia zapłaty.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 405 k.c. w zw. z art. 410 § 2 k.c. Przepis art. 410 § 2 k.c. stanowi, że świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia. Zgodnie z art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości.

Dla uwzględnienia żądania pozwu w tym zakresie konieczne jest zatem łączne wykazanie obydwu przesłanek, tj. faktu spełnienia świadczenia i faktu braku obowiązku w tym zakresie, a ciężar dowodu co do tych okoliczności, spoczywa, na stronie powodowej. Stosownie bowiem do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Podniesiony przez pozwaną zarzut braku drogi sądowej nie zasługiwał na uwzględnienie. Dofinansowanie w trybie przepisu art. 15 g ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych ma charakter cywilnoprawny. Rozliczenie przez wojewódzkie urzędy pracy świadczeń przekazanych uprawnionym podmiotów następuje w drodze umowy zawartej z dyrektorem wojewódzkiego urzędu pracy, a zatem wszelkie spory dotyczące umowy podlegają rozpoznaniu przez sądy powszechne ( por. postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w R. z dnia 1 czerwca 2021 r. I SA (...) ).

Nie było pomiędzy stronami sporne, że pozwana spółka, na podstawie umowy zawartej z Dyrektorem Wojewódzkiego Urzędu Pracy w S. otrzymała świadczenie na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie wystąpienia (...) 19, zgodnie ze złożonym wnioskiem, tj. środki na wypłatę od dnia 1 kwietnia 2020 r. świadczeń z tytułu obniżonego wymiaru czasu pracy dla 9 pracowników przysługujących za okres 3 miesięcy z przeznaczeniem na:

- dofinansowanie wynagrodzenia pracowników w kwocie 44 565,16 zł.

- pokrycie składek na ubezpieczenie społeczne pracowników należnych od pracodawcy od kwoty dofinansowania do wynagrodzenia, o którym mowa powyżej w kwocie 7 990,35 zł.

Wnioskowana i przyznana kwota wyniosła łącznie 52 554,51 zł.

Strona pozwana nie przeczyła również i temu, że skorzystała z pomocy przewidzianej przepisem art. 31 oz ww. ustawy w zakresie zwolnienia z obowiązku opłacania nieopłaconych należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne.

Materiał dowodowy sprawy nie dał natomiast podstaw do ustalenia, aby strona pozwana zobowiązana była do zwrotu świadczenia w zakresie przekraczającym kwotę, która nie została wydatkowana zgodnie z przeznaczeniem przewidzianym umową.

Przepis art. 15g ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19 (…) stanowi, że:

ust. 1 Przedsiębiorca w rozumieniu art. 4 ust. 1 lub 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców, organizacja pozarządowa w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2023 r. poz. 571) oraz podmiot, o którym mowa w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, u których wystąpił spadek obrotów gospodarczych w następstwie wystąpienia (...)19, państwowa lub prowadzona wspólnie z ministrem właściwym do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego instytucja kultury, w rozumieniu ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U. z 2020 r. poz. 194), u której wystąpił spadek przychodów w następstwie wystąpienia (...)19, a także kościelna osoba prawna działająca na podstawie przepisów o stosunku Państwa do Kościoła (...) w Rzeczypospolitej Polskiej, o stosunku Państwa do innych kościołów i związków wyznaniowych oraz o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, oraz jej jednostka organizacyjna, może zwrócić się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o wypłatę ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych świadczeń na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia (...)19, na zasadach określonych w ust. 7 i 10.

Podmiotom, o których mowa w ust. 1 i 1a, przysługują środki z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne pracowników należnych od pracodawcy na podstawie ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1009, z późn. zm.) od przyznanych świadczeń, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a.

ust. 5. Świadczenia, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz środki, o których mowa w ust. 2, są wypłacane w okresach przestoju ekonomicznego lub obniżonego wymiaru czasu pracy, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy.

ust. 16 Świadczenia, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz środki, o których mowa w ust. 2, przysługują przez łączny okres 3 miesięcy, przypadających od miesiąca złożenia wniosku, o którym mowa w ust. 1, lub wniosków, o których mowa w ust. 1a.

ust. 17 Do wypłaty i rozliczania świadczeń wypłacanych ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, o których mowa w ust. 1 i 1a, oraz środków, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy art. 7-16 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z ochroną miejsc pracy, z wyjątkiem art. 8 ust. 3 pkt 8 oraz art. 13 pkt 2 tej ustawy, oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy.

ust. 18 Podmioty, o których mowa w ust. 1 i 1a, mogą otrzymać pomoc z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych wyłącznie w przypadku, jeśli nie uzyskały pomocy w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłat na rzecz ochrony miejsc pracy.

ust. 18 a Przepisu ust. 18 nie stosuje się do zwolnienia z obowiązku opłacania należnych składek na ubezpieczenia społeczne pracowników, chyba że zwolnienie dotyczy tych samych miesięcy, na które podmioty, o których mowa w ust. 1 i 1a, zwróciły się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o wypłatę ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia (...)19.

Przepis art. 31 zo stanowi natomiast, że:

Na wniosek płatnika składek zwalnia się z obowiązku opłacania nieopłaconych należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych lub Fundusz Emerytur Pomostowych, należne za okres od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 31 maja 2020 r., wykazanych w deklaracjach rozliczeniowych złożonych za ten okres, jeżeli był zgłoszony jako płatnik składek:

1) przed dniem 1 lutego 2020 r. i na dzień 29 lutego 2020 r.,

2) w okresie od dnia 1 lutego 2020 r. do dnia 29 lutego 2020 r. i na dzień 31 marca 2020 r.,

3) w okresie od dnia 1 marca 2020 r. do dnia 31 marca 2020 r. i na dzień 30 kwietnia 2020 r.

- zgłosił do ubezpieczeń społecznych mniej niż 10 ubezpieczonych.

W ocenie sądu w świetle treści przepisu art. 15 g ust. 18 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19 (…) pozwana spółka zobowiązana byłaby do zwrotu świadczenia przyznanego na podstawie art. 15 g ust. 1 jedynie w sytuacji, gdy pomoc w trybie art. 31 zo byłaby przyznana stronie pozwanej w dacie przyznania pomocy w trybie art. 15 g.

Przepis ten bowiem wyraźnie stanowi, że przeszkoda do uzyskania wsparcia jest nieuzyskanie pomocy w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłat na rzecz ochrony miejsc pracy. W dacie złożenia wniosku jak i w dacie zawarcia umowy o przyznanie pomocy w trybie art. 15 g ust. 1, pozwana spółka nie uzyskała żadnej innej pomocy.

Wnioski o przyznanie pomocy w trybie przepisu art. 31 zo zostały złożone w maju 2020 r. i we wrześniu 2020 r. , a więc już po przyznaniu pomocy w trybie art. 15 g. Nadto zauważyć należy, że nie zostało udowodnione, aby pomoc przyznana w trybie art. 31 zo dotyczyła tych samych okresów, których dotyczyła pomoc z art. 15 g.

Odnośnie oświadczenia zawartego w pkt 7.5 wniosku z 22.04.2020r., k. 9 wskazać trzeba, że wymaganie przez powoda do złożenia takiego oświadczenia przez pozwaną było bezpodstawne.

Powyższe oznacza, że sąd w niniejszej sprawie popiera wykładnię wskazaną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 2.03.2022r. I (...) 19/22.

Mając na uwadze powyższe, pozwana zobowiązana jest do zwrotu jedynie środków, których nie wykorzystała, zgodnie z przeznaczeniem.

Pozwana, co wynika ze złożonego rozliczenia, wydatkowała przyznane środki w okresie od 1 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. w następujący sposób:

- 33 797,90 zł na poczet wynagrodzenia pracowników,

- 6 059,96 zł na poczet składek na ubezpieczenie społeczne należnych od pracodawcy.

Wykorzystała zatem przyznane środki w zakresie kwoty 39 897,86 zł. Winna zatem zwrócić powodowi niewykorzystane środki w kwocie 12 756,65 zł. Pozwana zwróciła kwotę 12 209,54 zł. Do zapłaty pozostała zatem kwota 547,11 zł (12 756,65 zł – 12 209,54 zł). Wskazać bowiem należy, że z uwagi na ustalenie w toku postępowania, że nie było podstaw do zwrotu wsparcia przyznanego w trybie art. 15 g , a jedynie zachodziły podstawy do jego zwrotu w zakresie, w jakim nie zostało wykorzystane, brak podstaw do rozliczenia wpłaconej przez pozwaną kwoty w sposób opisany w pozwie. Kwota ta winna być w całości zaliczona na poczet zwrotu niewykorzystanego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w punkcie I zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 547,11 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 31 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

W odniesieniu do odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu zasądzonego świadczenia pieniężnego brak było podstaw do przyznania ich w wysokości liczonej jak dla odsetek od zaległości podatkowych, ponieważ żaden przepis ani umowa nie przewiduje, aby w przypadku uchybienia terminowi płatności świadczenia z tytułu niewykorzystanej pomocy należały się odsetki w takiej wysokości. Stąd też, zgodnie z art. 481 par. 1 k.c., Sąd przyznał stronie powodowej odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie. Środki z tego tytułu pozwana winna zwrócić w terminie 30 dni po upływie okresu, na jaki przyznano środki, tj. w terminie do 30 lipca 2020 r. (par. 3 i 5 umowy). Skoro nie dokonała zapłaty w tym terminie, popadła w opóźnienie uzasadniające zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 31 lipca 2020 r.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez stronę powodowa, co do prawdziwości i wiarygodności których Sąd nie powziął zastrzeżeń. Również i strona pozwana nie podnosiła zarzutów w tym zakresie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 100 k.p.c., zgodnie z treścią którego w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powództwo zostało uwzględnione w zakresie kwoty stanowiącej 3,31% dochodzonego roszczenia, a zatem strona powodowa przegrała procesu w przeważającej części. Sąd miał również na uwadze wyjątkowy charakter przedmiotowej sprawy, która dotyczy zwrotu wparcia przyznanego przedsiębiorcy na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy w następstwie wystąpienia C. 19. W tym stanie rzeczy uzasadnione jest wzajemne zniesienie pomiędzy stronami kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze, sąd, stosownie do treści przepisu art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych odstąpił od obciążania strony pozwanej kosztami sądowymi w zakresie opłaty sadowej, której nie miał obowiązku uiścić powód.