Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	Justyna Zarzecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2024 roku w S.

sprawy z powództwa A. Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. Z. kwotę 19.928,39 euro (dziewiętnaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia osiem euro trzydzieści dziewięć centów) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-od kwoty 7.000 euro (siedem tysięcy euro) od dnia 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 12.928,39 euro (dwanaście tysięcy dziewięćset dwadzieścia osiem euro trzydzieści dziewięć centów) od dnia 12 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części powództwo oddala;

3.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. Z. kwotę 8.392 zł (osiem tysięcy trzysta dziewięćdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

4.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1.987,99 zł (tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 374/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 maja 2023 roku powód A. Z., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. (dalej C.) kwoty 7.000 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty od 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że 22 września 2021 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd należący do A. Z., zaś sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w C.. Ubezpieczyciel przyjął swoją odpowiedzialność i wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie za szkodę w pojeździe w wysokości 17.163,60 euro złotych. Powód wskazał, że z kosztorysu wykonanego na jego zlecenie wynika, że koszt naprawy jego pojazdu w Niemczech (liczony według cen niemieckich) powinien zamknąć się w kwocie 37,091,99 euro, zatem do zapłaty pozostała kwota 19.928,39 euro. W pozwie powód zastrzegł możliwość rozszerzenia pozwu lub ewentualnie wystąpienie z nowym powództwem, z uwagi na konieczność przeprowadzania w sprawie dowodu z opinii biegłego sądowego.

W odpowiedzi na pozew pozwany (...) S.A. V. (...) w W. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany wskazał, że kwestionuje wysokość żądanego odszkodowania. W ocenie pozwanego, kwota odszkodowania wypłacona dotychczas na rzecz powoda stanowi rekompensatę rzeczywistej szkody i nie wymaga żadnej dopłaty. Nadto pozwany zakwestionował wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, ponieważ powód nie przedstawił żadnych faktur uzasadniających poniesione koszty związane z naprawą pojazdu.

W toku procesu powód A. Z. pismem z 6 grudnia 2023 roku rozszerzył powództwo w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 19.928,39 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 7.000 euro od 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty i od kwoty 12.928,39 euro liczonymi od 11 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty.

Pozwany (...) S.A. V. (...) w W. wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego w zakresie rozszerzonego powództwa kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 22 września 2021 roku doszło do zdarzenia drogowego, mającego miejsce na Alei (...) w S., w trakcie którego kierujący pojazdem marki C. (...), jadąc Aleją (...) w kierunku Placu (...) podczas zmiany pasa ruchu ze środkowego na lewy nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego zderzył się z kierującym samochodem marki F. o nr rej. (...). Samochodem marki F. kierował powód.

Niesporne, a nadto dowód:

- dowód rejestracyjny pojazdu wraz z jego tłumaczeniem na język polski– k. 15-18;

-akta szkody k.71 v;

- przesłuchanie powoda A. Z. – k. 92-95;

Poszkodowany A. Z. w dniu 10 grudnia 2021 r. zgłosił szkodę C. jako ubezpieczycielowi, z którym sprawca szkody miał zawartą umowę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. C. zarejestrował szkodę pod numerem (...).

Niesporne, a nadto dowód:

- potwierdzenia przyjęcia zawiadomienia o szkodzie – k.13-14;

- wyrok nakazowy – k. 12

- pismo potwierdzające otrzymanie zgłoszenia szkody i rejestrację sprawy – k. 33 – 35;

-akta szkody k.71 v;

- przesłuchanie powoda A. Z.– k. 92-95;

Przedsiębiorstwo niemieckie (...) sporządziło 21 grudnia 2021 roku w Niemczech w P. kosztorys naprawy uszkodzonego pojazdu F. (...) tributo o numerze rejestracyjnym (...), stanowiącego własność A. Z.. Zgodnie z kosztorysem firmy (...) całkowity koszt naprawy uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu podatku VAT wyniósłby 37,091,99 euro.

Dowód:

- kosztorys szkody wraz z jego tłumaczeniem na język polski – k. 20 - 38

- akta szkody k.71v;

- przesłuchanie powoda A. Z.– k. 92-95;

A. Z. nie naprawiał uszkodzonego samochodu, wymienił w nim jedynie opony. Następnie sprzedał uszkodzony pojazd za kwotę niższą o 60.000 euro niż jego ówczesna wartość rynkowa, z uwagi na zaistniałe w pojeździe szkody.

Dowód:

- przesłuchanie powoda A. Z.– k. 92-95;

Pozwany ubezpieczyciel C. na podstawie załączonego przez A. Z. kosztorysu naprawy pojazdu zweryfikowanego przez rzeczoznawcę C., ustalił kwotę odszkodowania na 17.163,60 euro, która to kwota została wypłacona poszkodowanemu. C. nie uznało pełnej kwoty wynikającej z kosztorysu.

Dowód:

- decyzja o przyznaniu wynagrodzenia – k.19;

- kosztorys szkody wraz z jego tłumaczeniem na język polski – k. 20 – 38;

-akta szkody k.71 v;

- przesłuchanie powoda A. Z. – k. 92-95;

Z uwagi na niewypłacenie poszkodowanemu przez ubezpieczyciela pełnej kwoty odszkodowania wynikającej z kosztorysu naprawy sporządzonego przez niemiecką firmę (...), A. Z. pismem z 30 września 2022 roku wezwał C. do dopłaty kwoty 19.928,39 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty – k. 39-40

Zgodnie z opinią biegłego sądowego M. Ż. dziedzinie techniki samochodowej, na podstawie dokumentacji dostępnej w aktach sprawy udostępnionej biegłemu, nie ma możliwości odniesienia się do charakteru oraz koniecznej w korelacji uszkodzeń wysokości stref uszkodzeń samochodu F.. Zamieszczona w aktach sprawy dokumentacja obrazująca uszkodzenia przedmiotowego samochodu pozwala jedynie na stwierdzenie, że takie uszkodzenia samochodu występowały w dniu wykonania dokumentacji (w dniu 14 grudnia 2021 roku), bez możliwości odniesienia tych uszkodzeń (elementów prawej strony nadwozia oraz kół samochodu F.) do uszkodzeń samochodu C. (...) oraz elementów infrastruktury deklarowanego miejsca powstania szkody. Z uwagi na brak w systemach do kosztorysowania wartości kosztów napraw pojazdów samochodowych danych dotyczących samochodu F. (...), jedynym możliwym sposobem wykonania takiej kalkulacji była metoda porównawcza. Zamieszczoną w aktach sprawy kalkulację kosztów naprawy pojazdu F. (...) na warunki naprawy w Niemczech, wykonano z zastosowaniem systemu (...) porównawczo do modelu B.. W przedmiotowej kalkulacji koszt prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych przyjęto tak jak dla wskazanej firmy (...), H. w B. ( (...)). Przyjęte w kalkulacji stawki to 206,60 euro dla prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych. Z uwagi na użytkowanie samochodu od chwili jego pierwszej rejestracji w marcu 2021 roku do dnia kolizji, naprawa samochodu w autoryzowanym warsztacie była uzasadniona.

Brak zapisów dotyczących numerów katalogowych części uznanych jako konieczne w naprawie samochodu, powoduje, że tak oszacowany koszt naprawy uznać można jedynie za hipotetyczny.

Hipotetyczny koszt naprawy pojazdu po szkodzie, według cen występujących na rynku w Niemczech stanowiłby 37.091,99 euro, po uwzględnieniu podatku (...) (19%). Rzeczywisty koszt naprawy pojazdu F. (...) po szkodzie z 22 września 2021 roku byłby możliwy do określenia tylko na podstawie rachunków za wykonaną naprawę samochodu.

Biorąc pod uwagę klasę przedmiotowego samochodu F. (...) oraz jego wiek, naprawę samochodu z zastosowaniem części innych niż sygnowane logo producenta należało by uznać za niedopuszczalne.

Wartość rynkowa pojazdu poszkodowanego w stanie nieuszkodzonym przed powstaniem szkody we wrześniu 2021 roku stanowiła kwotę ok. 378 000 euro brutto z MwSt (19%).

Hipotetyczna wartość samochodu w stanie uszkodzonym stanowiła kwotę brutto (z VAT) 1.660.700,00 złotych.

Dowód:

-akta szkody;

- opinia biegłego z zakresu mechaniki samochodowej wraz z załącznikami – k. 106-125;

- uzupełniająca opinia biegłego z zakresu mechaniki samochodowej wraz z kalkulacją– k. 159- 163.

Centrum życiowe i zawodowe A. Z. znajduje się w Niemczech, w B., mieszka tam od 15 lat. Tam jest zameldowany, ma tam syna oraz wnuka. A. Z. do S. przyjeżdża sporadycznie.

Dowód:

- zaświadczenie o zameldowaniu wraz z tłumaczeniem na język polski – k. 42-43;

- przesłuchanie powoda – k. 92-95.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione niemalże w całości.

W przedmiotowej sprawie powód A. Z., po ostatecznej modyfikacji żądania pozwu w związku z rozszerzeniem powództwa, wnosił o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 19.928,39 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 7.000 euro od 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty i od kwoty 12.928,39 euro liczonymi od 11 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (teks jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 392 ze zmianami) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1 ). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2).

Okoliczności kolizji nie były pomiędzy stronami sporne. Również legitymacja czynna po stronie powoda i bierna pozwanego do występowania w niniejszym procesie nie budziły wątpliwości.

Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela wynika z art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze powołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…), zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela.

Spór będący przedmiotem niniejszego postępowania rozgrywał się na płaszczyźnie ustalenia rozmiaru i wysokości szkody poniesionej w związku z zaistniałą kolizją, a w konsekwencji, co do wysokości należnego odszkodowania związanego z rzeczywiście poniesioną szkodą.

Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę i wypłacił już w toku postępowania likwidacyjnego powodowi odszkodowanie w łącznej kwocie 17.163,60 euro.

Świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo, jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy.

Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu oraz wyglądu sprzed wypadku (uchwała SN z dnia 12.04.2012 r., II CZP 80/11). Gdy więc naprawa rzeczy przywróci jej wartość sprzed wypadku, odszkodowanie powinno odpowiadać kosztom takiej właśnie naprawy ustalonym przez rzeczoznawcę.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy.

W toku procesu pozwany ubezpieczyciel konsekwentnie kwestionował kwotę wyliczoną przez niemiecki zakład naprawczy, która stanowi wartość szkód wyrządzonych w pojeździe poszkodowanego. Twierdzenia pozwanego, które potwierdzone zostały w opinii biegłego sądowego dopuszczonej jako dowód przez Sąd wskazują, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu byłby możliwy do określenia, tylko na podstawie rachunków za wykonaną naprawę samochodu. Rachunki takie nie zostały przez powoda przedstawione, ponieważ nie naprawił on pojazdu (poza wymianą opon, ponieważ bez niej nie mógłby poruszać się pojazdem), a uszkodzony samochód sprzedał. Nie sposób jednak uznać, że szkoda w pojeździe, wyliczona przez zakład niemiecki w kwocie 37.091,99 euro, nie stanowi adekwatnej rekompensaty poniesionej przez poszkodowanego straty. W systemach do kosztorysowania wartości kosztów napraw pojazdów brak jest danych dotyczących samochodu F. (...), zatem jedynym możliwym sposobem wykonania takiej kalkulacji była metoda porównawcza. Kalkulację kosztów naprawy pojazdu F. (...) przy warunkach naprawy w Niemczech, wykonano z zastosowaniem systemu (...) porównawczo do modelu B.. W przedmiotowej kalkulacji koszt prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych przyjęto tak jak dla wskazanej firmy (...), H. w B. ( (...)). Przyjęte w kalkulacji stawki to 206,60 euro dla prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych. Uszkodzony pojazd powoda był względnie nowy, od czasu jego rejestracji do chwili wystąpienia kolizji minęło 6 miesięcy, zatem przy tak krótkim okresie użytkowania pojazdu, jego naprawa w autoryzowanym warsztacie była w pełni uzasadniona. Również biorąc pod uwagę klasę przedmiotowego samochodu F. (...) oraz jego wiek, całkowicie zasadne było zastosowanie części sygnowanymi logo producenta, w celu przywrócenia stanu pojazdu sprzed szkody.

Mając na względzie, że uszkodzony pojazd był stosunkowo nowy, wymagał naprawy w autoryzowanym serwisie, a także pełna rekompensacja szkody sprzed kolizji wiązała się z koniecznością zastosowania przy naprawie części sygnowanych logo producenta F., nie sposób uznać, że koszt naprawy pojazdu powoda wskazany w wyliczeniu przez serwis niemiecki jest niewłaściwy, słowem, zawyżony. Przy wyliczeniu kalkulacji strat, powstałych w konsekwencji kolizji drogowej, zastosowano metodę porównawczą, która z uwagi na specyfikę pojazdów marki F. tj. brak w systemach do kosztorysowania wartości kosztów napraw pojazdów tej marki, i tylko ta metoda była jedynym możliwym sposobem wykonania kalkulacji naprawy dla pojazdu tego typu. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, że kalkulacja naprawy została sporządzona w Niemczech. Powód ma centrum życiowe i zawodowe w B., samochód również został zakupiony i zarejestrowany w tym mieście. Brak jest z tych przyczyn przeciwskazań, aby twierdzić, że powód nie mógł skorzystać ze sporządzenia kalkulacji naprawy w zakładzie niemieckim, przy wartości wskazanej w euro. Nadto dla rozstrzygnięcia sprawy nie ma znaczenia zarówno wartość pojazdu po uszkodzeniu, jak i wartość nowego pojazdu w chwili kolizji. Istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a związane z należną kompensacją szkody, są faktyczne straty poniesione przez powoda w pojeździe, które były wynikiem kolizji po stronie sprawcy zdarzenia, a które zostały zawarte w kalkulacji naprawy pojazdu.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz zasadę walutowości wyrażoną w art. 358 k.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 19.928,39 euro.

Biegły ustalił, że hipotetyczny koszt naprawy pojazdu po szkodzie, według cen występujących na rynku w Niemczech stanowiłby 37.091,99 euro. Pozwany ubezpieczyciel wypłacił już w toku postępowania likwidacyjnego powodowi odszkodowanie w łącznej kwocie 17. 163,60 euro. Tytułem rekompensaty szkody pozwany ubezpieczyciel musi zatem wypłacić powodowi jeszcze kwotę 19.928,39 euro (37.091,99 zł – 17.163,60 zł= 19.928,39 zł).

Roszczenie o odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego znajduje swoje oparcie w treści art. art. 359 § 1 k.c. oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Świadczenie ubezpieczyciela ma zatem charakter terminowy, a spełnienie świadczenia w terminie późniejszym niż wynikający z art. 817 k.c. może być usprawiedliwione jedynie wówczas, gdy ubezpieczyciel wykaże istnienie przeszkód w postaci niemożliwości wyjaśnienia okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności albo wysokości świadczenia, mimo działań podejmowanych z wymaganą od niego starannością profesjonalisty, według standardu, którego reguły wyznaczanej przez prawo ubezpieczeniowe.

Powodowi zatem należą się ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 7.000 euro od 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12. 928,39 euro od 12 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty.

Poszkodowany A. Z. w dniu 10 grudnia 2021 r. zgłosił szkodę C. jako ubezpieczycielowi, 10 stycznia 2022 roku minął trzydziestodniowy termin na zapłatę przez pozwanego na rzecz powoda odszkodowania, które w pełnej wysokości pokryłoby przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji. A zatem, roszczenie powoda o odszkodowanie w wysokości 7.000 euro stało się wymagalne dzień po 10 stycznia 2022 roku, tj. 11 stycznia 2022 roku.

Roszczenie o odszkodowanie w zakresie rozszerzającym powództwo o kwotę 12.928,39 euro stało się wymagalne 12 grudnia 2023 roku, ponieważ pozwany w piśmie datowanym na 22 grudnia 2023 roku odnoszącym się do rozszerzenia powództwa przez powoda wskazał, że korespondencję zawierającą rozszerzone powództwo odebrał w dniu 11 grudnia 2023 r. Powód w piśmie rozszerzającym żądanie pozwu z dnia 6 grudnia 2023 r. wskazał, że od kwoty, o którą powództwo rozszerza ( 12.928,39 euro) żąda odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 11 grudnia 2023 r. Pierwszym dniem, w którym pozwany mógł zapoznać się z treścią pisma powoda z 6 grudnia 2023 roku, jest dzień wskazany w piśmie pozwanego z dnia 22 grudnia 2023 r. jako data odbioru pisma z rozszerzeniem żądania pozwu, tj. 11 grudnia 2022 r., dlatego też Sąd zasądził odsetki od kwoty 12. 928,39 euro od dnia następnego po dniu 11 grudnia 2023 r., tj. od dnia 12 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty, zaś w pkt 2 wyroku oddalił roszczenie odsetkowe od wyżej wskazanej kwoty od za okres od dnia 11 grudnia 2023 do 12 grudnia 2023 roku.

Sąd miał na względzie, że powód już wezwaniem do zapłaty z dnia 30 września 2022 r. wzywał pozwanego do zapłaty kwoty 19.928,39 euro, a zatem wyższej niż kwota pierwotnie żądana pozwem, także pozwany już wówczas miał świadomość, że powód żądania odszkodowania w kwocie wyższej, niż objęta żądaniem pozwu.

Reasumując, Sąd w pkt 1 wyroku zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. Z. kwotę 19.928,39 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi:

-od kwoty 7.000 euro od dnia 11 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty;

-od kwoty 12.928,39 euro od dnia 12 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty; zaś w pozostałej części powództwo oddalił ( pkt 2 wyroku).

Sąd ustalenia faktyczne poczynił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, przedłożonymi przez obie strony, w aktach szkody opinii biegłego oraz przesłuchania powoda A. Z.. Dokumenty posiadają walor autentyczności, w toku procesu nie były kwestionowane, zaś zeznania powoda nie budziły zastrzeżeń, w sposób spójny i logiczny korespondowały z dowodami z dokumentów, uzupełniały ich treść. Ustalenia natomiast co do okoliczności wymagających wiadomości specjalnych, tj. co do zakresu uszkodzeń w pojeździe na skutek kolizji z dnia 22 września 2021 roku oraz wysokości kosztów naprawy pojazdu Sąd poczynił na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Po uzupełnieniu opinii, żadna ze stron nie podważała prawdziwości ani wartości dowodowej dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach szkodowych, na których biegły oparł swoje ustalenia, a i Sąd nie stwierdził okoliczności podważających ich wartość dowodową. Sąd, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także, że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 98 § 1, 1 ¹ i 2 k.p.c.

Powód poniósł koszty procesu w postaci opłaty od pozwu w wysokości 4.275 złotych (art. 13 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych- 1.463 zł opłata od pozwu, 2.812 zł opłata od rozszerzonego powództwa), kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3.600 zł złotych (§ 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych), opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz zaliczki na opinię biegłego w wysokości 500 złotych. Łącznie koszty poniesione przez powoda to kwota 8.392 zł.

Powód wygrał niniejszy proces niemalże w całości, przegrał jedynie co do odsetek ustawowych za 1 dzień.

Mając na uwadze powyższe, w pkt III wyroku Sąd zasądził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda A. Z. kwotę 8.392 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. Powyższa kwota została zasądzona wraz z wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 98 k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

W pkt 4 wyroku Sąd orzekł o nieuiszczonych w sprawie kosztach sądowych, na podstawie art. 113 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz: strony, której czynność spowodowała ich powstanie.

Wynagrodzenie biegłego za sporządzone w sprawie opinie łącznie obejmowało kwotę 2.987,99 zł ( 2.470,07 zł za opinię główną i 517,92 zł za opinię uzupełniającą). Sąd przy rozliczeniach uwzględnił zaliczki wpłacone przez strony po 500 zł, łącznie 1.000 zł. Nieuiszczone koszty sądowe obejmowały zatem kwotę 1.987,99 zł. Sąd obciążył zatem pozostałą kwotą wydatku przegrywającego proces w całości pozwanego.

Wobec powyższego, Sąd w pkt 4 wyroku nakazał pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 1.987,99 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.