Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 7 listopada 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: sekretarz sądowy Agnieszka Brutkowska

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2023r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. W.

przeciwko Towarzystwo (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6 951,54 zł (sześć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt cztery grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12.02.2019r. do dnia zapłaty,

zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1 800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, wraz z odsetkami w wysokości ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

nakazuje ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 400 zł (czterysta złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powódka nie uiściła.

Sygn. akt III C 372/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 listopada 2023 r.

Pozwem z dnia 17 maja 2023 r. S. W. wniosła o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej rzecz powódki kwoty 6.951,54 zł tytułem zwrotu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 lutego 2019 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu strona powodowa wskazała, że w dniu 13 grudnia 2018 r. doszło do kolizji, w której samochód marki T. o nr rej. (...) stanowiący własność powódki został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W postępowaniu toczącym się przed tut. Sądem pod sygn. akt I C 1501/19 powódka dochodziła od pozwanej kwoty 10.100,00 zł. Sąd wydał wyrok uwzględniający żądanie powódki w kwocie 10.100,00 zł, która to kwota została wypłacona przez pozwaną, jednakże nie wyczerpała całości przysługującego jej roszczenia.

W niniejszym postępowaniu powódka dochodzi kwoty 6.951,54 zł tytułem dalszej części odszkodowania za uszkodzenie ww. pojazdu na skutek ww. zdarzenia. W sprawie o sygn. akt I C 1501/19 biegły sądowy T. C. wydał opinię, w której ustalił, iż wysokość należnego powódce odszkodowania za uszkodzenia pojazdu stanowi kwotę 31.203,10 zł. W związku z czym, po uwzględnieniu kwoty bezspornej oraz kwoty zasądzonej w postępowaniu o sygn. I C 1501/19, uznać należy, że żądanie pozwu w niniejszej sprawie mieści się w wysokości szkody poniesionej przez poszkodowaną.

Pozwana w odpowiedzi na pozew z dnia 6 kwietnia 2023 r. wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana nie zakwestionowała odpowiedzialności co do zasady, lecz zakwestionowała roszczenie o zapłatę dalszego odszkodowania z tytułu kosztów naprawy pojazdu poszkodowanej. Podniesiono, iż wyrok w sprawie o sygn. I C 1501/19 jest nieprawomocny, a pozwana wniosła apelację. Jednocześnie wskazała, że biegły sądowy T. C. początkowo wydał opinię wskazując na cztery warianty kosztów naprawy pojazdu. Następnie, w treściach opinii uzupełniających przedstawił rozpiętości cenowe kosztów naprawy, przy zastosowaniu różnych sposobów jej przeprowadzenia. Przedstawiono więc warianty naprawy za 13.300,00 zł brutto, poprzez naprawę za 14.425,79 zł brutto, 20.400,00 zł brutto, 21.500,00 zł brutto, kilka wariantów na poziomie od 23.000,00 zł do 25.000,00 zł, jak i naprawę za 29.000,00 zł i wariant naprawy za 31.203,10 zł brutto.

Powódka wytaczając kolejne powództwo stoi na stanowisku, że zasadna jest naprawa z uwzględnieniem wymiany drzwi, przy użyciu części (...) za 31.203,10 zł, co w ocenie strony pozwanej nie ma podstaw faktycznych jak i prawnych, ponieważ zobowiązany do odszkodowania na podstawie art. 361 § 1 k.c. ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Pozwany nie ma obowiązku zwrotu kosztów najwyższych wykraczających poza rzeczywisty rozmiar szkody i z związku z tym stoi na stanowisku, iż szkoda została już w pełni zrefundowana.

Ustalenia faktyczne.

W dniu 13 grudnia 2018 r. na ul. (...) w S. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został samochód marki M. o nr rej. (...), stanowiący własność S. W..

W chwili zdarzenia sprawca szkody posiadał polisę ubezpieczeniową posiadaczy pojazdów mechanicznych OC w Towarzystwie (...) S.A. z siedzibą w W..

W dniu 14 grudnia 2018 r. szkoda została zgłoszona do Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W..

Bezsporne, a nadto dowód:

- dokumenty zgromadzone w aktach szkody, k. 116 (płyta CD).

W dniu 21 grudnia 2018 r. ubezpieczyciel dokonał oględzin pojazdu i w dniach 22 grudnia 2018 r. i 10 stycznia 2019 r. sporządził wycenę nr 100- (...), na podstawie której ustalił, iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wyniosą 11.719,17 zł brutto.

Pismem z dnia 27 lutego 2019 r. poszkodowana złożyła reklamację i wezwała Towarzystwo (...) do zapłaty w terminie 14 dni od daty otrzymania pisma kwoty 14.628,07 zł, w tym 14.178,04 zł tytułem pełnej kompensaty kosztów naprawy pojazdu oraz 450 zł tytułem kosztów sporządzenia kalkulacji jego naprawy przez niezależnego rzeczoznawcę.

W dniu 10 kwietnia 2019 r. Towarzystwo (...) wydało decyzję, w której odmówiono wypłaty odszkodowania według złożonej kalkulacji naprawy.

W dniu 30 maja 2019 r. Towarzystwo (...) wydało decyzję, w której przyznano powódce dodatkowe odszkodowanie w kwocie 2.882,39 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu. Ubezpieczyciel uznał koszty naprawy samochodu w łącznej wysokości 14.601,56 zł.

Bezsporne, a nadto dowód:

- kalkulacja naprawy nr 100- (...) z dnia 10 stycznia 2019 r., k. 7-16;

- kosztorys (...) nr (...), k. 17-20;

- faktura VAT nr (...) z dnia 4 stycznia 2019 r., k. 21;

- wezwanie do zapłaty z dnia 27 lutego 2019 r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 25-2v.;

- akta szkody, k. 116 (płyta CD).

W sprawie o sygn. I C 1501/19 Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, I Wydział Cywilny, wydał w dniu 12 kwietnia 2023 r. wyrok i uwzględnił roszczenie powódki w całości i zasądził od pozwanego na jej rzecz kwotę 10.100 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 12 lutego 2019 r. do dnia zapłaty.

Pismem z dnia 12 maja 2023 r. Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła apelację od ww. wyroku.

Wyrokiem z dnia 9 sierpnia 2023 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy oddalił apelację pozwanego.

Wyrok z dnia 12 kwietnia 2023 r. uprawomocnił się w dniu 9 sierpnia 2023 r.

Dowód:

- wyrok z dnia 12 kwietnia 2023 r., k. 470 w aktach sprawy o sygn. I C 1501/19,

- apelacja, k. 111-114,

- wyrok z dnia 9 sierpnia 2023 r., k. 512 w aktach sprawy o sygn. I C 1501/19,

- zarządzenie z dnia 11 września 2023 r., k. 52 w aktach sprawy o sygn. I C 1501/19.

Na skutek zdarzenia z dnia 13 grudnia 2018 r. w pojeździe powódki marki M. o nr rej. (...) powstały uszkodzenia m. in. lewych drzwi, które podlegały wymianie, okładziny zderzaka przedniego – do wymiany, uszczelki lampy przedniego reflektora – do wymiany, pokrywy komory silnika – do lakierowania całości pokrywy.

Miejscowa naprawa lakiernicza pokrywy komory silnika nie przywróciłaby tego elementu do stanu sprzed uszkodzenia. Stosując zaprawki na pokrywie komory silnika poszkodowana obniżyłaby koszt naprawy samochodu o kwotę 1.083,36 zł brutto. Jedyny (...) zakład autoryzowanych samochodów osobowych firmy (...) nie zapewnia wykonania tej usługi w sposób gwarantujący przywrócenie pojazdu do stanu sprzed uszkodzenia.

W celach restytucyjnych zasadne było zastosowanie do naprawy nowych i oryginalnych części. Części zamienne jakości Q, przy przyjęciu prawdziwości deklaracji sprzedawcy, mogły być wykorzystane do naprawy uszkodzonego pojazdu bez negatywnego wpływu na jego wartość. Części zamienne P, gdyby zostały użyte do naprawy, nie dałyby gwarancji odtworzenia wartości pojazdu.

Wypłacona tytułem odszkodowania kwota 14.601,56 zł nie jest wystarczająca do naprawy pojazdu prowadzącej do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji. Została zaniżona o kwotę 16.601,54 zł, przy czym celem przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczna jest wymiana drzwi lewej strony i zastosowanie przy naprawie części zamiennych jakości Q.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. C., k. 39-61;

- uzupełniająca, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. C., k. 395-396 w aktach sprawy o sygn. I C 1501/19;

- druga uzupełniająca, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. C., k. 62-66;

- trzecia uzupełniająca, pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej T. C., k. 68-74.

Rozważania prawne.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez strony, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń, a żadna ze stron nie kwestionowała ich treści. Sąd także na podstawie art. 278 ¹ k.p.c. dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego T. C. sporządzonej w sprawie I C 1501/19 z 8 sierpnia 2021 r., uzupełnionej 21 lutego 2022 r., 21 czerwca 2022 r., 16 listopada 2022 r.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2277 z późn. zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepis art. 822 § 1 i 2 k.c. stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Wskazać należy, że świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym w granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

W toku procesu niekwestionowanym było, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. Pozwana nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe i wypłaciła odszkodowanie obejmujące koszty najmu pojazdu zastępczego w wysokości 14.601,56 zł oraz kwotę 9.650,00 zł zasądzoną w wyroku z dnia 12 kwietnia 2023 r. (sygn. I C 1501/19). Przedmiotem niniejszej sprawy pozostawało, czy uzasadnione jest, by pozwany dodatkowo poniósł koszt 6.952 zł. Kwota ta stanowi różnicę pomiędzy wysokością należnego powódce odszkodowania za uszkodzenie pojazdu, ustalonego na podstawie opinii biegłego sądowego w sprawie I C 1501/19 (31.202,10 zł), a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem przez pozwanego (24.251,56 zł).

W celu rozstrzygnięcia sporu Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego T. C. sporządzonej w sprawie I C 1501/19 z 8 sierpnia 2021 r., uzupełnionej 21 lutego 2022 r., 21 czerwca 2022 r., 16 listopada 2022 r. na podstawie art. 278 ¹ k.p.c., który stanowi, że Sąd może dopuścić dowód z opinii sporządzonej na zlecenie organu władzy publicznej w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.

Przepis art. 278 ¹ k.p.c. został dodany nowelizacją z dnia 4 lipca 2019 r. i przełamał dotychczasowe orzecznictwo, że przeprowadzenie dowodu z opinii sporządzonej w innej sprawie jest niedopuszczalne. Zmiana ma na celu przyspieszenie postępowania poprzez skorzystanie z przygotowanej w innym postępowaniu opinii biegłego. Organem władzy publicznej, o którym mowa w art. 278 ¹ k.p.c., może być np. inny sąd powszechny. Sąd może dopuścić opinię sporządzoną w innej sprawie, jeżeli stanowiła ona środek dowodowy służący organowi władzy publicznej do ustaleń faktycznych wymagających wiadomości specjalnych. Opinia dopuszczona na podstawie art. 278 ¹ podlega ocenie jako dowód z opinii biegłego na podstawie tych samych kryteriów co opinia sporządzona na zlecenie sądu orzekającego (T. Ereciński [w:] P. Grzegorczyk, J. Gudowski, K. Markiewicz, M. Walasik, K. Weitz, T. Ereciński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom II. Postępowanie rozpoznawcze, LEX/el. 2022, art. 278 ¹).

Na potwierdzenie przydatności takiego unormowania w praktyce stosowania prawa można przywołać wiele przykładów opinii biegłych w sprawach o powtarzalnym charakterze, w których skorzystanie przez sąd z art. 278 ¹ k.p.c. ograniczy powtarzalność czynności biegłych. Ma to miejsce w sprawach dotyczących np. ustalenia stosowanych przez warsztaty naprawcze stawek za roboczogodzinę prac na danym rynku lokalnym w określonym przedziale czasowym czy też ustalenia dobowych stawek najmu pojazdu zastępczego na rynku lokalnym dla danej klasy pojazdu w uwzględnieniu określonego czasu i okresu najmu. Podobnie opinia biegłego, bez obawy o jej zakres i przedmiot, sporządzona na zlecenie sądu w sprawie, w której powód rozdrobnił roszczenie, może zostać wykorzystana w kolejnym postępowaniu, wszczętym przez tego samego powoda o pozostałą część uprzednio rozdrobnionego roszczenia (J. May, 3. Faza rozpoznania sprawy [w:] Rozstrzyganie spraw cywilnych. Aktualne wyzwania i perspektywy , red. M. Białecki, S. Kotas-Turoboyska, F. Manikowski, J. Słyk, E. Szczepanowska, Warszawa 2022).

Podkreślić należy, że zakres opinii zleconej biegłemu T. C. oraz jej przedmiot, jak również materiał dowodowy, który stanowił podstawę do jej wydania był tożsamy ze stanem faktycznym w niniejszej sprawie, więc nic nie stało na przeszkodzie, by uznać jego ustalenia za kluczowe i wystarczające dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Ponadto strony postępowania miały możliwość składania zastrzeżeń do opinii biegłego T. C. w toku rozpatrywania sprawy o sygn. I C 1501/19. Strona pozwana złożyła szereg zastrzeżeń do ww. opinii, które biegły sukcesywnie opisywał w opiniach uzupełniających, co było podstawą do rozstrzygnięcia w sprawie I C 1501/19 i w związku z tym Sąd uznał, iż nie było podstaw, by znów doręczać ww. opinie stronom, gdyż ewentualne zastrzeżenia byłyby tożsame z tymi wyrażonymi w poprzedniej sprawie z uwagi na to, że nie uległ zmianie stan faktyczny. Zmieniła się jedynie kwota dochodzona pozwem i kwota już wypłacona przez ubezpieczyciela powódce S. W..

Wskazać trzeba, że z procesowego punktu widzenia dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nastąpiło na rozprawie, na której żaden z pełnomocników się nie stawił. Nie zgłoszono sądowi na tej rozprawie żadnych zarzutów, co do ww. opinii. W związku z tym, że pozwany antycypując procedowanie sądu wniósł o dopuszczenie dowodu z innego biegłego, to sąd uznał ten wniosek jako zmierzający do przedłużenia postępowania i na podstawie art. 235(2) § 1 pkt 5 k.p.c. pominął ten dowód.

Stwierdzić należało, że opinia biegłego w sprawie o sygn. I C 1501/19 oraz trzy opinie uzupełniające zostały sporządzone w sposób rzetelny i wyprowadzono z nich logiczne wnioski. Opinie znajdują również potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Biegły ustalił, iż kwota odszkodowania według wariantu II b powinna wynieść łącznie 31.202,10 zł, a zatem przy przyjęciu wymiany drzwi i przy zastosowaniu części zamiennych jakości Q. Jako, że materiał z akt sprawy nie pozwolił na prawidłową ocenę uszkodzeń drzwi samochodu powódki, a przez to na jednoznaczne określenie zakresu prac naprawczych niezbędnych do przywrócenia stanu sprzed ich powstania, koniecznym było sporządzenie opinii w dwóch podstawowych wariantach, tj.:

- przy zakwalifikowaniu lewych drzwi do naprawy, gdzie zostały wyszczególnione dwa podwarianty zawierające naprawę przy wykorzystaniu wyłącznie części zamiennych dostępnych w (...) M. (wariant I a – gdzie ustalona przez biegłego kwota różnicy w wysokości odszkodowania naliczonego przez ubezpieczyciela i należnego powódce to kwota 10.639,50 zł) oraz przy wykorzystaniu dwóch części, które wg deklaracji sprzedawcy innego niż (...) powinny spełniać warunek stawiany zamiennikom oznakowanym umownie literą Q (wariant II b – gdzie ustalona przez biegłego kwota różnicy w wysokości odszkodowania naliczonego przez ubezpieczyciela i należnego powódce to kwota 9.135,57 zł) oraz

- przy zakwalifikowaniu lewych drzwi do wymiany, gdzie również zostały wyszczególnione dwa podwarianty zawierające naprawę przy wykorzystaniu wyłącznie części zamiennych dostępnych w (...) M. (wariant I a – gdzie ustalona przez biegłego kwota różnicy w wysokości odszkodowania naliczonego przez ubezpieczyciela i należnego powódce to kwota 18.105,47 zł) oraz przy wykorzystaniu dwóch części, które wg deklaracji sprzedawcy innego niż (...) powinny spełniać warunek stawiany zamiennikom oznakowanym umownie literą Q (wariant II b – gdzie ustalona przez biegłego kwota różnicy w wysokości odszkodowania naliczonego przez ubezpieczyciela i należnego powódce to kwota 16.601,54 zł).

Sąd stanął na stanowisku, iż zasadne są koszty naprawy z wykorzystaniem części zamiennych o jakości Q, albowiem zgodnie z opinią biegłego mogą być one użyte do naprawy uszkodzonego pojazdu bez negatywnego wpływu na jego wartość i doprowadziłyby pojazd od stanu sprzed szkody, co również wpływa pozytywnie na realizację zasady minimalizacji szkody przez poszkodowaną. Dodać należy, że części zamienne jakości Q zakwalifikowane do wymiany były dostępne, a uszkodzony pojazd powódki w momencie szkodowego zdarzenia był pojazdem o znacznym stopniu eksploatacji.

W sposób jednoznaczny biegły odniósł się do kwestii zastosowania części zamiennych o jakości P, wskazując, że nie dają one gwarancji odtworzenia wartości pojazdu, ponieważ w niniejszej sprawie nie ujawniono by kwalifikowane części były przed zgłoszonym uszkodzeniem niepełnowartościowe i by zgłaszano zastrzeżenia do ich pochodzenia. W związku z tym celem ustalenia prawidłowej wysokości kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu należało przyjąć wymianę lewych drzwi, a nie ich naprawę.

Mając na uwadze powyższe, a także fakt, iż dotychczas pozwana wypłaciła powódce kwotę 24.251,56 zł, a kwota ta nie jest wystarczająca do zrekompensowania skutków szkody, to powódce należy się jeszcze dopłata do odszkodowania w zakresie kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w dochodzonej kwocie 6.950,54 zł tytułem części brakującego odszkodowania za uszkodzenie samochodu poszkodowanej. Wbrew twierdzeniom powoda – całkowita kwota odszkodowania w wysokości 31.202,10 zł w niniejszej sprawie nie przewyższa wysokości faktycznie poniesionej szkody.

O odsetkach należnych powódce od zasądzonych kwot Sąd rozstrzygnął zgodnie z żądaniem pozwu. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Natomiast art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W niniejszej sprawie pozwana dowiedziała się o szkodzie najpóźniej w dniu 10 stycznia 2019 r., a zatem powyższy termin upłynął w dniu 10 lutego 2019 r. Od dnia następnego, czyli od dnia 11 lutego 2019 r., roszczenie odsetkowe należało uznać za zasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty. Jeżeli orzeczenie to jest prawomocne z chwilą wydania, odsetki należą się za czas po upływie tygodnia od dnia jego ogłoszenia do dnia zapłaty, a jeżeli orzeczenie takie podlega doręczeniu z urzędu – za czas po upływie tygodnia od dnia jego doręczenia zobowiązanemu do dnia zapłaty. O obowiązku zapłaty odsetek sąd orzeka z urzędu (§ 1 ¹). Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Mając na względzie, że pozwana przegrała proces w całości, obowiązana jest zwrócić powódce koszty związane z niniejszym postępowaniem, czyli kwotę 1.800 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda – radcy prawnego, obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

W punkcie III wyroku nakazano ściągnąć od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 400 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powódka nie uiściła.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.