Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie, w Wydziale III Cywilnym,

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SR Grzegorz Szacoń

Protokolant: Sekr. sądowy Agnieszka Majewska

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2024 r., w S.,

na rozprawie,

sprawy z powództwa G. G.,

przeciwko pozwanej Gminie M. S.,

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda G. G. kwotę 1 złoty (jeden złoty) wraz z liczonymi w stosunku rocznym odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej Gminy M. S. na rzecz powoda G. G. kwotę 30 złotych (trzydzieści złotych), tytułem kosztów procesu wraz z liczonymi w stosunku rocznym odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia SR Grzegorz Szacoń

Sygn. akt III C 363/23

UZASADNIENIE

wyroku w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 4 stycznia 2023 roku powód – G. G. wniósł o zapłatę przez pozwaną Gminę M. S. kwoty 1 złoty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 stycznia 2022 r.

Powód wskazał w uzasadnieniu, że w dniu 3 lipca 2015 roku około godziny 9:47 zaparkował pojazd marki C. (...) o numerze rej. (...) na ul. (...), na odcinku pomiędzy ul. (...) a pl. (...) w S.. Ponieważ miejsce, w którym zatrzymał pojazd nie było oznakowane znakami poziomymi, jak też nie było w nich wydzielonych konstrukcyjnie miejsc parkingowych (indywidualne miejsca postojowe, itp.), domniemał, że w tym miescach nie jest zobowiązany wnosić opłaty za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania. Ponadto powód wskazał, że z doświadczenia życiowego wie że, nie bacząc na obowiązujące przepisy prawa administrator strefy płatnego parkowania - firma (...) jak i kontrolerzy kontrolujący prawidłowość wniesionych opłat, nie zwracają uwagi na prawidłowość oznakowania zarówno pionowego jak i poziomego i wystawiają zawiadomienia o nieopłaconym postoju w każdym możliwym miejscu zaparkowania pojazdu. Stosownie do treści pisma nr (...).V.3150. (...). (...).2015.HM.BN z 24 sierpnia 2015 r., skierowanego przez Prezydenta Miasta S. dokumentem potwierdzającym wniesienie opłaty za parkowonie jest oryginał ważnego biletu postojowego. Przedkładając więc oryginał biletu postojowego dowodzi, iż wniósł opłatę za postój pojazdu w strefie płatnego parkowania i że uczynił to wyłącznie w celu uniknięcia przymusu wniesienia opłaty dodatkowej. Bilety parkingowe nie są imienne, a zatem ten, kto jest posiadaczem biletu, może zasadnie wywodzić roszczenia, wynikające z faktu dokonania tym biletem opłaty. Otrzymanie nienależnego świadczenia jest szczególnym przypadkiem bezpodstawnego wzbogacenia. Już sam fakt spełnienia nienależnego świadczenia uzasadnia powstanie roszczenia o jego zwrot. Uzyskanie nienależnego świadczenia wypełnia przesłankę powstania wzbogacenia, a spełnienie tego świadczenia przesłankę zubożenia. Z chwilą spełnienia świadczenia nienależnego powstaje roszczenie kondykcyjne, którego treścią jest obowiązek dokonania czynności faktycznej lub prawnej stanowiącej świadczenie przeciwne do spełnionego. Przepis art. 13 ust. 1 ustawy o drogach publicznych stanowi, że korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Natomiast zgodnie z przepisem art. 13 b ust. 1 tej ustawy, opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo, co oznacza, że utworzenie strefy płatnego parkowania wiąże się z obowiązkiem wyznaczania w tej strefie miejsc do parkowania pojazdów, a opłaty pobiera się wyłącznie za postój w miejscu do tego wyznaczonych. W sprawie sporne jest rozumienie użytego w art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych określenia "wyznaczone miejsce”. Precyzyjną wykładnię wyjaśniającą przepisy prawa przedstawił Naczelny Sąd Administracyjny w uchwałe siedmiu sędziów w dniu 09.10.2017 r. sygn. akt II GPS 2/17, przychylając się do tego stanowiska prezentowanego w orzecznictwie sądów administracyjnych, które głosi, że opłatę za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania pobiera się wyłącznie za postój w wyznaczonym do tego miejscu. W świetle omawianych przepisów prawnych miejsca płatnego postoju wyznaczone w strefie płatnego parkowania to, co do zasady, miejsca podwójnie oznakowane: znakami pionowymi D-18 i znakami poziomymi typu P-18. Jednocześnie uzasadniając twierdzenie że miejsca postojowe wyznaczone iedynie znakami poziomymi nie spełniaią wymagania mieisca wyznaczonego w rozumieniu art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych znakom pionowym przypisał pierwszeństwo w wyznaczaniu miejsc postojowych lecz nie wyłączność. Zgodnie z punktem 5.2.50. Załącznika nr 1 do rozporządzenia wykonawczego, na wszystkich drogach doprowadzających do strefa płatnego parkowania, umieszcza się znak pionowy D-44, a miejsca do postoju wyznacza się znakami pionowymi, określonymi w załączniku nr 1 w pkt 5.2.18 (znak D-18, oraz znakami poziomymi, określonymi w załączniku nr 2 pkt 5.2.4, pkt 5.2.5, pkt 5.2.6 i pkt 5.2.9.2, czyli za pomocą znaków P-18, P-19, P-20 oraz P-24, które stosuje się w celu wyznaczenia miejsc postojowych na części jezdni i chodnika oraz wydzielonych parkingach bez ustalonych konstrukcyjnie stanowisk. Powyższa regulacja ma istotne znaczenie, gdyż nie można odmówić przepisowi art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych znaczenia normatywnego, a obowiązek wnoszenia opłaty za postój wywodzić jedynie na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 1 tego aktu (czyli w całej strefie płatnego parkowania). W związku z powyższym, pobieranie opłat za postój jego pojazdu samochodowego na ulicy (...) na wskazanym jej odcinku, wykraczało poza umocowanie zawarte w przepisach ustawy o drogach publicznych, gdyż jak dowodzi materiał dowodowy z miejsca zaparkowania pojazdu, organ zarządzający ruchem nie dokonał tam wymaganego wyznaczenia miejsc postojowych, ani w sposób konstrukcyjny, ani poprzez zastosowanie wymaganego oznakowania poziomego. Z uwagi na to, na podstawie art. 405 kc w zw. z art. 411 kc, wniósł o zasądzenie od pozwanej kwoty 1 zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, tytułem zwrotu nienależnie pobranej opłaty, a tym samym bezpodstawnego wzbogacenia.

Ponadto powód zawnioskował o przyznanie kosztów dojazdu do Sądu samochodem prywatnym, wg złożonego spisu kosztów (k. 53).

Pozwana – Gmina M. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego w sprawie wg norm przepisanych.

Pozwana podniosła zarzut przedawnienia, bowiem jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W przedmiotowej sprawie świadczenie powoda zostało spełnione dnia 03.07.2015 r., a więc termin przedawnienia upływał 31 grudnia 2021 r. zaś pozew został złożony w 2023 r.

Ponadto pozwana wskazął, że bilet załączony do nakazu zapłaty został zakupiony w dniu 03.07.2015 roku o godzinie 09:47, obowiązywał do godziny 10:08 w strefie A i 10:24 w strefie B. W tym samym dniu o godzinie 09:46 kontroler (...) stwierdził brak biletu za szybą pojazdu powoda (zaparkowany na ul. (...)) i zostało wystawione zawiadomienie nr (...). Na potwierdzenie tego zdarzenia przez kontrolera zostały wykonane zdjęcia pojazdu (zdjęcie przed wystawieniem zawiadomienia o godzinie 09:46 i 2 zdjęcia po wystawieniu zawiadomienia o godzinie 09:47). W związku z nieopłaceniem przez powoda opłaty dodatkowej w wysokości 50 zł przeprowadzone zostało postępowanie egzekucyjne i wystawiony tytuł wykonawczy nr (...)/8. (...). Powód mając świadomość, że do anulowania opłaty dodatkowej wystarczające jest okazanie oryginału ważnego biletu nie zgłosił się w tym celu do Spółki (...) z opłaconym biletem po otrzymaniu zawiadomienia lub nawet upomnienia, jak to robił już wcześniej w wielu innych przypadkach. Pierwsze wezwanie do zwrotu nienależnie pobranej opłaty powód przesłał do pozwanej w dniu 20.03.2017 r. załączając tylko kserokopię zakupionego biletu. W dniu 25.12.2021 r. powód wystosował ponownłe wezwanie do zwrotu nienależnie pobranej opłaty również załączając tylko kserokopię biletu. W odpowiedzi na wezwanie pozwanej poprosił o udokumentowanie miejsca postoju w dacie i czasie wskazanym na załączonym do wezwania bilecie, czego powód nie uczynił. Przeprowadzona przed podjęciem decyzji o uznaniu powództwa analiza załączonych do pozwu dowodów wykazała pewne nieścisłości, co zdaniem strony pozwanej daje podstawę do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty. Powód wskazuje, że w dniu 03.07.2015 roku około godziny 09:47 zaparkował pojazd na ul. (...) na odcinku pomiędzy ul. (...) a Pl. (...), ponieważ miejsce w którym zatrzymał pojazd nie było oznakowane znakami poziomymi jak też nie było w nich wydzielonych konstrukcyjnie miejsc parkingowych domniemywał, że w tych miejscach nie jest zobowiązany do opłacenia postoju, jednak z daleko posuniętej ostrożności, w celu uniknięcia przymusu wniesienia wielokrotnie wyższej opłaty dodatkowej opłacił bilet. Na potwierdzenie miejsca pozostawienia pojazdu w dacie i czasie wskazanym na załączonym do pozwu bilecie powód przedstawia zdjęcie pojazdu ze wskazaniem miejsca postoju (załącznik nr 1 str. 1) oraz zdjęcie z miejsca postoju (załącznik nr 1 str. 2). Na podstawie zdjęcia pojazdu nie można stwierdzić na jakiej ulicy zostało wykonane zdjęcie. Porównując załączone do pozwu zdjęcia ze zdjęciami, wykonanymi przez kontrolera (...) podczas wystawiania zawiadomienia o nieopłaconym postoju, stwierdzono, że pojazd powoda w dniu 03.07.2015 r. od godziny 09:46 do godziny 09:47 zaparkowany był na ulicy (...) na odcinku pomiędzy ul. (...) i ul. (...), a nie jak wskazał powód ną ul. (...). Ponadto pojazd w chwili kontroli zaparkowany był pod drzewem równolegle do krawężnika z trawnikiem natomiast na zdjęciu załączonym przez powoda pojazd zaparkowany jest prostopadle do osi jezdni przednimi kołami na chodniku. Tym samym nie może być mowy o błędnie wpisanej nazwie ulicy. Zdjęcie załączone przez powoda zostało wykonane o godz. 09:49, jednak z opisu stanu faktycznego wynika, że powód najpierw zaparkował pojazd, wysiadł z niego, zobaczył parkomat i dopiero poszedł wykupić bilet. Skoro bilet został wykupiony o godz. 09:47 - po zaparkowaniu pojazdu to logiczne jest, że przed godziną 09:47 pojazd musiał już stać we wskazanym przez powoda miejscu, co jest niezgodne z dokumentacją fotograficzną wykonaną o przez kontrolera (...) o godz. 09:46 i 09:47. Powyższa sytuacja potwierdza stanowisko strony pozwanej, że na podstawie załączonych do wezwań biletów nie jest możliwe ustalenie miejsca, w którym w dacie i czasie wskazanym na bilecie parkingowym zaparkowany został pojazd, a mając na uwadze, że bilety zakupione w parkomacie obowiązują na terenie całej (...) i mogły zostaĆ wykorzystane dla dowolnego pojazdu (do roku 2021 nie było obowiązku wpisania numeru rejestracyjnego pojazdu dla którego została uiszczona opłata za parkowanie), przed dokonaniem zwrotu opłaty uiszczonej za parkowanie w (...) wszelkie obiekcje odnośnie zasadności dokonania zwrotu muszą zostać wyjaśnione w sposób niebudzący wątpliwości.

Sąd ustalił – na podstawie niżej wskazanych dowodów - następujący stan faktyczny:

G. G. w dniu 3 lipca 2015 roku, około godziny 9:47 zaparkował pojazd marki C. (...) o numerze rej. (...) na ul. (...), na odcinku pomiędzy ul. (...), a pl. (...) w S.. Pomimo domniemania, że nie musi opłacać biletu postojowego, G. G. i wykupił bilet postojowy nr (...) w parkomacie. Opłacił bilet kwotą 1 złoty.

Nie umieścił biletu za szybą pojazdu, co doprowadziło do wystawienia przez kontrolera (...) zawiadomienia o nieopłaconym postoju.

Dowód:



wydruk planu sytuacyjnego – k. 6;



wydruk biletu parkingowego i wezwania – k. 9;



wydruk fotografii – k. 6 verte;



zeznanie pozwanego G. G. – k. 55.

Prezydent Miasta S. wystawił tytuł wykonawczy na kwotę nieuiszczonej opłaty dodatkowej w wysokości 50 złotych.

Prezydenta Miasta S. postanowieniem z dnia 5 stycznia 2018 roku uznał za nieuzasadniony zarzut nieistnienia obowiązku w postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym na podstawie tytułu wykonawczego (...)/8. (...), w tym w odniesieniu do zdarzenia z dnia 3 lipca 2015 r.

Dowód:



postanowienie Prezydenta Miasta S. – k. 33 - 35;



tytuł wykonawczy – k. 37 – 39;



pisma – k. 7 i 8.

Miejsce w jakim G. G. zaparkował samochód w dniu 3 lipca 2015 roku nie było wyznaczone znakami poziomymi, ani wyodrębnione konstrukcyjnie z przestrzeni jezdni.

Dowód:



wydruk fotografii – k. 6 verte.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Podstawę prawną powództwa stanowią normy art. 405 i następnych k.c., które wprowadzają obowiązek zwrotu przysporzenia majątkowego uzyskanego bezpodstawnie, jak i nienaleznego świadczenia. Normy te określają obowiązek nałożony na tego, kto uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby. Jest on zobowiązany do wydania takiej korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe - do zwrotu jej wartości.

Ustalone okoliczności wskazują na zasadność powództwa. Zarzut przedawnienia jest niezasadny, bowiem termin przedawnienia nie upłynął przed wejściem w życie nowelizacji przepisów o przedawnieniu. W sferze faktycznej natomiast decydujące w sprawie znaczenie ma okoliczność, iż miejsce zaparkowania pojazdu przez powoda nie było w sposób właściwy wyznaczone oznakowaniem poziomym lub elementami konstrukcyjnymi. Załączone do akt wydruki fotografii, zarówno z k. 6 verte, jak i te z k. 20 – 29, nie obrazują, aby miejsce, gdzie został zaparkowany pojazd kontrukcyjnie odróżniało się od pozostałej części jezdni. Podkreślenia wymaga, że każda sprawa ma charakter indywidualny, a przedmiotowe uwarunkowania faktyczne nie dają podstaw do uznania w tym przypadku trafności oceny faktów zawartej w orzeczeniu SKO. Konkretnie wskazane przez powoda miejsce parkowania (k. 6 verte) nie daje się odróżnić od jezdni, a jeśli w danym dniu było inaczej, pozwany winien to wykazać. Także to miejsce, które zdaniem pozwanego było w tym dniu miejscem pozostawienia pojazdu (k. 20 – 29) nie posiada tej cechy. Zatem to, czy pojazd był przemieszczany na przestrzeni kilku minut około godziny 9:40 w obrębie kilkudziesięciumetrów nie ma znaczenia dla sprawy. Sama sygnatura godziny na wydrukach fotografii przezdstawionych przez pozwanego nie może być decydująca, bowiem nie jest przesądzone, że zegar w aparacie fotograficznym był nastawiony prawidłowo.

Wobec powyższego wniesiona przez powoda opłata stanowi niezasadnie przekazane świadczenie na rzecz organizatora strefy płatnego parkowania.

Sąd rozstrzyga o kosztach postępowania w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie (art. 108 § 1 k.p.c.). O kosztach niniejszego procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c., składa się w niniejszej sprawie opłata od pozwu i koszty stanowiące jej równowartość Sąd zasądził na rzecz powoda. Powód wnosił o zwrot kosztów dojazdu do Sądu na podstawie spisu kosztów użycia pojazdu prywatnego. W ocenie Sądu nie ma podstaw do powiększenia kosztów procesu o ten składnik. Pomiędzy P. i S. funkcjonuje dogodna komunikacja publiczna. Zwrot kosztów dojazdu należałby się powodowi do wysokości ceny biletu tej komunikacji. Powiększanie kosztów procesu o dojazd samochodem prywatnym jest niezasadne. Powód nie przedstawił żadnych wskazań indywidualnych dlaczego nie mógłby skorzystać z publicznego środka transportu.

Z tych względów orzeczono, jak w formule sentencji przedmiotowego wyroku.

SSR Grzegorz Szacoń