Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	sekretarz sądowy Magdalena Taukin

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2023 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Polskiemu Biuru Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 5.753,40 zł (pięć tysięcy siedemset pięćdziesiąt trzy złote czterdzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 marca 2020 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. kwotę 2.717 zł (dwa tysiące siedemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 3.124,92 zł (trzy tysiące sto dwadzieścia cztery złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt III C 320/21

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2020 roku powód – (...) sp. z o.o. w S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. ( (...) w W.) kwoty 5.573,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 marca 2020 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że 27 października 2019 r. doszło do kolizji drogowej, w której samochód marki B., należący do P. D., został uszkodzony przez sprawcę posiadającego polisę od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zagranicznym zakładzie ubezpieczeń. Poszkodowany najął pojazd zastępczy marki A. i zgłosił szkodę ubezpieczycielowi. Szkoda w tytułu najmu pojazdu zastępczego wyniosła 11.070 zł i została naprawiona w części – do kwoty 5.316,60 zł. Pomimo pisemnego wezwania do zapłaty pozwany nie zaspokoił powoda, co czyni pozew koniecznym i uzasadnionym.

W odpowiedzi na pozew pozwany Polskie Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany przyznał swojej odpowiedzialności co do zasady. Podważył natomiast skuteczność cesji wierzytelności. Ponadto zarzucił, że poszkodowany przyczynił się do szkody, albowiem poruszał się z prędkością przekraczającą dozwoloną. Ponadto wynajęty pojazd był klasy wyższej niż uszkodzony. Wskazał, że poszkodowany w sposób nieuzasadniony nie skorzystał również z oferty najmu pojazdu zastępczego, którą zaproponował mu ubezpieczyciel, a w której pojazd zastępczy miał zorganizować inny podmiot, niż ten, który powód wskazał w pozwie.

W dalszym toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie, a strony wnosiły jedynie zarzuty do opinii biegłego sądowego.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 października 2019 roku doszło do kolizji drogowej, w której samochód B. (...) z 2004, należący do P. D., został uszkodzony przez uznanego za sprawcę kolizji C. K. (1), posiadającego polisę od obowiązkowej odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zagranicznym zakładzie ubezpieczeń, którego korespondentem w Polsce jest (...) S.A. w W..

Na miejsce zdarzenia została wezwana Policja, która ukarała sprawcę mandatem karnym.

Dowód:

- notatka o zdarzeniu drogowym – k. 48,

- wydruk z mapy gogle – k. 49,

- zdjęcia – k. 50-56,

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110,

- zeznania C. K. (1) – e-protokół (...):27:09 – 00:36:57 – płyta CD – k. 110.

28 października 2019 r. P. D. zawarł z (...) sp. o.o. z siedzibą w S. umowę najmu pojazdu zastępczego marki A. (...) z 2009 r. Umowa najmu została zawarta na czas nieokreślony, przy dobowej stawce 250 zł netto. Pojazd został najęty w warunkach bez limitu kilometrów, z pełny ubezpieczeniem OC i AC, bez udziału własnego w szkodach i z możliwością wyjazdu za granicę bez uzyskania uprzedniej szkody. Rozliczenie miało nastąpić w formie bezgotówkowej.

P. D. skorzystał z pomocy (...) sp. o.o. w S., z której pomocy wcześniej już korzystał. Ponadto istotnym było dla niego bezgotówkowe rozliczenie.

Dowód:

- umowa najmu – k. 13-13v

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110.

28 października 2019 r. P. D. dokonał zgłoszenia szkody. W druku zgłoszenia szkody wskazał, że poruszał się z prędkością 30km/h, a także oświadczył, że najmuje pojazd zastępczy A. (...).

Dowód:

- zgłoszenie szkody – k. 57-60,

- oświadczenie – k. 61.

28 października 2019 r. ubezpieczyciel sporządził pismo, w którym informował o możliwości najmu pojazdu zastępczego oraz weryfikacji stawki dobowej i czasu najmu zorganizowanego samodzielnie. Wiadomością z 30 października 2019 r. informował o wysokości szkody oraz ponownie o możliwości najmu pojazdu zastępczego oraz weryfikacji stawki dobowej i czasu najmu zorganizowanego samodzielnie.

P. D. nie skorzystał z oferty najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela z uwagi na mniej korzystane warunki najmu niż te proponowane przez (...) sp. z o.o. w S. oraz niejasność warunków najmu, które przewidywały między innymi kary umowne, udział własny w szkodach, limit kilometrów i zakaz wyjazdu za granicę. P. D. telefonicznie dopytywał się o proponowane warunki najmu.

Poszkodowany nie miał innego pojazdu, z którego mógłby korzystać w tym czasie.

Dowód:

- e-mail z 28 października 2019 r. – k. 62,

- pismo – k. 63-64,

- e-mail z 30 października 2019 r. – k. 65-66,

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110,

- wiadomości e-mail – k. 67-71,

- wydruk ze strony internetowej – k. 76,

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110.

P. D. korzystał z najętego pojazdu zastępczego przez 36 dni, tj. od 28 października 2019 r. do 2 grudnia 2019 r. Pojazd ten wykorzystywał w codziennych czynnościach.

Dowód:

- oświadczenie – k. 14,

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110.

2 grudnia 2019 r. P. D. zawarł z (...) sp. o.o. S. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność przysługująca poszkodowanemu względem ubezpieczyciela za szkodę z 27 października 2019 r., w tym z tytułu najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- umowa cesji – k. 18,

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110.

10 stycznia 2020 r. (...) sp. z o.o. w S. wystawił fakturę VAT, na podstawie której obciążył P. D. kwotą 11.070 zł tytułem zawartej umowy najmu.

Dowód:

- faktura VAT – k. 15.

Pismem z dnia 14 stycznia 2020 r. P. D. wezwał (...) S.A. w W. do zapłaty kwoty 11.070 zł, tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty – k. 8-8v.

Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność w zakresie najmu i decyzją 6 lutego 2020 r. przyznał poszkodowanemu odszkodowanie w wysokości 5.316,60 zł, za 36 dni najmu. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność również w zakresie kosztów naprawy pojazdu – decyzjami z 21 listopada 2019 r., 17 grudnia 2019 r. i 3 stycznia 2020 r. Szkoda została zakwalifikowana jako częściowa.

Po otrzymaniu ubezpieczenia poszkodowany naprawił pojazd i sprzedał.

Dowód:

- decyzja z 21 listopada 2019 r. – k. 12-12v,

- decyzja z 17 grudnia 2019 r. – k. 11-11v,

- e-mail z 18 grudnia 2019 r. – k. 17-17v

- decyzja z 3 stycznia 2020 r. – k. 10-10v,

- decyzja z 6 lutego 2020 r. – k. 9-9v,

- zeznania P. D. – e-protokół (...):02:17 – 00:25:57 – płyta CD – k. 110.

Samochód B. (...) należy do klasy pojazdów – E. Samochód A. (...) należy do klasy pojazdów – J.

D. stawka najmu pojazdu B. (...) w S. w 2019 r. na warunkach umowy z 28 października 2019 r. zawiera się w przedziale 180 – 260 zł netto.

D. stawka najmu pojazdu A. (...) w S. w 2019 r. na warunkach umowy z 28 października 2019 r. zawiera się w przedziale 360 - 490 zł netto.

Zarówno P. D., jak i C. K. (2) naruszyli zasady ruchu drogowego. Sprawcą kolizji był wyłącznie C. K. (2). P. D. nie miał możliwości uniknięcia kolizji, nawet gdyby poruszał się z prędkością dozwoloną – 20 km/h. Gdyby poruszał się z prawidłowa prędkością, to miałoby to wpływ na rozmiar uszkodzeń pojazdów.

Dowód:

-częściowo opinia sądowego biegłego z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków – k. 128-136,

- pisemna opinia sądowego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków – k. 98-141 akt III C 585/20,

- pisemna opinia sądowego biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków – k. 177-188.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

W przedmiotowej sprawie powód (...) spółka z o.o. w S. domagał się zasądzenia od pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. kwoty 5.573,40 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 8 marca 2020 roku do dnia zapłaty.

Powód dochodził zapłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego w związku z kolizją z dnia 27 października 2019 r., której sprawca posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w zagranicznym zakładzie ubezpieczeń.

Stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty złożone przez strony postępowania i zeznania świadków. Dokumenty złożone przez strony były w całości dla Sądu przekonujące, również żadna ze stron ich nie kwestionowała. W całości za wiarygodne były również zeznania świadków. W spornym zakresie ustalenia faktyczne Sąd poczynił w oparciu o opinii biegłych sądowych, których wartość dowodową przedstawi w dalszej części.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.) ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust. 1 ustawy). Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c. Odpowiedzialność tę przejmuje zakład ubezpieczeń, zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c., który stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Jednocześnie zgodnie z art. 123 ww. ustawy Biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium:

1) Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego;

2) Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń, pod warunkiem istnienia ważnej Zielonej Karty wystawionej przez zagraniczne biuro narodowe;

3) państw, których biura narodowe podpisały z Biurem umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i likwidacji szkód, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca posiadał Zieloną Kartę wystawioną przez członka Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji;

4) państw, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z członkiem Biura, którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji.

Stosownie zaś do treści art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta. Przelew powoduje utratę statusu wierzyciela przez cedenta i jego wyłączenie ze stosunku zobowiązaniowego łączącego go dotychczas z dłużnikiem. Wierzycielem staje się cesjonariusz, który nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu.

Powyższe przepisy stanowiły podstawę prawną żądania pozwu.

Pozwany nie kwestionował swojej legitymacji biernej. Zarzucił natomiast brak legitymacji czynnej powoda. Zarzut ten nie mógł okazać się jednak skuteczny. Pozwany nie sprecyzował podniesionego zarzutu. Tymczasem legitymacja powoda wynika z ważnej i skutecznej umowy cesji z 28 października 2019 r., która nie budzi wątpliwości sądu. Mając to na uwadze Sąd uznał legitymację stron za wykazaną.

Spór między stronami stron skoncentrował się zatem wokół następujących kwestii:

- przyczynienia się poszkodowanego do szkody,

- wynajęcia pojazdu zstępczego klasy wyższej niż uszkodzony i za wyższą stawkę,

- nieskorzystanie z oferty najmu od ubezpieczyciela.

Podkreślić należy, że ubezpieczyciel nie kwestionował ani tego, że co do zasady jego odpowiedzialność obejmuje koszty najmu pojazdu zastępczego, ani też, że w przypadku szkody z 27 października 2019 r. odpowiedzialność ta również występuje. Uznał w tym zakresie swoją odpowiedzialność, wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie, które w jego ocenie naprawiało szkodę, a w ocenie powoda było zaniżone. Sporna była zatem wysokość, a nie zasada odpowiedzialności, gdyż ww. zarzuty sprowadzały się właśnie do wysokości szkody. Istotną na tle spraw dot. najmu pojazdu zastępczego okolicznością jest również długość czasu najmu, która w niniejszej sprawie była niesporna.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że poszkodowany zasadnie skorzystał z oferty powoda. Pozwany zarzucał, że proponował poszkodowanemu ofertę najmu równorzędnego pojazdu na równorzędnych warunkach, przy niższej stawce dobowej, z której poszkodowany bezpodstawnie nie skorzystał. Zarzut ten nie znajduje potwierdzenia. Niewątpliwie ubezpieczyciel ofertę najmu poszkodowanemu przedstawił, co wynika z załączonych do odpowiedzi na pozew wiadomości e-mail oraz zeznań poszkodowanego. Rzecz w tym, że nie potwierdziło się, aby te warunki były warunkami tożsamymi dla oferty powoda. Jak wynika z zeznań poszkodowanego, których pozwany nie zdołał podważyć, oferta ubezpieczyciela była mniej korzystna i dlatego nie zdecydował się na jego ofertę, a na ofertę powoda. Wskazane przez poszkodowanego powody, którymi kierował się dokonując wyboru są dla sądu w całości zrozumiałe i uzasadnione. Z złożonych do akt wiadomości szczegóły warunków najmu nie wynikają, ale przedstawił je poszkodowany. Warunki te przewidywały szereg ograniczeń, nie można zatem mówić o złożeniu pozwanemu konkurencyjnej oferty, z której poszkodowany w nieuzasadniony sposób nie skorzystał, czym przyczynił się do powstania, czy zwiększenia szkody. Zaznaczyć należy, że pozwany nie złożył do akt sprawy warunków najmu pojazdu zastępczego (np. regulaminu wypożyczalni czy wzoru umowy) co umożliwiłoby poddanie w wątpliwość zeznania świadka. W konsekwencji, a i mając na uwadze stanowczość, spójność i logiczność zeznań poszkodowanego Sąd ustalił, że warunki najmu zaproponowane przez ubezpieczyciela były mniej korzystane, co czyni podniesiony zarzut nieskutecznym.

Niezależnie od powyższego nie można od poszkodowanego, przy ubezpieczeniu OC posiadaczy pojazdów mechanicznych i w warunkach wolnorynkowych, wymagać skorzystania wyłącznie z oferty najmu od partnerów ubezpieczyciela lub tez poszukiwania jak najtańszej oferty, szczególnie, gdy pojazd zastępczy jest niezbędny do realizacji podstawowych aktywności życiowych jak dojazd do pracy i gdy umowa najmu zostaje zawarta już w dniu wystąpienia szkody i przed jej zgłoszeniem.

Jednocześnie jednak stawki te nie mogą być odrealnione od rzeczywistych kosztów, a skoro taki zarzut co do stawek powoda pozwany podniósł, to podlegały one weryfikacji przez biegłego sądowego, jako osobę posiadającą niezbędną wiedzę specjalistyczną. Pozwany zarzucił, że pojazd zastępczy był wyżej klasy niż uszkodzony, a także, że stawka najmu była zawyżona.

Sąd Najwyższy w wyroku z 5 listopada 2004 r. (sygn. akt II CK 494/03, Legalis 67722) wskazał, że jeżeli uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy w postaci wmontowania do niego nowej części zamiennej, to koszty najmu przez poszkodowanego tzw. samochodu zastępczego obejmować mogą tylko okres konieczny i niezbędny do naprawy pojazdu (art. 361 §1 k.c.). Stanowisko to dotyczy zatem szkody częściowej. Sąd Najwyższy w wyroku z 8 września 2004 r. (sygn. akt IV CK 672/03, Legalis 277761) w odniesieniu do szkody całkowitej wskazał natomiast, że czas koniecznego najmu obejmuje okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy niż do dnia zapłaty odszkodowania. W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze szkodą częściową. Okoliczność ta wyznacza kierunek postępowania dowodowego.

Celem rozstrzygnięcia kwestii spornej co do wysokości dobowej stawki najmu – na zlecenie Sądu i zgodnie z wnioskiem powoda – przeprowadzony został dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej.

Z treści opinii L. C. wynika, iż samochód B. (...) należy do klasy pojazdów – E. Samochód A. (...) należy do klasy pojazdów – J. D. stawka najmu pojazdu B. (...) w S. w 2019 r. na warunkach umowy z 28 października 2019 r. zawiera się w przedziale 180 – 260 zł netto. D. stawka najmu pojazdu A. (...) w S. w 2019 r. na warunkach umowy z 28 października 2019 r. zawiera się w przedziale 360 - 490 zł netto.

W tym zakresie opinia biegłego sądowego nie była przez strony kwestionowana. Podniesione zarzuty była zatem trafne, ale nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia. Pomimo bowiem tego, że poszkodowany najął pojazd klasy wyższej, to zmieścił się w granicach stawek dla pojazdów klasy jak pojazd uszkodzony.

Opinia biegłego sądowego L. C. nie mogła natomiast stanowić podstawy ustaleń faktycznych co do sprawcy kolizji. W opinii tego biegłego wyłącznym sprawcą szkody jest P. D.. W tej części opinię skutecznie zakwestionowała strona powodowa. Po pierwsze ten wniosek opinii stał w sprzeczności z opinią biegłego sądowego J. M. (1) ze sprawy III C 585/20. Po drugie Sąd podziela stanowisko, że nie znajduje logicznego uzasadnienia przyjęcie, że poszkodowany przed kolizją miał przyspieszyć i to aż do 45 km/h. Biegły nie uzasadnił tego stanowiska, a stoi ono w sprzeczności z zeznaniami poszkodowanego, który już w zgłoszeniu szkody wskazywał na prędkość 30km/h i ustaleniami Policji. W związku z powyższym Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnego biegłego sądowego. Opinii W. M. żadna ze stron nie kwestionowała. Wnioski płynące z tej opinii w zakresie przebiegu i sprawcy zdarzenia są tożsame z wnioskami biegłego J. M. ze sprawy III C 585/20, a także spójne z ustaleniami Policji oraz zeznaniami poszkodowanego i formularzem zgłoszenia szkody. Jak wynika z tej opinii jakkolwiek obydwaj uczestnicy zdarzenia naruszyli przepisy ruchu drogowego, o tyle wyłącznym sprawcą zdarzenia był C. K. (1), a P. D. nie miał możliwości uniknięcia kolizji i to nawet, gdyby poruszał się z prędkością dopuszczalną. Pozwany nie kwestionował tych ustaleń biegłego, które stanowiły podstawę ustalenia przebiegu i sprawcy zdarzenia. W opinii tej biegły wskazał co prawda, że prawidłowa prędkość mogłaby zmniejszyć rozmiar szkody, ale nie przekłada się to na przyczynienie się poszkodowanego do zwiększenia szkody w zakresie najmu pojazdu zastępczego. W niniejszej sprawie spór dotyczy bowiem kosztów najmu pojazdu zastępczego, nie zaś kosztów naprawy. Pozwany nie podjął inicjatywy dowodowej, ani nie podnosił zarzutów, aby te mniejsze uszkodzenia mogłyby skutkować szybszym przebiegiem postępowania likwidacyjnego i naprawy pojazdu, a konsekwencji krótszym czasem najmu. Czas najmu nie był bowiem w sprawie okolicznością sporną. W konsekwencji zarzut przyczynienia się poszkodowanego do zwiększenia szkody, czy też nawet ponoszenia za nią wyłącznej winy, okazał się nietrafiony.

Mając powyższe okoliczności na względzie Sąd uznał, że powodowi należy się zwrot kwoty łącznie 11.070 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego. Ubezpieczyciel wypłacił dotychczas 5.316,60 zł. Do uzupełnienia należnego powodowi odszkodowania pozostaje więc kwota 5.753,40 złotych, którą Sąd zasądził w punkcie I sentencji wyroku od pozwanego na rzecz powoda wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c., liczonymi od dnia 8 marca 2020 roku, zgodnie z żądaniem pozwu, czyli po upływie terminu 30 dni na wydanie decyzji przez ubezpieczyciela. Stosownie do art. 817 § 1 k.c., który stanowi, że ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Przepis art. 98 §1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i 99 k.p.c., składa się wynagrodzenie pełnomocnika, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

Mając na względzie, że pozwany przegrał proces w całości, obowiązana jest zwrócić powodowi koszty związane z niniejszym postępowaniem na które składają się: kwota 1.800 zł z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika powoda- adwokata, obliczona na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 ze zm.), 400 zł opłaty od pozwu - art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.), 17 złotych z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa - art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz część IV załącznika ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2006 Nr 225 poz. 1635 z późn. zm.) oraz 500 zł tytułem wynagrodzenia biegłego - art. 2 ust. 1 i art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r., Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98 §2 k.p.c. Stąd też w punkcie 2 wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W punkcie III wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 z późń. zm.), który stanowi, iż kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę
w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Wynagrodzenie biegłego obejmowało kwotę 3.053,92 zł, a zwrot kosztów stawiennictwa świadka 571 zł. Pozwany uiścił zaliczkę 500 zł, zatem nieuiszczone koszty sądowe wyniosły 3.124,92 zł. Pozwany przegrał proces w całości, zatem należało od niego pobrać tę kwotę, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.