Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Justyna Pikulik
Protokolant:	sekretarz sądowy Justyna Zarzecka

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2021 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. S.

przeciwko K. H.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki Gminy M. S. na rzecz pozwanej K. H. kwotę 2.417 zł (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 161/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 lutego 2005 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) z siedzibą w S. wniosła o zasądzenie pozwanych K. H. (poprzednio G.) oraz K. G. solidarnie kwoty 12.293,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2005 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz kwoty 1.599,57 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanych na dzień 4 lutego 2005 r. odsetek. Nadto powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka wskazała, że strony łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...), na podstawie której pozwani zobligowani byli do uiszczania czynszu najmu w wysokości i terminach wskazanych przez powódkę. Pozwani nie wywiązywali się z tego obowiązku, skutkiem czego pismem z dnia 25 października 2002 roku powódka wypowiedziała umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 listopada 2002 roku. Od grudnia 2002 roku pozwani zobowiązani byli do uiszczania odszkodowania za bezumowne zajmowanie przedmiotowego lokalu. Pozwani z obowiązku tego się nie wywiązywali i z tego tytułu w okresie od grudnia 2002 roku do stycznia 2005 roku powstało zadłużenie w kwocie 12.293,94 złotych. Powódka domaga się nadto zapłaty kwoty 1 599,57 złotych tytułem odsetek skapitalizowanych na dzień 4 lutego 2005 roku. Pozwani, pomimo wezwania do zapłaty nie uregulowali zadłużenia.

14 kwietnia 2005 roku Sąd Rejonowy w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (ówczesna sygnatura akt I Nc 327/05), uwzględniając w całości żądanie pozwu.

Odpis nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu z załącznikami oraz pouczeniem o sposobie o terminie jego zaskarżenia został uznany za doręczony pozwanym pod adresem: S., ul. (...) w trybie przepisu art. 139 k.p.c. w dniu 7 czerwca 2005 roku.

W zakreślonym terminie pozwani nie zaskarżyli nakazu zapłaty, wobec czego stwierdzono jego prawomocność z dniem 22 czerwca 2005 roku i postanowieniem z dnia 12 lipca 2005 roku nadano temu orzeczeniu klauzulę wykonalności.

19 stycznia 2021 roku pozwana K. H. reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika wniosła o prawidłowe doręczenie jej odpisu wydanego w sprawie nakazu zapłaty, podnosząc, że doręczenie dokonane w trybie przepisu art. 139 § 1 k.p.c. na adres wskazany w pozwie nie mogło wywołać skutku prawnego, ponieważ od maja 2002 roku nie zamieszkiwała pod tym adresem. O fakcie opuszczenia lokalu poinformowała Gminę M. S. w 2003 roku. Z ostrożności procesowej pozwana wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty

Pozwana K. H. zaskarżyła nakaz zapłaty sprzeciwem, w którym wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana zaprzeczyła zasadności żądania pozwu, podnosząc, że w spornym okresie nie miała obowiązku ponoszenia opłat za lokal przy ul. (...), ponieważ od maja 2002 roku w lokalu tym nie zamieszkiwała. Nadto poniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 2 marca 2021 roku, Sąd odrzucił wniosek pozwanej o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wydanego w sprawie nakazu zapłaty (pkt 1) i na podstawie przepisu art. 505 par. 3 k.p.c. stwierdził, że nakaz zapłaty stracił moc w stosunku do pozwanej K. H..

W odpowiedzi na sprzeciw powódka Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. podtrzymał żądanie pozwu, podnosząc, że z Bazy Rejestru (...) oraz informacji posiadanych przez Powiatowy Urząd Pracy w S. wynika, że pozwana była zameldowana pod adresem: S., ul. (...). Załączone natomiast do sprzeciwu dokumenty nie dowodzą, że od maja 2002 roku pozwana nie zamieszkiwała pod tym adresem. Pozwana miała zatem, stosownie do treści przepisu art. 18 ust. 1 i 2 obowiązek uiszczania odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

4 stycznia 2000 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) z siedzibą w S. zawarła z K. H. (poprzednio G.) oraz K. G. umowę najmu lokalu mieszkalnego w S. przy ul. (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Zgodnie z postanowieniem § 4 umowy najmu, pozwana oraz K. G. zobowiązani byli do uiszczenia miesięcznego czynszu najmu w kwocie 184,66 zł, z góry, w terminie do 10-go dnia każdego miesiąca.

Zgodnie z postanowieniem § 5 umowy najmu, pozwana oraz K. G. zobowiązani byli do ponoszenia dodatkowych opłat związanych z użytkowaniem lokalu.

Niesporne, a nadto dowód:

- umowa najmu k. 7-11,

- karta ewidencyjna lokalu k. 12.

Najemcy nie wywiązywali się z obowiązku uiszczania czynszu najmu.

Pismem z dnia 6 września 2002 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. wezwała K. H. oraz K. G. do uiszczenia należności z tytułu czynszu i opłat za zajmowany lokal w wysokości 5.502,85 zł, w terminie 15 dni od daty otrzymania wezwania, wskazując, że nieuregulowanie należności w tym terminie będzie skutkowało wypowiedzeniem umowy najmu. Pozwani należności nie uregulowali.

Dowód:

- pismo z dnia 6 września 2002 roku k. 21.

Pismem z dnia 26 października 2002 roku Gmina M. S. wypowiedziała K. H. i K. G. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) z powodu pozostawania w zwłoce z zapłatą czynszu i innych opłat za używanie lokalu, co najmniej za trzy pełne okresy płatności. Pismo to zostało doręczone K. G. 25 października 2002 roku.

Dowód:

- pismo z dnia 25 października 2002 roku k. 22,

- zwrotne potwierdzenie odbioru k. 22 verte.

Pozwana K. H. (poprzednio G.) zamieszkiwała z K. G. w mieszkaniu przy ul. (...) do 2002 roku. Na początku 2002 roku pozwana wyprowadziła się z lokalu i zamieszkała na terenie Niemiec. Do lokalu już nie powróciła.

Dowód:

- zeznania świadka D. B. k. 112,

- zeznania świadka U. K. k. 112-113,

- zeznania świadka J. K. k. 113-114,

- zeznania świadka K. G. k. 114 – 115.

W okresie od grudnia 2002 roku do stycznia 2003 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. naliczała odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) w kwocie po 450,85 złotych miesięcznie.

W okresie od lutego 2003 roku do kutego 2004 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. naliczała odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) w kwocie po 458,08 złotych miesięcznie.

W okresie od marca 2004 roku do maja 2004 Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. naliczała odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) w kwocie po 457,84 złotych miesięcznie.

W okresie od czerwca 2004 roku do stycznia 2005 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. naliczała odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) w kwocie po 458,01 złotych miesięcznie.

W okresie od grudnia 2002 roku do 4 lutego 2005 roku Gmina M. S. – Zarząd (...) w S. naliczyła odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...) w łącznej kwocie 12.293,94 złotych. W okresie tym nie odnotowano żadnych wpłat na poczet odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu przy ul. (...).

Dowód:

- stany konta k. 13-20.

Odsetki ustawowe za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu położonego w S. przy ul. (...), naliczone za okres od dnia 1 stycznia 2003 roku do dnia 4 lutego 2005 roku wynoszą 1.599,57 złotych.

Dowód:

- naliczenie odsetek k. 23-24.

Do dnia 7 lipca 2004 roku pozwana K. H. (poprzednio G.) pozostawała zameldowana w mieszkaniu przy ul. (...) w S.. 8 lipca 2004 roku pozwana K. H. (poprzednio G.) zameldowała się pod adresem L.. 11, (...) A..

Dowód:

- potwierdzenie zameldowania wraz z przekładem na język polski k. 109-110,

- zeznania U. K. k. 113-114,

- zeznania J. K. k. 113-114.

Wyrokiem z dnia 7 lipca 2004 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie rozwiązał przez rozwód małżeństwo K. H. (poprzednio G.) oraz K. G..

4 sierpnia 2006 roku K. H. (poprzednio G.) zawarła związek małżeński z G. H..

Dowód:

- wyrok Sądu Okręgowego z dnia 7 lipca 2004 roku – k. 51,

- akt zawarcia związku małżeńskiego nr (...) – k. 52.

W dniu 27 września 2004 roku zostało sporządzone oświadczenie, w którym wskazano, że K. H. (poprzednio G.) jest osobą niepracująca i niezarejestrowaną w Urzędzie Pracy w S. oraz, że pozostaje na wyłącznym utrzymaniu K. G.. Pod oświadczeniem znajduje odręczny podpis o treści (...).

Dowód:

- oświadczenie z dnia 27 września 2004 roku k. 77,

- zeznania świadka J. K. k. 113.

Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym Szczecin – Centrum w Szczecinie P. Z. prowadził przeciwko K. H. postępowanie egzekucyjne na wniosek Gminy M. S. – Zarządu (...) w S. na podstawie tytułu wykonawczego wydanego przez Sąd Rejonowy w Szczecinie w dniu 14 kwietnia 2005 roku pod ówczesną sygn. akt I Nc 327/05 (sygn. akt Km 1882/20).

Dowód:

- zawiadomienie ZUS z dnia 3 grudnia 2021 roku k. 47,

- zawiadomienie o kontynuacji egzekucji z dnia 19 października 2020 roku k. 48,

- zestawienie z dnia 13 sierpnia 2020 roku k. 49;

-dokumenty zgromadzone w aktach sprawy egzekucyjnej Km 1882/20.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo wniesione przeciwko pozwanej K. H. okazało się nieuzasadnione.

W przedmiotowej sprawie powódka Gmina M. S. – Zarząd (...) z siedzibą w S. domagał się zasądzenia od pozwanych K. H. (poprzednio G.) oraz K. G. solidarnie kwoty 12.293,94 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 5 lutego 2005 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu oraz kwoty 1.599,57 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem skapitalizowanych na dzień 4 lutego 2005 r. odsetek.

W stosunku do pozwanego K. G. uprawomocnił się wydany przez Sąd Rejonowy w Szczecinie w dniu 14 kwietnia 2005 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniający w całości żądanie pozwu.

Powódka wywodziła w przedmiotowej sprawie swoje roszczenie z faktu bezumownego zajmowania przez pozwaną w okresie od grudnia 2002 roku do 4 lutego 2005 roku lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ul. (...) i domagała się zapłaty odszkodowania z tego tytułu za wskazany okres czasu.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy oraz o zmianie ustawy Kodeks cywilny (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 roku, poz. 1182) w brzmieniu obowiązującym w spornym okresie, zgodnie z treścią którego Osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od lokatora odszkodowania uzupełniającego.

W świetle cytowanego przepisu art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) przesłanką obciążenia obowiązkiem zapłaty odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu, jest zajmowane tego lokalu bez tytułu prawnego. Obowiązek zaś uiszczania odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu powstaje z chwilą utraty tytułu prawnego do lokalu albo zajęcia lokalu mimo braku do tego tytułu prawnego i trwa aż do dnia opróżnienia lokalu.

Pozwana nie przeczyła, że umowa najmu lokalu położonego w S. przy ul. (...) została wypowiedziana ze skutkiem na dzień 30 listopada 2002 roku i od dnia 1 grudnia 2002 roku nie posiadała prawa do zajmowania tego lokalu. Pozwana zaprzeczyła natomiast, aby była zobowiązana do zapłaty odszkodowania za zajmowanie tego lokalu w okresie objętym żądaniem pozwu. Kwestia ta zatem stała się między stronami sporna. Zważywszy, że pozwana nie zajmowała w spornym okresie lokalu przy ulicy (...) w S., okoliczność ta zwalnia ją z odpowiedzialności za powstałe w tym okresie zaległości z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu. To zatem na pozwanej- zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c. – spoczywał obowiązek wykazania, że w spornym okresie nie zajmowała tego lokalu.

(...) lokalu w rozumieniu przepisu art. 18 ust. ustawy o ochronie praw lokatorów (…) przejawia się w zamieszkiwaniu w lokalu albo we władaniu nim w inny sposób, który faktycznie uniemożliwia właścicielowi wykonywanie prawa własności, np. poprzez dysponowanie kluczami do lokalu czy przechowywanie w nim swoich rzeczy.

Pozwana wykazała za pomocą dowodu z zeznań świadków D. B., U. K. i J. K., że w spornym okresie przedmiotowego lokalu nie zajmowała w powyższym rozumieniu. Świadkowie jednoznacznie i zgodnie stwierdzili, że pozwana wyprowadziła się z lokalu jeszcze na początku 2002 roku. Z uwagi na fakt, że K. G. zdewastował lokal, pozwana już do niego nie powróciła. Fakt opuszczenia lokalu w 2002 roku (w maju 2002 roku) przyznał również zawnioskowany przez powódkę świadek K. G.. Świadek ten wprawdzie zeznał, że pomimo wyjazdu do Niemiec, pozwana co pół roku miała przyjeżdżać do Polski i wówczas przez okres 2 – 3 tygodni, góra miesiąc, miała zamieszkiwać w lokalu przy ul. (...), jednakże zeznania te pozostają w sprzeczności z zeznaniami świadków D. B., U. K. i J. K.. Świadkowie ci zdecydowanie przeczą, aby pozwana po opuszczeniu lokalu i wyjeździe do Niemiec kiedykolwiek do lokalu powróciła i zamierzała w nim pozostać. Świadek zaś K. G. na interes w tym, aby pozwana została obciążona obowiązkiem zapłaty odszkodowania, ponieważ, jak zeznał, pozwanej obecnie bardzo dobrze się powodzi, zatem może partycypować w spłacie zadłużenia. Dlatego też Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka co do faktu zajmowania przez pozwaną lokalu przy ul. (...) w spornym okresie, w tym aby pozwana w lokalu czasowo zamieszkiwała, przechowywała w nim swoje rzeczy oraz aby posiadała klucz do lokalu. Powódka nie zaoferowała Sądowi żadnych dowodów, które podważałyby treść zeznań zawnioskowanych przez pozwaną świadków oraz treść załączonego przez nią zaświadczenia o zameldowaniu. Obowiązek meldunkowy ma charakter administracyjno – prawny i nie sposób na jego podstawie wywodzić skutków w sferze prawa cywilnego, a w szczególności podstaw odpowiedzialności za zapłatę odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu. Zaniechanie wymeldowania z lokalu, w którym strona już faktycznie nie zamieszkuje jak też i zaniechanie zgłoszenia opuszczenia lokalu nie rodzi odpowiedzialność z tytułu odszkodowania za bezumowne zajmowanie lokalu. To wierzyciel przed wytoczeniem powództwa zobowiązany jest wszechstronnie rozważyć, czy przysługuje mu dochodzone roszczenie, od kogo może żądać jego zaspokojenia i w jakiej wysokości. Proces bowiem ze swej istoty zmierza do zrealizowania rzeczywiście przysługującej powodowi wierzytelności w drodze przymusu państwowego i to przez osobę rzeczywiście zobowiązaną do jej zaspokojenia.

Mając na uwadze, że pozwana wykazała, że w spornym okresie nie zajmowała lokalu przy ulicy (...), powództwo należało oddalić, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Ustalenia faktycznie w niniejszej sprawie Sąd poczynił na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz dokumentów w aktach sprawy egzekucyjnej Km 1882/20, których wiarygodności i mocy dowodowej żadna ze stron nie kwestionowała i które nie wzbudziły zastrzeżeń orzekającego w sprawie Sądu. Ponadto Sąd ustalenia faktyczne oparł na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków D. B., U. K. i J. K., które jako spójne, logiczne i wzajemnie ze sobą korespondujące Sąd uznał za wiarygodne. Zeznania świadka K. G. Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części, nie dał im natomiast wiary w zakresie, w jakim świadek wskazywał, że pomimo wyjazdu do Niemiec, pozwana co pół roku miała przyjeżdżać do Polski i wówczas przez okres 2 – 3 tygodni, góra miesiąc, miała zamieszkiwać w lokalu przy ul. (...)- z uwagi na powody wskazane powyżej, tj. sprzeczność z zeznaniami pozostałych świadków oraz interes w obciążaniu pozwanej odpowiedzialnością za zadłużenie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w punkcie II wyroku, Przepis art. 98 § 1 k.p.c. stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty te, zgodnie z treścią art. 98 § 3 k.p.c. składa się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej- rady prawnego, którego wysokość ustalono na podstawie § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (tekst jednolity z 2013 roku, poz. 490) na kwotę 2.400 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 złotych.

W związku z powyższym, Sąd w punkcie II wyroku zasądził od powódki Gminy M. S. na rzecz pozwanej K. H. kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.