Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 15 października 2025 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sebastian Otto

Protokolant: stażysta Anna Andrejczyk

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2025r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa G. M.

przeciwko M. D.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  przyznaje adwokat M. K. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 8 302,50 zł (osiem tysięcy trzysta dwa złote pięćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu, oddalając wniosek w pozostałym zakresie.

Sędzia Sebastian Otto

III C 111/24

UZASADNIENIE

wyroku z 15.10.2025r.

Pozwem z dnia 17 lutego 2023 r. G. M. wniósł o zasądzenie od M. D. kwoty 55 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania pozwu powód podniósł, że prawomocnym wyrokiem Sadu Rejonowego Szczecin – Centrum w S. wydanym w dniu 26 lipca 2022 r. w sprawie o sygn. akt V K 318/22, pozwany został skazany za przestępstwo na szkodę powoda. Na skutek doznanych obrażeń okolicy brwiowej lewej i zasinienia powiek oka lewego, powód odczuwa częste i silne bóle głowy, zaburzenia pamięci, krwawienia z nosa, wahania ciśnienia, zawroty głowy, problemy z koncentracją, problemy z oddychaniem oraz problemy ze snem oraz zaburzenia równowagi, które wraz z upływem czasu ulegają nasileniu. Pozwany nękał powoda co najmniej od 2000 r. i powód obawia, że znowu zostanie zaatakowany, co niekorzystanie wpływa na stan jego zdrowia. Powyższe w ocenie powoda uzasadnia przyznanie odszkodowania za naruszenie jego dóbr osobistych takich ja godność i zdrowie w wysokości 50 000 zł oraz żądanie zwrotu odszkodowania obejmującego koszty zakupu leków w kwocie 5 000 zł.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o odrzucenie pozwu ewentualnie od oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany przyznał, że dopuścił się przestępstwa na szkodę powoda, podniósł natomiast, ze w jego ocenie kwota zadośćuczynienia przyznana powodowi w postępowaniu karnym oraz przeprosiny, które powód przyjął, stanowią wystarczającą rekompensatę za naruszenie dóbr osobistych powoda.

W piśmie przygotowawczym z dnia 17 kwietnia 2023 r. powód podtrzymał żądanie pozwu, podnosząc, że stan zdrowia powoda po wydaniu wyroku w sprawie karnej, stanowi nowa okoliczność i nową krzywdę, która nie została dotychczas naprawiona.

W dalszym toku procesu strony nie modyfikowały swoich zasadniczych stanowisk procesowych.

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2023 r. Sąd odrzucił pozew i przyznał wynagrodzenie pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu.

Postanowieniem z dnia 31 stycznia 2024 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie uchylił postanowienie z dnia 30 sierpnia 2023 r. (sygn. akt II Cz 494/23).

Ustalenia faktyczne.

Powód i pozwany od wielu lat pozostają w konflikcie sąsiedzkim. Pozwany nie zamieszkuje już w sąsiedztwie powoda, a jedynie odwiedza zamieszkujących tam rodziców.

W dniu 9 stycznia 2022 r. w S. przy ul. (...) pozwany M. D. kierował groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia wobec G. M., co wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że będą spełnione, a następnie uderzył powoda zaciśniętą pięścią w twarz.

Niesporne, a nadto dowód:

- zeznania powoda w charakterze strony k. 219,

- zeznania pozwanego w charakterze strony k. 220.

Bezpośrednio po zdarzeniu, ratownik medyczny stwierdził u powoda niewielką ranę – ranę ciętą lewej skroni długości około 1 cm m bez aktywnego krwawienia. Nie odnotowano innych obrażeń. Powód był przytomny , w logicznym kontakcie, bez odchyleń neurologicznych.

W toku postępowania przygotowawczego ustalono, że na skutek uderzenia pięścią w twarz powód doznał powierzchownej ranki tłuczonej w okolicy brwiowej lewej i niewielkiego sińca obu powiek oka lewego bez towarzyszących obrażeń gałki ocznej. Powyższe obrażenia ciała skutkowały naruszeniem funkcji powłok miękkich twarzy na okres nie przekraczający 7 dni w rozumieniu art. 157 par. 2 k.k.

Dowód:

- karta czynności ratunkowych k. 7,

- protokół oględzin lekarskich k. 43 – 44.

Wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 26 lipca 2022 r. (sygn. akt V K 318/22), pozwany został uznany za winnego przestępstwa gróźb karalnych oraz uszkodzenia ciała na szkodę powoda i na podstawie art. 46 § 1 kk orzeczono od M. D. na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 3 000 zł.

Wysokość orzeczonego zadośćuczynienia została ustalona przez strony w toku postępowania przygotowawczego – powód zaproponował 5 000 zł. Ostatecznie wyraził zgodę na kwotę 5 000 zł.

Pozwany zapłacił powodowi ww. kwotę.

Niesporne, a nadto dowód:

- protokół rozprawy przed SR Szczecin – Centrum w S. w sprawie V K 318/22 z dnia 26.07.2022 r. k. 104 – 105 w aktach V K 318/22,

- wyrok SR Szczecin – Centrum w S. w sprawie V K 318/22 k. 6,

- potwierdzenie przelewu k. 47.

Pozwany przeprosił powoda, a powód przeprosiny przyjął.

Niesporne.

W dniach 7 lutego 2022 r. powód zgłaszał się na Izbie Przyjęć z powodu bólu głowy o charakterze uciskającym.

W czaszce nie stwierdzono zmian pourazowych.

W dniu 28 listopada 2022 r. powód ponownie zgłosił się w szpitalu z powodu uczucia zmęczenia, zawrotów głowy oraz trudności w zasypianiu. Podał, że podobne objawy miał przed rokiem, miał wówczas niedokrwistość wymagającą toczenia krwi i poszerzonej diagnostyki.

W dniu 15 grudnia 2022 r. powód ponownie zgłosił się w szpitalu z powodu krwawień z odbytu.

W dniu 6 stycznia 2023 r. powód ponownie zgłosił się w szpitalu z powodu epizodów duszności od kilku tygodni. Z tego powodu powód był obserwowany w (...), gdzie zdiagnozowano niedokrwistość z powodu braku żelaza.

W lutym 2023 r. zdiagnozowano u powoda krwawienia z przewodu pokarmowego.

Badanie KT klatki piersiowej wykazało nieprawidłowości.

Dowód:

- karta informacyjna z dnia 07.02.2022 r. k. 8,

- wynik badania TK głowy k. 9,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 10 – 11,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 12,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 13-14,

- skierowanie na badania k. 15 – 16,

- wynik badania KT k. 17,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 108-109,

- zeznania powoda w charakterze strony k. 219.

Powód przyjmuje leki na bóle głowy, witaminy, leki na wzdęcia i prawidłową pracę układu pokarmowego.

Dowód:

- faktury za zakup leków k. 19 – 24, k. 194 – 207.

Na skutek zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. powód doznał powierzchownych obrażeń powłok twarzy w postaci drobnego 15 mm pęknięcia skóry poniżej bieguna zewnętrznego lewej brwi z towarzyszącym sińcem z obrzękiem powieki górnej, a także w biegunie zewnętrznym powieki dolnej oka lewego, bez uszkodzenia lewej gałki ocznej i innych struktur.

Tego rodzaju obrażenia miały charakter powierzchowny i nie towarzyszyły im obrażenia głębie leżących struktur. O powierzchownym, przemijającym charakterze obrażeń świadczą nie tylko brak konieczności hospitalizacji bezpośrednio po zdarzeniu oraz przyjęta w postępowaniu karnym kwalifikacja prawna.

Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że skutki tych powierzchownych obrażeń trwały dłużej niż kilka dni i tymi skutkami była wyłącznie miejscowa bolesność w miejscu urazu. W wyniku zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. nie doszło zatem u powoda do powstania trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Zgłaszane po zdarzeniu skargi na różne dolegliwości bólowe mają związek z występującymi u niego schorzeniami samoistnymi (np. niedokrwistość), bądź też ustalenie ich etiologii jest utrudnione, gdyż mają one subiektywny charakter (np. bóle głowy w okolicy innej niż uraz). Również wykonane badania obrazowe nie wskazują na obecność jakiejkolwiek patologii, która można by powiązać ze zdarzeniem z dnia 9 stycznia 2022 r.

Brak podstaw do ustalenia, aby na skutek zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. powód doznał innych obrażeń, niż te, które opisano w karcie Zespołu (...).

Brak podstaw do przyjęcia, że jakiekolwiek skutki zdrowotne i dolegliwości powoda związane ze zdarzeniem zaistniałym w dniu 9 stycznia 2022 r., miały miejsce po dniu 26 lipca 2022 r.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej S. M. (1) k. 229 – 233.

Powód obawia się pozwanego, co może wynikać między innymi ze zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r., jak i z długiej historii wzajemnych negatywnych interakcji. Nie jest natomiast możliwa jednoznaczna ocena, czy lęk ten, wynika jedynie ze zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. i trwających od lat konfliktów sąsiedzkich, czy częściowo może wynikać z niezdiagnozowanych trudności powoda w sferze poznawczej.

Dowód:

- opinia biegłej sądowej z zakresu psychologii E. W. k. 256 – 263.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowód z dokumentów, co do prawdziwości i wiarygodności których nie powziął zastrzeżeń oraz na podstawie zeznań stron, które należało uznać za wiarygodne, jednakże zeznania powoda nie mogły stanowić podstawy do poczynienia ustaleń faktycznych co do związku przyczynowo skutkowego pomiędzy zdarzeniem z dnia 9 stycznia 2022 r. a obecnym stanem zdrowia powoda. Ustalenia w tym zakresie wymagały wiadomości specjalnych, wobec czego Sąd zasięgnął w tym zakresie opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej S. M. (1) oraz biegłej sądowej z zakresu psychologii E. W., które okazały się przydatne do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd pominął dowód z zeznań świadka S. M. (2) jako niemożliwy do przeprowadzenia z uwagi na stan zdrowia świadka.

Rozważania.

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powód wywodzi roszczenie z faktu popełnienia na jego szkodę przez pozwanego przestępstwa, które miało miejsce w dniu 9 stycznia 2022 r. i domaga się – powołując na przepisu o ochronie dóbr osobistych – zapłaty zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę oraz odszkodowania obejmującego koszty zakupu leków.

Odpowiedzialność z tytułu naruszenia dóbr osobistych należy do kategorii ex delicto, a zatem postawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 23 k.c. w zw. z art. 24 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i art. 448 k.c.

Zgodnie z treścią przepisu art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny, o czym stanowi przepis art. 24 § 1 k.c.

Zgodnie z przepisem art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Stosownie zaś do treści przepisu art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przepis art. 445 § 3 stosuje się.

Nie było sporu co do tego, że na skutek tego, że powód został został uderzony przez pozwanego, doznał powierzchownej ranki tłuczonej w okolicy brwiowej lewej i niewielkiego sińca obu powiek oka lewego bez towarzyszących obrażeń gałki ocznej. Powyższe obrażenia ciała skutkowały naruszeniem funkcji powłok miękkich twarzy na okres nie przekraczający 7 dni w rozumieniu art. 157 par. 2 k.k. Fakt ten wynika również i prawomocnego wyroku skazującego pozwanego za to przestępstwo. Powód nie negował również i tego, że otrzymał już powoda kwotę 3 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz że został przez niego przeproszony.

Spór dotyczył natomiast tego, czy powodowi przysługuje roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia ponad kwotę 3 000 zł.

W ocenie Sądu żądanie w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej S. M. (1), skutek zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. powód doznał powierzchownych obrażeń powłok twarzy w postaci drobnego 15 mm pęknięcia skóry poniżej bieguna zewnętrznego lewej brwi z towarzyszącym sińcem z obrzękiem powieki górnej, a także w biegunie zewnętrznym powieki dolnej oka lewego, bez uszkodzenia lewej gałki ocznej i innych struktur. Tego rodzaju obrażenia miały charakter powierzchowny i nie towarzyszyły im obrażenia głębie leżących struktur. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że skutki tych powierzchownych obrażeń trwały dłużej niż kilka dni i tymi skutkami była wyłącznie miejscowa bolesność w miejscu urazu. W wyniku zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. nie doszło zatem u powoda do powstania trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Zgłaszane po zdarzeniu skargi na różne dolegliwości bólowe mają związek z występującymi u niego schorzeniami samoistnymi (np. niedokrwistość), bądź też ustalenie ich etiologii jest utrudnione, gdyż mają one subiektywny charakter (np. bóle głowy w okolicy innej niż uraz). Również wykonane badania obrazowe nie wskazują na obecność jakiejkolwiek patologii, która można by powiązać ze zdarzeniem z dnia 9 stycznia 2022 r. Brak podstaw do ustalenia, aby na skutek zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. powód doznał innych obrażeń, niż te, które opisano w karcie Zespołu (...). Brak również podstaw do przyjęcia, że jakiekolwiek skutki zdrowotne i dolegliwości powoda związane ze zdarzeniem zaistniałym w dniu 9 stycznia 2022 r., miały miejsce po dniu 26 lipca 2022 r. Opinia biegłego w powyższym zakresie opiera się na materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy, w tym również i na dokumentacji medycznej złożonej przez powoda. Jak wynika z karty leczenia szpitalnego z dnia 28 listopada 2022 r. (k. 10 akt sprawy), powód zgłaszał dolegliwości takie jak zawroty głowy i trudności w zasypianiu już przed rokiem, czyli w listopadzie 2021 r. i były one związane z niedokrwistością. Nie sposób zatem uznać, aby dolegliwości te pojawiły się po raz pierwszy u powoda po dniu 9 stycznia 2022 r. i ich nasilenie związane było z doznanym tego dnia urazem. Również i opinii z zakresu psychologii nie daje podstaw do ustalenia, aby skutki zdarzenia wywoływały u powoda negatywne odczucia w stopniu większym niż to miało miejsce w dniu 26 lipca 2022r. kiedy to zapadł wyrok w sprawie karnej i ustalona została kwota zadośćuczynienia. Powód obawia się pozwanego, co może wynikać między innymi ze zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r., jak i z długiej historii wzajemnych negatywnych interakcji. Nie jest natomiast możliwa jednoznaczna ocena, czy lęk ten, wynika jedynie ze zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. i trwających od lat konfliktów sąsiedzkich, czy częściowo może wynikać z niezdiagnozowanych trudności powoda w sferze poznawczej.

W ocenie Sądu zważywszy na powierzchowny charakter urazu, jakiego doznał powód oraz skutki tego urazu, które sprowadzały się jedynie do kilkudniowych dolegliwości bólowych, zadośćuczynienie przyznane w postępowaniu karnym, należy uznać za adekwatne do rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy. Podkreślenia wymaga, że wysokość zadośćuczynienia została wskazana przez powoda na kwotę 5 000 zł, jednakże strony ostatecznie ustaliły je na kwotę 3 000 zł. Uznać zatem należy, że skoro powód w postępowaniu karnym określił wysokość zadośćuczynienia na taką kwotę, to tak wyceniał swoją krzywdę na dzień 26 lipca 2022 r. Skoro po tym dniu nie wystąpił żadne nowy uszczerbek na zdrowiu czy na godności powoda, to brak podstaw do przyznania zadośćuczynienia na wyższą kwotę.

Z uwagi na fakt, że zdarzenia z dnia 9 stycznia 2022 r. nie wywołało żadnych negatywnych skutków dla zdrowia powoda, które trwałyby albo powstały dopiero po dniu 26 lipca 2022 r., brak podstaw do obciążenia powoda kosztami zakupionych przez powoda po tej dacie leków.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo.

W punkcie II wyroku Sąd przyznał pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu wynagrodzenie, mając na uwadze, że w aktualnym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ukształtował się pogląd, zgodnie z którym § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 68. z późn. zm.) w zakresie, w jakim przewiduje wysokość opłaty stanowiącej koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszonej przez Skarb Państwa udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w wysokości niższej niż stawka minimalna opłat za czynności radców prawnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265, z późn. zm.), wydanym na podstawie art. 225 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1166). dotyczącym stawek minimalnych w sprawach prowadzonych z wyboru, jest niezgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3. art. 32 ust. 1 zdanie drugie i art. 92 ust. 1 zdanie pierwsze Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (zob. wyroki TK z 19 kwietnia 2023 r. SK 85/22 i z 20 kwietnia 2023 r., SK 53/22). Zgodnie z wyrokiem TK z dnia 19 kwietnia 2023 r. wymieniony wyżej przepis traci moc w zakresie, w jakim przewiduje wysokość opłaty stanowiącej koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszonej przez Skarb Państwa udzielonej przez radcę prawnego z urzędu w wysokości niższej niż stawka minimalna opłat za czynności radców prawnych określonych w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265, ze zm.). wydanym na podstawie art. 225 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 1166), dotyczącym stawek minimalnych w sprawach prowadzonych z wyboru. W konsekwencji, wobec niekonstytucyjnego charakteru wspomnianego rozporządzenia, w systemie prawa powstała luka, uzasadniająca ustalenie stawki wynagrodzenia należnej pełnomocnikowi z urzędu w drodze analogii do unormowań dotyczących ogólnych stawek zastępstwa procesowego. Stosowanie tej analogii uzasadnia jednak pominięcie także § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Powiększenie stawki wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu o podatek VAT sprawiałoby bowiem, że byłby on traktowany lepiej od tzw. pełnomocnika z wyboru; tymczasem niewątpliwym celem przytoczonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego było zrównanie sytuacji pełnomocników z urzędu oraz z wyboru.

Powyższe wyroki dotyczą pełnomocników – radców prawnych. Jednakże mając na uwadze tożsamość przepisów dotyczących wynagrodzenia adwokatów, hierarchię aktów prawnych i bezpośrednie stosowanie Konstytucji Sąd stoi na stanowisku, że wynagrodzenie reprezentującego powoda pełnomocnika powinno zostać ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Jak już wskazywano w takiej sytuacji niemożliwe jest uwzględnienie wniosku pełnomocnika o zasądzenie również podatku VAT. Wówczas bowiem to pełnomocnik z urzędu stawałby się uprzywilejowany w stosunku do pełnomocnika z wyboru, gdyż otrzymywałby tożsamą stawkę podstawową, a dodatkowo powiększoną o podatek VAT, co nie ma miejsca w przypadku pełnomocników z wyboru. Jeżeli pełnomocnik z urzędu domaga się przyznania wynagrodzenia jak pełnomocnikowi z wyboru, to nie może równocześnie domagać się uwzględnienia także przepisów dotyczących pełnomocników z urzędu.

Sąd przyznał zatem adwokat M. K. wynagrodzenie za pomoc prawna udzieloną powodowi z urzędu w kwocie 8 302,50 zł, na którą składa się wynagrodzenie w postępowaniu I instancji w kwocie 6 642 zł oraz wynagrodzenie za postępowanie wywołane zażaleniem powoda na postanowienie z dnia 30 sierpnia 2023 r. w kwocie 1 660,50 zł. Brak było podstaw do przyjęcia wyższej stawki, albowiem sprawa nie była nad wyraz skomplikowana, czy wielowątkowa.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji.