Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Monika Rabiega
Protokolant:	sekretarz sądowy Katarzyna Szymczak

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2017 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 545,32 zł ( pięćset czterdzieści pięć zł trzydzieści dwa gr ) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi jednak niż odsetki maksymalne za opóźnienie, liczonymi od kwoty 524,35 zł (pięćset dwadzieścia cztery zł trzydzieści pięć gr) od dnia 14 maja 2016r. roku do dnia zapłaty

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 389,75 zł (trzysta osiemdziesiąt dziewięć zł siedemdziesiąt pięć gr ) zł tytułem zwrotu kosztów procesu

IV.  przyznaje kuratorowi P. Ł. od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie wynagrodzenie w wysokości 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł

V.  nakazuje zwrócić od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie na rzecz powoda kwotę 41 (czterdzieści jeden) zł tytułem zwrotu nadpłaconych kosztów sądowych

II C 1177/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 maja 2016r. (...) Bank (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego K. K. kwoty 616,57 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP liczonymi od kwoty 524,35 zł od dnia 14 maja 2016r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany zawarł w dniu 28 lutego 2013r. umowę bankową PG Z UB. Podstawowym- Promocja Oddział w PLN nr (...). Z ksiąg bankowych powoda wynika, że pozwany posiada wymagalne zadłużenie z tytułu tej umowy w wysokości dochodzonej pozwem. Na dochodzoną należność składają się należność główna w wysokości 524,35 zł, odsetki umowne naliczone od dnia 6 sierpnia 2015r. do dnia 13 maja 2016r. w wysokości 47,22 zł oraz koszty w wysokości 45 zł. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu.

Z uwagi na fakt, że nie jest znane miejsce zamieszkania ani pobytu pozwanego, sąd ustanowił dla niego kuratora celem reprezentowania go w niniejszym postępowaniu. W odpowiedzi na pozew kurator wniósł o oddalenie powództwa oraz przyznanie mu wynagrodzenia. Kurator wskazał, że powód nie wykazał roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości i zaprzeczył wszystkim wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom powódki. Wskazał, że powód nie przedłożył umowy, z której wywodzi swe roszczenia, nie sposób się wiec odnieść do treści umowy. Powód nie wskazał, skąd wynika wysokość kapitału i jakie roszczenia składają się na jego wysokość, zaś przedłożony wyciąg z ksiąg bankowych powoda jest jedynie dokumentem prywatnym. Nadto powód nie wskazuje podstawy prawnej żądania odsetek umownych, nie sposób tez ustalić, jak zostały wyliczone. Powód nie wskazał ani nie wykazał kosztów opłat i prowizji, których zasądzenia się domaga, nie wiadomo na jakiej podstawie je naliczył.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 28 lutego 2013r. K. K. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. w W. umowę pożyczki PG Z UB. Podstawowym- Promocja Oddział w PLN nr (...) w całkowitej kwocie 1197,95 zł. Całkowita zapłata przez pożyczkobiorcę miała nastąpić w kwocie 1574,61 zł w 48 miesięcznych ratach kapitałowo- odsetkowych określonych w planie spłaty, stanowiącym integralną część umowy. Kwoty niespłaconych rat pożyczki , stawały się następnego dnia po upływie tych terminów zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. W przypadku nie spłacenia raty w terminie, bank pobierał od zaległej raty odsetki w wysokości równej czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. W razie niedotrzymania przez Pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, Bank mógł wypowiedzieć umowę. Termin wypowiedzenia wynosił 30 dni i był liczony od dnia następnego po dniu odebrania przez Pożyczkobiorcę przesyłki poleconej zawierającej wypowiedzenie umowy na piśmie, na ostatni znany (...) SA adres korespondencyjny Pożyczkobiorcy.

Dowód: dokumenty k. 72-73, 78-87

W dniu 4 listopada 2015r. skierowano do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 595,45 zł, na którą składać się miało zadłużenie przeterminowane w postaci: odsetek od zadłużenia przeterminowanego w wysokości 1,35 zł, zaległych odsetek w wysokości 18.07 zł, oraz zaległego kapitału w wysokości 107,37 zł. Nadto bank wezwał do zapłaty opłat bankowych w wysokości 30 zł. Wypowiedzenie umowy zostało skierowane do K. K. w dniu 16 listopada 2015r. W dniu 19 listopada 2015r. doręczyciel uczynił adnotację na korespondencji, że adresat wyprowadził się dwa lata wcześniej.

Dowód: dokumenty k. 87- 88

W dniu 5 lutego 2016r. skierowano do K. K. na wskazany przez niego w umowie adres wezwanie do zapłaty kwoty 586,56 zł, na którą składało się 524,35 zł należności głównej, 31,21 zł odsetek i 30 zł z tytułu prowizji i opłat. Spod adresu tego pozwany został wymeldowany w dniu 2 stycznia 2014r.

Dowód: dokumenty k. 9, 10, 20-22

W dniu 13 maja 2016r. (...) Bank (...) S.A. w W. wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, z którego wynika, że wymagalne zadłużenie K. K. wobec banku z tytułu umowy PG Z UB. Podstawowym- Promocja Oddział w PLN nr (...) wynosi 616,57 zł i na zadłużenie to składają się należność główna w wysokości 524,35 zł, odsetki umowne naliczone od dnia 6 sierpnia 2015r. do dnia 13 maja 2016r. w wysokości 47,22 zł oraz koszty w wysokości 45 zł.

Dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 8

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było częściowo uzasadnione.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową. W zakresie przedłożonych dokumentów stwierdzić za kuratorem pozwanego należy, iż dowód w postaci wyciągu z ksiąg banku nie jest wystarczającym dowodem na wykazanie zadłużenia pozwanego. Na podstawie dowodu, zaoferowanego przez powoda, można ustalić jedynie, iż powód wystawił w dniu 13 maja 2016r. wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził, że należności pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy wynoszą łącznie 616,57 zł. Dokument ten, jako dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.). Trybunał Konstytucyjny, wyrokiem z dnia 15 marca 2011 roku (sygn. P 7/09, OTK-A 2011/2/12), uznał, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Z 2009 r. Nr 131, poz. 1075), w związku z art. 244 § 1 i art. 252 k.p.c., w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Dokument ten nie korzysta więc z domniemania prawdziwości zawartych w nim twierdzeń. W konsekwencji, z samego faktu, że powód stwierdził istnienie zadłużenia pozwanego w Banku, nie wynika fakt istotny, a mianowicie, że wierzytelność przeciwko pozwanemu istniała w takiej wysokości.

Z uwagi na fakt, iż miejsce pobytu pozwanego K. K. nie było znane, należało ustanowić dla niego kuratora na podstawie przepisu art. 144 k.p.c. W niniejszej sprawie reprezentował pozwanego w charakterze kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu strony pracownik sądu.

Kurator pozwanego zaprzeczył wszystkim wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom powoda, a także podniósł, iż strona powodowa nie wykazała roszczenia tak co do zasady, jak i co do wysokości. Mimo takich zarzutów, w tym odnoszącego się do braku wskazania w jaki sposób wyliczone zostały należność główna i należności uboczne, powód kwestii tej w żaden sposób nie wyjaśnił, wskazujące jedynie, że wynikają one ze złożonych do sprawy dokumentów. Sąd podziela jednak stanowisko kuratora, iż na podstawie dokumentów tych nie sposób ustalić, w jaki sposób powód wyliczył należności dochodzone pozwem, ani potwierdzić prawidłowości tych wyliczeń. Przede wszystkim mimo zarzutu kuratora co do niewskazania rodzaju „kosztów” w wysokości 45 zł dochodzonych pozwem, powód w żadnym z pism nie wyjaśnił, jakiego rodzaju są to koszty, ani też nie wykazał aby tego rodzaju koszty poniósł. Nie jest zaś zadaniem sądu domyślanie się na podstawie załączonych dokumentów, jakiego rodzaju koszty powód mógł mieć na myśli. Ponieważ kurator zakwestionował roszczenie w tym zakresie co do zasady i co do wysokości, a powód w żaden sposób nie wykazał istnienia tego roszczenia, powództwo w tym zakresie sąd oddalił.

Co do pozostałej kwoty dochodzonej pozwem, tj. 524,35 zł tytułem należności głównej i 47,22 zł tytułem odsetek wskazać należy, iż podobnie jak w opisanej wyżej sytuacji dotyczącej „kosztów” powód nie wskazał, jak wyliczone zostały powyższe należności, co uniemożliwia również kontrolę tego wyliczenia przez sąd. Słusznie wskazywał kurator, że z pewnością dokument znajdujący się na k. 72-73 akt nie stanowi dowodu na to, aby taka właśnie należność przysługiwała powodowi od pozwanego. Zestawienie to jest jedynie „historią operacji na kontrakcie kredytowym” z którego nie sposób wywodzić jakichkolwiek treści obrazujących stan zadłużenia pozwanego. Natomiast z dokumentu znajdującego się na k. 87 wynika, że na dzień 4 listopada 2015r. zadłużenie pozwanego z tytułu nieterminowych spłat kapitału wynosiło 107,37 zł. Z kolei w dokumentu stanowiącego harmonogram spłat kredytu (k. 86) wynika, że po dacie 4 listopada 2015r. z tytułu kapitału pozostało pozwanemu do spłaty jeszcze 502,39 zł. Łącznie więc bankowi należała się kwota 609,76 zł. Sąd nie wziął pod uwagę należnych po tej dacie odsetek, albowiem powód wypowiedział pozwanemu umowę i postawił cały dług w stan wymagalności, tak więc kwoty odsetek naliczane zgodnie z harmonogramem spłat nie mogły być już naliczane. Odnośnie wypowiedzenia umowy wskazać należy, że w ocenie sądu wywarło ono skutek prawny na dzień 19 grudnia 2015r. Wypowiedzenie zostało wysłane pozwanemu zgodnie z umową na ostatni znany bankowi adres, a jego odbiór przez pozwanego możliwy był już w dniu 19 listopada 2015r. W tym to bowiem dniu listonosz dokonując próby doleczenia uczynił na korespondencji adnotację, że adresat wyprowadził się około dwóch lat wcześniej. Od tego więc dnia biegł trzydziestodniowy termin wypowiedzenia.

Jak wynika z dokumentu k. 73 po dniu 4 listopada 2015r, na rachunek pozwanego służący do obsługi kredytu wpłynęła kwota łącznie 51,68 zł, pomniejszając tym samym kwotę należności pozwanego wyliczoną wyżej na 609,76 zł do kwoty 558,08 zł. Powód z kwoty tej domagał się pozwem 524,35 zł i to żądanie sąd uznał za uzasadnione.

Sąd oddalił częściowo roszczenie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 47,22 zł skapitalizowanych odsetek za okres od dnia 6 sierpnia 2015r. do dnia 13 maja 2016r. Powód mimo zastrzeżeń kuratora nie wskazał, za jaki okres i od jakich kwot wyliczył powyższą kwotę. Biorąc pod uwagę, że umowa kredytu wypowiedziana została skutecznie z dniem 19 grudnia 2015r., niewykazane zostało uprawnienie powoda do kapitalizowania odsetek od daty wcześniejszej (6 sierpnia 2015r.). Odsetki za okres od wypowiedzenia umowy do dnia 13 maja 2016r. wyniosły zaś od kwoty 524,35 zł jedynie 20,97 zł, a nie żądane 47,22 zł. Ponieważ powód nie udzielił w tym względzie żadnych informacji, a kurator pozwanego zakwestionował zasadność tego roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości, sąd powództwo w tym zakresie częściowo oddalił, ponad kwotę 20,97 zł.

Wskazać należy, że całkowicie niezrozumiałe są wywody pełnomocnika powoda zawarte w piśmie z dnia 15 marca 2017r. a odnoszące się do dopuszczenia dowodu z tego pisma procesowego i dopuszczenia dowodów wskazanych w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty, na okoliczność niewywiązywania się przez „Pozwaną” z postanowień umowy. Pismo procesowe formułowane przez stronę nie jest bowiem dowodem a jedynie wyrazem jej stanowiska w sprawie, nadto w niniejszej sprawie sąd nie wydał nakazu, nie został więc w niej wniesiony ani sprzeciw, ani odpowiedź na sprzeciw. Powyższe treści zawarte w piśmie, określanie K. K. mianem „Pozwanej”, informacje o rzekomo zawartych w pismach informacjach o „możliwości restrukturyzacji”, nazywanie umowy będącej podstawą roszczenia umową kredytu, czy wskazywanie, że „pozwana” ma inne jeszcze zobowiązanie, które również zostały wypowiedziane, świadczą o bezrefleksyjnym przeniesieniu treści innego pisma procesowego do pisma kierowanego w niniejszej sprawie. Twierdzenia te bowiem nijak się mają do realiów niniejszej sprawy. Także wywody pełnomocnika powoda odnoszące się do braku wezwania ze strony sądu o „uzupełnienie braku pozwu” w postaci umowy oraz wywodzonej z tego faktu konkluzji o tym, że „sąd nie powziął wątpliwości w zakresie zasadności dochodzonego roszczenia” są całkowicie chybione. Pełnomocnik zdaje się nie rozróżniać wymogów formalnych pozwu, których spełnienie decyduje o nadaniu sprawie biegu, od konieczności wykazania zasadności swego roszczenia, co przesądza o jego uwzględnieniu lub oddaleniu. Zdaje się też nie zauważać, że wobec zasady kontradyktoryjności stron procesu cywilnego, sąd nie instruuje stron, jakie dokumenty winny złożyć, aby uzyskać korzystny dla siebie wynik procesu, ani tym bardziej nie zobowiązuje stron do ich złożenia.

Reasumując sąd zasądził kwotę 545,32 zł, na którą składały się kwota należności głównej w wysokości 524,35 zł oraz kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 20,97 zł.

Sąd zasądził natomiast żądane dalsze odsetki od dnia 14 maja 2016r. do dnia zapłaty- zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie. Skoro bowiem umowa została pozwanemu wypowiedziana i został on wezwany do spłaty zadłużenia, pozostając w opóźnieniu w zapłacie, zaktualizowało się wynikające z umowy uprawnienie powoda do żądania odsetek za opóźnienie. Wysokość tych odsetek w oparciu o postanowienia umowy została ustalona na czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi jednak niż maksymalne odsetki za opóźnienie wynikające z treści art. 481§2 ¹ kc.

W punkcie trzecim sąd orzekł o kosztach procesu zgodnie z art. 98 kpc. Powód wygrał proces w 88,44 %, tak więc z poniesionych przez niego kosztów (440,69 zł) do zwrotu od pozwanego przypadała kwota 389,75 zł. Taką też kwotę sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie czwartym.

Pozwany K. K. był reprezentowany w niniejszej sprawie przez kuratora wyznaczonego dla osoby nieznanej z miejsca pobytu. W związku z czym, należało przyznać kuratorowi wynagrodzenie za pełnienie tej funkcji. Wysokość wynagrodzenia 360 złotych uzasadnia przepis § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1476) w związku z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

W punkcie piątym na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd orzekł o zwrocie nadpłaconych kosztów. Powód uiścił opłatę od pozwu w wysokości 31 zł, zamiast wymaganych 30 zł, zaś na wynagrodzenie kuratora uiścił dwie zaliczki w łącznej wysokości 400 zł, zamiast zgodnie z wezwaniem- 360 zł. Różnicę (41 zł) sąd nakazał zwrócić.

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień.

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

2.  Akta przedłożyć z apelacją lub za 21 dni z zpo.

S., dnia 25 kwietnia 2017 roku