Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Monika Rabiega
Protokolant:	stażysta Michał Bieżuński

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. J., S. J., M. J., K. J.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I. oddala powództwo

II. zasądza tytułem zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W.:

-od powodów E. J., M. J. i K. J. kwoty po 77,12 zł (siedemdziesiąt siedem zł dwanaście gr)

-od powoda S. J. kwotę 385,64 zł (trzysta osiemdziesiąt pięć zł sześćdziesiąt cztery gr)

III. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie:

-od powodów E. J., M. J. i K. J. kwoty po 62,50 zł (sześćdziesiąt dwa zł pięćdziesiąt gr)

-od powoda S. J. kwotę 312,50 zł (trzysta dwanaście zł pięćdziesiąt gr)

Sygn. akt II C 265/15

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2014 roku powodowie E. J., S. J., M. J. i K. J., reprezentowani przez r. pr. P. S., wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda S. J. kwoty 1.902,63 złotych, a na rzecz powodów E. J., M. J. i K. J. kwoty po 380,52 złotych wraz z odsetkami ustawowymi, sprecyzowanymi pismem z dnia 3 listopada 2014 roku. Powodowie doprecyzowując swoje żądanie wskazali, iż wnoszą o zasądzenie odsetek na rzecz powoda S. J. od kwoty 1.710,44 złotych od dnia 11 lutego 2011 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 192,20 złotych od dnia 28 lipca 2011 roku do dnia zapłaty, na rzecz zaś pozostałych powodów M. J., E. J. i K. J. od kwot 342,09 złotych od dnia 11 lutego 2011 roku do dnia zapłaty oraz od kwot 38,44 złotych od dnia 28 lipca 2011 roku do dnia zapłaty. Jednocześnie wraz z pozwem powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż dnia 14 grudnia 2010 roku, a następnie dnia 8 stycznia 2011 roku doszło do zdarzeń, w wyniku których uszkodzony został pojazd marki B. o nr rej. (...) należący do powodów. W dniu 14 grudnia 2010 roku z dachu budynku przy ul. (...) w S. na pojazd powodów spadł tynk, natomiast w dniu 8 stycznia 2011 roku na zaparkowane pod tym samym budynkiem auto spadły z dachu bryły lodu. Oba zdarzenia były rezultatem zaniedbań zarządcy budynku (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., który posiadała ubezpieczenie w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodom odszkodowanie w wysokości 2.422,55 złotych. Tymczasem zgodnie z kalkulacją naprawy sporządzoną na zlecenie powoda przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego mgr inż. P. O., koszt naprawy pojazdu powodów stanowi kwota 5.159,26 złotych. Do ww. sumy doliczyć należy kwotę 307,50 złotych, którą powodowie przeznaczyli na sporządzenie kosztorysu przez rzeczoznawcę. Powodowie wskazali, iż po szkodach z dnia 14 grudnia 2010 roku i 8 stycznia 2011 roku nie dokonywali napraw pojazdu, a jedynie zbyli go na podstawie umowy z dnia 19 stycznia 2013 roku. Przedmiotowy pojazd w dniu kolizji stanowił współwłasność powoda S. J. oraz jego ojca A. J.. Na skutek śmierci A. J. udziały w pojeździe nabyli w drodze dziedziczenia także pozostali powodowie, tj. E. J., M. J. i K. J. w udziałach po 1/4. Powód S. J. jest zatem legitymowany do dochodzenia 5/8 części odszkodowania, a pozostali powodowie każdy w 1/8 części.

W dniu 26 stycznia 2015 roku tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w pierwszej kolejności wskazując, iż dochodzone przez powoda roszczenie jest przedawnione. Nadto pozwany wskazał, iż powodowie nie naprawili pojazdu, a dotychczas wypłacone odszkodowanie w całości pokryło szkodę w majątku powodów wywołaną ww. zdarzeniami, a nawet ją przekroczyło. Oprócz tego, pozwany zakwestionował koszt sporządzenia wyceny kosztów naprawy pojazdu na zlecenie poszkodowanych. Żądana w tym zakresie kwota w ocenie pozwanego nie jest szkodą w rozumieniu przepisów, bowiem nie powstała wbrew woli poszkodowanego i jej wydatkowanie nie było ekonomicznie uzasadnione. Obok zarzutu przedawnienia roszczenia o odsetki pozwany kwestionował nadto zasadność naliczania odsetek od dnia 11 lutego 2011 roku, albowiem w jego ocenie szkoda nie została zgłoszona pozwanemu w dniu 11 stycznia 2011 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 grudnia 2010 roku oraz w dniu 8 stycznia 2011 roku doszło do zdarzeń, w wyniku których uszkodzony został pojazd marki B. o nr rej. (...) należący do S. J. i A. J..

W dniu 14 grudnia 2010 roku z dachu budynku przy ul. (...) w S. na przedmiotowy pojazd spadł tynk, natomiast w dniu 8 stycznia 2011 roku na zaparkowany pod tym samym budynkiem samochód spadły z dachu bryły lodu. W wyniku pierwszego zdarzenia uszkodzeniu uległa pokrywa silnika wraz z przednią szybą i z tylną klapą. W wyniku drugiego zdarzenia uszkodzona została tylna klapa.

Oba zdarzenia były rezultatem zaniedbań zarządcy budynku (...) sp. z o.o. z siedzibą w S., który posiadał ubezpieczenie w pozwanym zakładzie ubezpieczeń.

Bezsporne, a nadto dowód:

- zgłoszenie szkody z dnia 16 grudnia 2010 roku, k. 14;

- zgłoszenie szkody z dnia 10 stycznia 2011 roku, k. 15;

- zgłoszenie szkody przez ubezpieczającego z dnia 5 stycznia 2011 roku, k. 16-17;

-protokół z oględzin pojazdu i miejsca zdarzenia, k. 18;

- pismo z dnia 11 stycznia 2011 roku, k. 19;

- zeznania powoda S. J., k. 157;

- akta szkody (...);

Zgłoszenie szkód nastąpiło w dniach 16 grudnia 2010 roku oraz 10 stycznia 2011 roku.

(...) S.A. z siedzibą w W. uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodom odszkodowanie. W dniu 8 lutego 2011 roku pozwany sporządził kalkulację naprawy nr (...), w której określił koszt naprawy pojazdu powodów na kwotę 2.422,55 złotych. Decyzja o wypłacie ww. odszkodowania została wydana w dniu 25 lutego 2011 roku. Wspomniana kwota została wypłacona powodowi S. J..

S. J. nie zgadzając się z decyzją pozwanego zwrócił się do niezależnego rzeczoznawcy samochodowego mgr inż. P. O. w celu oszacowania rzeczywistych kosztów naprawy pojazdu. Jak wynika z kosztorysu nr 1320 z dnia 10 lutego 2011 roku koszt naprawy pojazdu stanowi kwota 5.159,26 złotych

Na sporządzenie ww. kosztorysu S. J. przeznaczył kwotę 307,50 złotych.

Dowód:

- zgłoszenie szkody z dnia 16 grudnia 2010 roku, k. 14;

- zgłoszenie szkody z dnia 10 stycznia 2011 roku, k. 15;

- kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 8 lutego 2011 roku, k. 20-26;

- fotografie, k. 27-31;

- decyzja pozwanego z dnia 25 lutego 2011 roku, k. 32;

- pismo ubezpieczającego z dnia 2 czerwca 2011 roku, k. 33;

- decyzja pozwanego z dnia 7 czerwca 2011 roku, k. 34;

- kosztorys nr 1320 z dnia 10 lutego 2011 roku, k. 35-37;

- faktura VAT nr (...), k. 38;

W konsekwencji odmowy wypłaty przez pozwaną całości odszkodowania, powód S. J. w dniu 2 marca 2011 roku zwrócił się do F. S. w celu udzielenia pomocy w dochodzeniu pełnej kwoty odszkodowania.

Pismem z dnia 8 lipca 2011 roku pełnomocnik powoda w postępowaniu przedsądowym odwołał się od decyzji pozwanego i wniósł o zapłatę kwoty 3.044,21 złotych tytułem rekompensaty szkody majątkowej.

W odpowiedzi z dnia 11 sierpnia 2011 roku pozwany odmówił dopłaty odszkodowania. W związku z powyższym F. S. działając w imieniu powoda ponownie wezwał pozwanego do zapłaty ww. kwoty pismem z dnia 31 sierpnia 2011 roku. Pozwany nie udzielił odpowiedzi na to wezwanie.

Dowód:

- pełnomocnictwo dla F. S., k. 39;

- odwołanie z dnia 8 lipca 2011 roku, k. 40-42 verte;

- informacja o stawkach rbg, k. 43;

- pismo pozwanego z dnia 11 sierpnia 2011 roku, k. 44-46, 47;

- wezwanie do zapłaty z dnia 31 sierpnia 2011 roku, k. 48-48 verte;

Po wystąpieniu szkody z dnia 14 grudnia 2010 roku powód S. J. dokonał naprawy pojazdu, która przywróciła go do stanu sprzed szkody. S. J. wstawił nową szybę przednią – zamiennik i klapę tylną – używaną oryginalną. Przednia klapa została wyszpachlowana i pomalowana. Po drugim zdarzeniu powód nie dokonywał już napraw.

W dniu 19 stycznia 2013 roku S. J. w ramach umowy zamiany zbył przedmiotowy pojazd na rzecz G. G. ustalając jego cenę na 10.000 złotych. W dniu zbycia pojazd posiadał wgniecenia na tylnej klapie. Po zakupie G. G. wymienił w nim sprężyny w tylnym zawieszeniu. Po dniu zakupu pojazd nie uczestniczył w żadnej kolizji. Został zbyty w 2013 roku w Ś..

Dowód:

- umowa zamiany z dnia 19 stycznia 2013 roku, k. 49-49 verte;

- zeznania świadka G. G., k. 140;

- zeznania powoda S. J., k. 157;

Wartość pojazdu B. o nr rej. (...) na dzień szkody wynosiła 10.800 złotych.

Wartość kosztów naprawy pojazdu powoda przy założeniu naprawy wykonanej zgodnie z technologią producenta pojazdu z wykorzystaniem części nowych, oryginalnych, tj. pochodzących od producenta pojazdu według cen z (...) wyniosłaby kwotę 6.062,85 złotych brutto, a według aktualnych cen 7.071,85 złotych. Wartość kosztów naprawy wykonanej zgodnie z technologią producenta pojazdu z wykorzystaniem części oryginalnych nie sygnowanych znakiem producenta pojazdu według cen z 2010/2011 roku wynosiłaby 4.940,96 złotych brutto, a według aktualnych cen 5.743,01 złotych. Stwierdzono brak zamienników grupy P w latach 2010/2011, zaś naprawa według zamienników dostępnych aktualnie wyniosłaby 5.486,66 złotych.

Naprawa przeprowadzona z wykorzystaniem części oryginalnych nie skutkowałaby zwiększeniem wartości handlowej pojazdu, a jedynie przywrócenie jego stanu zbliżonego do stanu sprzed szkody.

Dowód:

- opinia biegłego L. C. z dnia 7 lutego 2016 roku, k. 160-201;

- uzupełniająca opinia biegłego L. C. z dnia 27 kwietnia 2016 roku, k. 220;

Na skutek œśmierci A. J. udziały w pojeździe nabyli w drodze dziedziczenia E. J., M. J. i K. J. w udziałach po ¼.

Bezsporne, a nadto dowód:

- akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 29 listopada 2011 roku, k. 50-51.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wywiedzione przez E. J., S. J., M. J. i K. J. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 822 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Szkoda powstaje w chwili zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową i podlega naprawieniu na podstawie art. 415 i nast. k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w § 2 tego przepisu.

Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje w chwili wyrządzenia szkody, odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie. Przy czym należy podkreślić, że w ubezpieczeniu OC ma zastosowanie zasada pełnego odszkodowania wyrażona w art. 361 § 2 k.c., a ubezpieczyciel z tytułu odpowiedzialności gwarancyjnej wypłaca poszkodowanemu świadczenie pieniężne w granicach odpowiedzialności sprawczej ponoszącego odpowiedzialność za szkodę (art. 822 § 1 k.c.). Suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń nie może być jednak wyższa od poniesionej szkody (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Świadczenie zobowiązanego nie powinno przekraczać kosztów celowych, ekonomicznie uzasadnionych.

W niniejszej sprawie bezsporne było wystąpienie szkody w pojeździe powodów w dniach i miejscu wskazanym w uzasadnieniu pozwu, uszkodzenia, którym uległ pojazd powodów w wyniku zdarzenia, jak również odpowiedzialność pozwanego za naprawę szkody, za którą odpowiada (...) sp. z o.o. Sąd nie miał wątpliwości co do zasadności odpowiedzialności pozwanego, odpowiedzialność ta nie była też kwestionowana przez stronę pozwaną.

Odnosząc się do podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia wskazać należy, iż w sprawie do roszczeń strony powodowej ma zastosowanie art. 819 k.c. Podkreślenia wymaga, iż roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem trzech lat, bowiem jest to przepis szczególny w stosunku do art. 118 k.c.

Zgodnie z art. 120 § 1 k.p.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W świetle art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W przedmiotowej sprawie zdarzenia stanowiące przedmiot ochrony ubezpieczenia zostały zgłoszone w dniach 16 grudnia 2010 roku oraz 10 stycznia 2011 roku, a zatem roszczenie stało się wymagalne najpóźniej z dniem 10 lutego 2011 roku i data ta jest terminem początkowym, od którego należy liczyć przedawnienie. Trzyletni termin przedawnienia upłynąłby zatem z końcem dnia 10 lutego 2014 roku. Zgodnie jednak z art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez zgłoszenie ubezpieczycielowi roszczenia o świadczenie lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem, a skutkiem tego bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo, od dnia w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. W tym kontekście wskazać należy, iż pismem z dnia 25 lutego 2011 roku pozwany określił koszt naprawy pojazdu powodów na kwotę 2.422,55 złotych. W dniu 20 lipca 2011 roku powód S. J., reprezentowany przez F. S. zwrócił się do pozwanego o przyznanie odszkodowania uzupełniającego. W odpowiedzi na odwołanie – w dniu 11 sierpnia 2011 roku pozwany zakład ubezpieczeń wydał decyzję, w której odmówił dokonania dopłaty odszkodowania. Powód otrzymał ww. decyzję najpóźniej w dniu 31 sierpnia 2011 roku, kiedy to ponownie wezwał pozwanego do zapłaty pozostałej części odszkodowania w kwocie 3.044,21 złotych. Pozwany nie udzielił odpowiedzi na to wezwanie. Konkludując stwierdzić zatem należy, iż w myśl powołanego wyżej przepisu, zdarzenie to przerwało bieg przedawnienia, który zaczął biec od nowa. Sąd wskazuje, iż w dniu 31 sierpnia 2011 roku S. J. najpóźniej znalazł się w posiadaniu powyższej decyzji odmownej. Termin przedawnienia upływał więc najpóźniej z dniem 31 sierpnia 2014 roku, strona powodowa zaś wniosła niniejszy pozew w dniu 24 czerwca 2014 roku, a zatem przed upływem terminu przedawnienia. Reasumując wskazać należy, iż w tym stanie rzeczy podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia okazał się niezasadny.

Niezależnie od zarzutu przedawnienia pozwany w toku niniejszego postępowania podnosił, iż powodowie nie naprawili pojazdu, a dotychczas wypłacone odszkodowanie w całości pokryło szkodę w majątku powodów, a nawet ją przekroczyło. Wobec powyższego, ciężar wykazania wysokości szkody, ponad tę przyznaną przez pozwanego na etapie postępowania likwidacyjnego, spoczywał na stronie powodowej. Obowiązkowi temu zgodnie z przepisem art. 6 k.c. powodowie jednak nie sprostali i z tego względu powództwo zostało oddalone.

Pozwany zakwestionował wysokość szkody powołując się na to, że dotychczas wypłacone powodowi odszkodowanie w pełni rekompensuje doznaną na skutek zdarzeń z dnia 14 grudnia 2010 roku i 8 stycznia 2011 roku szkodę.

Argumentacja podniesiona przez pozwanego zasługuje na uwzględnienie. Materiał dowodowy zebrany w sprawie, a w szczególności opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego (k. 160-201, 220 akt) jednoznacznie wskazała, iż wartość przedmiotowego pojazdu na dzień szkody wynosiła 10.800 złotych. S. J. sam podał, iż po wystąpieniu szkody z dnia 14 grudnia 2010 roku dokonał naprawy pojazdu, która przywróciła go do stanu sprzed szkody. Nie potrafił jednak wskazać ile wydał na naprawę pojazdu. Nie zawnioskował również żadnego dowodu na wykazanie tej okoliczności, nie wskazał również miejsca położenia pojazdu w celu przeprowadzenia oględzin przez biegłego. Powód nie zwrócił się także do (...) w celu uzyskania informacji o danych nowego nabywcy pojazdu (wobec jego sprzedaży przez G. G. i być może kolejnych umów zbycia pojazdu), do czego zobowiązany został przez sąd. Strona powodowa miała wystarczający termin co najmniej do złożenia wniosku do (...), czego ani powodowie ani pełnomocnik powoda nie uczynili. W związku z powyższym brak podstaw do oczekiwania z ich strony na to, że Sąd będzie dokonywał czynności z urzędu za strony, tym bardziej, że powodowie i ich pełnomocnik są w pełni legitymowani do samodzielnego uzyskania takich informacji. Wskazać nadto należy, że niecelowe byłoby zobowiązywanie G. G. do przedłożenia umowy sprzedaży. Umowa zawarta została w 2013r., tak więc pojazd mógł zostać od tego czasu po raz kolejny zbyty, zaś sam świadek zeznał, że nie wie, czy taką umowę posiada. Aktualnie jedynym pewnym źródłem informacji o aktualnym właścicielu pojazdu byłaby informacja z (...), o którą jednak strona powodowa nawet nie wystąpiła. Tym samym, nie dostarczając sądowi informacji o miejscu położenia pojazdu, uniemożliwiła biegłemu przeprowadzenie jego oględzin.

Mając na uwadze powyższe sąd ustalił, iż wprawdzie powód dokonał naprawy pojazdu po pierwszym zdarzeniu i to takiej, która w jego ocenie przywróciła pojazd do stanu sprzed zdarzenia, co jednoznacznie wynika z jego zeznań (k. 157), jednak w żaden sposób nie wykazał kosztów poniesionych przez siebie z tego tytułu, ani nawet nie wskazał ich wysokości. To zaś było niezbędne do uzyskania z tego tytułu odszkodowania. Skoro bowiem szkoda ta została naprawiona, powodom należy się zwrot jedynie kwoty rzeczywiście na restytucję pojazdu do stanu poprzedniego wydatkowaną, nie zaś kwoty, którą hipotetycznie na ten cel mogliby wydatkować. W tym zakresie powodowie nie sprostali ciężarowi dowodu spoczywającemu na nich na mocy art. 6 kc.

Sąd miał następnie na względzie, iż po dokonaniu naprawy po pierwszej szkodzie i po wystąpieniu drugiej szkody, pojazd został przez powodów zbyty, a w ramach zawartej przez nich umowy jego wartość ustalona została na 10.000 zł. Pojazd zbyty został przy tym bez usunięcia skutków drugiego zdarzenia szkodowego, bowiem klapa tylne nadal była uszkodzona. W tym stanie rzeczy sąd wziął pod uwagę, iż pojazd przed wystąpieniem szkód warty był 10.800, zaś zbyty został za kwotę 10.000 zł. Uszczerbek w majątku powodów określony jest wiec różnicą pomiędzy tymi wartościami i wynosi 800 zł. Skoro zaś decyzją pozwanego z dnia 25 lutego 2011 roku powód otrzymał kwotę 2.422,55 złotych to sąd uznał, że doszło do wypłaty odszkodowania, które w pełni naprawiło wyrządzoną szkodę. Powód uzyskał bowiem łącznie ze sprzedaży pojazdu i wypłaty odszkodowania od pozwanego kwotę 12.422,55 złotych, a zatem kwotę znacznie przewyższającą wartość pojazdu na dzień wystąpienia szkody. Obliczenie powyższe mogłoby się okazać błędne jedynie w przypadku, gdyby strona powodowa wykazała, iż poniosła koszty naprawy po pierwszej szkodzie w kwocie wyższej niż 1622,55 zł (2422,55 zł – 800 zł), czego jednak nie wykazała i nie podnosiła.

Tym samym powództwo o zasądzenie kwoty łącznej dla powodów w wysokości 2.736,71 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu podlegało oddaleniu, o czym sąd orzekł w punkcie pierwszym sentencji. Sad oddalił również roszczenie o zapłatę kwoty 307,50 zł wydatkowanej przez powodów na sporządzenie prywatnej kalkulacji kosztów naprawy. Skoro bowiem pozwany w pełni zrekompensował wypłaconym odszkodowaniem zaistniałą szkodę, to brak było podstaw do sporządzania takiej kalkulacji, co powodowie uczynili na własne zlecenie i ryzyko. Na marginesie wiec jedynie wskazać należy, że kwota otrzymana przez powoda, po odjęciu wartości pojazdu przed szkodą, pozwala nadto na pokrycie kosztów zleconej przez powodów prywatnej wyceny kosztów naprawy.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. W niniejszej sprawie powodowie przegrali spór w całości. Na koszty postępowania poniesione przez pozwanego składają się koszty wynagrodzenia pełnomocnika (600 złotych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 złotych) - w sumie 617 złotych. Powodowie winni zatem zwrócić pozwanemu ww. koszty w całości. Taką też kwotę Sąd, stosunkowo do nieuwzględnionych żądań powodów, zasądził w punkcie drugim sentencji wyroku – od powodów E. J., M. J. i K. J. w wysokości po 1/8, tj. po 77,12 złotych, a od powoda S. J. w wysokości 5/8, tj. 385,64 złotych.

W punkcie III wyroku rozstrzygnięto o kosztach sądowych, które tymczasowo pokrył Skarb Państwa. Suma wydatków związanych z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego wyrażała się kwotą 900 złotych. Koszty te zostały pokryte do kwoty 400 złotych z zaliczki pobranej od strony powodowej, a pozostałą kwotę (500 złotych) należało pobrać od powodów na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie na podstawie przepisu art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1025), stosownie do ich nieuwzględnionych żądań. I tak od powodów E. J., M. J. i K. J. należało je pobrać w wysokości po 1/8, tj. po 62,50 złotych, a od powoda S. J. w wysokości 5/8, tj. 312,50 złotych.