Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Szczecin, dnia 28 września 2020 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Urszula Persak

Protokolant:Ewelina Gralik

po rozpoznaniu w dniu 28 września 2020 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa Powiatu (...)

przeciwko Skarbowi Państwa - Wojewodzie (...) w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa - Wojewody (...) w S. na rzecz powoda Powiatu (...) kwotę 70.101,96 zł (siedemdziesięciu tysięcy stu jeden złotych i dziewięćdziesięciu sześciu groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa - Wojewody (...) w S. na rzecz powoda Powiatu (...) kwotę 8.906 zł (ośmiu tysięcy dziewięciuset sześciu złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1268/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 października 2019 roku Powiat (...) wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa – Wojewody (...) z siedzibą w S. kwoty 70.101,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu należności stanowiącej równowartość środków pieniężnych wypłaconych w dniu 27 kwietnia 2018 roku z budżetu Powiatu (...) na rzecz M. P. tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór pojazdów usuniętych z drogi w myśl art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym i nieodebranych przez właścicieli, a przyznanych przechowawcy ostatecznymi postanowieniami Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S..

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód m.in. wskazał, że wobec braku możliwości ustalenia w drodze legislacyjnej właściwego statio fisci, w myśl art. 67 § 2 zd. 2 k.p.c., dla potrzeb dochodzonego roszczenia wskazał Wojewodę (...). Szeroka argumentacja prawna strony powodowej i uzasadnienie podstawy faktycznej i prawnej powództwa znajdują się na k. 5-13 akt.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – Wojewoda (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, wskazując w uzasadnieniu, że żaden z przepisów prawa powołanych w pozwie jako podstawa prawna dochodzonego roszczenia, nie stanowi podstawy prawnej do przypisania Wojewodzie (...) statusu reprezentanta Skarbu Państwa w zakresie ponoszenia kosztów przechowywania pojazdów, o których mowa w art. 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2010 r., nr 152, poz. 1018 ), ani do twierdzenia, że ponoszenie tych kosztów wiąże się z jego działalnością w rozumieniu art. 67 § 2 k.p.c. Strona pozwana z ostrożności procesowej podniosła również zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. Uzasadnienie stanowiska strony pozwanej zawarte jest na k. 117-121 akt.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca M. P., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Usługowy Zakład (...) w D., został wyłoniony przez Powiat (...) w drodze przetargu do realizacji zadania nałożonego na Powiat (...) ustawą z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy – Prawo o Ruchu Drogowym oraz niektórych innych ustaw tj. Zadania „usuwania pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1 - 2”. Na podstawie umowy nr (...) zawartej w dniu 13 listopada 2008 roku M. P. sprawował dozór nad następującymi trzynastoma pojazdami usuniętymi z drogi w okresie od dnia ich usunięcia z drogi do upływu 6 miesięcznego terminu przechowywania, tj. terminu o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym:

1. pojazd marki Ł. S., o nr rej. (...),

2. pojazd marki F. (...), o nr rej. (...),

3. pojazd marki F. (...), o nr rej. (...),

4. pojazd marki H., o nr rej. (...),

5. pojazd marki V. (...), o nr rej. (...),

6. pojazd marki V. (...), o nr rej. (...),

7. pojazd marki H. (...), o nr rej. (...),

8. pojazd marki P., o nr rej. (...),

9. pojazd marki O. (...), o nr rej. (...),

10. pojazd marki M., o nr rej. (...),

11. pojazd marki V. (...), o nr rej. (...),

12. pojazd motorower marki R. (...), bez nr rej,

13. pojazd marki S. (...), o nr rej. (...))

Niesporne

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki Ł. S., o nr rej. (...), stanowiącego własność M. J. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki F. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność C. J. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w (...), Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki F. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność T. B. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki H., o nr rej. (...), stanowiącego własność W. G. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki V. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność S. P. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki V. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność A. W. i zasądził od uczestniczki postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki H. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność Z. C. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki P., o nr rej. (...), stanowiącego własność K. R. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki O. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność T. W. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 5 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki M., o nr rej. (...), stanowiącego własność K. Ż. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki V. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność S. S. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu motorower marki O., bez nr re j., stanowiącego własność R. M. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Postanowieniem z dnia 8 grudnia 2011 roku wydanym w sprawie (...) Sąd Rejonowy w Ł., Wydział I Cywilny na podstawie art. 610 ^{( 6)} §2 k.p.c. w związku z art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o Ruchu Drogowym orzekł przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki S. (...), o nr rej. (...), stanowiącego własność M. R. i zasądził od uczestnika postępowania na rzecz Starosty (...) kwotę 40 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Powyższe pojazdy zostały usunięte z drogi w okresie od 2008 – 2009 roku w trybie art. 130a ust. 1 lub 2 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, na podstawie wydanej przez funkcjonariusza KPP w Ł. dyspozycji usunięcia pojazdu z drogi (z uwagi na nietrzeźwość kierującego lub braku dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC, utrudnienie ruchu i zagrożenie bezpieczeństwa). Żaden z w/w pojazdów nie został odebrany przez swojego właściciela z wyznaczonego parkingu.

W stosunku do pojazdów marki H. o nr rej. (...) usuniętego z drogi w dniu 29 września 2008 roku prowadzone było postępowanie wszczęte przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w sprawie przejęcia go na rzecz Skarbu Państwa, jednakże zostało ono umorzone w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2008 roku (P 4/06).

Niesporne, a nadto:

- postanowienia Sądu Rejonowego w Ł. – k. 31 – 43 v.

Postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 18 lipca 2016 roku w sprawie sygn.. (...). (...) przyznano M. P. kwotę 45.048 zł tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór trzynastu wyżej wymienionych pojazdów.

Postanowieniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia 17 listopada 2016 roku w sprawie sygn. (...). (...) przyznano M. P. kwotę 25.053,96 zł tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór trzynastu wyżej wymienionych pojazdów.

Niesporne, a nadto:

- postanowienia SKO – k. 18 -30 v.

Pismami z dnia 2 sierpnia 2016 roku oraz 5 stycznia 2017 roku Starosta (...) zwrócił się do Wojewody (...) z wnioskiem o zabezpieczenie kwoty wynikającej z Postanowienia SKO z dnia 18 lipca 2016 roku .

W odpowiedzi uzyskał informację, że w dniu 30 sierpnia 2016 roku skierowane zostało zapytanie do Ministra Finansów oraz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o wskazanie właściwego toku postępowania w sytuacji braku uregulowania kwestii jaki organ w imieniu Skarbu Państwa jest właściwy w przedmiocie pokrycia kosztów przechowywania pojazdów, których 6 - miesięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okresie od 11 czerwca 2009 roku do dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej , tj. do dnia 4 września 2010 roku.

W odpowiedzi na powyższe zapytanie wskazano, że przepis dotyczący uregulowania zwrotu kosztów przechowywania pojazdów przewidziany w art. 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz niektórych innych ustaw, nie wskazuje jednostki organizacyjnej, która w imieniu Skarbu Państwa jest zobowiązana do dokonania zapłaty tych kosztów. Wobec powyższego wskazywano na lukę prawną, która uniemożliwia realizację obowiązku nałożonego na Skarb Państwa treścią art. 13 ustawy Prawo o ruchu Drogowym.

Niesporne, a nadto:

- pismo z dnia 2 sierpnia 2016 roku – k. 57 – 58;

- pismo z dnia 28 września 2016 roku – k. 59

- pismo z dnia 5 stycznia 2017 roku – k. 60 – 62;

- pismo z dnia 31 stycznia 2017 roku – k. 63.

- pismo z dnia 18 stycznia 2017 roku – k. 64 -65;

- zeznania świadka M. G. – k. 205 – 206;

- zeznania świadka A. M. – k. 206 .

Pismem z dnia 26 stycznia 2017 roku Starostwo Powiatowe w Ł. przekazało Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w D. do realizacji ostateczne postanowienia SKO w S. z dnia 18 lipca 2016 roku oraz 17 listopada 2016 roku, dotyczące przyznania tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór pojazdów za okres objęty odpowiedzialnością Skarbu Państwa w kwocie 70.101,96 zł.

W odpowiedzi Naczelnik Urzędu Skarbowego w (...) (...) uznał, że nie jest stroną w niniejszej sprawie i odesłał wyżej wymienione postanowienia do realizacji przez Starostę.

Niesporne, a nadto:

- pismo z dnia 26 stycznia 2017 roku – k. 66;

- odpowiedź z dnia 3 lutego 2017 roku – k. 67 – 68.

Pismem z dnia 28 lutego 2017 roku Starostwo Powiatowe w Ł. zwróciło się do Prezesa (...) w S. z następującym pytaniem: „Czy starosta może wypłacić wynagrodzenie Panu M. P. ze środków budżetu powiatu i na jakich zasadach, a następnie wystąpić do Skarbu Państwa z roszczeniem o zwrot poniesionych kosztów na podstawie art. 13 ustawy nowelizującej prawo o ruchu drogowym?”

W odpowiedzi R. w S. poinformowała, że kompetencje tego organu sprowadzają się do wyjaśniania stosowania przepisów o finansach publicznych, natomiast Izba nie jest właściwym organem do wyjaśniania kwestii związanych ze stosowaniem art. 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw i rozstrzygania, który z organów zobowiązany jest w imieniu Skarbu Państwa do ponoszenia powołanych w tym przepisie kosztów przechowywania pojazdów – a w konsekwencji na jakich zasadach.

Niesporne, a nadto:

- pismo z dnia 28 lutego 2017 roku – k. 69;

- odpowiedź z dnia 7 marca 2017 roku – k. 70.

Pismem z dnia 12 kwietnia 2017 roku Starosta (...) zwrócił się do Ministerstwa (...) i (...) w W. z wnioskiem o niezwłoczne uruchomienie środków finansowych w celu zrealizowania postanowień SKO w S. z dnia 18 lipca 2016 roku oraz 7 listopada 2016 roku, ewentualnie o wskazanie podmiotu, który pokryje te koszty.

W odpowiedzi organ uznał się za niewłaściwą jednostką organizacyjną Skarbu Państwa do pokrycia kosztów o których mowa w treści art. 13 ustawy nowelizującej. Jako właściwy organ do wszczęcia procedury legislacyjnej w tym zakresie wskazano Ministra Spraw Wewnętrznych. Ponadto zwrócił uwagę na lukę prawną, która uniemożliwia realizację obowiązku nałożonego na Skarb Państwa treścią art. 13 ustawy o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz podkreślił, że wskazane uchybienie wymaga uzupełnienia, które jest możliwe jedynie poprzez wszczęcie procedury legislacyjnej w przedstawionym zakresie, zaś organem właściwym do przeprowadzenia tej procedury jest Minister Spraw wewnętrznych i administracji jako organ wiodący.

Niesporne, a nadto:

- pismo z dnia 12 kwietnia 2017 roku – k. 71 – 72;

- pismo z dnia 24 maja 2017 roku – k. 73 – 76.

Powiat (...) zwracał się do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji o uregulowanie kwestii związanych z koniecznością wskazania statio fisci Skarbu Państwa zobowiązanego do pokrycia kosztów usunięcia oraz przechowywania pojazdów usuniętych z drogi, nieodebranych przez właściciela , których przepadek orzeczono na rzecz powiatu.

W odpowiedzi uzyskał informację, że wskazane Ministerstwo powołała zespół ekspertów do opracowania koncepcji zmian w przepisach bezpieczeństwa ruchu drogowego .

Starosta (...) zwracał się pisemnie do MSWiA o poinformowanie go o wynikach prac powołanego przez MSWiA zespołu odnośnie wskazania właściwej jednostki do dokonania zapłaty, lecz odpowiedzi już nie otrzymał.

Niesporne, a nadto:

- pisma jak na k. 77 – 78, 83 – 84.

Do sejmu RP wpłynął senacki Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (druk nr (...)), który w związku z problemami interpretacyjnymi wynikającymi z braku wskazania właściwej jednostki organizacyjnej SP zobowiązanej do pokrycia kosztów przechowywania pojazdów, o których mowa w art. 13 ustawy o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym(…), w celu eliminacji luki prawnej uniemożliwiającej zadośćuczynienie zobowiązaniu do pokrycia tych kosztów, jednocześnie wskazywał jako statio fisci Skarb Państwa zobowiązaną w w/w art. 13 do pokrycia tych kosztów – właściwego miejscowo naczelnika Urzędu skarbowego. W związku jednak z upływem kadencji Sejmu, projekt ten wskutek zasady dyskontynuacji prac Sejmu kończącej się kadencji, nie został uchwalony przez Sejm.

Niesporne, a nadto:

- Senacki Projekt Ustawy (druk (...)) – k. 139 – 151 v.

W dniu 27 kwietnia 2018 roku z budżetu Powiatu (...) zostały wypłacone środki pieniężne na rzecz M. P. w kwocie 70.101,96 zł, przyznane ostatecznymi postanowieniami SKO w S. z dnia 18 lipca 2016 roku oraz 17 listopada 2016 roku.

Niesporne, a nadto:

- pisma jak na k. 79, 80 – 82, 85 – 88;

- polecenie księgowania – k. 89;

- pismo – k. 90 – 91.

Wnioskiem z dnia 5 września 2018 roku skierowanym do Sądu Rejonowego dla (...)w W. Powiat (...) zawezwał Skarb Państwa – M. (...) oraz M. (...) do zawarcia ugody obejmującej zapłatę na rzecz Powiatu (...) kwoty 70 101,96 zł, stanowiącej równowartość środków pieniężnych wypłaconych w dniu 27 kwietnia 2018 roku z budżetu Powiatu (...) na rzecz M. P. tytułem zwrotu koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór pojazdów usuniętych z drogi nieodebranych przez właściciela.

Do zawarcia ugody ostatecznie nie doszło, albowiem przeciwnicy uznali się za niewłaściwych do reprezentowania Skarbu Państwa w sprawie.

Niesporne, a nadto :

- wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 5 września 2018 roku – k. 92 – 97;

- protokoły posiedzenia o zawezwanie do próby ugodowej – k. 98 – 100.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo Powiatu (...) skierowane przeciwko Skarbowi Państwa – Wojewodzie (...) w S. podlegało uwzględnieniu w całości.

W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty łącznie kwoty 70.101,96 zł tytułem zwrotu należności stanowiącej równowartość środków pieniężnych wypłaconych w dniu 27 kwietnia 2018 roku z budżetu Powiatu (...) na rzecz M. P., tj. przedsiębiorcy, który sprawował dozór nad wymienionymi w stanie faktycznym uzasadnienia trzynastoma pojazdami usuniętymi z drogi w okresie od dnia ich usunięcia z drogi do upływu 6 miesięcznego terminu przechowywania, tj. terminu o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku prawo o ruchu drogowym i nieodebranych przez właścicieli, a przyznanych przechowawcy ostatecznymi postanowieniami Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S..

Stan faktyczny w sprawie był w istocie niesporny. W pisemnej odpowiedzi na pozew (k. 116- 121) pozwany nie zakwestionował żadnych twierdzeń dotyczących okoliczności holowania, okresu przechowywania, dozorowania pojazdów, ani kosztów z tym związanych ostatecznie wypłaconych przedsiębiorcy. Pozwany nie kwestionował także samej podstawy odpowiedzialności pozwanego jakim jest Skarb Państwa. Wnosząc o oddalenia powództwa powoływał się na brak przepisu prawnego, który stanowiłby podstawę prawną odpowiedzialności Wojewody (...) jako statio fisci Skarbu Państwa.

Spór w niniejszej sprawie ogniskował się zatem wokół kwestii prawnej dot. ustalenia statio fisci Skarbu Państwa odpowiedzialnego za pokrycie kosztów przechowywania pojazdów, w myśl art. 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz niektórych innych ustaw, zgodnie z którym Skarb Państwa ponosi koszty przechowywania pojazdów, które powstały po upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej, wobec pojazdów, których 6 – miesięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okresie od dnia 11 czerwca 2009 roku do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Pozwany w niniejszej sprawie bronił się zarzutem, że żaden z przepisów prawa powołanych w pozwie, nie stanowi podstawy prawnej do przypisania Wojewodzie (...) statusu reprezentanta Skarbu Państwa w zakresie ponoszenia kosztów przechowywania pojazdów, o których mowa w art. 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2010 r., nr 152, poz. 1018 ), ani do twierdzenia, że ponoszenie tych kosztów wiąże się z jego działalnością w rozumieniu art. 67 § 2 k.p.c.

Poza sporem pozostawała natomiast kwestia samej zasadności zwrotu na rzecz przedsiębiorcy koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenia za dozór pojazdów usuniętych z drogi w myśl przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, pokrytych tymczasowo przez stronę powodową, jak również wysokość tego świadczenia.

W związku z treścią zarzutów pozwanego należy omówić regulacje prawne określające podmiot, który po nieodebraniu pojazdu przez właściciela, zgodnie z art. 130a ust. 1, 2 i ust. 10 h ustawy ponosi koszty związane z usuwaniem, przechowywaniem, oszacowaniem, sprzedażą lub zniszczeniem pojazdu powstałe od momentu wydania dyspozycji jego usunięcia do zakończenia postępowania. W tym miejscu należy wskazać, że do 11 czerwca 2009 roku podmiotem tym był Skarb Państwa. Wynika to wprost z art. 130a ust. 10 ustawy, który do czasu stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności tego przepisu, w wyroku z dnia 3 czerwca 2008 roku (sygn. akt P 4/06), obowiązywał w niezmienionym kształcie i przewidywał, że pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 i 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy. Nie ulega zatem wątpliwości, że to Skarb Państwa, wchodząc w prawa właściciela, oczywiście po zakończeniu postępowania administracyjnego związanego z nabyciem własności pojazdu, był wówczas, niejako zamiast pierwotnego właściciela, zobowiązany do uiszczenia opłaty za parkowanie. Wynika to także z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19.06. 2007 r., III CZP 47/07. Przedmiotem sporu w tej sprawie było jednak to, kto powinien być zobowiązany do opłacenia parkowania samochodów porzuconych po 11 czerwca 2009 r., kiedy to cytowany przepis art. 130a ust. 10 ustawy utracił moc, a zmiana ustawy w tym zakresie nastąpiła dopiero od dnia 4 września 2010 r. i przewiduje, że o przepadku pojazdu orzeka sąd, przepadek orzekany jest na rzecz powiatu, a zobowiązanym do wykonania takiego orzeczenia jest starosta. Rozstrzygające znaczenie mają w tym względzie przepisy ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. nr 152, poz. 1018), która weszła w życie z dniem 4 września 2010 roku, nadając nowe brzmienie art. 130a ust. 10. Przywołać należy zatem przepisy temporalne ustawy. Zgodnie z treścią art. 11 tej ustawy w przypadkach, w których bieg terminu określonego w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, rozpoczął się i nie zakończył przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepadek pojazdów orzeka się na rzecz powiatu. W przypadkach, o których mowa w ust 1, jednostka prowadząca parking strzeżony po upływie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu powiadamia o jego nieodebraniu właściwego starostę oraz podmiot, który wydał dyspozycję usunięcia pojazdu. Zgodnie zaś z treścią art. 12 tejże ustawy postępowania w sprawach przejęcia na rzecz Skarbu Państwa własności pojazdów nieodebranych przez uprawnione osoby w terminie określonym w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, niezakończone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy umarza się, a sprawy przekazuje właściwym starostom. Przepis art. 11 stosuje się odpowiednio. W przypadkach, w których termin określony w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, upłynął przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nie zostało wszczęte postępowanie w sprawie przejęcia własności pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, przepis art. 11 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie natomiast z treścią art. 13 ustawy zmieniającej Skarb Państwa ponosi koszty przechowywania pojazdów, które powstały po upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust. 10 ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, wobec pojazdów, których 6-miesięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okresie od dnia 11 czerwca 2009 r. do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Z treści tego przepisu wynika, że to Skarb Państwa ponosi koszty przechowywania pojazdów, które powstały po upływie terminu, o którym mowa w art. 130a ust.10 ustawy, do dnia wejścia w życie nowej regulacji, wobec pojazdów, których sześciomiesięczny termin od dnia ich usunięcia upłynął w okresie od dnia 11.06.2009 r. do dnia 4.09.2010 r. Oznacza to, że również w tym czasie to Skarb Państwa był podmiotem odpowiedzialnym za opłacenie parkowania takich pojazdów (tak m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 30.03.2012 r., III SA/Łd 20/12).

Wskazać również należy, że 6 - miesięczny termin na odebranie pojazdów, z którymi to pojazdami powód wiąże swe roszczenie, w każdym przypadku upłynął przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 22.07.2010r. tj. przed dniem 4.09.2010r. Dodatkowo wskazać należy, że w przypadku 5 samochodów tj. : (...) o nr rej. (...), F. (...) o nr rej. (...), F. (...) o nr rej. (...), V. (...) o nr rej. (...), H. (...) o nr rej. (...) - 6 -miesięczny termin na odbiór pojazdu, minął jeszcze przed datą utraty mocy obowiązującej przepisów art. 130a ust.10 p.r.d tj. 11.06.2009r. ( w myśl wyroku TK z dnia 3.06.2008r. 0/4/06). W przypadku pozostałych pojazdów, 6 - miesięczny termin upływał w okresie, gdy powyżej przywołany przepis utracił moc, zaś ustawa z dnia 22 lipca 2010r. w ogóle jeszcze nie została uchwalona.

Tym samym przywołane wyżej 12 pojazdów objęte jest zakresem art. 12 ust.2 ustawy zmieniającej , zaś pojazd marki H. (...)- ust.1 tego przepisu. Z racji zawartego w tym przepisie odesłania do art. 11 przepadek wszystkich tych pojazdów nastąpił na rzecz Powiatu (...).

Należy się zgodzić z pozwanym, że przepisy międzyczasowe zawarte w ustawie z dnia 22.07.2010r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, w tym w szczególności art. 13 nie wskazują statio fisci Skarbu Państwa ani też trybu obciążenia Skarbu Państwa i zapewne z tego powodu żadna z jednostek reprezentujących Skarb Państwa nie chce dobrowolnie zrekompensować poniesionego przez powoda wydatku.

W tym miejscu należy jednak przywołać pogląd Sądu Najwyższego, który w wyroku z dnia 27 lipca 2018r. o sygn. akt VCSK 516/17 nie zakwestionował legitymacji biernej wojewody reprezentującego Skarb Państwa do występowania w procesie zainicjowanym przez miasto na prawach powiatu o zwrot kosztów przechowywania pojazdów usuniętych z drogi w trybie art. 130a ust.l i 2 ustawy prawo o ruch drogowym, a zatem w sprawie o tożsamym przedmiocie .

Wskazać także należy, że Sąd Najwyższy w cytowanym wyroku zestawiając art. 11, 12 i 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010r. zakwestionował tezę Sądu Apelacyjnego, że koszty przechowywania pojazdów, co do których termin 6 miesięcy od dnia ich usunięcia upłynął przed dniem 11 czerwca 2009r., obciążają powiat tylko dlatego, że chodzi tu pojazdy co do których sąd orzekł następnie przepadek na rzecz powiatu i z tego powodu powiat odniósł korzyść. Sąd Najwyższy wskazał, że porównując treść art. 12 i 13 ustawy zmieniającej można stwierdzić, że jeżeli 6 miesięczny termin od dnia usunięcia pojazdu z drogi upłynął przed dniem 4 września 2010r, to koszty jego przechowywania ponosił Skarb Państwa, mimo że finalnie sąd orzekał przepadek takiego pojazdu na rzecz powiatu. Nadto w tym samym wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że starosta realizuje zadanie usuwania pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w trybie art 130a ust.,1 i 2 p.r.d. jako własne dopiero od dnia 21 sierpnia 2011r. ( tj. od dnia wejście w życie art. 130a ust.5f p.r.d.) oraz ponosi koszty ich realizacji.

Oznacza to, że koszty, które powód wypłacił z własnego budżetu na rzecz przechowawcy pojazdów ustalone postanowieniami SKO w S. dołączonymi do pozwu, winny w świetle powyżej przywołanych przepisów zostać zwrócone powodowi przez Skarb Państwa.

W świetle uchwały NSA z dnia 29.11.2010r. I OPS 1/10 nie ma żadnych wątpliwości, że zadanie usuwania pojazdów z drogi i ich przechowywania należało w opisanym w sprawie okresie do zadań państwa. Państwo zatem winno wynagrodzić przechowawcę za wykonane zadanie. Podkreślić zatem należy, że bieg 6 miesięcznego terminu dla tych pojazdów zakończył się przed utratą mocy obowiązującej zakwestionowanych przez TK przepisów. Nie istnieją zatem żadne podstawy do twierdzenia, że w takiej sytuacji, koszty pokrywa powiat, bo jest to jego zadanie własne.

Zmiany w ustawie Prawo o ruchu drogowym wprowadzone nowelizacją z dnia 22 lipca 2020 r. doprowadziły do obciążenia budżetu powiatu kosztami realizowania zadania rządowego, z kolei obowiązek ponoszenia kosztów z własnego budżetu, jak podkreślił SN w cytowanym powyżej wyroku, powstał dla powiatu dopiero wraz z wejściem w życie art 130a ust.5 f ustawy tj . od dnia 21 sierpnia 20l1 r. Tymczasem Powód poniósł z własnego budżetu wydatki za realizację zadania rządowego wykonywanego przez przechowawcę pojazdów przed datą wejścia w życie ustawy z dnia 22.07.2010r. ( jak wynika z postanowień SKO w S.: z dnia 18.07.2016r. znak: (...). (...) i z dnia 17 listopada 2016r. znak: (...). (...) oraz przelewu bankowego z dnia 27.04.2018r.) oraz pod tej dacie (co wynika z postanowienia SKO w S. z dnia 4.06.2013r. znak: (...) (...) oraz polecenia przelewu z dnia 17.12.2013r.) i mimo szeregu pism adresowanych do różnych organów administracji rządowej nie udało mu się uzyskać zwrotu wydatków służących pokryciu kosztów realizacji zadania rządowego nawet za okres do dnia 3.09.20lOr.

W niniejszej sprawie pozwany przyznał, że co do zasady istnieje odpowiedzialność Skarbu Państwa w zakresie kosztów przechowywania pojazdów.

Przypomnieć należy, że Skarb Państwa będąc substratem Państwa jest jednolitą i scaloną instytucją, stanowiącą jeden podmiot, nie mający odrębnych organów. Materialnoprawna konstrukcja jednolitości Skarbu Państwa, jako osoby prawnej, wywiera w sferze przepisów proceduralnych ten skutek, że określenie w pozwie jednostki organizacyjnej Państwa (statio fisci) nie wpływa na oznaczenie osoby pozwanego, którym zawsze pozostaje Skarb Państwa (art. 33 i 34 kc). Powyższe wywołuje skutek taki, że nie można jednocześnie uwzględnić powództwa przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez jedną jednostkę organizacyjną i w tej samej sprawie oddalić powództwa przeciw temu samemu Skarbowi Państwa, tyle że reprezentowanemu przez inną jednostkę (tak np. SA w Łodzi w wyroku z dnia 16.07.2019r. o sygn. akt III APa 39/18, ale także SN np. w wyroku z dnia 4.04.2018r. o sygn. akt V CSK 328/17), który jednoznacznie stwierdził, że „ sąd nie może oddalić powództwa przeciwko Skarbowi Państwa, jeśli roszczenie powoda nie uzasadnia działalność wskazanej przez niego państwowej jednostki organizacyjnej, ale uzasadnia ją działalność innej takiej jednostki, ustalonej i wezwanej do udziału w sprawie przez sąd z urzędu. Wówczas sąd powinien zasądzić roszczenie od Skarbu Państwa ze wskazaniem właściwej statio fisci."

Sąd zdaje sobie sprawy, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z luką prawną, wynikiem której poszczególne statio fisci Skarbu Państwa przerzucają się odpowiedzialnością i żadna z nich nie dąży do zwrotu powodowi kosztów, którymi winien zostać obciążony Skarb Państwa.

Powód dokonując wyboru Wojewody (...) jako właściwej statio fisci Skarbu Państwa w przedmiotowej sprawie, wskazywał, że podjął taką decyzję z uwagi na niewypracowanie przez organy administracji rządowej (mimo zawezwania do próby ugodowej jednostek nadrzędnych dla wojewody i naczelnika urzędu skarbowego) spójnego stanowiska w sprawie, a także z uwagi na fakt, że MSWiA nie potwierdziło potrzeby podejmowania prac legislacyjnych w zakresie wskazania statio fisci odpowiedzialnej za realizację zapłaty kosztów obciążających Skarb Państwa. Powód zdając sobie również sprawę, że wskazanie właściwego statio fisci nie nastąpi na drodze legislacyjnej, kierując się normą art. 67 § 2 k.p.c. zgodnie z którą za Skarb Państwa podejmuje czynności procesowe organ państwowej jednostki organizacyjnej, z której działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, lub organ jednostki nadrzędnej, dla potrzeb dochodzonego roszczenia wskazał Wojewodę (...), na którego wskazywał również wcześniej Minister (...) i Finansów w pismach z dnia 18 stycznia 2017 roku oraz 24 maja 2017 roku.

Podkreślić należy, iż powszechnie przyjmuje się, że przepisy art 2 i 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie (Dz. U. z 2019 r., poz.1464) ustanawiają zasadę domniemania właściwości wojewody w sprawach z zakresu administracji rządowej w województwie. Jeżeli zatem z odrębnych ustaw nie wynika, który z organów administracji rządowej jest właściwy w określonej sprawie z zakresu administracji rządowej, to jest nim właśnie wojewoda. Z przepisów tych można również wywieść, że wojewoda ma generalną kompetencję do wykonywania ochrony interesów Skarbu Państwa i że jest on generalnym reprezentantem mienia i zobowiązań należących do Skarbu Państwa.

Zgodnie z art. 3 ust. l pkt 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o wojewodzie i administracji rządowej w województwie, wojewoda jest organem administracji rządowej w województwie, do którego właściwości należą wszystkie sprawy z zakresu administracji rządowej w województwie niezastrzeżone w odrębnych ustawach do właściwości innych organów tej administracji.

Nadto ustawa z dnia 13.11.2013r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U z 2020r. poz. 23) wskazuje wojewodę jako właściwy organ do przekazania dotacji celowej dla jednostki samorządu terytorialnego wykonującej zadania zlecone z zakresu administracji rządowej oraz inne zadania zlecone ustawami. (art. 49 ust.l, ust.4).

Reasumując, nie ulega żadnej wątpliwości, że przepisy międzyczasowe zawarte w ustawie z dnia 22.07.210r. o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw, w tym w szczególności art. 13 nie wskazują statio fisci Skarbu Państwa ani też trybu obciążenia Skarbu Państwa. Jednakże ten stan rzeczy w myśl powyżej powołanej argumentacji, uzasadnia konieczność przyjęcia domniemania właściwości wojewody w sprawach z zakresu administracji rządowej w województwie, a tym samym pokrycia kosztów przechowywania pojazdów, które czasowo zostały pokryte przez powoda.

W ocenie Sądu zatem, pozwany niezależnie w jakim trybie, ale winien uruchomić środki na realizację wydatków orzeczonych postanowieniami SKO dołączonymi do pozwu. Powodowi bowiem w związku z dokonaną w dniu 27.04.2018r. zapłatą kosztów obciążających Skarb Państwa, należy się zwrot równowartości środków pieniężnych przekazanych w dniu 27.04.2018r. M. P..

W polu widzenia Sądu pozostawało również stanowisko Sądów Administracyjnych, które wskazywały, że w przepisach międzyczasowych ustawy nowelizującej nie rozstrzygnięto, które organy są właściwe do rozstrzygania odnośnie kosztów przechowywania pojazdu za okres sprzed wejścia w życie nowych przepisów. W art. 13 ustawy zmieniającej z 2010 r. wskazano jedynie, iż koszty powstałe po terminie do odebrania pojazdów i dotyczące przechowywania pojazdów, dla których okres ten upłynął pomiędzy 11 czerwca 2009 r. a 4 września 2010 r. ponosi Skarb Państwa. Decyzja ustawodawcy o przejęciu przez Skarb Państwa obowiązku poniesienia kosztów przechowywania pojazdów w tym okresie ma zatem jedynie taki skutek, że zobowiązanym stał się Skarb Państwa. Nadto wskazywano w tych orzeczeniach, że Starosta może wystąpić do właściwego statio fisci Skarbu Państwa z roszczeniem regresowym i w razie konieczności wystąpić do sądu powszechnego z powództwem o zapłatę wskazanych kosztów. Jednocześnie jednak podnoszono, że brak jest podstaw do obciążenia wojewody obowiązkiem wypłaty wynagrodzenia za usunięcie i dozór pojazdu, bowiem takich obowiązków nie można domniemywać z przepisów prawa administracyjnego ( vide: Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 13 kwietnia 2015 r. (sygn. akt I OPS 4/14).

Przyjmując powyższe stanowisko, wskazać jednak należy, że sądownictwo administracyjne, opiera się na zasadzie legalizmu. Skoro zatem w przepisach międzyczasowych ustawy nowelizującej nie rozstrzygnięto, które organy są właściwe do rozstrzygania odnośnie kosztów przechowywania pojazdów za okres sprzed wejścia w życie nowych przepisów, a jedynie wskazywały, że zobowiązanym stał się Skarb Państwa, to postępowania w tym zakresie nie mogły być rozpoznane co do meritum.

Natomiast w procedurze Sądów powszechnych sytuacja jest zgoła odmienna. Przypomnieć należy, że Skarb Państwa będąc substratem Państwa jest jednolitą i scaloną instytucją, stanowiącą jeden podmiot, nie mający odrębnych organów. Materialnoprawna konstrukcja jednolitości Skarbu Państwa, jako osoby prawnej, wywiera w sferze przepisów proceduralnych ten skutek, że określenie w pozwie jednostki organizacyjnej Państwa (statio fisci) nie wpływa na oznaczenie osoby pozwanego, którym zawsze pozostaje Skarb Państwa (art. 33 i 34 kc). Powyższe wywołuje skutek taki, że nie można jednocześnie uwzględnić powództwa przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez jedną jednostkę organizacyjną i w tej samej sprawie oddalić powództwa przeciw temu samemu Skarbowi Państwa, tyle że reprezentowanemu przez inną jednostkę ( tak np. SA w Łodzi w wyroku z dnia 16.07.2019r. o sygn. akt III APa 39/18, ale także SN np. w wyroku z dnia 4.04.2018r. o sygn. akt V CSK 328/17, który jednoznacznie stwierdził, że „ sąd nie może oddalić powództwa przeciwko Skarbowi Państwa, jeśli roszczenie powoda nie uzasadnia działalność wskazanej przez niego państwowej jednostki organizacyjnej, ale uzasadnia ją działalność innej takiej jednostki, ustalonej i wezwanej do udziału w sprawie przez sąd z urzędu. Wówczas sąd powinien zasądzić roszczenie od Skarbu Państwa ze wskazaniem właściwej statio fisci."

Tym samym, skoro pozwany w odpowiedzi na pozew, nie zaprzeczył, że Skarb Państwa obciążają - w zakresie wynikającym z art. 13 ustawy z dnia 22 lipca 2010r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw - koszty przechowywania pojazdów objętych pozwem, to sam fakt, że Wojewoda (...) nie czuł się uprawnionym do występowania w niniejszym postępowaniu, nie czynił zasadnym żądania oddalenia powództwa wysuniętego wobec Skarbu Państwa. Znamienne jest, iż pozwany kwestionując swoją legitymację jako statio fisci nie wskazuje właściwej statio fisci, która jego zdaniem powinna w przedmiotowym postępowaniu reprezentować Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze powództwo Powiatu (...) przeciwko Skarbowi Państwa – Wojewodzie (...) w S. podlegało uwzględnieniu w całości.

Tym samym w punkcie I wyroku Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 70.101,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 28 kwietnia 2018 roku do dnia zapłaty. Na marginesie wskazać należy, iż podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia jest całkowicie chybiony. roszczenie o zwrot wypłaconych przedsiębiorcy środków stało się bowiem wymagalne w dniu ich wypłacenia, co nastąpiło w dniu 27 kwietnia 2018r. W tym dniu bowiem powód z władnych środków dokonał wypłaty i dopiero wówczas wymagalne stało się roszczenie o zwrot wypłaconych pieniędzy. Sąd miał na uwadze, iż już dużo wcześniej, wieloma pismami (co nie jest kwestią sporną) powód zwracał się do pozwanego o zapewnienie przekazanie kwoty 70.101,96 zł, co prowadzi jedynie do wniosku, iż w dniu , w którym powód dokonał wypłaty roszczenie o zwrot wpłaconej kwoty stało siew wymagalne.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu, a więc od dnia następnego po dokonaniu przez Powiat (...) zapłaty należności na rzecz przedsiębiorcy M. P., co nastąpiło w dniu 27 kwietnia 2018 roku.

Ustalenia w zakresie stanu faktycznego Sąd dokonał na podstawie dokumentów zaoferowanych przez strony postępowania. Zeznań zawnioskowanych świadków nie wniosły niczego do sprawy i w istocie odnosiły się do niespornego stanu faktycznego. W kontekście powyższego należało jednak mieć na uwadze, że w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia ze sporem co do prawa, a nie co do faktów. rozstrzygniecie sprawy sprowadzało się do interpretacji przepisów prawa, w tym zwłaszcza przepisów ustawy z dnia 22 lipca 2010 roku o zmianie ustawy Prawo o Ruchu Drogowym oraz niektórych innych ustaw i innych.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód wygrał sprawę w całości, a zatem pozwany powinien zwrócić mu w świetle powyższej regulacji koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Na zasądzone koszty procesu złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5 400 złotych, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) oraz opłata od pozwu w wysokości 3 506 zł, a więc łącznie kwota 8 906 zł.

Tyle też pozwany powinien zwrócić powodowi tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku.

Sędzia Urszula Persak

Dnia 12 października 2020r.