Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2021 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Żebryk

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2021 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: R. K.

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda R. K. kwotę 1.531,89 Euro ( jednego tysiąca pięciuset trzydziestu jeden Euro 89/100 ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 września 2019 r do dnia zapłaty ,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.707 zł ( dwóch tysięcy siedmiuset siedmiu złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty ,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 1.045,75 zł ( jednego tysiąca czterdziestu pięciu złotych siedemdziesięciu pięciu groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 1232/19

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2019 r. powód R. K. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1 531,89 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania w sprawie.

W uzasadnieniu żądania wskazał, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie za uszkodzenie pojazdu marki (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność powoda oraz koszty najmu pojazdu zastępczego.

Sprawca szkody ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Powód zgłosił szkodę pozwanej spółce , która przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego uznała swą odpowiedzialność co do zasady i wypłaciła powodowi bezsporną kwotę odszkodowania w wysokości 19 422,03 euro. Powód w niniejszym postępowaniu dochodzi dopłaty odszkodowania z tytułu kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu oraz kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Na kwotę dochodzoną pozwem składają się kwota 506,94 euro tytułem nieuiszczonych kosztów związanych z powstałą szkodą w pojeździe powoda z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwota 344,72 euro tytułem nieusizczonych przez pozwaną kosztów poniesionych na poczet sporządzenia opinii technicznej przez niemieckiego rzeczoznawcę , kwota 380,80 euro tytułem nieuiszczonych kosztów związanych z najmem pojazdu zastępczego przez powoda oraz kwota 299,87 euro tytułem skapitalizowanych odsetek za opóźnienie liczonych w następujący sposób: - od kwoty 19,702,49 euro za okres od dnia 1 marca 2019 roku do dnia 8 kwietnia 2019 roku – 143,59 euro, od kwoty 13 922,39 euro za okres od dnia 9 kwietnia 2019 roku do dnia 16 maja 2019 roku – 98,79 euro , od kwoty 7 625,18 euro za okres od dnia 17 maja 2019 roku do dnia 11 czerwca 2019 roku – 36,56 euro, od kwoty 1 602,81 euro za okres od dnia 12 czerwca 2019 roku do dnia 24 czerwca 2019 roku – 3,69 euro oraz od kwoty 1 232,46 euro za okres od dnia 25 czerwca 2019 roku do dnia 20 sierpnia 2019 roku – 13,24 euro,łącznie zatem 299,87 euro.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 4 października 2019 roku, wydanym przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie , roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty, pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania. Wskazała, iż wypłacona wcześniej kwota odszkodowania w pełni zrekompensowała powodowi poniesioną szkodę, a nawet spowodowała, że roszczenia powoda zostały pokryte z nadwyżką.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 czerwca 2018 roku ok. godz. 18 :00 w S. przy ul. (...) doszło do kolizji drogowej , polegającej na tym, że w wyniku nieprawidłowego manewru włączania się do ruchu przez kierującego pojazdem (...) o nr rej. (...) – nieprawidłowego manewru cofania z miejsca parkingowego uszkodzeniu uległ należący do powoda pojazd marki (...) o nr rej. (...).

Na miejsce zdarzenia wezwana została policja , która uznała, że odpowiedzialnym za kolizję jest kierujący pojazdem marki (...) o nr rej. (...).

Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wykupione w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. (dalej: (...) S.A.).

W dniu 4 lipca 2018 roku poszkodowany zlecił dokonanie wyceny kosztów naprawy pojazdu rzeczoznawcy samochodowemu, który ustalił, iż koszt naprawy pojazdu marki (...) o nr rej. (...) powinien wynieść 17 960,350 euro wraz z podatkiem o towarów i usług. Za sporządzenie opinii poszkodowany zapłacił kwotę 1 742,14 euro.

R. K. na stałe mieszka w (...).

Powód wynajął w N. i korzystał z pojazdu zastępczego w okresie od dnia 13 lipca 2018 roku do dnia 23 lipca 2018 roku, a więc przez 10 dni , według stawki 80 euro netto za dobę (+ 19 % VAT). Samochód wykorzystywany był przez niego do codziennego użytku. Powód na czas likwidacji szkody nie miał mozliwości skorzystania z innego pojazdu. Uszkodzony pojazd po kolizji nie nadawał się do jazdy. Jesienią 2018 roku powód zbył uszkodzony pojazd.

Pismem z dnia 28 stycznia 2019 roku powód, za pośrednictwem swojego pełnomocnika, zgłosił szkodę w (...) S.A., z żądaniem zapłaty kwoty 17 960,35 euro tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu marki (...) o nr rej. (...) oraz kwoty 1 742,14 euro tytułem zwrotu kosztów opinii technicznej sporządzonej przez rzeczoznawcę niemieckiego.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwana zakwalifikowała szkodę jako częściową i przyznała poszkodowanemu odszkodowanie w łącznej wysokości 19 422,03 EURO ( 6 732,10 EURO + 6 297,21 EURO + 6 022,37 Euro + 370,35 Euro) i taką też kwotę wypłaciła poszkodowanemu.

Powód nie zgadzając się z wysokością przyznanego mu odszkodowania skierował sprawę do Sądu.

Bezsporne , a nadto dowód:

- dokumenty, k. 9 -16 oraz 35 - 38;

- zgłoszenie szkody wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 28 stycznia 2019 roku – k. 17- 18;

- rachunek za sporządzenie prywatnej kalkulacji naprawy – k. 20 ;

- prywatna kalkulacja naprawy – k. 20 v – 34;

- notatka urzędowa – k. 39 – 40;

- dokumentacja fotograficzna – k. 41 – 45;

- dokumentacja zpostępowania likwidacyjnego w tym decyzje o przyznaniu odszkodowania – k. 46 – 79 v. oraz k. 88 – 93;

- lista wypłat – k. 87;

- notatka służbowa – k. 88;

- akta szkody na płycie CD – k. 97;

- przesłuchanie powoda – k.115 .

Wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda na rynku niemieckim (w miejscu zamieszkania powoda) określona na dzień 28 czerwca 2018 roku, pozwalającej na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed zdarzenia drogowego wynosiła 17 960,35 Euro brutto.

Niezbędny czas najmu pojazdu zastepczego na czas realizacji naprawy poojazdu powoda zgodnie z zasadami wynikającymi z technologii naprawy określonej przez producenta samochodu wynosił 7 dni roboczych, czyli 9 dni kalendarzowych.

Dowód:

- opinia biegłego, k. 123 – 136;

- opinia uzupełniająca – k. 158 - 162 .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu odnośnie odszkodowania za szkodę majątkową stanowią przepisy art. 436 § 2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia (§ 1).Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4). Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia . Zakres odpowiedzialności zobowiązanego do odszkodowania określa przepis art. 361 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z kolei art. 363 § 1 k.c. stanowi, że naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego zniszczenia , ale również uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Pojęcie „wydatków koniecznych” oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt wyrządzenia szkody przez sprawcę posiadającego ubezpieczenie OC wykupione w pozwanej spółce. Pozwana przyjęła co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę, a spór dotyczył jedynie wysokości należnego powodowi odszkodowania. Niekwestionowana była również co do zasady potrzeba wynajmu pojazdu zastępczego. Uszkodzony pojazd nie nadawał się bowiem do dalszego użytku, zaś powód nie dysponował w okresie likwidacji szkody pojazdu, którym mógłby się poruszać w miejsce uszkodoznego samochodu.

W przedmiotowej sprawie wykonana została opinia biegłego wraz z opinią uzupełniającą. Z ich treści wynika, iż wysokość szkody powstałej w pojeździe poszkodowanego, odpowiadająca wysokości kosztów koniecznych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody w dniu 28 czerwca 2018 roku określona według realiów rynku niemieckiego – w miejscu zarejestrowania pojazdu wyniosła według stanu na dzień zaistnienia szkody kwotę 17 960,35 euro brutto.

Biegły wskazał, że niemiecki rzeczoznawca dokonał oględzin pojazdu powoda i sporządził kalkulację szkody , stosując stawki robocizny w wysokości 93 euro / 1 rbg dla prac mechanicznych i blacharskich . Powyższe stawki były niższe od średnich stawek wskazywanych w opracowaniu (...) dla określonego kodu pocztowego (wynosiły one na 2018 rok 100 euro i 100,25 euro. ) Stawka robocizny dla prac lakierniczych zawarta w kalkulacji powoda wynosiła 111,50 euro / 1 rbg, przy średniej wskazywanej przez (...) stawce wynoszącej 107 euro. Biegły uznał zatem, że koszt naprawy pojazdu powoda wynikający z jego kalkulacji prywatnej i wynoszący 17 960,35 euro uznaje się za zasadny, zaś dokonana zgodnie z tą kalkulacja naprawa przywróciłaby pojazd do stanu sprzed zaistnienia szkody komunikacyjnej.

Biegły również wskazał, że niezbędny czas najmu pojazdu zastepczego na czas realizacji naprawy poojazdu powoda zgodnie z zasadami wynikającymi z technologii naprawy określonej przez producenta samochodu wynosił 7 dni roboczych, czyli 9 dni kalendarzowych.

Sąd uznał dowód z opinii pisemnej biegłego sądowego M. M. za w pełni wiarygodny. Opinia została sporządzona zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób fachowy, rzetelny i kompletny. Treść opinii jest zgodna z zasadami wiedzy powszechnej i logiki. Wysokie kwalifikacje biegłego i jego duże doświadczenie w połączeniu z rzetelną analizą materiału dowodowego dają, zdaniem Sądu, gwarancję prawidłowości dokonanych ustaleń. Sformułowane stanowisko jest zrozumiale umotywowane i jednoznaczne. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do zakwestionowania opinii biegłego sądowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2002 r., V CKN 1354/00, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7.11.2000 r., I CKN 1170/98, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.11.2000 r., IV CKN 1383/00). Ponadto żadna ze stron opinii skutecznie nie podważyła.

Pozwana wszakże wniosła zastrzeżenia do sporządzonej pierwotnej opinii biegłego wskazując m.in. że określona przez biegłego jako intratna kalkulacja naprawy wedle warunków niemieckich może odpowiadać tej, którą do pozwu dołączył powód. Tymczasem w tej kalkulacji znajdujemy dodatkowe operacje, które nie są zasadne. Chodzi tu o koszty związane z przesyłkami 2 x 120 euro oraz 2 x 93 euro , tj. łącznie 426 euro netto. Nadto wskazała, że biegły odmówił wykonania zleconych mu przez Sąd prac , poprzez niewykonanie kalkulacji innej niż maksymalna.

W odpowiedzi biegły wskazał, że sugerowanie zawarcia przez rzeczoznawcę niemieckiego w jego kalkulacji operacji, które Peł­nomocnik określa jako niezasadne wskazuje na brak rozeznania przez Pełnomocnika zasad kal­kulowania kosztów napraw na rynku niemieckim. Pełnomocnik wskazuje w swym stanowisku „koszty związane z przesyłkami: 2 x 120 euro oraz 2 x 93 euro (razem 426 euro netto)”. W kalku­lacji rzeczoznawcy niemieckiego brak jest operacji „związanych z przesyłkami”. Prawdopodobnie Pełnomocnik uważa operacje, które oznaczają kolejno natrysk próbny (operacja związana z lakierowaniem), przemieszczenie celem pomiarów, czyszczenie po naprawie, jazda próbna. Operacje te stanowią osobne operacje w kalkulacjach niemieckich, w kalkulacjach na rynku polskim ich wykonanie„zawarte jest w staw­ce robocizny”, dlatego biegły nie zastosował ich w kalkulacji sporządzonej wg realiów rynkupol­skiego, zgodnie z postanowieniem Sądu.

Biegły nadto wskazał, że sporządził opinię ściśle z postanowieniem Sądu, a w odpowiedzi ,,e)” na pytanie Pełnomocnika zawarte w postanowieniu Sądu wskazał na brak baz danych doty­czących cen cyt. „o tożsamym stopniu zużycia i nieuszkodzonych oraz niewadliwych (a zakupio­nych na platformie (...), (...) lub w ramach systemu A.)”. Sugerowanie naprawy pojazdu za pomocą części „wyszukiwanych” w internecie jest zdaniem biegłego próbą jego zdyskredyto­wania i sprowadzenia jego zadania do „poszu­kiwacza używanych części w internecie”. Pełnomocnik w sposób fałszywy sugeruje, że w bazach eksperckich systemów kalkulacyjnych (którymi pozwany zakład ubezpieczeń też się posługuje) znajdują się ceny części używanych, a dla rzekomego podkreślenia wagi swych słów wskazuje, że są to ceny cyt. „części dopuszczo­nych do użytku przez polskiego ustawodawcę”. Jest to stwierdzenie nieprawdziwe i wprowadza­jące w błąd. Jako kuriozalne biegły nadto uznał, porównanie programów kalkulacyjnych zawierających bazy danych producentów / importerów pojazdów ze stawkami najmu pojazdów zastępczych. Stanowi to in­formację o całkowitym braku wiedzy Pełnomocnika w tym zakresie.

W odpowiedzi pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe zastrzeżenia i wniósł o wydanie opinii przez innego biegłego sądowego w zakresie wykonania i dostarczenia do akt kalkulacji na warunki polskie, przy użyciu części używanych.

Z poczynionych ustaleń, popartych opinią biegłego sądowego M. M. wynika, że w sprawie mamy do czynienia ze szkodą częściową, albowiem koszt naprawy pojazdu w realiach rynku niemieckiego nie przekraczał jego wartości odtworzeniowej.

Wysokość kosztów naprawy pojazdu powoda, pozwalającej na przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed zdarzenia drogowego wynosiła 17 960,35 euro brutto.

Zakres odszkodowania zakreślony treścią norm zawartych w art. 361-363 k.c. został oparty o ideę rekompensaty za powstałą szkodę (tak też: wyrok SN z 11.06.2003 r. V CKN 308/01). Zgodnie z obowiązującą na gruncie tych przepisów zasadą pełnej restytucji w razie uszkodzenia pojazdu poszkodowany może żądać od ubezpieczyciela kwoty odpowiadającej wszelkim celowym i ekonomicznie uzasadnionym wydatkom służącym do przywrócenia stanu poprzedniego. Przywrócenie stanu poprzedniego ma miejsce, jeżeli stan pojazdu po naprawie pod każdym istotnym względem (stanu technicznego, zdolności użytkowania, części składowych, trwałości, wyglądu estetycznego, itd.) odpowiada stanowi pojazdu przed uszkodzeniem.

Należy dodatkowo podkreślić, że przyznane powodowi odszkodowanie - z racji tego, że powód zamieszkuje na terenie (...), tam też dokonywał naprawy w oparciu o cenniki tam przyjęte - powinno odpowiadać kosztom naprawy w miejscu zamieszkania poszkodowanego (tu: (...)) - wyrok SN z 11.12.1997 r. (I CKN 385/97). Tak też przyjął Sąd Najwyższy w uchwale z 19.03.1998 r. (III CZP 72/97) wskazując, że gdy poszkodowanym jest obywatel innego państwa i zamieszkuje za granicą rozmiaru poniesionej szkody nie określają ceny obowiązujące w Polsce. Jeżeli więc przyjąć, że mieszkającej w N. osobie przyzna się odszkodowanie na zasadach i warunkach w Polsce, pojawienie się ewentualnej różnicy w odszkodowaniu byłoby zaprzeczeniem idei naprawienia szkody ex 363 k.c. Na zobowiązanie pozwanej nie ma też wpływu to, czy powód istotnie dokonał i jakimi częściami, naprawy uszkodzonego pojazdu, albowiem zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 7.08. 2003 r. (IV CKN 387/01) obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać.

Za podstawę ustaleń faktycznych w zakresie kosztów takiej naprawy Sąd przyjął opinię biegłego sądowego M. M., gdyż była rzetelna, logiczna oraz profesjonalna. Biegły w sposób szczegółowy i zrozumiały określił podstawy sporządzenia opinii, a wyciągnięte wnioski zostały należycie umotywowane. Ewentualne wątpliwości i zarzuty zostały natomiast wyjaśnione w opinii uzupełniającej. W ocenie Sądu opinia ta mogła zatem stanowić podstawę do oceny kosztów przywrócenia stanu pojazdu powoda do stanu sprzed wypadku.

Utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego, nie tylko w sytuacji jego zniszczenia ale również uszkodzenia. Jeżeli więc poszkodowany poniósł w związku z tym koszty, które były konieczne, na wynajem pojazdu zastępczego, to mieszczą się one w granicach skutków szkodowych podlegających wyrównaniu. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkodę nie wyrządzono. Za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody.

W niniejszej sprawie potrzeba wynajmu pojazdu zastępczego również nie była kwestionowana. Uszkodzony pojazd nie nadawał się bowiem do dalszego użytku. Powód wynajmował pojazd zastępczy przez okres 10 dni.

Pozwana nie kwestionowała stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego, zakwestionowała natomiast długość tego najmu, uznając za zasadny okres najmu wynoszący 6 (sześć) dni.

Ustanowiony w sprawie biegły sądowy natomiast wskazał, że niezbędny czas najmu pojazdu zastepczego na czas realizacji naprawy pojazdu powoda, zgodnie z zasadami wynikającymi z technologii naprawy określonej przez producenta samochodu, wynosił 7 dni roboczych, czyli 9 dni kalendarzowych. W konsekwencji Sąd przyjął za zasadny okres najmu w pełnym wymiarze.

Zdaniem Sądu orzekającego należało nadto uwzględnić ,co do zasady, żądanie powoda co do zwrotu poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy. Koszty ekspertyzy pozostają w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą powoda, a także konieczność ich poniesienia była celowa i zasadna . W wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 908/2000 Sąd Najwyższy wyraził stanowisko, że ocena czy koszty ekspertyzy powypadkowej poniesione przez poszkodowanego w postępowaniu likwidacyjnym mieszczą się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego powinna być dokonywana na podstawie konkretnych okoliczności sprawy, a w szczególności po dokonaniu oceny, czy poniesienie tego wydatku było obiektywnie uzasadnione i konieczne.

W ocenie Sądu koszty ekspertyzy w niniejszym postępowaniu były uzasadnione. Ekspertyza ta dotyczyła kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki (...) o nr rej. (...) i dała możliwość weryfikacji stanowiska pozwanej w postępowaniu likwidacyjnym, a nadto miała wpływ na określenie wysokości roszczenia . W tym stanie rzeczy ekspertyza ta była przydatna dla skutecznego określenia przez stronę powodową wysokości żądania i zainicjowania niniejszego postępowania. Zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy koszty prywatnej ekspertyzy bezspornie stanowił element szkody powoda, pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, za które odpowiedzialność ponosi pozwana (art. 361 § 1 k.c.). Dodatkowo należy wskazać, że powód sporządził kalkulację naprawy w miejscu, w którym na stałe zamieszkuje, a więc na terenie (...) i to według stawek tam obowiązujących.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda zwrot poniesionych przez niego kosztów prywatnej ekspertyzy sporządzonej na terenie (...) w kwocie wskazanej w rachunku dołączonym do akt sprawy - (k. 20), uwzględniając dotychczas wypłaconą kwotę.

Za zasadne należało nadto uznać roszczenie dot. skapitalizowanych odsetek w łącznej wysokości 299,87 euro, liczonych w następujący sposób: - od kwoty 19,702,49 euro za okres od dnia 1 marca 2019 roku do dnia 8 kwietnia 2019 roku – 143,59 euro, od kwoty 13 922,39 euro za okres od dnia 9 kwietnia 2019 roku do dnia 16 maja 2019 roku – 98,79 euro, od kwoty 7 625,18 euro za okres od dnia 17 maja 2019 roku do dnia 11 czerwca 2019 roku – 36,56 euro, od kwoty 1 602,81 euro za okres od dnia 12 czerwca 2019 roku do dnia 24 czerwca 2019 roku – 3,69 euro oraz od kwoty 1 232,46 euro za okres od dnia 25 czerwca 2019 roku do dnia 20 sierpnia 2019 roku – 13,24 euro.

Powód w niniejszym pozwie dochodził należności w wysokości 1 531,89 EURO, tytułem kosztów naprawy oszacowanych w prywatnej ekspertyzie sporządzonej na jego zlecenie, (minus kwota wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym), powiększonej o koszty sporządzenia prywatnej kalkulacji naprawy (minus kwota wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym), powiększonej o koszty najmu pojazdu zastępczego (minus kwota wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym), powiększonej o skapitalizowane odsetki .

Z uwagi na powyższe , należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie dochodzonej pozwem tj. 1 531,89 EURO ( 506,94 euro - naprawa , 344,72 euro - opinia prywatna , 380,80 euro - najem , 299,43 euro – skapitalizowane odsetki), o czym orzeczono jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

Roszczenie o odsetki znajduje swoje oparcie w treści art. 481 § 1 k.c., który stanowi, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jak zaś wynika z tezy wyroku Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r. (II CK 146/02, Lex nr 82271) dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia.

Data początkowa naliczania odsetek ustawowych od kwoty zasądzonej w punkcie 1. wyroku wskazana została zgodnie z żądaniem pozwu i przypadała na dzień 19 września 2019 roku, a więc od dnia wniesienia pozwu do Sądu. W tej dacie roszczenie powoda z pewnością było już wymagalne, a więc Sąd nie widział przeszkód, aby odsetki od zasądzonej pozwem kwoty przyznać od tej właśnie daty.

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez strony w toku postępowania, których autentyczność oraz treść nie były przez nie kwestionowane, ani też nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Dodatkowo, wysokość szkody Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzony dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego mgr inż. M. M.. Sąd uznał, że wydana opinia została sporządzona w sposób rzetelny, przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą fachową i w należyty sposób objaśniła zagadnienie poddane opiniowaniu. Wreszcie Sąd posiłkował się zeznaniami samego powoda.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata , koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Powód wygrał sprawę w całości, a więc pozwana winna zwrócić mu całość poniesionych przez niego kosztów. Na te składały się zaś opłata od pozwu w kwocie 400 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, ustalone w stawce minimalnej na podstawie § 2 pkt. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w kwocie 1 800 zł, koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wykorzystana zaliczka na biegłego sądowego w wysokości 500 zł, a więc łącznie kwota 2 707 zł.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

O nieuiszczonych kosztach sądowych Sąd orzekł w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z dnia 1 września 2005 r. z późn. zm.). Na powyższe koszty składała się kwota 1 045,75 zł tytułem wynagrodzenia dla biegłego za sporządzoną opinię, którą to kwotę Sąd tymczasowo wydatkował z sum budżetowych . Skoro zatem pozwana przegrała niniejszą sprawę w całości, to powyższymi kosztami należało ją obciążyć w całości.

Sędzia Agnieszka Kuryłas