Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Żebryk

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2024 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: E. J. (1)

przeciwko: (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki E. J. (1) kwotę 10.179 zł ( dziesięciu tysięcy stu siedemdziesięciu dziewięciu złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od następujących kwot i terminów :

- od kwoty 10.000 zł – od dnia 14 marca 2020 r do dnia zapłaty ,

- od kwoty 179 zł – od dnia 08 grudnia 2021 r do dnia zapłaty ,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.850 zł ( trzech tysięcy ośmiuset pięćdziesięciu złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty ,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 2.688,96 zł ( dwóch tysięcy sześciuset osiemdziesięciu ośmiu złotych dziewięćdziesięciu sześciu groszy ) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 399/22

UZASADNIENIE

Pozwem z 8 grudnia 2021 roku powódka E. J. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na jej rzecz kwoty 10.179 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 10.000 zł od dnia 14 marca 2020 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 179,20 zł od dnia 8 grudnia 2021 roku do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że dochodzi od pozwanego – ubezpieczyciela sprawcy szkody – zadośćuczynienia z tytułu szkody niemajątkowej powstałej na skutek wypadku drogowego z dnia 11 października 2019 roku. Ubezpieczyciel przyznał powódce kwotę 719,15 zł, w tym 500 zł jako zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę, 150,15 zł tytułem kosztów leczenia i 69 zł tytułem kosztów przejazdów. Wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia została ustalona przez zakład ubezpieczeń w sposób nieprawidłowy i zaniżony.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że wypłacona kwota tytułem zadośćuczynienia jest kwotą wystarczającą, powódka doznała wyłącznie drobnych obrażeń, ale wypadek nie skutkował żadnym trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Wypadek nasilił jedynie istniejące zmiany chorobowe powódki.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 11 października 2019 roku doszło do wypadku drogowego, na skutek którego E. J. (1) doznała szkody niemajątkowej w postaci obrażeń ciała i cierpień fizycznych oraz psychicznych. Betonowa wywrotka wymusiła pierwszeństwo i uderzyła w prawy bok pojazdu prowadzonego przez powódkę , po czym jej samochód obrócił się o około 90 stopni i uderzył w znak drogowy . Powódka sama wezwała karetkę , założono jej kołnierz ortopedyczny , zaopatrzyli prawą rękę , po czym przewieziono do szpitala na (...) . Powódka uskarżała się na ból w odcinku szyjnym kręgosłupa , ból w odcinku lędźwiowym kręgosłupa , ból w prawym boku oraz prawej ręki .

Po przeprowadzonym badaniu lekarskim i badaniach KT głowy i kręgosłupa szyjnego, RTG miednicy, kręgosłupa, świeżych zmian nie stwierdzono i powódka została odesłana do domu .

Po tygodniu od zdarzenia E. J. (1) zaczęła tracić czucie w prawej nodze. E. J. (1) wciąż doskwierał ból pleców z promieniowaniem do kończyny dolnej prawej, bóle nadgarstka i stawu kolanowego prawego z tego tytułu dwukrotnie zgłaszała się na (...), tj. w dniach 15.10.2019r. oraz 10.11.2019r. W badaniu klinicznym nie stwierdzono neurologicznych objawów ubytkowych, poza objawem L.’a prawostronnym. Badanie RTG kręgosłupa szyjnego wykazało wypuklinę krążka C5/C6 dyskretnie modelującą worek oponowy.

Sprawca zdarzenia ubezpieczony był z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

Dowód:

- skierowanie do poradni specjalistycznej, k. 6,

- wynik badania rezonansu magnetycznego z dnia 07.11.2019 roku, k. 9,

- wynik badania rezonansu magnetycznego z dnia 31.10.2019r., k. 10,

- wynik rezonansu magnetycznego przedramienia z dnia 20.11.2020r., k. 11,

- wynik rezonansu magnetycznego stawów – nadgarstka z dnia 16.11.2020r., k. 12,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 15.10.2019 r., k. 21-21v,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 10.11.2019 r., k. 22,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 15.11.2019 r., k. 23-23v,

- zeznania powódki E. J. (1), k. 75-78,

- wynik tomografii komputerowej kręgosłupa, k. 100,

- TK głowy z dnia 11.10.2019r., k. 106,

- TK kręgosłupa, k. 108.

W dniu wypadku E. J. (1) była 28 letnią kobietą, studiującą i samotnie wychowującą małe, dwuletnie dziecko.

W wyniku wypadku E. J. (1) musiała przejść na indywidualny tok studiów ze względu na konieczną rehabilitację. Przez liczne zwolnienia lekarskie zmuszona była nadrabiać zaległości studenckie, które powstały przez nieobecności na zajęciach, spowodowanymi skutkami wypadku. W styczniu 2020 r powódka miała zaplanowaną obronę pracy magisterskiej , co ostatecznie z uwagi na dolegliwości bólowe po wypadku zrobiła dopiero we wrześniu 2020 r.

E. J. (1) odczuwała ciągły ból, przez który nie mogła poprawnie funkcjonować, przez ograniczenia czasowe spowodowane wykonywaniem różnego rodzaju badań oraz rehabilitacjami, poszkodowana nie mogła poświęcić się w pełni opiece nad córką.

E. J. (1) wciąż jest rehabilitowana na odcinek szyjny i lędźwiowy oraz na prawą rękę, która się trzęsie i odczuwane jest w niej mrowienie. Jest to rehabilitacja z NFZ.

E. J. (1) doskwierają również inne dolegliwości w postaci problemów z błędnikiem oraz strzelaniem w prawym nadgarstku.

E. J. (1) od dnia wypadku do dnia obecnego doraźnie zażywa leki przeciwbólowe i rozluźniające mięśnie.

Przez ponad rok czasu od wypadku E. J. (1) nie jeździła samochodem, z uwagi na traumę. Samochód zaczęła prowadzić dopiero po półtora roku od wypadku , i to w towarzystwie innej osoby . Nadal jednak towarzyszyła jej obawa , że ktoś w nią uderzy .

Przed wypadkiem poszkodowana chodziła na zajęcia fitness i crossfit, po wypadku nie może już chodzić na takie zajęcia, bo nie jest w stanie ćwiczyć.

Dowód:

- skierowanie do poradni specjalistycznej, k. 6,

- oświadczenie o uczęszczaniu na rehabilitację, k. 7,

- informacja dla lekarza kierującego z dnia 20.10.2020r., k. 8,

- wynik badania rezonansu magnetycznego z dnia 07.11.2019 roku, k. 9,

- wynik badania rezonansu magnetycznego z dnia 31.10.2019r., k. 10

- wynik rezonansu magnetycznego przedramienia z dnia 20.11.2020r., k. 11,

- wynik rezonansu magnetycznego stawów – nadgarstka z dnia 16.11.2020r., k. 12

- podanie o indywidualny tok studiów z dnia 24.10.2019r., k. 13,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 15.10.2019r., k. 14,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 12.11.2019r., k. 15,

- zaświadczenie lekarskie z dnia 28.11.2019r., k. 16,

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 15.10.2019r., k. 17,

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 27.02.2020 r., k. 18,

- badanie RTG badanie nr (...) z dnia 15.11.2019 r., k. 19,

- skierowanie do szpitala/ośrodek rehabilitacji leczniczej dziennej z dnia 22.04.2021r., k. 20,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 15.10.2019 r., k. 21-21v,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 10.11.2019 r., k. 22,

- karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 15.11.2019 r., k. 23-23v,

- zeznania powódki E. J. (1), k. 75-78,

- oświadczenie o uczęszczaniu na rehabilitację, k. 80,

- wynik badania rezonansu magnetycznego z dnia 29.07.2020r., k. 81,

- oświadczenie o uczęszczaniu na rehabilitację, k. 82,

- skierowanie do poradni specjalistycznej, k. 83,

- skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne, k. 84,

- karta informacyjna, k. 85,

- skierowania, k. 86,

- informacja, k. 87,

- skierowanie do poradni neurologicznej, k. 88,

- wyniki badań RTG, k. 90-92,

- wynik tomografii komputerowej kręgosłupa, k. 100,

- TK głowy z dnia 11.10.2019r., k. 106,

- TK kręgosłupa, k. 108,

- skierowanie do poradni rentgenodiagnostyki, k. 206,

- skierowanie, k. 207,

- historia choroby ogólna, k. 208.

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 13 marca 2020 roku ubezpieczyciel ocenił na kwotę 719,15 zł, w tym kwotę 500 zł jako zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę, kwotę 150,15 zł tytułem kosztów leczenia oraz kwotę 69 zł tytułem kosztów przejazdu.

Powyższa kwota została wypłacona E. J. (1).

Bezsporne, a nadto dowód:

- decyzja z dnia 13 marca 2020r., k. 5-5v.

Wydatki poniesione przez E. J. (2) na usługi lekarskie oraz koszty poniesione w związku z wypadkiem wyniosły kwotę 329,35 zł.

Dowód:

- faktura VAT nr (...), k. 24,

- faktura VAT nr (...), k. 25,

- faktura VAT nr (...), k. 26,

- faktura VAT nr (...), k. 27,

- faktura VAT nr (...) wraz z załącznikiem do faktury VAT, k. 28-29,

- faktura VAT nr (...), k. 30,

- faktura VAT nr (...), k. 31,

- faktura VAT nr (...), k. 32,

- faktura VAT nr (...), k. 33,

- faktura VAT nr (...), k. 34,

- faktura VAT nr (...), k. 35,

- faktura VAT nr (...), k. 36.

W wypadku w dniu 11.10.2019 r. E. J. (1) doznała urazu kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „smagnięcia biczem” oraz ogólnego potłuczenia.

Długotrwałym następstwem wypadku był przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego na podłożu początkowych zmian dyskopatycznych u osoby z wiotkością wielostawową, który można ocenić zgodnie z tabelą procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r., Dziennik Ustaw nr 234, pozycja 1974, punkt 94a - na 5%.

Dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego z ograniczeniem jego ruchomości, które wystąpiły u E. J. (1) po kilku dniach po urazie, można wiązać z przebytym ogólnym potłuczeniem doznanym w czasie wypadku w dniu 11.10.2019 r. Dolegliwości te utrzymywały się do grudnia 2019 r. Następne wizyty u lekarza rodzinnego, między innymi z powodu „wzmożonego napięcia w ode. L S ze znacznym ograniczeniem ruchomości” miały miejsce w dniach 12, 19. i 22.04.2022 r., a kolejne - w dniach 5. i 26.05.2022 r. Zatem, dolegliwości miały charakter okresowy, co nie spełnia warunków długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Brak podstaw do uznania długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wg Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r. z powodu doznanego urazu głowy w kolizji drogowej 11.10.2019r.

Przewlekły zespół bólowy szyjny prawostronny posiada ewidentny początek łączący się ze zderzeniem samochodu osobowego E. J. (1) z samochodem ciężarowym w dniu 11.10.2019r.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu poszkodowanej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r. wynosi 7%

Długotrwały urazowy zespół korzeniowo-lędźwiowy występujący u poszkodowanej według Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r. wynosi 5%.

Obecny stan ogólny E. J. (1) jest dobry, występują cechy wiotkości wielostawowej, w niewielkim stopniu ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego (głównie zgięcia) bez wzmożonego napięcia mięśni karku. Kręgosłup bez objawów zespołu bólowego, bez objawów podrażnienia korzeni nerwowych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego dr n. med. H. M., k. 149-165,

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego dr n. med. H. M., k. 193,

- opinia biegłej sądowej S. V., k. 220-241.

Powódka pracuje jako podinspektor w Starostwie Powiatowym w P.. Na rękę otrzymuje wynagrodzenie w kwocie 3100 zł miesięcznie . Na utrzymaniu ma 5-letnią córkę , na którą ma zasądzone alimenty w kwocie 2500 zł . Powódka wynajmuje mieszkanie , co kosztuje ją około 1500 zł miesięcznie . Na paliwo wydaje około 900 zł. Za przedszkole płaci 550 zł , do czego dochodzą zajęcia dodatkowe 200 zł miesięcznie . Na wyżywienie przeznacza kwotę około 1000 zł miesięcznie .

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego , wywiedzione powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W rozpoznawanej sprawie powódka E. J. (1) domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 179 zł tytułem kosztów poniesionych na leczenie.

Poza sporem było to, że w dniu 11 października 2019 r. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym pokrzywdzona została powódka E. J. (1), jak również to, że sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.. Oś sporu między stronami ogniskowała się wokół dwóch kwestii, mianowicie obrażeń, jakie w związku z rzeczonym zdarzeniem doznała powódka oraz zasadności i wysokości dochodzonych przez nią roszczeń w zakresie zadośćuczynienia oraz refundacji poniesionych kosztów leczenia.

Zgodnie z art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Zgodnie zaś z treścią art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanego konieczne jest więc wykazanie, że za szkodę wyrządzoną powódce ponosi odpowiedzialność ubezpieczający.

W przedmiotowej sprawie uznać należało, że pozwany jako ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, odpowiada za szkodę wyrządzoną powódce. Pozwany nie kwestionował bowiem, że sprawca zdarzenia objęty był umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Wina sprawcy również nie budziła wątpliwości Sądu.

Pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność podnosząc, że wskutek wypadku powódka nie doznała żadnego uszczerbku na zdrowiu.

Stosownie do treści przepisu art. 445 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Żądanie zadośćuczynienia z art. 445 k.c. związane jest z odpowiedzialnością ex delicto i jest niezależne od podstawy tej odpowiedzialności. Zgodnie z art. 445 k.c., zadośćuczynienie polega na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej za doznaną krzywdę.

Podstawowym celem odszkodowania jest złagodzenie krzywdy w postaci negatywnych przeżyć związanych z cierpieniami fizycznymi i psychicznymi lub następstwami uszkodzenia ciała, które powodują wyłączenie z normalnego życia, uniemożliwiają pełne możliwości zarobkowania. Osoba poszkodowana w wyniku czynu niedozwolonego ma prawo do odpowiedniej rekompensaty w postaci zadośćuczynienia, czyli jednorazowego świadczenia pieniężnego mającego na celu naprawienie krzywdy, a więc szkody niemajątkowej. Odpowiednia kwota pieniężna ma w pośredni sposób złagodzić cierpienia fizyczne i psychiczne osoby poszkodowanej. Zadośćuczynienie ma charakter całościowy, a zatem obejmuje cierpienia zarówno doznane przez poszkodowanego, jak i te, które będą jego udziałem w przyszłości. Zadośćuczynienie powinno być dla poszkodowanego wartością odczuwalną, ale nie nadmierną. Przy ustaleniu wartości zadośćuczynienia uwzględnia się przede wszystkim czynniki indywidualne, takie jak rozmiar i charakter odniesionych obrażeń ciała i ich trwałe następstwa zdrowotne, sytuację życiową poszkodowanego po wypadku. Tylko daleko posunięty indywidualizm pozwala na spełnienie przez zadośćuczynienie funkcji kompensacyjnej. Zasadniczą przesłanką przy określaniu wysokości zadośćuczynienia jest stopień natężenia krzywdy tzn. doznanych cierpień fizycznych i psychicznych (uchwała pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, sygn. III CZP 37/73, LEX nr 1696). Przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia stosuje się kryteria w postaci rodzaju naruszonego dobra, zakresu, intensywności i rodzaju rozstroju zdrowia, czasu trwania cierpień, wieku osoby pokrzywdzonej, rokowania na przyszłość a także stopnia winy sprawcy.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach, zeznania powódki, z uwzględnieniem wniosków opinii biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz neurologii.

Kluczową dla oceny zakresu skutków zdrowotnych zdarzenia dla E. J. (1) była opinia biegłych doktora chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz neurologii. Biegły z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej ustalił, że w wypadku w dniu 11.10.2019 r. powódka doznała urazu kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „smagnięcia biczem” oraz ogólnego potłuczenia. Zdaniem biegłego długotrwałym następstwem wypadku był przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego na podłożu początkowych zmian dyskopatycznych u osoby z wiotkością wielostawową, który można ocenić zgodnie z tabelą procentową stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r., Dziennik Ustaw nr 234, pozycja 1974, punkt 94a - na 5%. Biegły ocenił obecny ogólny stan zdrowia powódki jako dobry, cechy wiotkości wielostawowej, niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego bez wzmożonego napięcia mięśni karku, bolesność ucisk. Kręgosłup bez objawów zespołu bólowego, bez objawów podrażnienia korzeni nerwowych. Biegły wskazał, że dolegliwości bólowe kręgosłupa lędźwiowego z ograniczeniem jego ruchomości, które wystąpiły po kilku dniach po urazie, można wiązać z przebytym ogólnym potłuczeniem doznanym w czasie wypadku w dniu 11.10.2019 r., jednak z uwagi na fakt, że dolegliwości te miały charakter okresowy, nie spełniają warunków do przyjęcia, że nastąpił u powódki długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Biegła sądowa z zakresu neurologii również wskazała, że przewlekły zespół bólowy szyjny prawostronny posiada ewidentny początek łączący się ze zderzeniem samochodu osobowego powódki z samochodem ciężarowym w dniu 11.10.2019r. Nadto według biegłej również brak jest podstaw do uznania długotrwałego uszczerbku na zdrowiu u powódki według Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r. z powodu doznanego urazu głowy w kolizji drogowej 11.10.2019r. Według biegłej długotrwały uszczerbek na zdrowiu według Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r. wynosi 7%. Nadto zdaniem biegłej sądowej z zakresu neurologii zespół bólowy lędźwiowy z częstszym promieniowaniem bólu prawostronnym niż lewostronnym zgłaszany przez powódkę od czasu zdarzenia drogowego 11.10.2019r. nie powodował i nadal nie powoduje objawów uchwytnych uszkodzenia obwodowego układu nerwowego, obecnie nie zaburza funkcji motorycznych. W związku z powyższymi ustaleniami biegła podała, że długotrwały urazowy zespół korzeniowo-lędźwiowy według Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 2002r. wynosi 5%.

Stwierdzić należy, że przedmiotowe obrażenia sprawiły, że powódka wymagała leczenia rehabilitacyjnego i farmakologicznego w postaci leków przeciwbólowych oraz rozkurczających, a także przebywała na zwolnieniach lekarskich. Pomimo upływu czasu powódka nadal wymaga rehabilitacji oraz doraźnego zażywania leków przeciwbólowych. Powódka przed wypadkiem była aktywna fizycznie, chodziła na fitness oraz crossfit. Po wypadku ograniczyła tę aktywność, albowiem nie jest już w stanie wykonywać takich ćwiczeń. Jak wskazała w zeznaniach powódka, na co dzień wciąż doskwiera jej ból kręgosłupa. Ponadto wskazać należy, że powódka w dniu wypadku była 28 letnią studentką, samotnie wychowującą dwuletnie dziecko, ze względu na konieczną rehabilitację i liczne zwolnienia lekarskie powódka musiała przejść na indywidualny tok studiów, nadto jak wskazywała powódka w okresie, w którym nastąpił wypadek samodzielnie opiekowała się córką, której nie mogła poświęcić się w pełni, przez odczuwanie ciągłego fizycznego bólu oraz ograniczeniu czasowemu, spowodowanemu wykonywaniem różnego rodzaju badań oraz rehabilitację. U powódki wystąpiły więc cierpienia związane nie tylko z samym wypadkiem lecz również z rekonwalescencją po zdarzeniu szkodowym, w tym ograniczenie przy wykonywaniu niektórych podstawowych czynności życia codziennego.

Mając na względzie te okoliczności nie znajdują potwierdzenia podnoszone przez stronę pozwaną zarzuty, jakoby powódka nie doznała rozstroju zdrowia i nie ma podstaw do przyznania jej odpowiedniego zadośćuczynienia.

Całościowe rozważenie powyższych elementów w ocenie Sądu w pełni uzasadniało przyjęcie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia na kwotę dochodzoną pozwem, tj. 10.000 zł. Kwota ta z uwagi na ustalony przez biegłych sądowych trwały uszczerbek na zdrowiu, a przede wszystkim w obecnych realiach rynkowych związanych z wysoką inflacją nie jest wygórowana. Jako, że przeciętne miesięczne wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw w marcu 2024 r. wyniosło 8408,79 zł zasądzone zadośćuczynienie jest wyższe zaledwie o kwotę 1.591,21 zł. Obejmuje ono nie tylko ustalone przez biegłych sądowych skutki dla stanu zdrowia powódki, lecz również jest adekwatne do obecnego wzrostu wartości cen towarów i usług.

W kontekście zaś drugiej z przesłanek należy pamiętać, że zadośćuczynienie za doznaną krzywdę powinno we właściwym stopniu uwzględniać zakres doznanej przez powódkę krzywdy i posiadać tym samym odczuwalną wartość ekonomiczną. Poszkodowana winna otrzymać sumę pieniężną na tyle w danych realiach odpowiednią, by mogła za jej pomocą zatrzeć lub złagodzić poczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną. Należy w kontekście powyższego pamiętać, że zadośćuczynienie ma charakter jednorazowy, powinno zatem uwzględniać w sposób całościowy wszystkie cierpienia fizyczne , jak i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które mogą powstać w przyszłości.

Wreszcie wskazać należy, że obecnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wypłaca odszkodowanie za wypadek przy pracy albo chorobę zawodową w wysokości 1.269 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. A zatem za ustalony w sprawie przez biegłych uszczerbek na zdrowiu na poziomie 5 % z tytułu przewlekłego zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego na podłożu początkowych zmian dyskopatycznych u osoby z wiotkością wielostawową oraz z tytułu długotrwałego urazowego zespołu korzeniowo-lędźwiowego, przysługiwałoby świadczenie rzędu 6.345 zł, zaś za ustalony w sprawie przez biegłą sądową z zakresu neurologii uszczerbek na zdrowiu na poziomie 7% z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługiwałoby świadczenie rzędu 8.883 zł. Wprawdzie Sąd zdaje sobie sprawę, że powyższa regulacja nie ma wprost zastosowania do niniejszej sprawy, jednak może posłużyć pomocniczo i służyć niejako przykładem, który Sąd w tym miejscu przytacza.

Mając powyższe na uwadze w pełni uzasadnione było przyjęcie wysokości należnego powódce zadośćuczynienia na kwotę dochodzoną pozwem, tj. 10.000 zł.

Poza zadośćuczynieniem, opierając się na dyspozycji przepisu art. 444 § 1 k.c., który stanowi, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelki wynikłe z tego powodu koszty, strona powodowa żądała odszkodowania tytułem udokumentowanych prywatnych kosztów leczenia poniesionych w związku z wypadkiem, które to koszty obejmowały kwotę 179,20 zł (łącznie kwotę 329,35 zł, jednak ubezpieczyciel dokonał wypłaty kwoty 150,15 zł, w związku z czym powódka dochodziła kwoty 179 zł) i wynikała z przedłożonych do akt sprawy faktur VAT. Powyższe faktury dotyczył kosztów leczenia i były związane z przedmiotowym wypadkiem. Analizując materiał dowodowy, w świetle przedstawionego przez powódkę zestawienia poniesionych kosztów leczenia, Sąd ocenił, że żądana przez powódkę kwota 179,20 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia jest zasadna. Oczywistym jest, że okres oczekiwania na wizytę u lekarzy w ramach NFZ byłby z pewnością znacznie dłuższy, zatem uzasadnione było skorzystanie przez powódkę z wcześniejszej, odpłatnej konsultacji lekarskiej. W kontekście powyższego należy wskazać, że po pierwsze, państwowa służba zdrowia ma to do siebie, że karze na siebie czekać. Powyższe spowodowane jest ograniczoną podażą lekarzy specjalistów oraz bardzo długie okresy oczekiwania na wizyty lekarskie, co jest faktem powszechnie znanym. Sąd stoi na stanowisku, że poszkodowany nie ma obowiązku oczekiwać na wizyty lekarskie w ramach publicznej służby zdrowia, jeżeli ma możliwość skorzystania z wizyt i zabiegów odpłatnych, a jego stan zdrowia uzasadnia korzystanie z nich jak najszybciej. W takiej sytuacji była powódka, która i miała potrzebę i możliwości skorzystania z odpłatnych świadczeń w krótkim czasie. Po drugie, poszkodowany ma również prawo do leczenia u konkretnego specjalisty. Relacja pacjent – lekarz opiera się bowiem nie tylko na wiedzy medycznej tego ostatniego, ale i zaufaniu pacjenta, który ma prawo wyboru specjalisty. Zatem nie można odmawiać poszkodowanemu prawa do rekompensaty poniesionych kosztów leczenia tylko dlatego, że potencjalnie mógłby uzyskać taką pomoc nieodpłatnie. Jak podkreśla się w orzecznictwie sądów powszechnych, granicą swobody wyboru jest ich niezbędność i celowość. W tym miejscu warto przywołać choćby stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale siedmiu sędziów z dnia 19 maja 2016 r. w sprawie sygn. akt III CZP 63/15 , zgodnie z którym świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (art. 444 § 1 k.c.). Nadto wszystkie przedstawione przez powódkę faktury VAT były czytelne i wynikała z nich kwota dochodzona niniejszym pozwem.

Mając na względzie powyższe Sąd na mocy art. 444 § 1 k.c. w zw. 445 k.c. orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku, uwzględniając powództwo w całości i zasądzając od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki E. J. (1) kwotę 10.179 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 10.000 zł od dnia 14 marca 2020 r. do dnia zapłaty, od kwoty 179 zł od dnia 8 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach należnych powodowi od uznanych za zasadne należności Sąd rozstrzygnął w oparciu o przepis art. 481 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe (za opóźnienie). Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2003 r., sygn. II CK 146/02, Legalis 70439). Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu art. 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy.

W zakresie roszczenia o zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, pozwany zajął stanowisko odmowne w decyzji z dnia 13 marca 2020 r., zatem od kwoty 10.000 zł odsetki należne były powódce zgodnie z żądaniem pozwu, tj. od dnia 14 marca 2020 r. W zakresie roszczenia o zwrot poniesionych kosztów leczenia powódka wniosła o zasądzenie odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu, zatem od dnia 8 grudnia 2021 roku, o czym Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powódki.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, akt szkody oraz na podstawie zeznań samej powódki. Podstawą ustalenia stanu faktycznego były również opinie biegłych sądowych z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz neurologii. Sąd uznał dowód z opinii pisemnych za w pełni wiarygodny, albowiem sporządzone zostały one zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Opinie te były w pełni wiarygodne i nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron. Biegły z dziedziny chirurgii urazowo-ortopedycznej w sposób merytoryczny odniósł się do zarzutów powódki i jej zastrzeżeń w swej opinii uzupełniającej. Wnioski zaprezentowane przez biegłych były precyzyjne, klarowne, cechowały się dużą stanowczością i prezentowały pogląd biegłych na przedstawioną im materię w oparciu o przedłożony przez strony materiał dowodowy.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1,1 ¹ i 3 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany w całości przegrał proces w niniejszej sprawie, zatem w konsekwencji zobowiązany był do poniesienia całości kosztów procesu. Na koszty poniesione przez powódkę złożyły się: kwota 250 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu (powódka w sprawie o sygn. akt I Co 111/20 została zwolniona od kosztów sądowych w sprawie o zapłatę kwoty 10.000 zł, w związku z tym, że powódka wniosła w niniejszej sprawie o zasądzenie na jej rzecz kwoty 10.179 zł, obowiązana była uiścić uzupełniającą opłatę od pozwu w kwocie 250 zł – opłata od pozwu, w której wartość przedmiotu sporu wynosi ponad 10.000 zł wynosi 750 zł), kwota 3.600 zł (w kwocie zawiera się podatek VAT) tytułem wynagrodzenia pełnomocnika wyznaczonego z urzędu, obliczonego na podstawie § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Stosownie do współczesnego orzecznictwa brak podstaw konstytucyjnych do różnicowania czynności zawodowych pełnomocników w zależności czy reprezentują stroną z urzędu, czy z wyboru. Łącznie suma kosztów opiewała na kwotę 3.850 zł i taką też kwotę Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki w punkcie 2 sentencji wyroku wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 98 k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty ( art. 98 § 1 ¹ k.p.c.).

W punkcie 3 wyroku na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 2.688,96 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, tj. wynagrodzenia biegłych. Łącznie koszt sporządzenia opinii w sprawie przez biegłych sądowych opiewał na kwotę 2.688,96 zł. Jako , że powódka była zwolniona od kosztów sądowych w całości , powyższą kwotę wydatkował tymczasowo Skarb Państwa .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

17.06.2024 r.