Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Dariusz Plewczyński

Protokolant: Tytus Mystkowski

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna w W.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 2841,41 zł (dwa tysiące osiemset czterdzieści jeden złotych czterdzieści jeden groszy) z odsetkami ustawowymi (określanymi od 1 stycznia 2016 roku jako odsetki ustawowe za opóźnienie) od dnia 22 października 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1310,52 zł (tysiąc trzysta dziesięć złotych pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 1531/15

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana została w postępowaniu „zwykłym”

Dnia 17 września 2014 roku powódka (...) spółka akcyjna w W. wniosła przeciwko (...) spółka akcyjna V. (...) w W. (obecnie (...) spółka akcyjna V. (...) w W.) pozew o zapłatę kwoty 2841,41 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 6 października 2011 roku do dnia zapłaty, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że dnia 8 lutego 2011 roku doszło do uszkodzenia samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...) stanowiącego własność Z. D. i (...) Miejskiego w S. ubezpieczonego z tytułu AC u powódki. Sprawcą kolizji była J. L. ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Powódka przeprowadziła postepowanie likwidacyjne, koszt naprawy pojazdu został ustalony na kwotę 2841,41 złotych, która następnie została wypłacona. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty wyżej wymienionej kwoty tytułem refundacji wypłaconego odszkodowania, pozwana odmówiła.

W przepisanym terminie pozwana złożyła odpowiedz na pozew, w której wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności cywilnej kierującego pojazdem. Pozwana nie ustaliła, aby osobą odpowiedzialną za powstałą szkodę był kierowca ubezpieczonego przez nią samochodu. Zdaniem pozwanej kierowcy pojazdu marki H. nie można przypisać wyłącznej winy za powstałą kolizję.

Postanowieniem z dnia 16 grudnia 2015 roku zawieszono postępowanie wobec pozwanej (...) spółce akcyjnej V. (...) w W. i podjęto z udziałem po stronie pozwanej (...) spółką akcyjną V. (...) w W..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Dnia 8 lutego 2011 roku doszło do kolizji samochodu marki K. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował H. G., stanowiącego własność Z. D. i (...) M. w S. z pojazdem marki H. o numerze rejestracyjnym (...), którym kierowała J. L.. Zdarzenie polegało na tym, że na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) w S. kierujący pojazdem marki H., podczas nieprawidłowego wykonywania manewru skrętu w lewo, zderzył się z samochodem marki K., którego kierujący omijał samochód marki H. z lewej strony pojazdu. Usytuowanie pojazdów w chwili kolizji przemawia za tym, że decyzję o skręcie w lewo kierujący pojazdem podjął bezpośrednio przed zaistnieniem kolizji. W czasie zdarzenia kierujący pojazdem marki H. naruszył artykuł 22 ustęp 2 punkt 2 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, tym samym stwarzając sytuację zagrożenia w ruchu drogowym.

Bezpośrednio po zdarzeniu kierująca pojazdem marki H. podpisała oświadczenie w kwótym potwierdziła, że kolizja powstała z jej winy i nie wnosi pretensji do prowadzącego pojazd marki K..

Z. D. i (...) M.o w S. był ubezpieczony z tytułu AC u powódki, zaś sprawca kolizji z tytułu OC u pozwanej.

Dowód:

- karta zdarzenia k.34

-oświadczenie k.35v

-opinia biegłego, k. 179-187;

-polisa k.9,38

-potwierdzenie k.39-40

-zgłoszenie k.43

- wszystkie dokumenty z akt szkody nr 22992/OC/11

-zeznania H. G., k. 121-122;

-zeznania E. G., k. 120-121;

-zeznania P. Z. (1), k. 122-123;

- częściowo zeznania J. L. k.143-144

P. auto-serwis w S. ustaliło, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wyniósł kwotę 3 494,92 złotych brutto (2841,41zł netto) i na tę sumę wystawił Z. D. i (...) M.o w S. fakturę VAT tytułem dokonanej naprawy. Kwota ta jest realna i zasadna. Następnie decyzjami z dnia 8 i 24 marca 2011 roku powódka przyznała Z. D. i (...) M.o w S. łącznie kwotę 2841,41 złotych tytułem odszkodowania z tytułu ubezpieczenia AC, którą faktycznie wypłaciła.

Dowód:

- lista wypłat k.8

-polisa k.9

-kalkulacja naprawy, k. 12 verte – 14, k.17-23

-faktura VAT, k. 12;

-decyzje, k. 10-11 verte;

-opinia biegłego, k. 179-187.

- wszystkie dokumenty z akt szkody nr 22992/OC/11

(...) SA wezwała pozwaną pismem z dnia 6 września 2011r do zapłaty kwoty 2841,41zł tytułem regresu. Pismo doręczono 21 września 2011r. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania. Strony prowadziły dalszą korespondencję, ale ich stanowiska nie uległy zmianie

Dowód:

- wezwanie z potwierdzeniem k.46-47

- pisma z potwierdzeniami k.48-52

- wszystkie dokumenty z akt szkody nr 22992/OC/11

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w przeważającej części.

Podstawę prawną roszczeń stanowi art 828 k.p.c. zgodnie z którym z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała z art. 822 k.c. Zgodnie z §1 tego przepisu przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. W §4 wskazano, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy. Obowiązek ten ma jednak charakter akcesoryjny do obowiązku samego sprawcy szkody, wynikającego z art. 436 k.c. bądź też, stosownie do okoliczności, z art. 415 k.c., albowiem powstaje dopiero po uprzednim ustaleniu, że odpowiedzialność cywilną za wyrządzoną szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której umowa została zawarta. W niniejszej sprawie doszło do zderzenia się dwóch pojazdów mechanicznych zastosowanie ma więc art. 415 k.c. w zw.436 §2 k.c.

Pozwana kwestionowała wyłączną winę kierującej pojazdem marki H., który był u niej ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej oraz wysokość szkody.

W ocenie Sądu stanowisko to nie jest prawidłowe. W opinii pisemnej biegły wskazał, że to kierująca pojazdem marki H. naruszyła zasady ruchu drogowego, gdyż nieprawidłowo wykonywała manewr skrętu w lewo. Biegły wyprowadził powyższy wniosek analizując zgromadzony materiał, w tym w szczególności usytuowanie pojazdów. Żadna ze stron mimo zobowiązania i zakreślenia terminu nie złożyła zarzutów do opinii biegłego.

Poza biegłym również pozostały materiał potwierdza wersje powódki, w tym w szczególności oświadczenie J. L. sporządzone bezpośrednio po zdarzeniu, w którym swojej odpowiedzialności nie kwestionowała, jak również zeznania świadka H. G. i P. Z. (2).

Reasumując odpowiedzialność za powyższe zdarzenie ponosi J. L., a w dalszej kolejności jego ubezpieczyciel czyli pozwana.

Drugi zarzut pozwanej dotyczy wysokości szkody, pozwana bliżej swojego stanowiska nie uzasadniła. W niniejszej sprawie doszło do faktycznej naprawy uszkodzonego pojazdu marki K. (...) i to w autoryzowanym serwisie. Koszty naprawy wskazano w fakturze z dnia 8 marca 2011r. Biegły potwierdził, że koszty wskazane w fakturze są realne i uzasadnione. Również w tym zakresie strony nie zgłosiły zarzutów do opinii biegłego.

Odszkodowanie za szkodę poniesioną przez płatnika VAT na skutek uszkodzenia rzeczy, nie obejmuje podatku VAT w zakresie , w jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997r sygn. akt. III CZP 14/97 OSNC 1997/8/103, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2001r sygn. akt VCKN 263/00 opubl. Lex nr 52789, Wyrok SN z dnia 20 lutego 2002r sygn. akt VCKN 908/00 opubl. Lex nr 54365). Dodatkowo zwrócono uwagę w orzecznictwie, że dla obniżenia odszkodowania z tytułu ubezpieczenia o podatek VAT wystarcza sama możliwość odliczenia tego podatku przez poszkodowanego podatnika, niezależnie od tego czy z takiej możliwości skorzystał (por. Uchwała SN z dnia 16 października 1998r sygn. akt III CZP 42/98 opub. OSNC 1999, nr 4 poz. 69 oraz uzasadnienie Wyroku SN z dnia 31 maja 2001r sygn. akt VCKN 263/00 opubl. Lex nr 52789).

Poszkodowany był płatnikiem podatku vat w związku z czym zasadnym jest przyznanie odszkodowania w kwocie netto tak jak domaga się powódka.

Zgodnie z treścią art. 817 §1 k.p.c. zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu czternastu dni od dnia, w którym przy należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Zakład ubezpieczeń, który nie spełnia świadczenia w terminie popada w opóźnienie, czego bezpośrednim skutkiem jest obowiązek zapłaty odsetek. Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności skutkujących odroczeniem terminu płatności oraz ich zasięgu obciąża ubezpieczyciela czyli pozwanego w niniejszej sprawie (art 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że prowadzenie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki z zachowaniem interesu wierzyciela. Usprawiedliwioną przyczyną opóźnienia nie może być bierność zakładu ubezpieczeń. Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do prowadzenia samodzielnego postępowania wyjaśniającego (por. np. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2000r sygn. akt III CKN 1105/98 opubl. OSNC 2000/7-8/134, Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2002r sygn. akt VCKN 1134/00 opubl. program Lex Omega nr 57224 , Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21 kwietnia 1993r sygn. akt I Acr 93/93, Wokanda 1993/12/24). W niniejszej sprawie pozwana otrzymała zawiadomienie o szkodzie w dniu 21 września 2011r. Nic nie stało na przeszkodzie, aby pozwana samodzielnie przeprowadziła prawidłowe postępowanie likwidacyjne. Zasądzenie odsetek zasadne jest więc od dnia 22 października 2011r na podstawie art. 481 §1 k.c. .

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, dowód z zeznań świadków oraz dowód z opinii biegłego i jego ustnych wyjaśnień. Autentyczność i treść dokumentów nie była kwestionowana, strony wyprowadzały z nich jedynie częściowo odmienne wnioski. Zeznania świadków , Sąd uznał za wiarygodne za wyjątkiem zeznań J. L. w zakresie w jakim opisywała przebieg zdarzenia, gdyż pozostają one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w tym opinią biegłego.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.)

W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłowo opinię pisemną uwzględniając zgromadzony w aktach materiał. Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji i wyjaśnień opartych na wiedzy i doświadczeniu.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.2 k.p.c. , gdyż powódka uległa tylko , co do niewielkiej ilości odsetek.

Powódka poniosła następujące koszty: opłata od pozwu w kwocie 143zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, zaliczka na wynagrodzenie biegłego 550,52zł (pozostała część zaliczki zostanie zwrócona) oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 600zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej tj. w kwocie 600zł na podstawie §6 pkt3 w zw. z §2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1349 ze zm.)

Ogółem powód poniósł koszty podlegające zasądzeniu w kwocie 1310,52zł.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

(...)

3.  (...)