Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Jakub Idziorek

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa M. W. (1)

przeciwko K. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego K. M. na rzecz powódki M. W. (1) kwotę 7226,93 zł (siedem tysięcy dwieście dwadzieścia sześć złotych dziewięćdziesiąt trzy groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, a od dnia 1 stycznia 2016 roku za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 14 marca 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego K. M. na rzecz powódki M. W. (1) kwotę 1467,00 zł (jeden tysiąc czterysta sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI GC 1232/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 14 marca 2015 roku powódka M. W. (1) wniósł o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego K. M. kwoty 7.246,34 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania pozwu powódka wskazała, iż strony zawarły umowę, której przedmiotem było wykonanie robót budowlanych. Wskazała, że wystawiła pozwanemu z tytułu realizacji umowy faktury VAT, zaś pozwany nie uiścił powstałych należności.

Nakazem zapłaty z dnia 16 kwietnia 2015 roku zasądzono od pozwanego na rzecz powódki dochodzoną kwotę.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż zawarł z powódką umowę o wykonanie prac posadzkarskich. Zgłosił zarzut niewłaściwości miejscowej, podnosząc iż w umowie zawarto klauzulę prorogacyjną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 września 2014 r. M. W. (1) i K. M. zawarli umowę podwykonawczą o roboty budowlane nr (...) W ramach umowy M. W. (1) miała wykonać prace polegające na hydroizolacji, położeniu płytek gresowych, posadzki, montażu blach okapowych balkonowych, wykonaniu okładziny ścian płytkami z gruntowaniem w węźle cieplnym i wodnym suszarni i pom. gospodarczym oraz wykonaniu okładzin cokołowych z płytek gresowych z silikonowaniem i akrylowaniem obrzeży w budynku mieszkalnym wielorodzinnym nr (...) w N. przy ul. (...), w okresie od 22 września 2014 r. do dnia 30 listopada 2014 r.

Zgodnie z § 7 umowy zleceniobiorca wniesie zabezpieczenie w wysokości 3% wynagrodzenia netto – w formie potrącenia faktur z tytułu rękojmi wady lub gwarancji jakości.

Zgodnie z § 8 umowy zamawiający potrąci z faktury końcowej równowartość usług świadczonych na placu budowy na rzecz wykonawcy w wysokości 0,5% wartości netto przedmiotu umowy wykonawcy.

Dowód:

- umowa, k. 7 – 10,

- oświadczenie, k. 11,

- regulamin budowy, k. 12.

W ramach umowy we wrześniu 2014 r. w suszarni, w pomieszczeniu gospodarczym, w węźle cieplnym i wodnym przedmiotowego budynku, na ścianach i podłodze pracownicy M. W. (1) wykonali okładziny płytkami - przygotowali / zagruntowali podłoże pod płytki, a potem płytki te tam położyli.

W związku z wykonaniem umowy M. W. (1) wystawiła fakturę VAT nr (...) z dnia 30 września 2014 r. z terminem zapłaty 14 dni i przesłała ją K. M. listem poleconym. Faktura opiewała na kwotę 4.910 zł brutto (4.546,30 zł netto), płatność miała nastąpić na rachunek bankowy M. W. (1).

Dowód:

- oświadczenie, k. 11,

- regulamin budowy, k. 12,

- faktura VAT nr (...), k. 13,

- potwierdzenie nadania, k. 14.

W pierwszej połowie października 2014 r. pracownicy M. W. (1) wykonali w przedmiotowym budynku montaż blach okapowych balkonowych na ośmiu balkonach w dwóch pionach, a potem wykonali tam hydroizolację na balkonach pod płytki i wreszcie położyli tam płytki gresowe i wykonali okładziny cokołowe.

W związku z wykonaniem umowy M. W. (1) wystawiła fakturę VAT nr (...) z dnia 10 lutego 2015 r. z terminem zapłaty 14 dni. Faktura opiewała na kwotę 2.579,04 zł brutto (2.388 zł netto), płatność miała nastąpić na rachunek bankowy M. W. (1).

Dowód:

- faktura VAT nr (...), k. 15,

- potwierdzenie nadania, k. 16,

- potwierdzenie odbioru wraz z kopią koperty, k. 17 - 18

Pismem z dnia 8 grudnia 2014 r. pełnomocnik M. W. (1) zwrócił się do K. M. o zapłatę kwoty 4.910 zł oraz o dostarczenie protokołu celem wystawienia faktury o wartości 2.388 zł.

Dowód:

- wezwanie, k. 19,

- potwierdzenie nadania, k. 20.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione niemal w całości.

Na wstępie wyjaśnić należy, iż Sąd zakwalifikował przedłożoną przez powódkę umowę z dnia 15 września 2014 r. jako umowę o dzieło. Zgodnie bowiem z poglądami doktryny oraz utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, o charakterze i typie danej umowy decyduje jej treść i cel, a nie jej nazwa.

Zgodnie z treścią art. 627 kodeksu cywilnego przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Należy przyjąć, że wykonanie oznaczonego dzieła jest zwykle określonym procesem pracy lub twórczości o możliwym do wskazania momencie początkowym i końcowym, którego celem jest doprowadzenie do efektu (rezultatu) przyjętego przez strony w momencie zawierania umowy (szerzej zob. S. Buczkowski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 416–417). Umowa o dzieło stanowi zatem typowe zobowiązanie rezultatu zamierzonego przez strony.

Stosownie natomiast do treści art. 647 k.c. Przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

W doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się zaś, pomimo podobieństw dwóch wyżej wymienionych typów umów, że umowa o roboty budowlane dotyczy większych budynków, takich jak: domy mieszkalne, domy wielomieszkaniowe, biurowce itp. oraz innych obiektów budowlanych, jak mosty, wiadukty, konstrukcje wysokościowe itp. oraz większych obiektów budowlanych (por. wyrok SN z dnia 18 maja 2007 r., I CSK 51/07, LEX nr 334975 oraz wyrok SN z dnia 26 września 2012 r., wskazujący, że: „ Umowa o roboty budowlane dotyczy większych przedsięwzięć o zindywidualizowanych właściwościach fizycznych i użytkowych, którym co do zasady towarzyszy projektowanie, przy czym dokumentację projektową powinien dostarczyć inwestor, chyba że podjął się tego wykonawca i zinstytucjonalizowany nadzór"; II CSK 84/12, LEX nr 1232233).

Na gruncie niniejszej sprawy o charakterze umowy z dnia 15 września 2014 r. przede wszystkim świadczył fakt, iż jej przedmiotem było wykonanie prac posadzkarskich. Ze względu na stosunkowo wąski i nieskomplikowany zakres prac Sąd nie mógł przyjąć, iż umowa nr (...) spełniała przesłanki umowy o roboty budowlane.

Powódka wskazywała, iż na kwotę dochodzoną pozwem składa się suma kwot wynikających z faktur (4.910 zł brutto + 2.579,04 zł brutto) pomniejszona o 3,5% ich wartości.

Strony nie prowadziły sporu w zakresie zawarcia umowy z dnia 15 września 2014 r. oraz treści tejże umowy. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł wyłącznie zarzut braku właściwości miejscowej.

Jednocześnie wskazać należy, iż przewodniczący zwrócił pozwanemu pisma z dnia 1 marca 2016 r. oraz dnia 10 marca 2016 r., albowiem pisma te nie zawierały wyłącznie wniosków dowodowych. Pozwany, poinformowany o treści art. 207 § 3 k.p.c., nie wnosił o udzielenie zezwolenia Sądu na wniesienie pisma procesowego. Stosownie do art. 207 § 3 zdanie drugie k.p.c. w toku sprawy złożenie pism przygotowawczych następuje tylko wtedy, gdy sąd tak postanowi, chyba że pismo obejmuje wyłącznie wniosek o przeprowadzenie dowodu. W związku z niedochowaniem powyższych warunków pisma przygotowawcze pozwanego podlegały zwrotowi zgodnie z art. 207 § 7 k.p.c.

Co więcej, powołane przez pozwanego w treści powyższych pism wniosku dowodowe należałoby uznać za spóźnione w świetle art. 217 § 2 k.p.c. Pozwany powinien już w sprzeciwie od nakazu zapłaty powołać wszystkie wymagane wnioski dowodowe (zgodnie z zasadą koncentracji materiału dowodowego wyrażoną w art. 6 § 2 k.p.c.: „Strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko”). Tym bardziej, że powódka nie podnosiła w toku sprawy nowych twierdzeń, do których strona pozwana powinna się odnieść. Tymczasem pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty ograniczył się do zakwestionowania właściwości miejscowej Sądu, tj. do podniesienia zarzutu, który nie prowadziłby do oddalenia powództwa.

Przedłożone przez pozwanego na rozprawie dokumenty były dowodami spóźnionymi. Również na wniosek uczestników obrotu gospodarczego zmiany w ustawodawstwie na czoło wysunęły zasadę szybkości postępowania i koncentracji materiału dowodowego, To nie jest tak, że pozwany nie miał możliwości odniesienia się do pozwu czy naprowadzenia wniosków dowodowych. On taką możliwość miał ale w określonych ramach czasowych, o czym był pouczony w chwili otrzymania odpisu nakazu zapłaty. Dowody spóźnione sąd może dopuścić ale tylko w sytuacji gdy strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności (art. 207 § 6 k.p.c.). Pozwany na rozprawie sam wskazał, że dowodów w sprzeciwie nie wskazał ze względu na niewiedzę. Brak danych zatem aby nie zgłoszenie dowodów nastąpiło bez winy pozwanego. Także nie ma informacji o wyjątkowych okolicznościach. Wreszcie złożone dokumenty z jednej strony przedłużyłyby postępowanie, ponieważ konieczna byłaby ich weryfikacja, a to zawsze zajmuje czas, podczas gdy w realiach sprawy nie było podstaw do odroczenia rozprawy. Po drugie nawet dopuszczając te dowody są one tylko relacją pozwanego i zostały wygenerowane przez niego. Zarzut niewłaściwego wykonania umowy przez powódkę oraz odstąpienia od umowy przez pozwanego, a w konsekwencji naliczenia kar umownych, to wszystko są twierdzenia pozwanego, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przedłożone dokumenty mają charakter dokumentów prywatnych, a zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Z normy zawartej w tym przepisie wynika, że dokumenty prywatne są dowodem tylko na to że – tu pozwany – złożył oświadczenie określonej treści. Nie są dowodem że faktycznie powódka wykonywała wadliwe umowę i dała podstawę do wypowiedzenia umowy i naliczenia kar umownych. Wykazanie takiego twierdzenia wymaga dowodów obiektywnych – jak zeznania świadków (osób trzecich), dokumentów organów administracji budowalnej ewentualnie inwestora, a nade często - gdy kwestionowana jest jakość prac – dowodu z opinii biegłego. Żadnych takich dowodów pozwany we właściwym czasie nie wskazał, stąd prezentowane przez pozwanego na rozprawie stanowisko nie dało podstaw do oddalenia powództwa.

Z kolei strona powodowa, przedkładając łączącą strony umowę oraz faktury VAT (niekwestionowane przez stronę pozwaną) wykazała, iż zrealizowała postanowienia łączącej strony umowy a także wykazała wysokość zobowiązania strony pozwanej. Pozwany nie zakwestionował zawarcia umowy oraz faktu jej wykonywania przez powódkę, co oznacza że określone w umowie wynagrodzeniem powódce się należy. Powtórzyć należy – jeżeli miały miejsce okoliczności uniemożlwiające żądanie zapłaty wynagrodzenia, to wykazać powinien to pozwany i nie tylko swoim twierdzeniem ale obiektywnymi dowodami. Jednakże, zauważyć należało, że powódka błędnie obliczyła kwotę, o którą pomniejszone zostało wynagrodzenie przy zastosowaniu współczynnika -3,5%. Prawidłowo obliczona należność stanowiąca 96,5% kwoty 7489,04 zł wynosi bowiem nie 7.246,34 zł (jak wskazano w pozwie), a 7.226,93 zł. Taką też kwotę należało zasądzić na rzecz M. W. (1).

W związku z okolicznością, iż pozwany nie zakwestionował skutecznie okoliczności podnoszonych przez powódkę, dowód z zeznań świadków A. T., M. S., W. W., H. P., M. W. (2) jawił się w ocenie Sądu jako zbędny.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało uwzględnieniu co do kwoty należności głównej 7.226,93 zł, a w pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Orzeczenie o odsetkach oparte zostało o przepis art. 481 k.c. stanowiącego, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Z kolei od 1 stycznia 2016 roku odsetkami ustawowymi między przedsiębiorcami są te określone w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 4a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Na gruncie niniejszej sprawy, odsetki należą się stronie powodowej zgodnie z wnioskiem, od dnia wniesienia pozwu, tj. od dnia 14 marca 2015 r. do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w związku z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy uwzględnieniu treści art. 100 zdanie drugie k.p.c. („ Sąd może (...) włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko do co nieznacznej części swego żądania (...)”). W niniejszej sprawie powódka uznana została za wygrywającą spór w całości. Na poniesione przez powódkę koszty złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 250 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 1.200 zł, zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...),

3.  (...)