Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2015 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. wniosła pozew w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwoty 4.966,50 zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazano, że powódka wykonała dla pozwanej przewóz międzynarodowy, za który pozwana nie zapłaciła.

W uzupełnieniu pozwu po Elektronicznym postępowaniu upominawczym powódka sprecyzowała, że domaga się odsetek ustawowych od dnia 12 sierpnia 2015 r. do dnia 31 grudnia 2015 r., natomiast za okres od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty – w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że otrzymała zlecenie transportowe. Podniosła, że warunkiem zapłaty za wykonaną usługę było przedstawienie oryginału listu przewozowego CMR. Wskazała, że powódka nie dopełniła tego obowiązku.

Pismem z dnia 3 czerwca 2016 r. powódka podtrzymała żądanie pozwu w całości. Ponadto powód wskazał, iż w dniu 30 lipca 2015 r. wysłała fakturę VAT wraz z oryginałami dokumentów przewozowych pozwanej, a przesyłka została dostarczona do pozwanej w dniu 3 sierpnia 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. oraz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. pozostawały we współpracy gospodarczej, polegającej na świadczeniu usług transportowych.

Niesporne, a nadto dowód:

- odpis informacji z KRS, k. 35 – 42.

W dniu 16 lipca 2015 r. pozwana zleceniem przewozowym nr 2390 zleciła powódce przewóz towarów na trasie G. – A. (Szwecja). Załadunek towaru miał się odbyć 20 lipca 2015 r. o godzinie 12:00, a rozładunek – 21 lipca 2015 r. o godzinie 12:00. Fracht ustalono na 950 EURO netto. Fracht miał być płatny w terminie 60 dni od doręczenia zleceniodawcy faktury VAT wraz z kompletem dokumentów.

Tego samego dnia powódka zleciła wykonanie wyżej opisanego R. B. zleceniem nr (...). Fracht ustalono na 300 EURO netto..

Dowód:

- zlecenia transportowe, k. 46 – 48.

Przewóz został wykonany zgodnie z warunkami zlecenia.

Dowód:

- dokument CMR, k. 50,

- dokument WZ, k. 51.

W dniu 22 lipca 2015 r. R. B. wystawił powódce fakturę VAT nr (...) na kwotę 1.515,96 zł brutto tytułem zlecenia spedycyjnego nr (...), płatną w terminie do 5 września 2015 r.

Dowód:

- faktura VAT, k. 49.

W dniu 28 lipca 2015 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 4.800,55 zł brutto tytułem zlecenia spedycyjnego nr (...), płatną w terminie do 11 sierpnia 2015 r.

Dowód:

- faktura VAT, k. 45.

Pismem z dnia 30 września 2015 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 4.966,50 zł.

Dowód:

- wezwanie, k. 43 - 44.

Pozwana w dniu 30 lipca 2015 r. wysłała fakturę VAT wraz z oryginałami dokumentów przewozowych pozwanej. Przesyłka została doręczona pozwanej w dniu 3 sierpnia 2015 r.

Dowód:

- wydruk, k. 57,

- wyciąg z książki nadawczej, k. 58 – 62.

W wiadomości e-mail z 1 października 2015 r. pozwana zwróciła się do powódki z informacją, że termin płatności za fakturę nr (...) przypada na dzień 2 października 2015 r. Wskazała, że powódka nie wypełniła warunku zlecenia przewozowego dotyczącego dostarczenia dokumentów w terminie 7 dni od daty rozładunku.

Dowód:

- wiadomość e-mail, k. 63.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione niemal w całości.

Powódka wywodzi swoje roszczenie z umowy zawartej z pozwaną. Była to umowa przewozu, której elementy istotne określa art. 774 k.c., w myśl którego przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do przewiezienia, za wynagrodzeniem, osób lub rzeczy, a szczegółowe prawa i obowiązki stron reguluje konwencja genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z 19 maja 1956 r. (Dz.U. 1962 Nr 49 poz. 238). Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 1 konwencji akt ten stosuje się do wszelkiej umowy o zarobkowy przewóz drogowy towarów pojazdami, niezależnie od miejsca zamieszkania i przynależności państwowej stron, jeżeli miejsce przyjęcia przesyłki do przewozu i miejsca przewidziane dla jej dostawy, stosownie do ich oznaczenia w umowie, znajdują się w dwóch różnych krajach, z których przynajmniej jeden jest krajem umawiającym się.

Zawarcie umowy przewozu nie było kwestionowane przez stronę pozwaną, nadto fakty te wynikały z przedłożonych przez powódkę dokumentów – zlecenia transportowego pochodzącego od pozwanej oraz dokumentu CMR. Pozwana zarzucała natomiast, iż nie otrzymała listu CMR, od którego otrzymania uzależniona była wypłata wynagrodzenia.

Wskazania w tym miejscu wymaga, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne (art. 6 k.c.). Powódka powinna zatem dążyć do wykazania, iż dostarczyła pozwanej wszystkie dokumenty wskazane w umowie jako wymagane do wypłaty wynagrodzenia.

Obowiązkowi temu powódka sprostała, dostarczając potwierdzenie dostarczenia pozwanej faktury VAT i dokumentów przewozowych (dokumentu CMR). Z danych wskazanych na elektronicznym potwierdzeniu odbioru wynika, iż przesyłka została doręczona pozwanej w dniu 3 sierpnia 2015 r. Fakt otrzymania przez pozwaną przesyłki potwierdza również wymiana korespondencji elektronicznej między stronami. Strona pozwana nie zaprzeczyła twierdzeniom powódki, a w szczególności nie zanegowała, iż przesyłka z dnia 30 lipca 2015 r. zawierała wszystkie dokumenty wskazywane przez powódkę.

Wobec tego należało uznać, że pozwana winna zapłacić cały fracht za przewóz w łącznej kwocie 4800,55 zł.

Co do odsetek od żądanych kwot, to powódka dochodziła ich od dnia 12 sierpnia 2015 r. Wprawdzie w fakturze wystawionej przez powódkę wskazano 14-dniowy termin zapłaty, jednakże z umowy wynika wprost iż termin ten wynosi 60 dni od daty otrzymania faktury z kompletem dokumentów. Pozwana otrzymała dokumenty w dniu 3 sierpnia 2015 r., zaś 60-dniowy termin upływał w dniu 2 października 2015 r. Zatem odsetki należą się powódce dopiero od dnia 3 października 2015 r., zaś żądanie odsetek w pozostałym zakresie należało oddalić. Sama wysokość odsetek wynika do dnia 31 grudnia 2015 roku z art. 481 k.c., a od 1 stycznia 2016 r. z art. 8 ust. 1 w zw. z art. 4a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia. Z kolei od 1 stycznia 2016 roku odsetkami ustawowymi w związku z transakcją handlową między przedsiębiorcami (a taką jest umowa sprzedaży) są te określone w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 4a ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Ta sama ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych wprowadza instytucję ryczałtowej rekompensaty z odzyskiwanie należności. Zgodnie z art. 10 ust. 1 wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. Jednakże zgodnie z art. 10 ust. 2 Oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę. Powód dochodząc zapłaty poniósł koszty procesu o których Sąd orzekł w punkcie III wyroku i koszty te są wyższe niż ryczałt z art. 10 ust. 1 ustawy, co oznacza że koszty procesu zasądzone w niniejszej sprawie niejako konsumują ryczałt o którym wyżej mowa.

Zgodnie z treścią pozwu dochodzona kwota dochodzona jest jako koszt odzyskiwania należności w oparciu o art. 10 ust. 2 ww. ustawy. Klasycznym kosztem odzyskiwania należności są koszty procesu – które przyznane zostały wg stawek co prawda minimalnych, ale te są podstawa orzekania (§ 15 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie; Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.). W istocie więc żądanie stanowi próbę obejścia bezwzględnie obowiązujących przepisów o kosztach procesu. Także z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r. w sprawie III CZP 94/15 wynika, że art. 10 ust. 2 u.t.z. przewiduje się, że jeżeli wierzyciel poniesie wyższe koszty odzyskiwania należności, przysługuje mu w uzasadnionej wysokości, zwrot tej nadwyżki. Chociaż ustawa tego wprost nie przesądza, to przez uzasadnioną wysokość należy rozumieć różnicę pomiędzy całkowitym kosztem jaki wierzyciel poniósł w związku z odzyskiwaniem należności, a kwotą stanowiącą równowartość 40 euro.

Z tych względów powództwo w zakresie kwoty 165,95 zł zostało oddalone.

Stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach, których wiarygodność nie budziła wątpliwości, a także twierdzeń stron, zawartych w pismach procesowych.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Powódka przegrała proces w całości i obowiązana jest do zwrotu pozwanej celowych kosztów procesu (art. 98 k.p.c.). Na koszty procesu po stronie powodowej składa się kwota 100 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 600 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wynagrodzenie pełnomocnika Sąd ustalił zgodnie z § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348). Zasądzeniu podlegała cała ta kwota jako że powództwo zostało oddalone tylko w niewielkim zakresie.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)