Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2021 roku w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W.

przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt: XI GC 114/21

UZASADNIENIE

Powód E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. złożył pozew przeciwko (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. o zapłatę kwoty 2.928,34 złotych z odpowiednimi odsetkami. Wniósł o zasądzenie od pozwanego, na jego rzecz, zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podano, że powód kupił wierzytelnośc od spółki (...), pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz o zakup urządzenia.

Pozew złożono na zasadzie art. 505 ³⁷ k.p.c. po umorzeniu postępowania elektronicznego upominawczego.

W sprawie wydano nakaz zapłaty (karta 91).

W sprzeciwie (karta 101) pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda, na rzecz pozwanej, kosztów procesu. W uzasadnieniu sprzeciwu zakwestionowano fakt zawarcia umowy, pozwany nie odebrał spornych faktur, brak było umowy potwierdzającej wystawienie faktur, pozwanego nie powiadomiono o cesji, powód nie próbował rozwiązać sprawy polubownie, a do akt załączono jedynie wydruki.

Powód zamiast załączyć umowę, wniósł o zobowiązanie pozwanego do złożenia ksiąg rachunkowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 stycznia 2014 roku (...) spółka akcyjna w W. zawarła umowę cesji wierzytelności z E. 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W..

Dowód:

- umowa cesji, karta 34 – 49;

Sporządzono dokument „załącznik do porozumienia”.

Dowód:

- pismo, karta 64-67;

Sporządzono szereg faktur i noty odsetkowe, gdzie nabywcą był (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S., sprzedawcą zaś O. Polska.

Dowód:

- faktury, karta 68 – 76;

Sporządzono wezwanie do zapłaty, zawiadomienie o cesji, zestawienie należności.

Dowód:

- dokumenty, karta 77 – 81;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowi najpewniej norma art. 56 i następne ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zmianami) przy czym wskazania wymaga, iż jako to uznał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 17 listopada 1999 r. (III CKN 450/98, OSNC 2000/5/97) jako cywilnoprawna umowa o świadczenie usług da się powyższa umowa zakwalifikować do grupy umów, do których - z mocy art. 750 k.c. -mają odpowiednio zastosowanie przepisy o zleceniu. Taka interpretacja pozostaje uprawnioną w szczególności jeśli zauważyć, iż Prawo telekomunikacyjne w sposób szczególny reguluje odpowiedzialność operatora za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług telekomunikacyjnych z jednoczesnym odniesieniem się do przepisów k.c. (art. 104 ust. l Prawa telekomunikacyjnego). Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Nie można jednak mieć pewności co do tej okoliczności albowiem brak jest dowodów, z których wywnioskować możnaby z czego w istocie wynika przedmiotowa, dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność.

Godzi się również zauważyć, iż według zasady naturalnej realizacji kontraktu, zgodnie z art. 353 § l zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

Zgodnie natomiast z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast art. 509 § 2 k.c. stanowi, iż wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Istota w sprawie niniejszej dotyczy tego, czy wspomnianemu zbywcy (O. Polska) przysługiwała wobec pozwanego jakakolwiek wymagalna wierzytelność będąca przedmiotem wspomnianego przelewu a jednocześnie to, czy faktycznie jakakolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanego była przedmiotem przelewu.

W tym stanie rzeczy rolą powoda było wykazanie, iż pozwany był dłużnikiem O. Polska. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie podołał. W szczególności powód nie przedłożył żadnej umowy, z której wynikałoby zobowiązanie pozwanego względem pierwotnego zbywcy.

Co prawda w aktach sprawy znajduje się umowa przelewu wierzytelności jednak dokumenty te w żadnym stopniu nie wykazują podstaw ani wysokości wysuwanych przeciwko pozwanemu roszczeń. Zawarcie bowiem w umowie cesji będącej dokumentem prywatnym oświadczenia cedenta, iż przysługuje mu wymagalna wierzytelność względem pozwanego należy oceniać przez pryzmat art. 245 k.p.c. stanowiącego, iż dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, co nie jest równoznaczne z faktycznym istnieniem bezspornej i wymagalnej wierzytelności w określonej kwocie względem pozwanej. Zatem samo twierdzenie strony powodowej nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być – zgodnie z dyspozycją art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. – udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą.

Dalej wskazać należy, iż powód złożył kilka dokumentów. Nie przedstawiono dowodu doręczenia tych dokumentów (karta 77,78,79) zaś same w sobie te pisma pozbawione są jakiegokolwiek znaczenia.

Umowa przelewu wierzytelności jest dokumentem nieprzydatnym do wydania orzeczenia w sprawie przedmiotowej. Z uwagi na treść tego pisma trudno ustalić, czy przedmiotem którejkolwiek z przywołanych cesji była wątpliwa wierzytelność w stosunku do pozwanego.

Brak waloru dowodowego ma zestawienie wierzytelności sporządzone przez pozwanego. Jest to dokument prywatny, nie wiadomo również w oparciu o jakie dane i dokumenty sporządzony a zatem wyłącznie jest to taki dokument, który ma na celu wykazanie słuszności twierdzeniom powoda. Co istotne owe zestawienie nie jest potwierdzone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika powoda i przez nikogo nie podpisane.

Powód nie wykazał istnienia podstawowej okoliczności, a więc okoliczności umożliwiającej mu żądanie spłaty całej – lub pozostałej do spłaty należności. Niniejsze powództwo wywiedzione zostało z tej okoliczności, co podnoszone jest w treści pozwu.

Ponownie wskazać należy, że wysokość dochodzonej wierzytelności wykazywana jest wyłącznie za pomocą twierdzeń – nie przedstawiono zaś umowy – to jest pisma podpisanego przez pozwanego z którego wynikałaby akceptacja warunków umowy, regulaminu świadczenia usług i innych odpowiednich dokumentów. Nie wiadomo z czego wynikają faktury, na które powołuje się powód.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o zobowiązanie pozwanego do złożenia dowodów na okoliczność zaksięgowania spornych faktur. To rzeczą powoda było wykazanie, że faktury wystawiono na podstawie i w związku z umową łączącą pozwanego i pierwotnego wierzyciela. Sam powód w pozwie twierdził, że istnieje umowa sprzedaży oraz umowa świadczenia usług ale nie wykazał faktu zawarcia tych umów.

Rację ma ponadto pozwany, że do akt załączono kserokopie dokumentów, niepoświadczone za zgodność przez pełnomocnika, zatem nie można było dać wiary tym dokumentom, w świetle zaprzeczenia wiarygodności i prawdziwości tych dokumentów przez poznanego.

Z przedstawionych dokumentów nie sposób ustalić, jaka w chwili rzekomej umowy cesji (umowa jest pokreślona, nieczytelna, brak jest jej znakomitej części), była wysokość długu pozwanego dochodzonego przed tutejszym sądem, że umowa cesji została zawarta, że pozwany zawarł umowę z wierzycielem pierwotnym.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)