Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

UZASADNIENIE

Powód D. T. domagał się w niniejszym procesie od pozwanej (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. (dalej: (...) S.A.) sprostowania świadectwa pracy poprzez wskazanie w nim, iż w okresie zatrudnienia wykonywał pracę na stanowisku młodszego specjalisty do spraw bhp w służbie BHP, specjalisty do spraw bhp w służbie BHP oraz starszego specjalisty do spraw bhp w służbie BHP. Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanej, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

Pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm prawem przepisanych. Pozwana spółka podkreśliła, iż powód nie zachował terminów do złożenia pozwu o sprostowanie świadectwa pracy, a nadto że w świadectwie pracy zostało wskazane stanowisko pracy powoda zgodne z tabelą istniejących w banku stanowisk oraz z umową o pracę. Pozwana zaznaczyła, że powód był zatrudniony kolejno na stanowiskach młodszego specjalisty, specjalisty i starszego specjalisty i nigdy nie wnosił uwag do takiego nazewnictwa. Zaakcentowała, że świadectwo pracy samo w sobie nie tworzy praw podmiotowych ani ich nie pozbawia, a zapisy świadectwa pracy nie przekreślają możliwości wykazania wykonywania innej pracy niż w nim wymieniona. Pozwana spółka podniosła nadto, że wypełnianie przez osobę pełniącą zadania służby bhp wymagań określonych w Rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 2 września 1997 r. dla danego stanowiska nie uprawnia jej do posługiwania się nazwą tego stanowiska jako tytułem zawodowym, a jedynie do zatrudnienia na takim stanowisku, pod warunkiem że pracodawca właśnie takie stanowisko przewiduje, a przyjęcie innego nazewnictwa dla stanowisku, na których są zatrudnieni pracownicy służby bhp, nie stanowi naruszenia przepisów prawa.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

D. T. odpowiedział na ogłoszenie (...) S.A. i zgłosił swoją kandydaturę na stanowisko specjalisty ds. BHP.

Od dnia 1 września 2010 r. D. T. został zatrudniony w (...) S.A., na podstawie umowy o pracę zawartej na czas określony (do 31 marca 2011 r.) na stanowisku młodszego specjalisty w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniu 1 września 2010 r. D. T. złożył swój podpis również pod zakresem czynności i obowiązków służbowych, jego stanowisko pracy zostało określone jako specjalista ds. bhp w jednostce organizacyjnej Biuro (...), w wewnętrznej komórce organizacyjnej Zespół (...) w P. (...)6. Do zakresu obowiązków D. T. należały obowiązki z zakresu bhp, w tym m.in. realizowanie instruktażu ogólnego bhp, prowadzenie rejestru szkoleń bhp, przeprowadzanie kontroli warunków pracy oraz przestrzegania przepisów i zasad bhp, bieżące informowanie kierownika komórki o stwierdzonych zagrożeniach zawodowych, czy udział w opracowywaniu planów modernizacji i rozwoju zakładu pracy oraz przedstawianie propozycji dotyczących uwzględnienia w tych planach rozwiązań techniczno – organizacyjnych zapewniających poprawę stanu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Od dnia 1 kwietnia 2011 r. D. T. został zatrudniony na stanowisku młodszego specjalisty na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony.

W dniu 2 lipca 2012 r. D. T. złożył swój podpis pod zakresem czynności i obowiązków służbowych, jego stanowisko pracy zostało określone jako młodszy specjalista ds. bhp w jednostce organizacyjnej Biuro (...), w wewnętrznej komórce organizacyjnej Zespół (...) w P. (...)4, a jego obowiązki dotyczyły zadań z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Od dnia 1 sierpnia 2012 r. D. T. powierzono obowiązki specjalisty, pozostawiając bez zmian pozostałe warunki pracy. W dniu 1 sierpnia 2012 r. D. T. ponownie złożył swój podpis pod zakresem czynności i obowiązków służbowych, jego stanowisko pracy zostało określone jako specjalista ds. bhp w jednostce organizacyjnej Biuro (...), w wewnętrznej komórce organizacyjnej Zespół (...) w P. (...)4, a jego obowiązki dotyczyły zadań z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Od dnia 1 września 2014 r. D. T., na podstawie aneksu do umowy o pracę, został zatrudniony na stanowisku starszego specjalisty, a pozostałe warunki umowy o pracę nie uległy zmianie. W tym samym dniu D. T. złożył swój podpis pod zakresem czynności i obowiązków służbowych, jego stanowisko pracy zostało określone jako starszy specjalista ds. bhp w jednostce organizacyjnej Biuro (...), w wewnętrznej komórce organizacyjnej Zespół (...) w P. (...)3, a jego obowiązki dotyczyły zadań z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

W dniu 3 marca 2017 r. D. T. podpisał zakres czynności, w którym jego stanowisko określono jako starszy specjalista w jednostce organizacyjnej Biuro (...) i w wewnętrznej komórce organizacyjnej Zespół (...) w P..

W ramach Biura (...) funkcjonowało 5 Zespołów (...). Jednym z tych Zespołów był Zespół (...) w P. działający w dwóch lokalizacjach – w P. i w S.. D. T. świadczył pracę w S.. Nie wykonywał żadnych obowiązków, które nie byłyby związane z bezpieczeństwem i higieną pracy. Swoją pracę wykonywał w ramach służby BHP w wyodrębnionej komórce organizacyjnej, tj. w Biurze (...) w Centrum Administracji.

Na mocy uchwały zarządu nr (...) z dnia 11 kwietnia 2012 r. wprowadzono w banku tabelę stanowisk dla jednostek organizacyjnych banku. Jak stanowi § 4 uchwały poszczególnym stanowiskom, określonym w tabeli stanowisk, odpowiadają minimalne kategorie zaszeregowania, ustalone zgodnie z rozwiązaniami dotyczącymi wartościowania funkcjonującymi w banku, a kategorie określa tabela stanowisk. W tabeli stanowisk dla jednostek organizacyjnych banku przewidziano m.in. stanowisko specjalisty (które może podlegać stopniowaniu na młodszego specjalistę i starszego specjalistę) i odpowiadającą mu kategorię C3. W myśl zaś §5 ww. uchwały stanowiskom określonym w tabeli stanowisk odpowiadają powiązane z nim stanowiska organizacyjne określone w regulaminach organizacyjnych jednostek organizacyjnych banku. W wykazie stanowisk organizacyjnych stanowiącym załączniku nr 3 do regulaminu wewnętrznego C. (Centrum Administracji, którego komórkę stanowiło Biuro (...)) wymieniono m.in. stanowisko specjalisty do spraw bhp.

Stosunek pracy między stronami uległ rozwiązaniu na mocy porozumienia stron z dniem 31 października 2018 r.

Bezsporne, a nadto dowód: list motywacyjny – k. 2 cz. A akt osobowych, umowy o pracę – k. 2, 11, cz. B akt osobowych, zakresy czynności i obowiązków służbowych – cz. 9, 17, 19, 38 cz. B akt osobowych, pismo z 25 lipca 2012 r. – k. 18 cz. B akt osobowych, aneks do umowy o pracę – k. 25, zasady realizacji zadań w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (…) – k. 20-27, schemat struktury organizacyjnej – k. 28, załącznik nr 3 do regulaminu wewnętrznego C. – k. 29-34, uchwała nr 173/ (...) – k. 77-79, zeznania powoda złożone na rozprawie w dniu 9 stycznia 2020 r.;

Jeszcze przed ustaniem stosunku pracy D. T. zwracał się do Biura (...) o wskazanie w świadectwie pracy, iż był zatrudniony w służbie bhp na stanowiskach specjalisty do spraw bhp, co potwierdzałoby okres zatrudnienia w służbie bhp niezbędny od objęcia określonych stanowisk w ramach służby bhp zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 2 września 1997 r.

W dniu 31 października 2018 r. pracodawca wystawił D. T. świadectwo pracy, w którego treści wskazał, iż w okresie zatrudnienia D. T. wykonywał pracę młodszego specjalisty, specjalisty i starszego specjalisty.

W dniu 2 listopada 2018 r. pracodawca wystawił zaświadczenie, w którym wskazał, że D. T. był zatrudniony w Centrum Administracji – Biurze (...) na stanowisku starszego specjalisty.

D. T. odebrał ww. świadectwo pracy w dniu 5 listopada 2018 r.

W dniu 13 listopada 2018 r. złożył do pracodawcy wniosek o sprostowanie świadectwa pracy poprzez wskazanie, że w okresie zatrudnienia wykonywał pracę jako młodszy specjalista do spraw bhp, specjalista do spraw bhp oraz starszy specjalista do spraw bhp.

W piśmie, które D. T. otrzymał w dniu 29 listopada 2018 r., pracodawca odmówił sprostowania świadectwa pracy.

Pozwem nadanym w polskiej palcówce pocztowej w dniu 6 grudnia 2018 r. D. T. wniósł o sprostowanie świadectwa pracy.

Bezsporne, a nadto dowód: świadectwo pracy z 31 października 2018 r. – k. 3 cz. C akt osobowych, korespondencja e-mailowa – cz. C akt osobowych, zaświadczenie z 2 listopada 2018 r. – k. 4 cz. C akt osobowych, potwierdzenie odbioru świadectwa pracy – k. 69-71, wniosek o sprostowanie świadectwa pracy wraz z dowodem nadania – k. 35-39, odmowa sprostowania świadectwa pracy – k. 40;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Podstawę prawną żądania powoda stanowił art. 97 §2 ¹ Kodeksu pracy (dalej: k.p.), który w spornym okresie stanowił, iż pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny pozostawał w istocie między stronami bezsporny, a Sąd ustalił go w oparciu o dowody z dokumentów (szczegółowo przytoczone w pierwszej części uzasadnienia), których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron oraz korespondujące z nimi zeznania powoda. Spór sprowadza się natomiast do oceny, czy wystarczające jest wskazanie w świadectwie pracy stanowiska angażowego, wynikającego z umowy o pracę.

Na wstępie rozważań podkreślić należy, iż nie zasługuje na uwzględnienie stanowisko strony pozwanej, że pozew w niniejszej sprawie został złożony z uchybieniem terminom, o których mowa w ww. przepisie. W istocie powód, który odebrał świadectwo pracy w dniu 5 listopada 2018 r. wniosek o jego sprostowania nadał w dniu 13 listopada 2018 r., a więc 8 dnia, nie przekroczył jednak siedmiodniowego terminu albowiem – w myśl art. 1 i 2 ustawy o ustanowieniu święta narodowego z okazji setnej rocznicy odzyskania niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 listopada 2018 r. – dzień 12 listopada 2018 r. został ustanowiony świętem narodowym z okazji setnej rocznicy odzyskania niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, a jednocześnie dniem wolnym od pracy. Jak stanowi zaś art. 115 kodeksu cywilnego jeżeli koniec terminu do wykonania czynności przypada na dzień uznany ustawowo za wolny od pracy lub na sobotę, termin upływa następnego dnia, który nie jest dniem wolnym od pracy ani sobotą. Powód zachował również siedmiodniowy termin złożenia pozwu do sądu, albowiem odmowę sprostowania świadectwa pracy otrzymał w dniu 29 listopada 2018 r., a pozew nadał w polskiej placówce pocztowej w dniu 6 grudnia 2018 r.

Jak stanowi art. 97 §2 k.p. w świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące m.in. okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Analogiczny zapis znajduje się w wydanym na podstawie art. 97 §4 k.p. Rozporządzeniu Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie świadectwa pracy z dnia 30 grudnia 2016 r., a konkretnie w §2 pkt 3, w myśl którego w świadectwie pracy zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczeń społecznych, dotyczące rodzaju wykonywanej pracy lub zajmowanych stanowisk lub pełnionych funkcji.

Poza sporem w niniejszym procesie pozostawało, iż w pozwanej spółce, zgodnie z wymogami Rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie służby bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 2 września 1997 r., działała służba BHP, a powód wykonywał swoje obowiązki jako pracownik tej służby, na stanowiskach – określonych w zakresach czynności – jako stanowiska młodszego specjalisty do spraw bhp, specjalisty do spraw bhp i starszego specjalisty do spraw bhp. Bezsporne pozostaje zatem, że powód, tak jak wskazał w pozwie, wykonywał pracę młodszego specjalisty do spraw BHP w służbie BHP, specjalisty do spraw BHP w służbie BHP oraz starszego specjalisty do spraw BHP w służbie BHP. Powód podnosił przy tym już w pozwie, iż użycie takiego nazewnictwa w świadectwie pracy jest niezbędne, albowiem ww. Rozporządzenie z dnia 2 września 1997 r. uzależnia zatrudnienie pracownika służby bhp na określonych stanowiskach (m.in. starszego specjalisty do spraw bhp, czy głównego specjalisty do spraw bhp) m.in. od stażu pracy w służbie bhp (§ 4 Rozporządzenia).

Niewątpliwie określenie, że powód był zatrudniony w banku na stanowisku młodszego specjalisty, specjalisty czy starszego specjalisty, nie stanowi odzwierciedlenia tego, jaki rodzaj pracy powód wykonywał (u tak dużego pracodawcy, jakim jest pozwany bank, mógł być np. specjalistą z zakresu sprzedaży, kadr, czy jakimkolwiek innym) a jest to – zgodnie z treścią ww. art. 97 §2 k.p. – informacja, którą należy obligatoryjnie umieścić w świadectwie pracy. Jak wskazano już powyżej w świadectwie pracy należy zamieścić informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i to na tę właśnie okoliczność powoływał się powód podnosząc, iż od stażu pracy w służbie bhp zależy możliwość zatrudnienia na określonych stanowiskach pracowniczych w ramach służby bhp.

Choć należy zgodzić się ze stroną pozwaną, iż świadectwo pracy samo w sobie nie tworzy praw podmiotowych ani ich nie pozbawia, a zapisy świadectwa pracy nie przekreślają możliwości wykazania wykonywania innej pracy niż w nim wymieniona, to nie ulega wątpliwości, że w świetle regulacji art. 97 §2 k.p., w sytuacji gdy sama nazwa stanowiska, na którym zatrudniono pracownika (zgodnie z wykazem stanowisk ustalonym u pracodawcy), nie wskazuje na rodzaj wykonywanej pracy, niezbędne, dla prawidłowego wystawienia świadectwa pracy jest wskazanie rodzaju wykonywanej pracy, a za niezrozumiałe należy uznać odsyłanie pracownika na drogę kolejnego procesu, w którym będzie wykazywał, jaką pracę wykonywał. Raz jeszcze podkreślenia wymaga, iż ze sformułowania „specjalista” nie wynika, czym faktycznie powód się zajmował, a to właśnie świadectwo pracy ma dawać pracownikowi m.in. możliwość przedstawienia swojego doświadczenia zawodowego. Wystawieniu świadectwa pracy o treści wskazanej przez powoda nie sprzeciwia się również ograniczenie się w umowach o pracę do wskazania stanowiska młodszego specjalisty, specjalisty, czy starszego specjalisty. W zakresach czynności powód był już bowiem określany jako młodszy specjalista do spraw bhp, specjalista do spraw bhp i starszy specjalista do spraw bhp (określenie specjalista do spraw bhp pojawia się także w załączniku do regulaminu wewnętrznego C.). Nawet jednak bez takiego określenia poza sporem pozostaje, że powód wykonywał swoje obowiązki na stanowiskach młodszego specjalisty, specjalisty i starszego specjalisty, a obowiązki te dotyczyły bhp i były wykonywane w ramach służby bhp. I dopiero takie sformułowanie, jakiego użycia w świadectwie pracy domaga się powód, wskazuje na rodzaj faktycznie wykonywanej przez niego pracy.

Sąd pominął, jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy, dowód z zeznań świadka D. B., która, zgodnie z treścią odpowiedzi na pozew, została zawnioskowana na okoliczność obowiązujących u pracodawcy zasad w zakresie stanowisk angażowych i organizacyjnych oraz sporządzania świadectw pracy. Nazwy stanowisk angażowych i organizacyjnych wynikają bowiem z przedłożonych przez strony dokumentów, natomiast obowiązujące u pracodawcy zasady wystawiania świadectw pracy polegające na wpisywaniu do nich stanowisk angażowych (bo tylko tego dotyczy spór) zostały – nie uwagi na okoliczności faktyczne (o których mogłaby się wypowiedzieć świadek), a z uwagi na wyżej wskazane przepisy prawa, tj. wymieniony w art. 97 §2 k.p. obowiązek pracodawcy wskazywania w świadectwie pracy rodzaju pracy wykonywanej przez pracownika – uznane za nieprawidłowe.

Mając na względzie powyższe Sąd w punkcie I sprostował świadectwo pracy powoda zgodnie z żądaniem pozwu.

W punkcie II wyroku Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu w oparciu o treść art. 98 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi, na jego żądanie, koszty procesu. Na koszty procesu złożyło się wynagrodzenie pełnomocniczki powoda – radczyni prawnej w kwocie 120 zł (§9 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) i taką też kwotę zasądzono od strony pozwanej na rzecz powoda.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...)

24 lutego 2020 r.