Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 15 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie VIII Wydział Rodzinny i Nieletnich w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Karol Paździoch

Protokolant: sekretarz sądowy Kamila Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2016 r. w Szczecinie

na rozprawie sprawy

z powództwa P. Ł.

przeciwko M. Ł.

o alimenty

I.  zasądza od pozwanego M. Ł. na rzecz powódki P. Ł. alimenty w kwocie po 1000 (jeden tysiąc) złotych miesięcznie, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 9 czerwca 2015 roku z prawem powołania się na płatności dokonane po tej dacie;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego M. Ł. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

IV.  zasądza od pozwanego M. Ł. na rzecz powódki P. Ł. kwotę 1500 (tysiąc pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt VIII RC 456/15

UZASADNIENIE

P. Ł. zwróciła się do Sądu z powództwem o zasądzenie od pozwanego M. Ł. alimentów w kwocie po 1.600 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 10 każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od 9 czerwca 2015 r. Nadto wniosła o udzielenie zabezpieczenia roszczenia poprzez zasądzenie od pozwanego kwoty po 1.600 zł miesięcznie płatnej do zakończenia postępowania, płatnej z góry do dnia 10. każdego miesiąca. W uzasadnieniu żądania wskazała, że jest studentką pierwszego roku studiów dziennych, mieszka w wynajmowanym mieszkaniu ze swoim konkubentem i ponosi wysokie koszty w kwocie około 1.700 zł miesięcznie na swoje utrzymanie i naukę (k. 2-4).

Postanowieniem z dnia 03 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie oddalił wniosek powódki o udzielenie zabezpieczenia roszczenia, który został zgłoszony w pozwie (k. 19-20).

Pismem wniesionym do Sądu w dniu 11 kwietnia 2016 r. powódka, poprzez pełnomocnika zawodowego w osobie adwokata, ponownie zwróciła się o udzielenie zabezpieczenia roszczenia poprzez zasądzenie od pozwanego, na czas trwania niniejszego postępowania, alimentów w kwocie po 1.600 zł miesięcznie. W uzasadnieniu żądania wskazano, iż miesięczny koszt utrzymania powódki opiewa na kwotę ok. 2.500 zł miesięcznie, zaś pozwany, pomimo składanych deklaracji, nie uczestniczy w żaden sposób w kosztach utrzymania córki. Powódka nie może natomiast podjąć pracy, gdyż studiuje w systemie stacjonarnym, a ponadto leczy się u psychologa z powodu zaburzeń adaptacyjnych, które utrudniają jej codzienne funkcjonowanie (k. 121-122).

Postanowieniem z dnia 22 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie zobowiązał pozwanego do zapłaty na rzecz powódki tytułem zabezpieczenia na czas trwania postępowania alimentów w kwocie po 1.000 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 10. każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia 11 kwietnia 2016 r.(k. 123-127).

W odpowiedzi na pozew pozwany M. Ł. wniósł o oddalenia powództwa
w całości, wskazując, iż powódka jest w stanie samodzielnie się utrzymać, zakwestionował również wysokość i zakres wskazywanych przez powódkę wydatków. Nadto, według pozwanego, nie stać go na zapłatę żądanych przez powódkę alimentów ze względu na poziom dochodów jego i jego żony oraz wydatki związane z utrzymaniem rodziny i życiem codziennym (k. 138).

Przed zamknięcie rozprawy pozwany uznał powództwo do kwoty 600 zł na miesiąc (k. 185).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. Ł., urodzona (...) jest dzieckiem A. S. i M. Ł..

Niesporne, a nadto:

­

odpis skrócony aktu urodzenia, k. 3.

Powódka ma ukończone 20 lat, posiada wykształcenie średnie. Jest osobą ogólnie zdrową, ma jedynie problemy z cerą i w związku z tym leczy się u lekarza dermatologa i stosuje specjalne kosmetyki. Z powodu zaburzeń adaptacyjnych, które utrudniają jej codzienne funkcjonowanie, jest pod opieką psychologa, korzysta również z lekarza ortodonty. Wizyty u psychologa refundowane są ze środków NFZ. Nie jest na żadnej specjalnej diecie.

P. Ł. w roku akademickim 2014/2015 rozpoczęła studia stacjonarne na Wydziale Humanistycznym (...) na kierunku media i cywilizacja, ukończyła I semestr nauki, a następnie zmieniła kierunek studiów i w roku akademickim 2015/2016 rozpoczęła studia stacjonarne I stopnia na kierunku filologia angielska. W pierwszym semestrze uzyskała zaliczenia ze wszystkich przewidzianych programem studiów przedmiotów. Studia trwają trzy lata, później chciałaby podjąć studia magisterskie.

W czasie, gdy nie pobierała nauki (semestr letni roku akademickiego 2014/2015),
pracowała od 1.08.2015 r. do 31.01.2016 r. w hotelu, w systemie dwuzmianowym, jako recepcjonistka za wynagrodzeniem 12 zł brutto za godzinę. Z pracy musiała zrezygnować, ponieważ była przemęczona, zdarzały się jej omdlenia, i nie mogła wywiązywać się ze swoich obowiązków. Wielokrotnie podchodziła do egzaminu na prawo jazdy, ale bezskutecznie. Kontynuacja egzaminu to dodatkowe koszty w kwocie 140 zł tytułem opłaty za egzamin i 100 zł za wykup dwóch godzin dodatkowej jazdy. Do osiągnięcia przez powódkę 18. roku życia koszty kursu prawa jazdy ponosił pozwany, była to kwota jednorazowa 1.400 zł, później koszty kursu ponosiła powódka.

Dowód:

­

kserokopia legitymacji studenckiej, k. 6,

­

zaświadczenie o pomocy psychologicznej, k. 92,

­

zaświadczenie od ortodonty, k. 90,

­

zaświadczenie o studiowaniu, k. 7, 32,

­

umowa zlecenia, k. 36-37,

­

potwierdzenie rejestracji, k. 73-86,

­

wydruk protokołu zaliczeń i egzaminów, k. 93,

­

przesłuchanie powódki P. Ł., k. 109-112.

P. Ł. wyprowadziła się z mieszkania pozwanego, które jest położone w Z., i od czerwca 2015 r. mieszka wraz z konkubentem w wynajmowanym mieszkaniu. Opłata na rzecz właściciela mieszkania wynosi 1.100 zł miesięcznie, co stanowi wydatek nieusprawiedliwiony ze względu na możliwość dalszego zamieszkiwania przez powódkę w mieszkaniu pozwanego. Dodatkowo powódka i jej konkubent zobowiązani są uiszczać czynsz w kwocie ok. 360 zł miesięcznie (w tym jest już uwzględniona opłata za gaz i wodę) oraz koszty związane z eksploatacją lokalu tj. opłatę za prąd w kwocie 113 zł na dwa miesiące, tj. ok. 56 zł miesięcznie, oraz opłatę za internet w kwocie 50 zł miesięcznie. Całkowity koszt utrzymania mieszkania, bez opłaty na rzecz jego właściciela, wynosi 466 zł miesięcznie, z czego na powódkę przypada 1/2 kosztów, tj. 233 zł na miesiąc.

Oprócz partycypacji w kosztach utrzymania wynajmowanego mieszkania uzasadnione koszty utrzymania powódki obejmują następujące wydatki: 150 zł tytułem zakupu odzieży, bielizny i obuwia, 550 zł tytułem kosztów zakupu żywności, 100 zł tytułem kosztu zakupu artykułów higienicznych, kosmetyków i chemii gospodarczej (np. pasta do zębów, szczoteczka do zębów, szampon, płyn do kąpieli, mydło, proszek do prania, płyn do płukania, środki do utrzymania czystości), 50 zł tytułem kosztu utrzymania telefonu komórkowego, 150 zł miesięcznie tytułem kosztów związanych ze studiami (w tym zakup podręczników i słowników oraz przyborów piśmienniczych, a także ksero i tusz do drukarki) 35 zł za zakup biletu miesięcznego komunikacji miejskiej, 100 zł tytułem kosztów związanych z rozrywką i wypoczynkiem, 20 zł miesięcznie za zakup maści do cery trądzikowej, 20 zł tytułem opłaty za usługi fryzjerskie (ok. 100 zł co 6 miesięcy). Usprawiedliwione koszty indywidualnego utrzymania powódki wynoszą 1.175 zł miesięcznie, a wraz z kosztami ponoszonymi na utrzymanie mieszkania wynoszą łącznie ok. 1.408 zł miesięcznie.

Powódka ma zasądzone od swojej matki A. Ł. alimenty w kwocie po 250 zł miesięcznie. Poza tą kwotą, nie ma żadnych innych źródeł dochodów, nie posiada żadnych oszczędności, nie ma samochodu. Nie pali papierosów, na alkohol wydaje pieniądze raz w miesiącu. Od momentu, gdy przestała pracować, koszty utrzymania mieszkania i pozwanej ponosił jej konkubent. Pozwana otrzymywała pomoc finansową i rzeczową od babci macierzystej; jadła u niej obiady, otrzymywała od niej żywność. Pomocy również udzielała powódce ciotka, K. Ś., poprzez zakup odzieży i kosmetyków, ostatnio zapłaciła za egzamin na prawo jazdy. Nadto od matki powódka otrzymywała bieliznę i środki chemiczne o wartości ok. 100 zł miesięcznie.

Matka powódki A. Ł. ma 41 lat, posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem dróg i mostów. Mieszka z dwojgiem swoich dzieci: 17-letnim synem B. ze związku z pozwanym oraz 2-letnim dzieckiem z obecnego związku konkubenckiego. A. Ł. jest współwłaścicielką mieszkania, które kupił jej konkubent na kredyt. Ostatnio A. Ł. pracowała w 2013 roku za wynagrodzeniem w kwocie 1.500 zł netto miesięcznie. A. Ł. nie pracuje, odkąd urodziła najmłodsze dziecko, na które jej konkubent płaci alimenty w kwocie po 1.000 zł miesięcznie. Konkubent A. Ł. jest emerytem. Otrzymuje emeryturę w wysokości 2.200 zł miesięcznie, a dodatkowo zatrudniony jest za wynagrodzeniem ok. 4.000 zł netto miesięcznie.

Dowód:

­

umowa najmu lokalu, k. 33-35,

­

umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych wraz z załącznikiem,
k. 38-40,

­

zaświadczenie , k. 92,

­

potwierdzenia dokonania przelewów, k. 94-107,

­

zeznania świadka A. Ł., k. 153-155,

­

zeznania świadka K. Ś., k. 156-157,

­

przesłuchanie powódki P. Ł., k. 109-112.

Pozwany M. Ł. ma ukończone 45 lat, posiada wykształcenie zawodowe, jest malarzem. Pozwany jest osobą ogólnie zdrową i zdolną do pracy, nie leczy się na żadne choroby. M. Ł. co najmniej od 2013 roku pracuje w Norwegii. Zatrudniony jest w firmie (...) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, w systemie 4 tygodni pracy na 2 tygodnie wolnego. W ramach zatrudnienia świadczy usługi malarskie w stoczniach norweskich za wynagrodzeniem 26.663 NOK (koron norweskich) brutto za miesiąc wykonywania pracy. W czasie każdorazowych 2 tygodni wolnego pozwany wraca do Polski i nie pracuje. Ponadto pozwany otrzymuje na swojego niepełnoletniego syna B. Ł. świadczenie rodzinne w kwocie 970 NOK miesięcznie. Z wynagrodzenia pozwanego potrącany jest podatek w wysokości 35% oraz diety w wysokości 140 NOK za każdy dzień, w przypadku, gdy pracodawca zapewnia mu zakwaterowanie i wyżywienie, natomiast w przeciwnym wypadku diety nie są potrącane.

Oznacza to, że dochód pozwanego kształtuje się następująco: 26.663 NOK (wynagrodzenie brutto) + 970 NOK (świadczenie rodzinne) - 3.920 NOK (diety za 4 tygodnie, czyli 28 dni pracy), co daje kwotę 23.713 NOK, jaką należy jeszcze pomniejszyć o kwotę ok. 8.300 NOK (podatek w wysokości 35%), co daje kwotę ok. 15.413 NOK za miesiąc wykonywania pracy. Ponieważ jednak pozwany pracuje w systemie 4 tygodnie pracy na 2 tygodnie wolnego, dlatego przy przyjęciu, że pracuje on przeciętnie przez 2/3 roku, a w konsekwencji także przez 2/3 każdego miesiąca, jego przeciętne wynagrodzenie miesięczne wynosi ok. 10.275 NOK. Dodatkowo po uwzględnieniu zwrotu podatku w kwocie 4.500 NOK rocznie, czyli 375 NOK miesięcznie, dochód pozwanego wynosi 10.650 NOK miesięcznie, co stanowi równowartość ok. 5.005 zł miesięcznie (przy przyjęciu kursu NBP: 1 NOK = 0,47 zł).

Pozwany nie posiada żadnych innych źródeł dochodów. Nie posiada zaciągniętych kredytów u swojego pracodawcy, nie są prowadzone przeciwko niemu postępowania egzekucyjne.

M. Ł. posiada prawo własności do dwupokojowego mieszkania w Z.. Wcześniej, za zgodą pozwanego, mieszkała w nim powódka. Aktualnie w czasie pobytu w kraju, czyli przez ok. 1/3 roku, mieszka tam pozwany wraz z żoną E. Ł. i dwojgiem jej dzieci z poprzedniego związku. Pozwany nie przysposobił dzieci żony. Poza okresami pobytu pozwanego w Polsce, czyli przez ok. 2/3 roku, mieszkanie w Z. jest puste i niewynajmowane. Na utrzymanie tego mieszkania składają się następujące opłaty: za prąd w kwocie 50-70 zł miesięcznie, czyli średnio 60 zł na miesiąc; za gaz w sezonie grzewczym 300 zł na miesiąc, poza sezonem grzewczym 100 zł na miesiąc, czyli średnio 200 zł na miesiąc; za wodę 50-70 zł miesięcznie, czyli średnio 60 zł na miesiąc; za wywóz odpadów 20 zł na miesiąc, za internet 50 zł na miesiąc, podatek od nieruchomości w kwocie 200 zł rocznie tj. ok. 17 zł na miesiąc. Łączne koszty utrzymania mieszkania w Z. wynoszą 407 zł na miesiąc, czyli 4.884 zł rocznie. Przez 2/3 roku, czyli ogółem przez 8 miesięcy, koszty utrzymania tego mieszkania obciążają wyłącznie pozwanego, tj. w kwocie 3.256 zł w skali roku, natomiast przez 1/3 roku, czyli ogółem przez 4 miesiące, pozwany powinien partycypować w 1/4 wysokości tych kosztów, stosownie do liczby osób w czteroosobowym gospodarstwie domowym, tj. w kwocie 407 zł w skali roku ([4.884 zł -3.256 zł] / 4 = 407 zł). Oznacza to, że w skali roku pozwany uiszcza za to mieszkanie opłaty w kwocie 3.663 zł, tj. ok. 305 zł miesięcznie.

Na wyżywienie całej czteroosobowej rodziny pozwany wydaje 1.500 zł miesięcznie, tj. 375 zł miesięcznie na osobę, na własną odzież 300 zł na miesiąc, na własne kosmetyki i środki czystości 50-80 zł, czyli średnio 65 zł na miesiąc, na swoje potrzeby kulturalne 100-150 zł miesięcznie, czyli średnio 125 zł na miesiąc, na telefon w Polsce 30-50 zł miesięcznie, czyli średnio 40 zł na miesiąc, na dodatkowy telefon w Norwegii 500 NOK, czyli ok. 235 zł miesięcznie.

Pozwany M. Ł. jest właścicielem samochodu osobowego marki B. rok produkcji 2004 o wartości ok. 20.000 zł. Na utrzymanie pojazdu ponosi koszty w kwocie 900 zł rocznie tj. 75 zł na miesiąc, oraz 400-500 zł miesięcznie, czyli ok. 450 zł miesięcznie na zakup paliwa, w związku z przejazdami z Z. do P. i z powrotem, gdy przebywa w Polsce, a ponieważ przebywa w Polsce przez ok. 1/3 roku, dlatego jego wydatki z tego tytułu wynoszą ok. 150 zł miesięcznie. Do rozliczania dochodów z urzędem skarbowym pozwany wynajmuje w Norwegii firmę księgową; za obsługę księgową płaci kwotę 900 NOK rocznie, tj. 75 NOK miesięcznie, czyli ok. 35 zł miesiąc. Na bilety lotnicze na dojazdy do pracy z Polski do Norwegii i z powrotem wydaje ok. 1.000 zł, przy czym kwota ta jest odliczana od podatku.

Indywidualne koszty utrzymania ponoszone przez pozwanego wynoszą ok. 1.400 zł, a łącznie z utrzymaniem mieszkania, w części przypadającej na pozwanego, jest to kwota ok. 1.705 zł na miesiąc.

W Sądzie Rejonowym w Goleniowie zawisła sprawa z powództwa małoletniego B. Ł. przeciwko M. Ł. o zasądzenie alimentów w kwocie 1.500 zł na miesiąc. Od 3 lub 4 miesięcy pozwany dobrowolnie przekazuje na rzecz swojego syna kwoty po 600 zł miesięcznie. Na rzecz swojej córki P. Ł. płaci obecnie po 1.000 zł miesięcznie tytułem zabezpieczenia roszczenia powódki w niniejszej sprawie. Wcześniej przekazywał jej kwoty od 250 zł do 600 zł.

Poza pobytami pozwanego w Polsce jego żona ze swoimi dziećmi mieszka w P. w mieszkaniu swojej matki.

Żona pozwanego E. Ł. pracuje na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w (...) Stowarzyszeniu na Rzecz Osób z (...) w M., ok. 10 km od P., za wynagrodzeniem w kwocie 2.045 zł netto miesięcznie (średnia za okres od listopada 2015 r. do stycznia 2016 r.). Na każde ze swoich małoletnich dzieci otrzymuje od ich ojca alimenty w kwocie po 400 zł miesięcznie.

E. Ł. do pracy dojeżdża własnym samochodem, koszty zakupu benzyny wynoszą 200 zł na miesiąc. Ponadto E. Ł. uczy się w prywatnej szkole, nauka odbywa się w systemie zaocznym, co dwa tygodnie, czesne wynosi 500 zł. Do szkoły dojeżdża samochodem, koszty zakupu benzyny to kolejne 200 zł na miesiąc. Dzieci E. Ł. uczęszczają na korepetycje z języka niemieckiego. Koszty korepetycji wynoszą ok. 200 zł na miesiąc.

Pozwany deklaruje, iż pokryłby koszty utrzymania mieszkania w Z., gdyby powódka chciała w nim mieszkać. Obecnie pozwany nie utrzymuje kontaktów z powódką.

Dowód:

­

zaświadczenie o wysokości dochodu A. Ł., k. 143-144,

­

zaświadczenie o wysokości dochodu M. Ł. w 2013 roku
wraz z tłumaczeniem, k. 87-88,

­

zaświadczenie w języku angielskim o wysokości dochodu M. Ł.
w 2016 roku, k. 177,

­

umowa o pracę, k. 89,

­

pismo procesowe, k. 179-182,

­

potwierdzenia przelewów, k. 147-148,

­

rachunek za naukę języka niemieckiego, k. 145,

­

przesłuchanie pozwanego M. Ł., k. 183-185.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powództwo oparto o przepis art. 133 § 1 k.r.o., zgodnie z którym rodzice obowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. Zgodnie z art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych rodziców względem dzieci każdorazowo wyznaczany jest przez usprawiedliwione potrzeby uprawnionego oraz zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego. Rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możności samodzielnego utrzymania się.

Usprawiedliwione potrzeby uprawnionego to te, których zaspokojenie zapewni mu – odpowiedni do jego wieku i uzdolnień – prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego określają zarobki i dochody, jakie uzyskiwałby przy pełnym wykorzystaniu swych sił fizycznych i zdolności umysłowych. Podkreśla się przy tym, że dzieci mają prawo do równej z rodzicami stopy życiowej, niezależnie od tego, czy żyją z nimi wspólnie, czy też oddzielnie.

Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokajane, wyznacza natomiast treść art. 96 k.r.o., według którego rodzice zobowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie – odpowiednio do jego uzdolnień – do pracy dla dobra społeczeństwa. Powyższe nie oznacza obowiązku rodziców zaspokajania wszelkich potrzeb ich dzieci, lecz jedynie tych, które są niezbędne z punktu widzenia celu ich wychowania i przygotowania do pracy. W tym kontekście należy zauważyć, że rodzic, który w związku z utrzymaniem dziecka ponosi koszty znacznie przekraczające standardowe i niezbędne wydatki związane z utrzymaniem dziecka, nie może żądać od drugiego rodzica, w szczególności znajdującego się w trudnej sytuacji majątkowej, partycypacji w ogóle ponoszonych opłat, a jedynie w tej części, którą wyznacza dyspozycja art. 96 k.r.o.

W ocenie Sądu, strona powodowa zdołała udowodnić roszczenie co do istoty, albowiem jak wynika z odpisu skróconego aktu urodzenia P. Ł., jest ona córką M. Ł.. Ponadto nie jest ona w stanie utrzymać się samodzielnie, ponieważ aktualnie nie uzyskuje żadnego stałego dochodu. Również okoliczność, iż powódka P. Ł. aktualnie mieszka oddzielnie, jest niesporna. Powyższe powoduje, że pozwany, na mocy art. 133 § 1 k.r.o., zobligowany jest do łożenia na utrzymanie córki, która nie posiada majątku ani źródeł dochodów, zaś podejmując studia, dąży do uzyskania możności samodzielnego utrzymania się. Aktualnie powódka uzyskuje wszystkie wymagane zaliczenia, wobec czego nie sposób przyjąć, aby jedynie pozorowała studiowanie.

Sąd był związany uznaniem powództwa przez pozwanego przed zamknięciem rozprawy do kwoty po 600 zł miesięcznie na podstawie art. 213 § 1 k.p.c, albowiem uznanie nie było sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, ani też nie zmierzało do obejścia prawa.

Sąd dokonał oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w oparciu o przepis art. 233 § 1 k.p.c. Sąd nadał moc dowodową zgromadzonym w toku postępowania dokumentom, które nie były przez strony kwestionowane zarówno co do ich autentyczności, jak i treści, i jednocześnie Sąd nie powziął wątpliwości co do wiarygodności przedmiotowych dokumentów. Ponadto odnośnie dokumentu na k. 177 należy stwierdzić, iż wprawdzie został on przedłożony przez stronę pozwaną bez tłumaczenia z języka angielskiego na język polski, jednakże strona powodowa nie zażądała takiego tłumaczenia, zaś treść tego dokumentu – z wyjątkiem kwoty określającej aktualną wysokość dochodu pozwanego oraz naprzemiennych, liczbowo określonych, okresów pracy i wypoczynku pozwanego – odpowiada treści dokumentu na k. 88, którego tłumaczenie z języka angielskiego na język polski znajduje się na k. 87. Powyższe dowody pozwoliły na ocenę sytuacji majątkowej i zarobkowej rodziców powódki oraz zakresu usprawiedliwionych potrzeb powódki.

Dokonując ustaleń co do zakresu partycypacji pozwanego w kosztach utrzymania powódki, Sąd wziął pod uwagę zarówno usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem powódki, jak i możliwości majątkowe i zarobkowe każdego z jej rodziców.

Ustalając zakres usprawiedliwionych potrzeb powódki, Sąd oparł się na zeznaniach i dokumentach złożonych przez powódkę i potwierdzonych zeznaniami świadków A. Ł. i K. Ś., których pozwany nie kwestionował, a także kierując się doświadczeniem życiowym i zawodowym oraz wiedzą ogólną.

Powódka szczegółowo wskazała, co wchodzi w skład miesięcznych kosztów jej utrzymania. Swoje twierdzenia w tym przedmiocie udowodniła, przedkładając m.in. umowę najmu lokalu mieszkalnego, umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, zaświadczenia o pobieraniu nauki oraz potwierdzenia dokonania przelewów. Nie ulega wątpliwości, że powódka musi także ponosić wydatki związane z zakupem żywności, ubrań czy też środków czystości, a także takie, które zapewnią jej możliwość normalnego funkcjonowania w środowisku akademickim (powódka pobiera naukę na wyższej uczelni) oraz rozwoju w stopniu adekwatnym do jej wieku i zainteresowań, przy czym powódka nie posiada wartościowego majątku i nie uzyskuje dochodu, który pozwoliłby jej na samodzielnie utrzymanie. Od matki otrzymuje zasądzone na jej rzecz alimenty w kwocie 250 zł na miesiąc. W celu poprawienia swojej sytuacji materialnej powódka podejmowała pracę, ale musiała z niej zrezygnować, ponieważ była przemęczona i nie mogła należycie wywiązywać się ze swoich obowiązków edukacyjnych. Zdaniem Sądu, nie można wymagać od powódki, aby studiując w systemie stacjonarnym, dodatkowo podejmowała pracę zarobkową, chociażby w formie udzielania korepetycji, która to praca byłaby głównym albo przynajmniej przeważającym źródłem jej dochodu. Jeżeli nawet powódka dobrowolnie zdecydowałaby się na odpłatne udzielanie korepetycji, to w sposób niekolidujący z jej obowiązkami akademickimi mogłaby ich udzielać w takim zakresie, który z pewnością nie wystarczyłby jej na samodzielne utrzymanie. Z drugiej strony nie można abstrahować od faktu, iż powódka miała zabezpieczone swoje potrzeby mieszkaniowe w lokalu mieszkalnym, którego właścicielem jest pozwany. Przyczyna, dla której powódka opuściła to mieszkanie, była sporna między stronami, z jakich żadna nie zdołała udowodnić swoich twierdzeń w tym zakresie. Tym niemniej w niniejszym postępowaniu pozwany zadeklarował gotowość ponownego udostępnienia powódce tego mieszkania, a nawet pokrywania kosztów jego eksploatacji. Nawet gdyby pozwany nie pokrywał kosztów eksploatacji swojego mieszkania, w którym ponownie zamieszkałaby powódka, do czego skądinąd nie byłby już wówczas odrębnie zobowiązany, to i tak koszty utrzymania powódki zmalałyby o kwotę 550 zł miesięcznie, która stanowi jej udział w opłacie, jaką razem ze swoim konkubentem musi aktualnie uiszczać na rzecz właściciela mieszkania, w którym obecnie mieszka. Natomiast pozostałe koszty utrzymania obu powyższych mieszkań są porównywalne, ponieważ w mieszkaniu obecnie zajmowanym przez powódkę wynoszą 466 zł miesięcznie, a w mieszkaniu pozwanego w Z. – 407 zł miesięcznie. Nie istnieje zaś żadna racjonalna przyczyna, dla której powódka mogłaby w sposób usprawiedliwiony nie przyjąć aktualnej propozycji pozwanego, skoro zamieszkiwanie w Z., położonym niedaleko S., nie mogłoby kolidować z jej obowiązkami akademickimi, podobnie jak wówczas, gdy uprzednio tam mieszkała. Wobec powyższego, dodatkowe koszty utrzymania, wygenerowane subiektywnymi preferencjami powódki, która nie chce już mieszkać w mieszkaniu pozwanego, nie mogą zostać uznane za usprawiedliwione.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, głównie z zeznań stron i świadków oraz zasad doświadczenia życiowego i zawodowego, usprawiedliwiony koszt miesięczny utrzymania powódki wynosi ok. 1.408 zł.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że pozwany osiąga miesięczny dochód na poziomie ok. 5.005 zł miesięcznie. Sąd dał wiarę pozwanemu co do faktu, iż pracuje on w systemie 4 tygodni pracy na 2 tygodnie wolnego, albowiem w tym zakresie jego zeznania korespondują z treścią obiektywnego dowodu z dokumentu w postaci zaświadczenia pracodawcy o wysokości wynagrodzenia (k. 177). Stosownie do powyższego Sąd ustalił przeciętne wynagrodzenie pozwanego w skali miesiąca. Wydatki pozwanego zostały powyżej ustalone na kwotę 1.705 zł. Oprócz nich, pozwany powinien również przyczyniać się do zaspokajania potrzeb swojej rodziny, do której aktualnie należy wyłącznie jego żona, oraz łożyć na utrzymanie swojego małoletniego syna B. Ł.. Żona i syn pozwanego, podobnie jak powódka, mają prawo do życia na tym samym poziomie, co pozwany. Natomiast pozwany nie ma obowiązku przyczyniać się do ponoszenia kosztów utrzymania małoletnich dzieci swojej żony, których nie przysposobił, a na których utrzymanie powinien łożyć ich ojciec. Z powyższego zestawienia wynika, iż pozwany posiada środki i możliwości, które pozwalają mu żyć na wysokim poziomie, co oznacza, że swojemu dziecku powinien zapewnić podobny standard życia. Stać go na płacenie alimentów na rzecz powódki w kwocie 1.000 zł miesięcznie. W ten sposób, stosownie do swoich możliwości zarobkowych i majątkowych, które są zdecydowanie większe niż matki powódki, pozwany powinien partycypować w większym niż ona zakresie w usprawiedliwionych kosztach utrzymania P. Ł.. Z drugiej strony należy wskazać, iż partycypacja w tych kosztach przez jej matkę aktualnie jest nieadekwatna do jej możliwości zarobkowych i majątkowych, ponieważ po dwóch latach od urodzenia najmłodszego dziecka powinna ona wrócić do pracy zawodowej, w której aktualnie uzyskałaby wynagrodzenie wyższe niż uzyskiwane w 2013 r., zważywszy na wzrost płac, jaki nastąpił od tego czasu. Jeżeli zaś powódka dobrowolnie rezygnuje z dochodzenia od swojej matki podwyższenia uprzednio zasądzonych alimentów, to nie może oczekiwać, że jej usprawiedliwione koszty utrzymania prawie w całości będzie pokrywał pozwany.

Tak ustalając, przy uwzględnieniu zasad doświadczenia życiowego, Sąd doszedł do przekonania, iż kwota 1.000 zł na miesiąc alimentów dla powódki jest adekwatna do możliwości zarobkowych pozwanego, i dlatego zasądził od pozwanego M. Ł. na rzecz P. Ł. alimenty w kwocie po 1.000 zł miesięcznie, poczynając od dnia 9 czerwca 2015 r., tj. od dnia wniesienia pozwu, z prawem powołania się na płatności dokonane po tej dacie, ze względu na wcześniej udzielone zabezpieczenie roszczenia.

W konsekwencji powyższego, w części nieuwzględnionej, powództwo należało oddalić jako wygórowane.

Stosownie do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Zasadne jest, zdaniem Sądu, obciążenie pozwanego obowiązkiem zapłaty nieuiszczonych przez stronę powodową kosztów sądowych, które stanowią 5 % dwunastokrotności alimentów zasądzonych od niego na rzecz powódki. Zgodnie bowiem z art. 22 k.p.c. w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok, a stosownie do treści art. 13 ust. 1 u.k.s.c., opłatę stosunkową pobiera się w sprawach o prawa majątkowe; wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu. Daje to kwotę 600 zł.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne dla celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Zgodnie z artykułem 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez Sąd osobistego stawiennictwa strony. Zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, wynagrodzenie pełnomocnika w niniejszej sprawie wynosi 2.400 zł. Uwzględniając jednak fakt, iż powódka wygrała niniejszą sprawę w 62,5 %, w takim samym stosunku należy się jej od pozwanego zwrot kosztów procesu z ww. tytułu, czyli w kwocie 1.500 zł.

Rygor natychmiastowej wykonalności został nadany na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.